[oud onzin verhaal] Het Verhaal

[DarkCat]

Voor de mensen die zich vervelen; hier een totaal onzinnig, lang verhaal dat ik zo'n 5 jaar geleden geschreven heb (ik was ongeveer 14). Het verhaal had als enige doel zo lang mogelijk te worden als cover voor de rest van het tekstdocument dat eronder volgde (als niemand door het verhaal heen kwam, zouden ze het onderstaande waarschijnlijk ook niet lezen - een 500 kb groot tekstdocument met intieme, diepzinnige en onzinnige verhalen van mij een een vriendin).
Een beetje een dom idee, maar al met al lig ik ieder jaar weer dubbel als ik dit verhaal tegenkom.. Het wordt steeds meer bizar en het heeft nog steeds geen einde.

Het Verhaal

Op een zonnige maandagmorgen werd Pietje wakker. Hij keek naar buiten en de zon scheen daarvan werd Pietje helemaal blij en hij deed het raam open, en de zon scheen naar binnen, Pietje werd nog meer blij en hij ging zijn bed uit en ging voor het raam zitten en de zon scheen nu op Pietje, dus hij was nu helemaal blij en ging een heel klein beetje uit het raam hangen, dat vond hij heel erg leuk, maar niet zover dat hij ging vallen want dan zou Pietje al zijn botjes breken en daar zat hij niet op te wachten, dat vond hij heel erg eng, dus hij deed het raam toch weer wat meer dicht voordat hij nog bijna zou vallen, dat was ook al zo eng vond hij. Maar goed, Pietje was blij en zat voor het raam in de zon en het was pas half acht en Pietje moest om negen uur pas bij de juffrouw waarvan hij even niet meer de haarkleur wist op school zijn. Zijn mama en pappa sliepen allebei nog, en dat vond Pietje ook leuk want nu was het dan nog zo lekker stil in huis en Pietje vond dit huis altijd het allerleukste als het stil was want pappa praatte altijd zo hard en Pietje vond dat vervelend, mamma praatte helemaal niet zo hard, maar die had van die harde schoenzolen en ze hadden beneden parket en dat klikte de hele tijd, en daar werd Pietje weleens enigzins lichtelijk geirriteerd van en dat vond Pietje niet leuk. Maar hij zat nu in het zonnetje half op de venster bank en straks zou hij in de keuken een boterhammetje gaan smeren en daar zou hij dan pindakaas op doen en heeel misschien, als het er was tenminste, op de andere boterham jam, want dat vond Pietje het allerlekkerst. Maar nu zat Pietje in de zon op de vensterbank en het was zonnig buiten, daarvan werden pappa en mamma wakker, maar mamma was haar klikklak schoenen kwijt en liep dus op pantoffels, en pappa was schor, dus het bleef lekker stil in huis, en toen werd er keihard op Pietje's deur geklopt, dat maakte heel erg veel herrie, want mamma had een hele harde trouwring om haar vinger die tegen de deur aankwam, dus het was niet stil meer, en de wolken schoven voor de zon, en toen werd Pietje verdrietig en mamma kwam binnen en schreeuwde naar hem "Rotjong, wat hang je daar nou weer uit het raam, wil je soms dat je naar beneden sodemieterd, dan val je en dan hoor je 'KWAK!' en dan ben je dood, is dat wat je leuk vindt?!" Pietje begon te huilen en deed het raam dicht, en kreeg spontaan last van zelfmoordneigingen, maar zag geen oplossing om ze uit te voeren, dus hij ging maar op de grond liggen en hoopte dat hij erdoorheen zakte. "Nou Pietje" zei zijn moeder "kijk eens wat een lekker weer buiten, het gras is groen, en het zonnetje schijnt, en..." "Het zonnetje schijnt niet" zei Pietje brutaal tegen