Verhalenwedstrijd: Bruiloft aan zee

[Ieke]

Bruiloft aan zee

‘Dus dit is het?’
Hij spreidt zijn armen uit alsof hij de duinen in zijn armen wil nemen en kijkt me verdrietig aan.
‘Dit is alles wat je te zeggen hebt?’
Ik praat niet meer maar buig mijn hoofd, kijk naar het mossige zeewier wat zich tussen de zwarte stenen heeft genesteld en probeer te doen alsof hij niet bestaat. Alsof we nooit het bed hebben gedeeld, hebben gelachen en gepraat en alsof ik nooit om hem gegeven heb.
‘Waarom?’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Ik ben te moe om het opnieuw uit te leggen, niet dit alles nog een keer. De brok in mijn keel verbiedt me te spreken, de tranen in mijn ogen belemmeren het zicht.
‘Ik dacht dat dit echt was,’ snikt zijn vage silhouet als ik eindelijk opkijk. De tranen die over mijn wangen stromen worden genegeerd door de regen, mijn machteloos gebalde vuisten doen onder voor de storm die steeds heviger wordt.
‘Maar voor jou ben ik blijkbaar niets.’ Hij draait zich om en loopt steeds verder van me af, tot het punt waar de golven zich kwaad en gekwetst op de blokken steen storten.
‘Kom terug,’ wil ik zeggen, maar in plaats daarvan huil ik. Ik huil om het hart wat ik gebroken heb, het zijne maar ook het mijne. Om de redenen die ik niet kan benoemen en om het feit dat de storm mijn emotie’s verbergt, dat de zee woest op me afkomt en mij het liefste mee de diepte in zou sleuren.
Terwijl David steeds verder wordt ingesloten door het water zet ik angstig een paar stappen achteruit, totdat ik weer veilig met mijn voeten in het natgeregende zand sta.
‘Het spijt me,’ roep ik overstuur en probeer me te herinneren waarom ik dit doe terwijl de zee zijn boosheid ondersteund. Hetgeen wat ons bond heeft zich tegen mij gekeerd; van de liefde voor hem of haar, de zee, is plotsklaps niets over.
Ik ben bang dat de golven hem op zullen slokken.


Het zand is verwarmd door de zon als ik me weer over de duinen waag, het verlaten strand betreedt en in gedachten over de kalme zee uitkijk. Ik stel me voor dat achter de horizon zich mijn toekomst bevind, achter de duinen het verleden. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we hier zo samen stonden, David midden in de storm en ik als een lafaard op het strand. Misschien is het dat ook wel.
Het verbaast me niet als ik hem zie lopen, langzaam dichterbij zie komen. Ik weet dat ik al aan hem heb toegegeven door hier weer te zijn en er naar verlang om hem weer te zien.
‘Ik mis je,’ zegt hij als hij voor me staat. Ik zwijg en kriebel met mijn tenen tussen de zoutkorrels, mijn ogen blijven op de scheiding van water en lucht gericht.
‘Ik kan niet zonder je,’ fluistert hij als hij naast me zit. Ik leun zachtjes tegen hem aan en zucht.
‘Ik houd van je,’ denk ik als hij me kust en ik weet dat hij me vergeeft. Dat hij begrijpt dat ik niet meer wist wat ik met alles aanmoest, dat het allemaal te veel werd.
‘De zee is mooi vandaag,’ zegt hij.
‘Jij ook,’ zeg ik. Ik woel met mijn handen door zijn haar en verstop de zandkorrels in zijn krullen.


Ik koester me in de zon, David loopt heen en weer langs de vloedlijn. Dat doet hij altijd als hij nadenkt, of ergens onzeker over is. Hij praat met de zee, maar dan in gedachten, en zoekt met zijn voeten contact met haar. Het zoute water sluit zich liefdevol om zijn tenen, glijdt zachtjes af en aan en schenkt hem vreemde schelpen om bewonderend in zijn handen te houden en te bewaren. David houdt van de zee en zij van hem.
Hij maakt zich los van de branding en komt op me af, maar halverwege stopt hij.
‘Wat doe je?’ vraag ik maar David zwijgt. Met zijn grote teen maakt hij vormen in het zand, ik kom overeind en bekijk ze stil.
‘Trouw met me.’
Hij neemt me in zijn armen, ik lees mijn naam in het hart in het zand en voel hoe ik langzaam word overgehaald.
‘Trouw met me en houd van me, ik kan niet meer zonder je.’
Ik kijk naar de zee, hoe ze het hart wil grijpen en hem van me af wil nemen. Ik kijk naar David, zijn ogen die me verwachtingsvol aankijken en het haar wat altijd door de war zit.
‘Ja,’ zeg ik. ‘Ik trouw met je.’
Samen vallen we om in het zand en lachen om de toekomst, om het verleden en om het nu, terwijl de vloed zijn hart uitwist en ik mijn verstand negeer.


Honderden bloemblaadjes in het water, een brede lach op zijn gezicht.
‘Kom hier,’ zegt hij en tilt me op, de wind trekt jaloers aan mijn witte jurk.
‘Ik houd van je,’ zeg ik, en meen het echt. De golven lijken blij voor ons.
Hij draait me lachend in het rond terwijl de bloemblaadjes langzaam verdrinken, de wereld draait en ik raak het besef van duinen of zee, verleden of toekomst kwijt. Het enige waar ik zeker van ben is het nu, dit moment waarop ik met David op het strand sta en waarop de zee uit bloemen bestaat, die steeds verder op me af komen.
Lachend vallen we in het zand, mijn hoofd in de schelpen en mijn voeten in het water, terwijl de wind nog altijd aan mijn sluier trekt.
En terwijl hij hem te pakken krijgt en triomfantelijk met zich meevoert, de hebberige zee in, besef ik dat ons einde nu al in zicht is.