innerlijke problemen en studievoortgang

[Baka-san]

Ben vandaag tot de conclusie gekomen dat mijn innerlijke problemen tot zover mijn studievoortgang zowel op de middelbaar als uni hebben belemmerd.

Je hebt bijvoorbeeld situaties waar ouders van kinderen enzo scheiden of familieleden de pijpuitgaan en daardoor kinderen ontsporen of slecht presteren op school. Dat bedoel ik dus NIET met innerlijke problemen.

Mijn geval heb ik last van een soort persoonlijkheidsconflict daarbij kan je denken aan allerlei karaktereigenschappen die met elkaar botsen in het dagelijkse leven. Daarnaast zijn er ook natuurlijk ook andere persoonlijke problemen die van invloed hebben op mijn geestelijke staat.

Op de middelbare school heb ik een gelukkige tijd gekend. Helemaal geweldig was dat, veel vrienden, feesten, een en al happines. Mijn schoolprestaties waren ook dermate gunstig dat meeste mensen zich afvroegen of ik heel erg intelligent was. Vanwege de mismatch met mijn gedrag en cijfers.

Zo ergens halverwege VWO5, begon ik vreemd te doen. Chagrijnig, boos, depressief ik was geen goed gezelschap meer ik kon het ook niet meer waarmaken (door het imago van vroeger). Ik kan absoluut niet meer connecten met andere mensen(contactgestoord?). Op zich had ik het niet druk ofzo ik had genoeg tijd om te studeren/huiswerk te maken. En er waren geen zichtbare persoonlijke problemen. Maar op een of ander manier kon ik niet meer presteren op school zoals ik vroeger deed, terwijl ik toen nogal druk had met mijn sociale leven. Uiteindelijk wees ik het af op de omgeving iedereen was een onaardig enzo.
Op zich was ik niet voortdurend unhappy maar ik beleefde alles in een heel ander perspectief dan daarvoor. Nu op de uni heb ik er nog enig sinds last van. Ik kan al heel snel mijn studieomgeving en studiegenoten niet waarderen en dat leidt er toe dat ik enorm slecht leer.

Mijn oplossing is dus dat ik die ongelukkigheid moet oplossen om mijn geestelijke staat weer tot orde te brengen en zodanig dat ik optimaal kan leren en presteren.

Het blijkt dus dat ik geestelijk niet sterk genoeg ben om rationeel te blijven en persoonlijke problemen apart te houden van studieprestaties.

Dan zou het een oplossing zijn om gelovig te worden (christendom ofzo)?

[Chloe Siere]

Waarom zou een geloof voor jou de oplossing zijn? Die snap ik niet?

Ik had/heb hetzelfde probleem en dat heb ik toen opgelost door onder mijn niveau te gaan werken. Nu doe ik het nog steeds en volgend jaar wil ik dus de stap nemen om weer op mn niveau te gaan zitten... Doordat ik bang ben dat ik het dan weer verpest, ben ik in therapie gegaan. Ik heb echter volgende week pas mn tweede intakegesprek en weet nu al niet meer waar ik de tijd eigenlijk vandaag moet gaan halen

Misschien dat therapie oid bij jou ook een uitkomst kan zijn? Maar het geloof?!

[Baka-san]

Geloof is niet perse 'slecht' door geloof kan je mentaal sterker maken als je zelfstandig niet je geest op orde kunt stellen.

Dat is wel interessant dat je vertelt dat je onder je niveau werkt, omdat ik dat idee ook had om dat te doen. Ik was eigenlijk te druk bezig met mezelf waardoor bijna op alle vlakken in me leven minder goed ging.

Maar ik ben niet van plan om totaal iets onder mijn niveau te gaan doen MBO of HBO dan zal ik toch op de langere termijn ongelukkiger voelen qau de ambities die ik heb. Alleen omdat ik te druk heb met mezelf dat ik maar onder me niveau moet studeren zodat ik mezelf meer tijd kan gunnen om me verder de dieptepunt in te praten.

Daarnaast zou onder me niveau werken geen zin hebben, omdat vooral de studieomgeving bij mij een grote rol speelt op mijn geestelijke toestand betreft studeren enzo. Vooral een prettige studieomgeving geeft mij rust en kalmte waardoor ik beter kan leren. Dat heb ik dus vernomen dat mijn studieomgeving mij rust moet geven en iets wat waar ik mezelf een plaats kan geven.
Tussen de MBO'ers en HBO'ers zou meer het risico geven op een minder rustgevende studieomgeving. Mijn jaren waar ik goede prestaties neerzette kwam vooral door de plezier die ik op school beleefde en gaf mij rust en kalmte waardoor ik me beter kon focussen op school en daarbuiten.

Therapie zie ik niet iets als noodzakelijk

Waarom denk je dat je door gelovig te worden beter je 'innerlijke' problemen van je studieprestaties kunt scheiden? Volgens mij kan uberhaupt niemand dat. Het lijkt mij dat je beter iets kunt ondernemen om van die problemen af te komen.

Daarbij: hoe wou je opeens gelovig worden als je nu niet in een hogere macht gelooft? En als je daar nu al wel in gelooft, dan bén je toch al gelovig?

ik heb eigenlijk ongeveer hetzelfde meegemaakt. Zij het dan niet dat ik contactuele problemen kreeg.

Ik zat gewoon dermate slecht in mijn vel, dat ik een jaar gestopt ben geweest met mijn studie. In dat jaar ben ik een aantal keren naar een psych geweest, en heb mijn wanorde op een rijtje gezet. Nu ben ik uit die put opgekrabbeld, en weer met voortvarendheid aan mijn studie gegaan. Ook sociaal gezien is het mij ten goede gekomen.