mamma, die rood werd. "Kutkind, als ik zeg dat de zon schijnt doet hij dat ook, en dan ga je me geen grote bek geven, ja?!" "Okee, mamma." "Nou, en ga je dan zometeen lekker in de keuken je boterhammetjes klaarmaken? Er is weer een nieuwe pot pindakaas, dus je kan weer lekker je gang gaan." "Is er ook jam?" "Zeik niet zo, verdomme! Het is ook nooit goed met jou! Dan eet je vandaag maar geen brood, dan verhonger je toch lekker!" Dit gedrag kende Pietje, want zijn mamma was schozivreen ofzo, dat betekend dat ze een beetje wisselt ofzo, en Pietje was het wel gewend, behalve dan die keer dat ze hem had opgehangen in de kelder aan een riem aan het dak, maar goed, dat liep ook weer prima af, want vlak voordat hij dood was, haalde ze hem alweer los, dus hij had alleen maar wat nekwervels gebroken en daar zat hij niet zo mee, want dan kon hij zo'n leuk nekbandje omdoen, en dat had de hond ook, maar alleen dan in het klein, bovendien stond het zo leuk. Mamma liep wat meer op Pietje af. "Oh Pietje toch, er zit een gaatje in je broek! Dat zal mamma eens snel voor je maken, dan ziet je broek er weer helemaal nieuw uit." "Okee" "Wat nou okee?! Dan moet je zeggen; bedankt lieve mamma, maar nee hoor, dat is allemaal teveel gevraagd! Nog een zo'n opmerking, en ik trek mijn nieuwe schoenen aan, en die hebben hele harde zolen, en het parket is aangepast zodat het nog harder is, en dan ga ik er een kwartier achter elkaar overheen lopen!" "Nee, mamma, nee! Dan ga ik dood van de herrie! Niet doen mamma!" Pietje begon te janken en mamma sloeg een arm om hem heen "Wat is er dan toch, Pietje? Waarom huil je? Ben je bang? Niemand zal je iets doen hoor, want ik ben bij je" Pietje zei niets en ging naar beneden om een boterham te smeren, achtervolgd door zijn moeder, die helemaal rood was en krijste dat hij niet zomaar weg kon lopen, want anders zou ze hem een half uur met zijn hoofd in de WCpot houden tot hij verzoop en daarna zou ze hem onthoofden. Pietje probeerde met zijn klamme vingertjes de koelkast open te maken, en haalde er een boterham uit. Hij pakte de vegetarische pindakaas uit, een nieuwe pot, en smeerde het moeizaam op zijn boterham. Mama kwam op haar klikklak schoenen aansluipen. "Hallo Pietje. Goeiemorgen. Ik heb nieuwe schoenen. Mooi hè?" "Ja, ik vind ze prachtig" zei Pietje in de hoop dat zijn moeder zijn gezicht niet opeens in de pindakaas zou duwen. Maar ze bleef aardig. "Ze hebben wel harde zolen, maar goed, ik zal er proberen er langzaam en zachtjes op te lopen. Zal ik die boterham even voor je smeren?" "Ja, graag mamma. Dankjewel mamma." Mamma pakte het mes over, maar draaide zich toen om naar Pietje, en hield het mes tegen zijn keel. "En weetje, Pietje, wat ik met dit mes ga doen?" "Nee, mamma!" Mamma draaide zich weer terug naar de aanrecht. "Je boterham smeren." Pietje haalde opgelucht adem, en vroeg zich af of dit een grap was. Mamma drukte hem de boterham in handen. "Opeten! Dit is misschien wel het laatste dat je ooit krijgt." Pietje dacht dat dat wel weer bij zou trekken,en propte de boterham naar binnen. Hij zou zo naar school moeten. "Okee, Pietje, je moet naar school. Zal ik je even brengen, met de auto? Het is maar 7 kilometer verderop." "Dat is goed" "Verrotte teringmongool! Er zit een gat in je broek! Dat heb je zeker expres gedaan hè, daarnet? Ik wist het wel!" "Nee mamma, niet slaan!" Mamma sloeg hem in