Oud 16-04-2007, 14:36
Stephen123
Stephen123 is offline
Omdat ik het hier met vrienden of vriendinnen niet over kan hebben moet ik hier even luchten, misschien dat ik me daarna beter voel..

Het zit dus zo, ik ben een jongen van bijna 19 en ik heb m'n hele leven al last van grote problemen, namelijk dat ik een lichamelijke handicap heb die me psychisch meer in de weg staat dan lichamelijk.

Ik ben geboren met een hersenafwijking die verkeerde groeisignalen naar het lichaam stuurt, waardoor bepaalde lichaamsdelen/ledematen (net) wat groter zijn dan de anderen. Ook zijn er in de loop der jaren verschillende tumors en vochtophopingen gegroeid, sommigen konden verwijderd worden en andere niet. Dit is een zeldzame combinatie van 2 syndromen waar maar 100+- gevallen van bekend zijn over de hele wereld. Hierdoor kom ik al sinds mijn geboorte elk jaar minstens 4 keer in het ziekenhuis (wat op 2 uur rijden licht ivm de 'kennis' die ze daar hebben over mijn aandoening).
Ik heb een onverwijderbare tumor in een rugspier, deze is niet altijd zichtbaar maar duidelijk aanwezig als ik mijn rug krom. Hierdoor voel ik me ongelooflijk slecht op m'n gemak in drukke ruimtes (omdat ik altijd bang ben dat mensen het zien) en ik voel me lelijk, en abnormaal.

Op de basisschool werd ik hier altijd al mee gepest, zelfs door leraren, wat ook niet goed was voor mijn zelfvertrouwen. Geweld hielp mij hier mee om te gaan; als iemand iets zei wat me pijn deed, zorgde ik dat hij er spijt van kreeg. Ik wilde bewijzen dat ik geen zwakkeling was. Ik heb heel wat afgevochten, hoewel ik elke keer 'won' leek het niet te helpen.

Toen ik naar de middelbare school ging begon ik het te verbergen om zo normaal mogelijk te zijn, en niemand heeft er ooit iets over gezegd of gevraagd, ik was zelfs redelijk populair en ik had een boel vrienden.
Toch knaagde het altijd aan me dat ik niet eerlijk kon zijn en niet kon vertellen wat er aan de hand was, en waarom ik niet mee ging zwemmen in de zomer of dat soort dingen.
Ook al ging het best goed op school, ik zakte steeds verder in een dip waar ik eigenlijk nooit uit ben gekomen. Ik vroeg mezelf steeds af waarom ik het niet gewoon kon accepteren, en verder kon gaan, of mezelf kon zijn.

In de 3e werd ik depressief, ik ben een tijd daarvoor naar verschillende psychologen geweest maar het leek mij niet te helpen, dus moest ik aan de antidepressiva.
Ik werd depressief omdat het ziekenhuis waar ik kwam me altijd hoop heeft gegeven dat er in de toekomst misschien aan mijn rugspier geopereerd kon worden (mijn grootste psychologische probleem), en na een lang gesprek werd er besloten dat ze mij niet wilden opereren omdat ik de operatie misschien niet zou overleven( dat risico had ik er zelf wel voor over, zo erg is het voor mij).
Hierdoor veranderde ik compleet en ik had echt schijt aan alles, m'n cijfers gingen achteruit en met elke leraar had ik een conflict, dus moest ik daar ook mee stoppen.
Ik had het gevoel dat niemand snapte wat ik voelde, zelfs mijn ouders niet, bijna elke nacht viel ik huilend in slaap, als ik al in slaap viel.
Totdat ik een meisje ontmoette waar ik helemaal verliefd op werd, en zij op mij. Alles was geweldig met haar maar na 3 maanden durfde ik niet meer met haar door te gaan, ik wilde eerlijk tegen haar zijn en alles vertellen zodat ik mijzelf kon zijn, maar omdat ik bang was dat ze het niet zou accepteren, en omdat ik eigenlijk niet DURFDE eerlijk te zijn, heb ik het uitgemaakt, en zelfs nu, 4 jaar later, mis ik haar nog bijna elke dag. Ik heb het nooit durven vertellen tegen haar hoe ik me er over voelde. In die 4 jaar heb ik een aantal andere vriendinnen gehad waarmee ik het uitmaakte om ongeveer dezelfde redenen.

