[verhaal] Moederliefde

[Angeles]

Moederliefde

Ik streek de klamme haren uit haar koortsachtige gezichtje. Ziek was ze, al drie dagen. De koorts daalde nauwelijks. Ze hing tegen me aan, zwaar en moe. Bezorgd koesterde ik haar zwakke lijfje. Doodstil zat ik op de bank. Blij dat ze eventjes rust kon vinden. Slapen deed ze al nachtenlang niet meer. Ik wilde haar lakens verschonen, die klam waren van het koortszweet, maar besloot daar toch nog even mee te wachten. Annes rust was me mijn tijd meer dan waard. Die lakens konden nog wel even wachten.
Ik zag Anne en zag tegelijk mezelf. Net zo klein, zo ziek, zo kwetsbaar als Anne. Ik hoopte maar dat ze niet dezelfde kant op zou gaan als ik. Ik had als kind altijd een zwakke gezondheid gehad. Was vaak langdurig ziek geweest. Ik wist dat het in de familie zat. Mijn zus was overleden toen ik een baby was. Zelf was ik mijn leven lang ziekenhuis in, ziekenhuis uit gesleept. Ik gunde Anne betere kinderjaren. Een normale jeugd zou al heel wat zijn. Pas toen ik het huis uitging, knapte het wat op. Voor mijn gevoel was het toen eigenlijk al te laat. Ik zou van mijn volwassenheid gaan genieten en redden wat er te redden viel van het leven, dat toch al zo kort duurt, maar mijn kindertijd was ik kwijt. Definitief. Die jaren waren verpest, verscheurd, kapot en ze kwamen nooit meer terug. Ik wist niet eens op wie ik kwaad moest zijn. Het allerliefst had ik die jaren overgedaan, maar dan in een gezond lichaam.
Nee, dat was niet waar. Die jaren van mezelf konden me gestolen worden als ik aan Anne dacht. Ik wilde haar in een gezond lichaam. Dat was wat ik het allerliefste wilde.

Maud voelde hoe haar ogen dichtvielen. Hoe lang zat ze nu al te wachten? Een uur, twee uur? Ze mocht niet slapen. Ze moest geduld hebben. Maria was gelukkig wel in slaap gevallen. Een half uur geleden had ze weer overgegeven. Voor de zoveelste keer al. Haar gezicht was roodgloeiend. Maria kreunde en Maud wist dat ze pijn had, intense pijn die ze zelfs in haar slaap voelde. Ze zuchtte. Soms wilde ze dat ze Maria’s pijn kon overnemen. Dat ze haar kon beschermen tegen alles wat ze moest doormaken. Ze wist dat ze niet meer kon doen dan ze al deed.
Het mocht niet hetzelfde gaan als toen. Zeven jaar geleden. Toen had ze ook zo op de bank gezeten, maar dan met Lisa. Ze was net zo ziek geweest als Maria nu was. De dokter had geweigerd langs te komen. Er heerste griep, meende hij. Ze moesten Lisa gewoon in bed leggen met een kinderasprientje en zelf ook gaan slapen. Ze hoorde het hem nog zeggen. ‘Het is het belangrijkste dat ouders zelf rust nemen, mevrouw. Heus, uw dochter komt er wel weer bovenop. Gaat u nou gewoon rustig slapen, dan zult u zien dat het morgen allemaal reuze meevalt.’
Jan was het in eerste instantie eens geweest met de dokter. ‘Dat overbezorgde gedoe heeft geen enkele zin. Denk ook aan Maria, zij is er ook nog. De kinderen hebben er niks aan als jij je overstuur maakt, als je morgen uitgeput bent. Kom op Maud, ik moet morgen weer gewoon werken.’
Maud had het verdomd om te gaan slapen. Ze was opgebleven met Lisa. Wanhopig had ze met haar rondgesjouwd, wanhopig toegekeken hoe ze alleen maar zieker werd. In paniek schudde ze Jan wakker. Ook hij moest nu toegeven: dit was niet goed. Dit was absoluut niet goed.
Toen de ziekenwagen arriveerde was het al te laat. Lisa, ze konden niets meer voor haar doen. De ziekenhuisbroeders zwegen veelbetekenend. Met een ijzige schreeuw doorbrak Maud de kille stilte.
Maud wist dat er iets in haar onherstelbaar kapot was gemaakt. Een stukje vertrouwen in het leven, maar ook een stukje van het leven zelf. Ze wist dat ze ondanks alles door moest. Voor Maria. Ze moest en zou voorkomen dat er met Maria hetzelfde zou gebeuren. Maria, die nog een kleine baby was geweest toen Lisa was gestorven, zou blijven leven.

