Omdat ik het hier met vrienden of vriendinnen niet over kan hebben moet ik hier even luchten, misschien dat ik me daarna beter voel..
Het zit dus zo, ik ben een jongen van bijna 19 en ik heb m'n hele leven al last van grote problemen, namelijk dat ik een lichamelijke handicap heb die me psychisch meer in de weg staat dan lichamelijk.
Ik ben geboren met een hersenafwijking die verkeerde groeisignalen naar het lichaam stuurt, waardoor bepaalde lichaamsdelen/ledematen (net) wat groter zijn dan de anderen. Ook zijn er in de loop der jaren verschillende tumors en vochtophopingen gegroeid, sommigen konden verwijderd worden en andere niet. Dit is een zeldzame combinatie van 2 syndromen waar maar 100+- gevallen van bekend zijn over de hele wereld. Hierdoor kom ik al sinds mijn geboorte elk jaar minstens 4 keer in het ziekenhuis (wat op 2 uur rijden licht ivm de 'kennis' die ze daar hebben over mijn aandoening).
Ik heb een onverwijderbare tumor in een rugspier, deze is niet altijd zichtbaar maar duidelijk aanwezig als ik mijn rug krom. Hierdoor voel ik me ongelooflijk slecht op m'n gemak in drukke ruimtes (omdat ik altijd bang ben dat mensen het zien) en ik voel me lelijk, en abnormaal.
Op de basisschool werd ik hier altijd al mee gepest, zelfs door leraren, wat ook niet goed was voor mijn zelfvertrouwen. Geweld hielp mij hier mee om te gaan; als iemand iets zei wat me pijn deed, zorgde ik dat hij er spijt van kreeg. Ik wilde bewijzen dat ik geen zwakkeling was. Ik heb heel wat afgevochten, hoewel ik elke keer 'won' leek het niet te helpen.
Toen ik naar de middelbare school ging begon ik het te verbergen om zo normaal mogelijk te zijn, en niemand heeft er ooit iets over gezegd of gevraagd, ik was zelfs redelijk populair en ik had een boel vrienden.
Toch knaagde het altijd aan me dat ik niet eerlijk kon zijn en niet kon vertellen wat er aan de hand was, en waarom ik niet mee ging zwemmen in de zomer of dat soort dingen.
Ook al ging het best goed op school, ik zakte steeds verder in een dip waar ik eigenlijk nooit uit ben gekomen. Ik vroeg mezelf steeds af waarom ik het niet gewoon kon accepteren, en verder kon gaan, of mezelf kon zijn.
In de 3e werd ik depressief, ik ben een tijd daarvoor naar verschillende psychologen geweest maar het leek mij niet te helpen, dus moest ik aan de antidepressiva.
Ik werd depressief omdat het ziekenhuis waar ik kwam me altijd hoop heeft gegeven dat er in de toekomst misschien aan mijn rugspier geopereerd kon worden (mijn grootste psychologische probleem), en na een lang gesprek werd er besloten dat ze mij niet wilden opereren omdat ik de operatie misschien niet zou overleven( dat risico had ik er zelf wel voor over, zo erg is het voor mij).
Hierdoor veranderde ik compleet en ik had echt schijt aan alles, m'n cijfers gingen achteruit en met elke leraar had ik een conflict, dus moest ik daar ook mee stoppen.
Ik had het gevoel dat niemand snapte wat ik voelde, zelfs mijn ouders niet, bijna elke nacht viel ik huilend in slaap, als ik al in slaap viel.
Totdat ik een meisje ontmoette waar ik helemaal verliefd op werd, en zij op mij. Alles was geweldig met haar maar na 3 maanden durfde ik niet meer met haar door te gaan, ik wilde eerlijk tegen haar zijn en alles vertellen zodat ik mijzelf kon zijn, maar omdat ik bang was dat ze het niet zou accepteren, en omdat ik eigenlijk niet DURFDE eerlijk te zijn, heb ik het uitgemaakt, en zelfs nu, 4 jaar later, mis ik haar nog bijna elke dag. Ik heb het nooit durven vertellen tegen haar hoe ik me er over voelde. In die 4 jaar heb ik een aantal andere vriendinnen gehad waarmee ik het uitmaakte om ongeveer dezelfde redenen.
Eigenlijk is m'n zelfvertrouwen op en neer gegaan de laatste jaren, soms voel ik me top, maar soms kan ik mezelf niet ertoe zetten om naar buiten te gaan, en blijf ik liever zitten in m'n zelfmedelijden.
Ik heb vaak aan zelfmoord gedacht maar elke keer realiseer ik me weer dat ik dat m'n familie niet aan kan doen, en dat het een laffe egoistische uitvlucht is.
"I hit rock-bottom, and then i fell through a hole , and then i fell through the floor of that hole" - Zo voel ik me dus eigenlijk, en hoeveel psychologen ik ook zie of medicijnen ik slik, het helpt niet, en ik durf het er met niemand over te hebben, ook mijn beste vrienden niet omdat ik bang ben voor hun reactie, ook al weet ik dat die positief voor mij zal zijn, maar ik kan die stap gewoon niet zetten...
Daarom hoop ik dat ik me door dit me een beetje beter zal voelen, excuses voor de muur van tekst..
|