Eigenlijk is m'n zelfvertrouwen op en neer gegaan de laatste jaren, soms voel ik me top, maar soms kan ik mezelf niet ertoe zetten om naar buiten te gaan, en blijf ik liever zitten in m'n zelfmedelijden.
Ik heb vaak aan zelfmoord gedacht maar elke keer realiseer ik me weer dat ik dat m'n familie niet aan kan doen, en dat het een laffe egoistische uitvlucht is.

"I hit rock-bottom, and then i fell through a hole , and then i fell through the floor of that hole" - Zo voel ik me dus eigenlijk, en hoeveel psychologen ik ook zie of medicijnen ik slik, het helpt niet, en ik durf het er met niemand over te hebben, ook mijn beste vrienden niet omdat ik bang ben voor hun reactie, ook al weet ik dat die positief voor mij zal zijn, maar ik kan die stap gewoon niet zetten...
Daarom hoop ik dat ik me door dit me een beetje beter zal voelen, excuses voor de muur van tekst..
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 16-04-2007, 15:32
Verwijderd
Als je zoveel vrienden hebt en meerdere vriendinnen hebt gehad zul je toch niet zo lelijk of onvriendelijk zijn? Als ik je verhaal moet geloven ben je toch redelijk populair, volgens mij kun je het dan best met vrienden of vriendinnen er over hebben. Ze zullen vast begrip voor je op kunnen brengen.
Met citaat reageren
Oud 16-04-2007, 17:21
Nona
Avatar van Nona
Nona is offline
Eigenlijk hoort dit stuk in het Lucht-Je-Hart topic, maar ik geloof dat er genoeg mensen zijn die tips voor je hebben, nuttig, minder nuttig of misschien allang geprobeerd. Dus ik laat het voor zover even staan.
__________________
I like my new bunny suit
Met citaat reageren
Oud 16-04-2007, 19:20
Verwijderd
Misschien moet je toch eens proberen het er met iemand over te hebben. Dat zal heel moeilijk zijn, maar ik denk dat dat pas echt op zal luchten. En ik denk dat je dan misschien pas door zult hebben dat dit probleem voor jouzelf veel groter is dan voor de mensen in je omgeving en misschien dat je dan ook opeens wel het gevoel hebt dat mensen je begrijpen of het iig proberen (zonder dat jij eerlijk bent kunnen ze dat ook niet, dat lijkt me logisch). Ik denk namelijk dat de meeste mensen het best zullen accepteren en dat dat ook niet echt het probleem is; dat is dat je jezelf niet accepteert. En tot je je zelf wilt accepteren en er echt over wilt praten, zal het ook een probleem blijven en zullen psychologen en/of medicijnen ook niet veel verschil (kunnen) maken, denk ik...

Misschien dus ondanks dat je het niet durft, het toch eens proberen...schrijf het desnoods op en geef het aan iemand. Wat heb je te verliezen? Je voelt je al zo rot, kan het dan niet alleen maar beter gaan? En het niet vertellen heeft sowieso geen positief effect...want dan had je dat inmiddels toch al wel moeten merken, lijkt me?
Met citaat reageren
Oud 19-04-2007, 23:42
Eurynome
Eurynome is offline
Je klinkt behoorlijk triestig... het moet echt wel moeilijk voor je zijn!
Zoals iedereen wel denkt ben ik eigenlijk ook van mening dat je het mss beter aan één iemand vertelt. Gewoon aan één iemand, iemand die je vertrouwt en die je mss kan helpen om het verder aan te pakken, dan ga je je in elk geval niet meer alleen voelen... !