Maria was zes toen ze voor het eerst flink ziek was. Bijna net zo oud als Lisa toen was. Maud liet de dokter komen. Hij keek nauwelijks naar Maria en schreef blindelings wat pillen voor. ‘U zult zien dat ze over een weekje weer de oude is,’ sprak hij optimistisch. Maud kon hem wel wurgen. Ze waren dus toch allemaal hetzelfde, die dokters. Slordig, nalatig. Net als die dokter van toen. Die dokter die Lisa had laten doodgaan. Zij zou er niet meer intrappen.
Maud wist zeker dat het niet waar was. Pillen waren een zoethoudertje, ze wist het. Net als die aspirine voor Lisa, destijds. Zolang ze Maria die pillen gaf, zou de dokter niet meer naar haar omkijken. Hij zou gemakzuchtig worden. De volgende keer, als het echt mis was, zou hij weer langskomen. Dan zou hij weer gewoon een receptje uitschrijven en misschien zou hij dan helemaal niet meer naar Maria kijken.
Woedend smeet ze de pillen in de prullenbak. Ze zou hen leren. Allemaal! Deze keer zouden ze haar serieus nemen. Maud voelde dat Maria echt ziek was. Dat wist ze zeker.
Maud merkte dat ze gelijk had. Maria knapte niet op. Ze leek alleen maar zieker te worden. Ze leek de helft van haar lichaamsgewicht verloren te zijn en haar huid was bijna doorschijnend. Nu zou de dokter haar wel serieus nemen. Dat deed hij ook. Hij begreep het niet, zei hij. Ze had allang weer beter moeten zijn. Maria werd ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. Maud zuchtte tevreden. Daar zou ze vast wel in de gaten worden gehouden.

Een korte periode ging het goed, maar na een paar maanden had ze het gevoel dat Maria er niet goed uitzag. Ze zag een beetje bleek rond haar neus en leek ook wat lusteloos. Diezelfde middag nog zat Maud met haar bij de dokter, maar hij deed niets. Niets. ‘Ze is gewoon in de groei, mevrouw. Alle kinderen zijn wel eens lusteloos of voelen zich niet zo lekker. Laat haar gewoon lekker met rust, laat haar extra vroeg naar bed gaan, dan komt het wel goed.’
Maud voelde zich bedreigd. Bedreigd door de manier waarop alles tegenwoordig snel werd afgehandeld. De manier waarop ze je nauwelijks nog bekeken als je iets mankeerde. De manier waarop ze je kind gewoon lieten sterven en later zeiden dat het een foutje was. Een foutje, voor hun misschien. Hun leven was niet verziekt. Dat van haar wel, voorgoed.
Ze hield Maria scherp in de gaten. Ze bleef hangerig, lusteloos, moe en slap. Hoe was dat toen met Lisa gegaan? Was het bij haar misschien ook niet begonnen met lusteloosheid? Had Jan toen niet gezegd dat het kwam omdat ze moe was van de kleuterschool? Maud’s hersenen werkten koortsachtig en razendsnel. Hoeveel tijd zat er eigenlijk tussen, hoe lang daarna was Lisa overleden? Ze wist het niet meer. Ze wist alleen dat het razendsnel was gegaan. Sneller dan zij had kunnen bevatten.

Er gingen nog een paar weken voorbij. Maud was zo gespannen als een boog. Ze volgde haar dochter met argusogen. Maria’s gezondheid was niet in orde. Ze wist het zeker. Ze zag de buurkinderen op straat spelen, energiek, vrolijk en met blozende wangen. Maria was snel moe en klaagde af en toe over hoofdpijn.
Bij de huisarts hoefde ze niet meer aan te komen met vage klachten, dat had ze allang door. Ze had hem nog een paar keer geprobeerd te bellen. Nul op het rekest, keer op keer. Wachten tot het te laat was? Dat nooit. Ze kon het beste de touwtjes zelf in handen nemen. Controle houden over de situatie. Dat was het belangrijkste. Controle die ze was verloren toen Lisa overleed.

Ze wist wat haar te doen stond. De pillen van Jan. Tweemaal daags een pil voor de moeilijke stoelgang. Ze loste vier pillen op in de appelsap van Maria. Niet te veel risico nemen, dacht ze. Precies genoeg om effect te hebben.
Het werkte. Het kwam er aan alle kanten uit. Maria was roodgloeiend van de koorts. Kramp, misselijk, spugen, diarree. Binnen een uur stond de dokter aan haar bed, overrompeld door het plotselinge hevige ziekzijn van Maria. Maud voelde zich veilig. Eindelijk werd ze goed onderzocht. Ze gloeide van binnen van tevredenheid toen de dokter twee dagen later nog eens spontaan langskwam voor een tweede observatie. De zoutoplossing en de medicijnen die hij had voorgeschreven had ze weggegooid. Die waren niet nodig, wist ze. Het ging er maar om dat ze serieus genomen werd.