zijn gezicht tot het bloed tegen de muren spoot. Het gaf een mooi motiefje, maar dat boeide Pietje op dat moment even niet. "En nu zet ik je buiten, klein mormel!" Ze pakte Pietje bij zijn haren op, en smeet hem naar buiten, waar hij tegen een lantarenpaal kwam. Het deed pijn. Mamma smeet de deur dicht, en deed hem op slot. Pietje stond op, en voelde dat zijn arm uit de kom lag. Zijn hele arm was gevoelloos, dus hij voelde het niet. Hij had dit al vaker meegemaakt, zijn arm was zijn zwakke plek sinds hij een dag aan één arm aan de trapleuning vastgebonden had gehangen, toen hij stout was geweest. Hij had toen de telefoon opgenomen, terwijl hij dat nooit mocht doen. Maar dat wist hij toen nog niet. Pietje liep door, in de richting van zijn school. Er liep iets roods over zijn ogen. Hij was aan één oog blind, omdat er ooit een aardappelschilmesje in gezeten had. Daarom droeg hij ook altijd een ooglapje, omdat het er zo eng uitzag. Pijn deed het allang niet meer. Mamma had het gedaan, omdat ze boos op pappa was, maar die was er toen op dat moment niet. Gelukkig had mamma Pietje's oog blind gemaakt, want als ze dat bij pappa had gedaan, was hij aan twee ogen blind geweest, want de andere had ze ooit met een hamer ingeslagen toen hij haar glas cola omgestoten had. Maar ze bedoelde het allemaal goed, want ze hield heel veel van Pietje, en heel soms gaf ze hem zelfs een kusje voor het slapen gaan. Pietje was al bijna bij de school. Hij had pas drie uur gelopen, en hij was er al. Maar wel te laat. Hij klopte op de deur van het lokaal waar zijn klas zat. De juffrouw deed de deur open en zei "Pietje, wat is er met je gebeurd? Zal ik je gezicht even schoonmaken? Oh jeetje, je arm ligt uit de kom!" "Er is niks aan de hand hoor juffrouw. Ben gevallen toen ik hierheen liep" "LIEP? Heb je die 7 kilometer gelópen?!" "Ja, mamma wou me niet wegbrengen, ze was boos omdat ik een gaatje in mijn broek had, maar die had ze er zelf de vorige dag ingeknipt omdat ze de pest in had." "Ik zal je wel even naar het ziekenhuis brengen, Willem neemt de klas wel zolang over." Normaal als mamma Pietje knock-out sloeg, meldde ze hem ziek, en bracht hem dan naar pappa, want die was dokter. Mamma was ook al een keer bij een sypoloog geweest ofzoiets, maar die kon haar niet verder helpen omdat ze hem aan een boom voor zijn huis had opgehangen. In de auto van de juf was het lekker warm. Dat vond Pietje eigenlijk helemaal niet zo leuk, want het was nog warmer dan buiten, en daar was het 32 graden. Hij zat gewoon te choken op de achterbank, maar gelukkig reed de juf hard door in haar mercedes, en stonden de ruitewissers aan, en Pietje vroeg zich af of die het iets koeler zouden maken. De ramen stonden wel niet open, maar misschien kwam frisse lucht wel dwars door het raam heen. Opeens stond mamma met haar fiets naast de auto, en tikte op het raampje. De juf deed open, en voor het eerst in tijden kon Pietje weer ademhalen, en deed dat dan ook. Mamma keek hem aan, en riep uit. "Oh Pietje, schatje wat is er met je gebeurd?" Pietje kende het toneelstukje, en zei iets te gemaakt: "Mamma, ik ben gevallen" De juf kende het toneelstukje helaas ook, en zei: "Ik breng Pietje wel even naar het ziekenhuis." Toen werd mamma opeens boos, en sloeg de juffrouw met haar hoofd door de voorruit. Pietje vond het prachtig, want het zag er bijna uit als scream 3, een film