Gelovig worden doe je niet, zo ben je opgevoed. of niet. Dat komt niet uit de lucht vallen: oh wat heb ik het moeilijk, laat ik maar eens in God geloven, werkt niet....

Je kunt uiteraard wel eens met een geestelijke gaan babbelen.

Je bent denk ik jonger als ik, toen ik echt in ongerede raakte, dus ik raad je aan om nu al een einde te maken aan je sores, want later in je studie wordt het alleen maar moeilijker.

Als je wil, kun je me pm-men.

[Chloe Siere]

Ik ben havo en toen hbo gaan doen (deed dus VWO). Volgend jaar wil ik dus na mijn propedeuse naar de universiteit. Ik vind het wel eng, bang om te falen, maar ik wil het wel heel graag. Daarbij is een hbo opleiding echt niets voor mij.

Als jij op dit niveau wilt blijven, zul je toch echt direct iets aan jezelf moeten doen. Of accepteren dat je blijft "rondsukkelen".

Ik vind dat geloof verhaal van je echter nog steeds onzin. Natuurlijk kan het mensen verder helpen, maar eerder tijdens momenten van rouw oid. En het zal je echt niet zomaar kunnen genezen. Of geloof je echt dat God een genezende kracht op je kan uitoefenen oid?

[Chloe Siere]

Overigens had ik het al eerder, toen ik dus van t vwo naar de havo ging, en toen ben ik iets van 5 keer bij een psycholoog geweest. Dat hielp, zij kwam nml tot de conclusie dat ik te veel aan mn hoofd had en sowieso moest stoppen met werken en school op een laag pitje moest zetten. Dat heb ik toen gedaan en dat hielp wel. Echter is het in de loop der jaren langzaam weer terug komen sluipen door verschillende stress momenten.

Een paar keer een psycholoog spreken zou dus al verhelderend kunnen werken.

[Dolores]

Baka-san schreef op 16-11-2005 @ 03:49 :
Geloof is niet perse 'slecht' door geloof kan je mentaal sterker maken als je zelfstandig niet je geest op orde kunt stellen.

Ja, maar dan moet je wel echt geloven. Jij doet er wel erg makkelijk over. Zo van 'ik ga geloven, dus dan helpt God mij en kan Hij mij troosten etc etc.', maar zo simpel ligt dat niet. Het is wel zo, maar je moet het natuurlijk wel geloven. En niet alleen maar omdat je dat zo graag wilt, maar omdat je er vrij zeker van bent dat dat de waarheid is. Niet alleen maar geloven omdat je denkt daar steun uit te kunnen halen, maar omdat je gelooft dat Jezus voor jouw zonden aan het kruis gegaan is. Tenminste, als je het over het Christendom hebt dan. Ik wil alleen maar zeggen dat je het geloof niet alleen als iets moet zien wat je mentaal sterker kan maken, maar dat het veel meer is.

[Baka-san]

mijn opvatting van geloof is dat het universeel, elementair en structuurloos is. Daarbij geloof ik dus niet in een hogere macht, of in een jezus, mohammed, mozes. Maar het mag van mij wel een christendom zijn. Het geloof biedt geestelijke versterking die vaak onbewust wordt ervaren. Die geestelijke versterking zoek ik, en vaak vindt je die in geloof, religie, meditatie of in een therapie. Het christendom bevat theoretische concepten over hoe je een geestelijke versterking kan bereiken. Vaak bieden die theoretische concepten een structuur die door vele mensen makkelijk op te nemen zijn, structuren die in de bijbel staan, verhalen van jezus, mozes enzo.
Die structuurvorm die in de bijbel staat laat ik dan ook achterwege mij interesseert het niet zo dat jezus leefde en lijdde voor de mensen. Het gaat mij om de theoretische concept die er achter zit, die helpt bij geestelijke versterking.
Die theoretische concepten vind je vaak ook in de boedhisme, maar door dat de structuur een eigen interpretatie biedt, is het moeilijker op te nemen dan wat de bijbel biedt.

[Chloe Siere]

Wat een onzinnig geblaat zeg. Je kan het in 2 regels samenvatten.

En je geeft in je hele stuk nog steeds geen goede motivatie waarom het geloof je nou zou kunnen helpen.

Dan ben je dus niet gelovig, of je nou een religie gaat aanhangen of niet (hoewel het mij vrij moeilijk lijkt een religie echt aan te hangen als je niet in het hoofddeel ervan gelooft). Als je denkt dat het lezen van en nadenken over de bijbel ervoor zorgt dat jij je beter gaat voelen moet je dat vooral doen, maar met het lezen van de bijbel ben je nog niet gelovig.

[Dolores]

Dat noem ik geen Christendom, maar goed. Ik snap je vraag nu niet meer, want je geeft zelf al aan dat die vorm van 'geloof' voor jou geestelijke ondersteuning biedt/ kan bieden, dus wat is dan je vraag aan ons?

[Nona]

Geloof kan veel mensen enorm ondersteunen in het leven en hen helpen door moeilijke perioden te komen. Maar ik betwijfel of dit de juiste manier is om met geloof om te gaan. Het is namelijk niet de bedoeling dat je helemaal afhankelijk wordt van zoiets en alles op je geloof afschuift. En dat is wel wat je denk ik geneigd bent om te doen als je in een dergelijk kwetsbare periode geloof heel actief oppakt.

Om je beter te voelen kun je je denk ik beter met jezelf bezighouden. Train jezelf om positief te denken (doe het zo veel mogelijk en vertel jezelf ook dat dat moet), pak een sport op (lichaamsbeweging zorgt voor het vrijkomen van serotonine, daar ga je je goed van voelen en het is nog gezond ook) en deel te tijd goed in (overdag studeren, 's avonds ontspannen, want zonder leren kom je er ook niet doorheen en stress is niet goed).