Maud was nooit lang gerustgesteld. Dat wist ze van zichzelf en ze vond het goed. Je moest alert blijven. Een tijdlang voelde ze zich bijzonder serieus genomen door de huisarts, maar na verloop van tijd had ze het gevoel dat het afzwakte. Dat hij haar een zeurpiet begon te vinden. Ze voelde zich door hem in de steek gelaten.
De pillen van Jan waren niet meer voldoende. Waarschijnlijk had de dokter nog een herhalingsrecept van de vorige keer. Spugen, diarree, alstublieft mevrouw. Gegarandeerd dat dit werkt. Nee, ze moest met iets anders komen deze keer. De aandacht van de dokters mochten niet verslappen. Ze wist wat er op het spel stond.
Ze rommelde wat in het medicijnkastje. Uiteindelijk besloot ze om wat van haar pillen te gebruiken. Haar pillen tegen huiduitslag. Bij overmatig gebruik: koorts, hevige hoofdpijn, soms lichte bewusteloosheid. Het spijt me lieverd, prevelde Maud zacht voor zich uit, voor ze Maria haar bord voorzette.
Tevreden keek ze naar Maria terwijl ze op de nachtdokter wachtte. Ze wist dat Maria veilig bij haar was. Daar kon ze op vertrouwen.
Maria zou altijd veilig zijn. Daar zou ze wel voor zorgen. Ze zou het nooit toestaan dat haar hetzelfde zou gebeuren als Lisa. Gelukkig wist ze nu wat ze moest doen om dat te voorkomen.

Even nog wiegde ik Anne heen en weer. Ze had weer niet geslapen vannacht, ondanks de frisse lakens in haar bed.. Nog steeds had ze flinke koorts.
Ik wist dat ik niet nog een dag van mijn werk weg kon blijven. Ik moest wel gaan. Gelukkig wist ik dat ik Anne altijd bij mijn moeder kon brengen. Haar hele leven had ze voor mij gezorgd als ik ziek was en nu deed ze dat met mijn kind. Glimlachend herinnerde ik me wat ze me altijd vertelde. ‘Maria, bij mij is Anne veilig. Ik zal niet toestaan dat haar iets overkomt.’
Met een kus nam ik afscheid. ‘Tot vanavond schat’. Ik gaf mijn moeder een kus, draaide me om, vol vertrouwen, en reed naar mijn werk.

[Vlooienband]

Müchhausen von proxy syndroom? Daar lijkt het veel op. Goed geschreven, er zitten wat krachtige, mooie zinnen tussen, zoals "Maud verdomde het om te gaan slapen."
Het leest prettig en ik kan me goed inleven. Mooi geschreven.

Wel een foutje:
"Ikgaf mijn moeder"
Spatie.

[Diddl'tje]

Ik vind dit een onwijs goed verhaal
Nou denk ik dat toch al bij alles wat ik van je lees, maar dit keer erger dan anders

Hoe kom je erop

Ah, wat een heerlijk verhaal! Goede stijl, net geschreven, een boeiende verhaallijn, geloofwaardig karakter en nog een plot ook. Ja, dit is echt het beste wat ik tot nu toe van je gelezen heb.
Vooral Maud is geniaal beschreven. Pas als je een alinea verder bent, besef je pas dat ze iets heel erg raars en verkeerd gedaan heeft toen ze de medicijnen voor het eerst weggooide. Zo overtuigend laat je het haar aan ons vertellen. Ja, echt heel goed.

Om dit verhaal nog dichter bij de perfectie te dragen heb ik op de allerkleinste dingen gelet en leg ik op elke slak zout:


"Zwaar en moe hing ze tegen me aan. Bezorgd koesterde ik haar zwakke lijfje. Doodstil zat ik op de bank." - Driemaal op dezelfde manier een zin beginnen is wat teveel van het goede.

"Ik wilde haar met koortszweet doordrenkte lakens verschonen, maar besloot daar toch nog even mee te wachten." - Dit kan je opvatten alsof ze haar met de met koortszweer doordrenkte lakens wilde verschonen.

"Anne’s rust ..." - In Engeland is het inderdaad met een komma, maar wij in Nederland hebben dat nog altijd niet afgesproken, helaas. We verbouwen de naam dus tot 'Annes'.

"... dat toch al zo kort duurt,..." - Duurde. Maar ik weet het niet honderd procent zeker of dat verplicht is.

"Maria’s gezondheid ..." - Zelfde verhaal als bij Annes rust."

"Ze zou hem leren. Ze zou ze allemaal eens leren. Deze keer zouden ze haar serieus nemen. Ze voelde dat Maria echt ziek was. Ze voelde het gewoon." - Wel heel erg veel 'ze'. Ook aan het begin van zinnen vaak.

"... het plotselinge hevige ziek zijn van Maria." - Ziekzijn.

LUH-3417

[Angeles]

Iedereen bedankt voor het commentaar.

LUH, je hebt gelijk met Annes, maar volgens mij moet het wel Maria's blijven, anders staat er Marias en dat klopt volgens mij niet.

Maar thnx voor alle tips!

Ja, da's waar. Als de uitspraak in het geding kwam mocht er wel een komma. Excuses, is was te enthousiast.

LUH-3417

[Ieke]

Wouw, wat een bijzonder en meeslepent verhaal. Aan het begin met Maud (na het schuine stukje) moest ik er even bijkomen. Je gebruikte daar ineens andere en veel namen wat ik niet direct begreep, maar een stukje verder had ik wel door hoe het zat. Ik vind het een mooi verhaal en het einde dat anne naar oma gaat is geweldig. Ik vind het echt zielig dan, ze ziet als het ware wat er verder gaat gebeuren.