[Verhaal] Evil

[Logeg]

Ik ben al een tijd bezig om een eigen verhaal te schrijven en dit is het eerste verhaal waarmee ik echt van plan ben door te gaan. Volgens mensen die ik het laat lezen is het aardig goed maar ik hoor graag jullie reacties.

Hoofdstuk 1. Proloog

In een land hier heel ver vandaan, een land wat zo donker is als de nacht, wonen wezens die de mens nog nooit heeft gezien. In het land woont ook één man. Van buiten bijna volledig menselijk op twee horens na, en juist die twee horens zijn het die aantonen wie en wat hij is. Hij is de duivel in eigen persoon. Hij kent geen angst alleen in de ogen van de wezens om hem heen. Hij is hier al zijn hele leven, maar hij is altijd alleen geweest en hij weet niet hoe hij hier ooit gekomen is. Hoe lang zijn leven al duurt weet hij niet meer. Hij is hier sinds het begin der tijden met maar één doel: Dit land het machtigste land van de wereld maken en de rest van de wereld zal doen wat hij wil. Een ware hel op aarde met, maar één heerser, hij zelf. Wat hij wil zal werkelijk gebeuren. Wat hij denkt zal waarheid worden en zijn macht zal die van anderen te boven gaan.
Zelfs de dapperste man zal onder de tafel duiken bij het noemen van zijn naam. Zelfs het machtigste wezen zal sterven in een gevecht tegen hem. Elk wezen, menselijk of niet, hoe machtig dan ook zal hem aanbidden of sterven in een strijd voor hun vrijheid. De naam van deze duivel is Logeg, wat het betekent weet niemand en hoe hij aan de naam komt weet hij ook niet meer. Maar de mensen zullen zijn naam leren kennen en er met angst aan denken. Zijn woning is een kasteel wat gemaakt is van de botten van wezens die hij verslagen heeft. De paden zijn rood van het bloed van degenen die het geprobeerd hebben om hem te verslaan, maar natuurlijk hebben gefaald. Langs de paden staan palen met spijkers waar wezens aan opgehangen zijn omdat ze niet meer nuttig waren.
De enige wezens die met Logeg om mogen gaan zijn de sterksten en hij laat ze zich telkens bewijzen in gevechten. Hij zelf is volkomen gekleed in het zwart en door een kap wordt zijn gezicht verborgen in duisternis. Het enige wat licht geeft aan hem is zijn ogen die roodgloeiend zijn. De wezens om hem heen zijn demonen van de oude tijd, maar nu stellen zij niets meer voor door zijn aanwezigheid en zijn zij slaven van hem en mag hij doen met ze wat hij wil.
Logeg zat in zijn troon en lachte om de onbekwaamheid van zijn wezens. Op het moment was het nog saai in de wereld aangezien men hem nog niet kende. Ze hadden nog niets in de gaten, dus deden ze niets om de dreiging te komen verslaan. Niet dat het ze zou lukken, maar het zou in ieder geval een goede manier zijn om de tijd door te komen. Nu was de enige manier om niet te sterven van verveling het schieten op zijn arme trollen met vuurballen. Niet sterk genoeg om ze te doden, maar ze bleven daarna wel jankend uit zijn buurt. Waarschijnlijk duurde het nog maar een paar dagen voordat de wereld zijn macht zou merken en op dat moment zou de drukte beginnen, maar alle voorbereidingen waren al getroffen dus Logeg wachtte het moment met een gerust hart af. Al zijn wezens stonden al klaar om de grenzen te passeren en overal dood en verderf te zaaien. Mannen, vrouwen en kinderen, niets zou aan hun ontsnappen.
Mocht iemand dat toch lukken en hier in zijn land komen dan waren er nog genoeg wezens over om ze tegen te houden. Skeletten bijna even groot als mensen, maar veel en veel sterker. En bovendien zelfs als zijn skeletten daarin zouden falen dan nog zou het hun niet lukken om in leven te blijven. Hij kon namelijk makkelijk een mens met één kleine vuurbal vermoorden. Daarna zou er weer een schedel meer voor de ingang komen te liggen en zou men weten dat ze hem met rust moesten laten. Maar voordat het gevecht om de overheersing van de wereld kan beginnen moeten de voorspelde tekens verschijnen. Een bliksemflits die de hele wereld zouden verlichten met de letters die zijn naam vormen.
Tot die tijd moet hij een andere manier vinden om de tijd door te komen dus schoot hij, maar weer enkele vuurballen in de richting van zijn wezens die te langzaam voorbij liepen. Ze keken hem jankend aan, maar in hun ogen was geen woede te bekennen. Alleen angst en Logeg glimlachte weer. Maar met elke vuurbal die hij afschoot begon hij zich meer te vervelen. Hoe lang zou het nog gaan duren voordat het eindelijk begon. Hoelang nog tot de mensen zijn naam zouden kennen. Buiten klonk plotseling een knal, het was de donder en Logeg glimlachte. Zou het dan nu werkelijk gaan gebeuren? Hij keek door het raam naar buiten, het werd nog donkerder en het ging onweren. Zou het echt waar zijn, was vandaag de dag waar al in het begin der tijden over gesproken werd?
Hij sloot zijn ogen en knikte. Vandaag was de dag, hij wist het en had het altijd al geweten. Hij opende zijn ogen weer en keek naar buiten. Een fel licht verlichtte de hemel met gloeiende letters. ‘Logeg’ een simpel woord, maar nog nooit eerder had iemand in de wereld die naam aanschouwd. De strijd zou zo beginnen en zou een eeuwigheid duren voordat die weer was afgelopen. Precies zoals de voorspellingen gezegd hadden. Hij lachte. Zijn lach was over de hele wereld te horen en elke mens, overal te wereld keek naar de lucht en zag de naam. Ze wisten nu van zijn bestaan en Logeg vond het geweldig. Eindelijk geen verveling, maar een eindeloze strijd. Een strijd die hij zou gaan winnen...