die Pietje ooit voor straf moest kijken om hem bang te maken, maar hij vond de film juist onwijs leuk. Het bloed van de juffrouw sijpelde over het stuur, en mamma begon te lachen, en greep Pietje bij het gevoelloze arm naar buiten. Ze sleurde hem mee naar een taxi, en daar gingen ze dan naar binnen, en mamma gaf de chauffeur geld om naar het ziekenhuis te rijden, waar pappa werkte. Pietje voelde zich een beetje hangerig worden, misschien kwam het door al het bloed dat hij verloor door verschillende wonden. Mamma duwde hem zachtjes tegen haar aan, en fluisterde met mierzoete stem "Pietje, oh mijn Pietje, wat is er toch met je gebeurd? We gaan nu gauw naar pappa in het ziekenhuis, en dan komt alles weer goed." Pietje ging huilen. Niet omdat mamma zo lief deed, maar omdat ze het niet meende, het was een toneelstukje tegenover de chauffeur. Of had ze weer een goede bui? Pietje keek in haar ogen, en die waren zacht en lief, dus ze zou het nu wel menen. Als ze het niet meende, zou ze wel stiekem ondertussen op zijn voet gaan staan om hem te dwingen mee te doen met het toneelstukje. Gezien Pietje 1 houten voet had, trapte ze daar soms op, en dat deed dan geen pijn. Hij had de houten voet al sinds zijn 2e, toen mamma hem eraf hakte, ze was boos op hem, vertelde pappa later, omdat hij ziek was en over de bank kotste. Pietje zat er niet zo mee, hij had gelukkig een relaxed karakter. Alleen lawaai hè, daar kon hij net NIET tegen. Dat gebruikte mamma dan ook heel vaak als straf, zo had ze een wasmachine gekocht en in zijn kamer gezet, en als ze een beetje pissed off was, dan zette ze hem op de 90 graden was en sloot Pietje, die het ding niet uit kon zetten, in zijn kamer op. De vorige keer dat ze dat deed draaide hij helemaal door en had de wasmachine gesloopt, toen was het weer lekker stil. Maar mamma had hem toen met mes en vork bewerkt op zijn rug, en daarna met de zweep, vervolgens had ze zijn bed verkocht en nu sliep hij elke nacht zonder deken op de koude vloer. Gelukkig kon hij nu dan spelen met de ratten, die in zijn kamer rondliepen. Maar heel soms, als Pietje een week met heel weinig eten in zijn slaapkamertje opgesloten zat, probeerden ze zijn eten te pakken, en dan had Pietje niks meer. Dan ging hij heel hard huilen, en dan kwam mamma keihard de kamer binnenrennen, en deed hem een prop in zijn mond, en soms was ze opeens dan weer heel aardig, en maakte hem weer los. Meestal kon hij dan binnen een aantal dagen weer naar school. De juffrouw was altijd heel lief voor hem, maar hij vroeg zich af of ze dat wel meende want misschien was iedere vrouw in wezen wel schozifreen ofzo. De taxi stopte voor het ziekenhuis, en mamma tilde Pietje op, en bracht hem binnen. Aan haar hardhandige manier merkte Pietje dat ze weer eens anders was. Zijn houten been deed pijn en hij ging huilen. Mamma propte een zakdoek in zijn mondje, wat op zich niet zo erg is, maar het was een gebruikte. Pappa kwam in zijn rolstoel aanstormen. Hij zat in een rolstoel sinds mamma zijn ene been had afgebeten terwijl ze sex hadden. Van die keer was Pietje gekomen, want na die ene keer wilde pappa niet meer met mamma in één kamer slapen. Toen werd mamma zo boos dat ze pappa op een avond ook zijn andere been afhakte. Wat een tragische familieproblemen. Papa pakte Pietje aan en bliebte een zuster op, die Pietje meenam. Tegen mamma zei hij "Ga weg, slet! Kijk