[maarte]

het verhaal is wel okeej, maar ik vind het niet héél erg boeiend om eerlijk te zijn. weet niet zo goed waarom. trekt mij niet zo, het kwaad.. denk ik
Een ware hel op aarde met maar één heerser, hij zelf.
de komma voor maar moet weg [het is geen tegenstelling]. volges mij moet hijzelf ook aan elkaar, maar dat weet ik niet zeker.. iemand?

[Logeg]

Dank je dat je het gelezen hebt. Jammer dat je het verhaal niet zo boeiend vond maar dat kan inderdaad komen door het onderwerp. Je had gelijk betreft je opmerking over de komma. Uit mezelf gebruik ik niet zo heel snel komma's dus kijk ik meestal achteraf of ik ergens een woord zie waar een komma bij hoort en daar kan inderdaad af en toe een foutje tussen zitten. Over hij zelf/hijzelf ben ik zelf ook niet helemaal zeker dus als iemand weet hoe het zit zou ik dat graag horen.

[count.me.out]

vond het wel leuk om te lezen, tis wel een echt proloog, maar het valt nog niet echt te vergelijken met een proloog uit bijvoorbeeld een leesboek, ik weetniet of je een heel boek wou gaan schrijven?
ik vonnut wel grappig om te lezen, vooral mee doorgaan zou ik zeggen.

[Logeg]

Jij ook bedankt voor het lezen. Het wordt geen boek denk ik maar ik vind het gewoon leuk om te schrijven en met dit verhaal ben ik van plan om wel door te blijven gaan in tegenstelling tot andere verhalen van me waar ik na 2 of 3 hoofdstukken al mee stopte. Gelijk even het tweede hoofdstuk. Hoofdstuk indeling klopt nog niet helemaal, het is meer de grote van de stukken die ik in één keer schrijf.