wat je nu weer gedaan hebt!" Normaal gesproken werd pappa nooit boos, maar nu dus wel. Na deze uitspraak is pappa dan ook op mysterieuze wijze verdwenen, niemand heeft hem meer gezien, maar het gerucht gaat dat het vlees tussen de kantinebroodjes in het ziekenhuis die week wel erg vreemd smaakte. En Pietje herinnerde zich het hakmes achterin de auto nog erg goed, toen hij met zijn arm in een mitella naar huis reedt. Mamma legde hem voorzichtig op de bank en bond 'm toen vast. "Je moet rust hebben." Pietje vond het niet erg, maar helaas was het de spijkerbank die mamma altijd gebruikte om zichzelf te pijnigen. Ze ging er 's avonds altijd op liggen. Op het moment dat Pietje half geperforeerd was, ging de bel. Mamma sleurde Pietje van het bed af, zette hem onder de douche en liet hem gillend achter. Voor de deur stond de juf. "Ik leef nog. En ik kom uw kind ophalen. U mag niet langer voor hem zorgen." Vanaf dat moment is ook de juffrouw spoorloos verdwenen, maar ook hier weer gaat het gerucht dat het vlees bij de schoolbarbeque wel erg vreemd smaakte. Na een paar dagen was Pietje alweer wat beter en hij kon weer naar school. Hij had wel allemaal van die leuke putjes in zijn rug maar dat stond eigenlijk best wel cool, vond hij zelf. Mamma bracht hem met de auto. "En gaat het nou, mijn lieve kindje?" zei ze, en gaf hem een rol menthos. Vlak voor de school greep ze die opeens terug, vrat hem op en gaf Pietje een trap onder z'n hol. Pietje ging braaf op zijn plekje in de klas zitten. Naast hem zat Klaasje en Klaasje kreeg net nog een broodbox van mijn moeder waar allemaal lekkere dingetjes inzaten. Daar was Pietje heel erg jaloers op want dat deed zijn moeder alleen maar in een goede bui, maar vaak had ze er daarvoor, in een slechte bui, al gif doorheen gedaan. Voor de klas stond een nieuwe meester met een houten been. "Hé, die wil ik ook," riep Pietje, "die van mij is niet zo mooi!" De meester keek Pietje met een woedende blik aan en zei "Jij verrot klein brutaal… eh… jongetje. Zou je eerst de meester uit willen laten praten?" zei hij met mierzoete stem.
"Goed lieve mormelt… kindertjes. We beginnen vandaag met de bouwhoek." De kinderen keken hem vreemd aan want de juf noemde dat altijd anders. "Vooruit, krengen, bouwen jullie! Ik bedoel, ga jullie gang kindertjes." Pietje ging in de bouwhoek zitten en pakte een blokje. Hij voelde zich hier eigenlijk al veel te oud voor want mamma had hem weleens met grotere blokken laten slepen. Van die dingen waar ze pappa altijd het hoofd mee insloeg. Plotseling moest Pietje huilen want hij werd altijd zo emotioneel in de bouwhoek. De meester kwam aanlopen. "Wat jan… huil je zo?" "Mijn pappa is dood…" huilde Pietje. Plotseling brak er iets in de meester. (Of was het het blokje waar hij op ging staan?) Hij pakte Pietje beet en nam hem mee naar de gang. "Oh arm kind, ik ben bang dat ik je verhaal ken. Zie je, mijn vader is vermoord door mijn moeder, en…" "Ja, mijn pappa ook." "…mijn moeder was schizofreen, net als jou moeder en ik heb het erg nog heel moeilijk mee." Pietje snapte het niet helemaal maar hij kende het wel. Wat raar dat die man dan nog leefde. "Meester, heb je daarom dat houten been?" "Ja kindje."

[Quintus]

Het kostte wat tijd, maar ik heb 'm uit

Ik vond 'm eigenlijk wel leuk

Alleen een beetje veel 'Pietje'

jee ik heb hem ook uitgekregen.

[Kat]

hijs melig.