Hoofdstuk 2. De vorige dag, Koningin Fleur

Koningin Fleur opende haar ogen en keek naar buiten vanuit haar mooie koninklijke toren. Daar vandaan kon ze bijna heel Lamutria zien. Het land waar zij de koningin over was. Alles zag er beeldschoon uit en niets wees op het gevaar waarvan zij op de hoogte was. Volgens de boeken zou over 23 uur de strijd tussen goed en kwaad beginnen. Zij zou gaan strijden voor het goede en dus voor alle levende wezens der aarde maar ze hield er niet van om te vechten. Elfen waren niet op aarde gezet om te vechten maar om in vrede met de natuur te leven. Dat was ook de reden waarom het er buiten zo mooi en vredig uit zag, de elfen en het land stonden op magische wijze met elkaar in verbinding. Als de elfen blij waren dan zag het land er ook mooi uit. Maar Fleur had grote angst dat het over een tijdje helemaal niet meer zo mooi zou zijn. Dat de elfen niet in staat zouden zijn om blij te zijn.
Waarom moest het kwaad dan ook zo graag willen vechten. Altijd maar streven naar macht. Koste wat kost. De elfen waren de enigen die op de hoogte waren van het gevaar dankzij de geschriften. De geschriften die alles leken te weten maar toch niet vertelden hoe de toekomst zou gaan worden. Waarschijnlijk omdat de toekomst blijft veranderen zelfs al zijn sommige momenten van te voren bepaald. Wie of wat haar vijand zou gaan zijn wist ze niet. De geschriften zeiden alleen dat hij het grootste gevaar van de wereld zou zijn en dat al het goede hun krachten zou moeten bundelen om hem te verslaan. Het was jaren geleden dat de elfen ten strijde waren getrokken en toen waren er grote verliezen geleden maar ze hadden de vijanden verslagen en dat zouden ze nu weer doen. Koste wat kost maar elke leven die ze verloren in de strijd zouden er te veel zijn.
Er werd op de deur geklopt. "Koningin, bent u hier?" Fleur keek naar de deur. "Ja, ik ben hier, kom maar binnen." Een andere elf deed de deur open en kwam naar binnen. Ze maakte een buiging en keek daarna Fleur aan. "Uw gasten zijn er, ze wachten op u in de troonzaal." Fleur knikte. "Dank je, Rian. Ik kom er zo aan." De andere elf knikte, maakte nogmaals een buiging en verliet de kamer weer. Fleur keek nog één keer uit het raam. "Over 23 uur begint het, als het UW wil is dat wij zullen winnen geef dan toch een teken." Fleur smeekte de goden haast nooit maar nu zag ze het somber in. Het land waar zij over heerste zou nooit meer hetzelfde zijn en er was helemaal niets wat er aan te doen was. Het zou één lange strijd gaan worden. Maar het goede zou vast wel overwinnen. Dat moest wel.
Ze liep haar kamer uit en ging rechtstreeks naar de troonzaal. Ze liep naar binnen en ging op haar troon zitten. Negen elfen bogen voor haar en Fleur kende een ieder bij naam. Ze waren de raadsvrouwen van Lamutria, elfen bestaan alleen in vrouwelijke vorm in Lamutria, en Fleur was met hun bevriend. De negen elfen namen plaats op de stoelen die in de troonzaal stonden en keken haar aan. "Over 23 uur komen de voorspellingen uit, wat kunnen we doen?" De raadsvrouwen keken elkaar aan hoewel ze hun advies allang hadden besproken. De oudste en wijste elf begon te spreken. “Na urenlang overleg, zijn we het eens geworden dat het elvenrijk maar één kans heeft.”
Fleur keek haar aan. “Wat is die kans?” De elf haalde even diep adem. “We moeten de mensen om hulp vragen. We moeten een verbond met Sarxos sluiten. Zonder hun hulp is er geen enkele mogelijkheid om te winnen. De geschriften zeggen niet voor niets dat het goede hun krachten moet bundelen.” Fleur schrok. “Hannah, zeg je nu werkelijk dat we ons moeten overgeven aan de mensen met wie we al jaren een oorlog hebben? Zij die de natuur misbruiken voor hun macht?” De elf keek haar aan. “Koningin, het is onze enige keus. De mensen komen in dezelfde problemen en het kwaad zal heus niet meer om de natuur geven dan zij doen.” Fleur knikte. “Het moet maar. Rian, ga naar Sarxos en leg Koning Orcelot uit wat er aan de hand is en dat we wel moeten samenwerken.” De elf knikte. “Natuurlijk Koningin.”
Fleur stond weer op en verliet zonder nog een woord te spreken de troonzaal. Het moest wel enorm erg zijn als de raadsvrouwen hadden besloten dat dit de enige oplossing was. Maar het was waarschijnlijk wel de beste keus. Mensen waren nu eenmaal de besten in vechten en in deze strijd hadden ze elke hulp nodig die ze konden krijgen. De tijd verstreek gelukkig maar langzaam, nog 22 uur zou het duren voordat de geschriften uit zouden komen. En dan zouden ze vechten voor de toekomst. Het antwoord van de mensen zou gelukkig nog op tijd komen en Fleur hoopte dat het antwoord positief zou zijn.