Wat die tumor in je rug betreft, al lijkt het je mss heel onwaarschijnlijk, maar de meeste mensen geven daar echt niet zoveel om en gaan je dan ook zeker niet vreemd vinden. Sommige mensen hebben een gigantische neus, anderen een zesde teen, nog anderen hebben geen haar over heel hun lijf of net teveel!! Dus sow what dat jij iets aan je rug hebt, dat maakt je helemaal niet zo raar!

En wanneer je je rug wat verbergt en zoals je zegt populair bent dan is dat ook jij; jij kunt leuk, grappig en alles zijn wat je wil, maar dan moet je het ook willen.

Erover praten zal ongetwijfeld heel moeilijk voor je zijn maar het kan ook leuk zijn om iemand te hebben die je kan steunen. Dan kan die ook op de situatie inspelen moest de moeiijk worden voor jou. Je kan het ook voor jezelf houden, maar het is een grote last om alleen te dragen...
Met citaat reageren
Oud 20-04-2007, 12:06
Boef
Avatar van Boef
Boef is offline
Je komt over alsof het op dit moment allemaal toch niets meer uit maakt. Probeer dan met een vriend/vriendin eens eerlijk over je problemen te praten. Je hebt nu voor je gevoel ook niets, dus je kan er alleen maar op vooruit gaan. Als het gesprek niet goed gaat, of de reactie tegenvalt, dan heb je het in ieder geval voor jezelf gedaan. Zie het dan als een oefening en laat je kopje niet hangen.

Ik begrijp wel dat je soms geen zin meer hebt om naar buiten te gaan en liever maar binnen blijft, ook al vind je dat ook niet leuk. Maar door naar buiten te gaan en onverwachte dingen mee te maken, krijg je wel een beter gevoel dan wanneer je niets doet. Je moet het zelf allemaal doen en dat valt niet mee. Maar ik wil je wel sterkte toewensen! Probeer het gewoon, je hebt niets te verliezen!
Met citaat reageren
Oud 26-04-2007, 15:05
trophus
Avatar van trophus
trophus is offline
Net zoals de bovenstaande posters wil ik je de tip meegeven om er wel met iemand over te praten, het liefst iemand die ook een lichamelijk probleem heeft o.i.d., die zullen het toch beter kunnen begrijpen.

Je ervaring van vroeger met het pesten van leerlingen en leraren is iets van het verleden, van mensen in de leeftijdscathegorie 20/25 kun je toch een stuk volwassener en begripvoller gedrag verwachten.

Als je toch iemand tegen komt die er raar over gaat doen en je er zo nodig mee moet gaan plagen etc. dan weet je bij jezelf wat je aan diegene hebt, iemand die op deze leeftijd (19+) nog zo kinderachtig gaat doen is het niet waard om bevriend met jou te zijn.

Met de relaties enzo kan ik je niet zo goed helpen, bijzonder populair ben ik nooit geweest en "diverse vriendinnen" heb ik nooit gehad dus ik kan me daar erg moeilijk mee inleven.
Wel weet ik dat als iemand echt van je houd dan zal diegen zeker accepteren dat je deze aandoening hebt. Echte liefde overwint alles, en fysieke kenmerken zijn in een relatie te verwaarlozen als de emotionele band goed zit.
__________________
Hello, 911? It's Quagmire. Yeah, it's caught in the window this time.
Hugs are drugs and I'm an addict.
Met citaat reageren
Oud 03-05-2007, 21:59
botervleug
Avatar van botervleug
botervleug is offline
Ik denk dat mensen meer kunnen (proberen) te begrijpen dan je op dit moment wilt geloven. Ik begrijp je verhaal zoals je het hier schrijft zo goed als voor mij mogelijk is en ik voel niet de neiging je te kleineren/pesten/me te verwijderen/etc. Ik hoop dat je binnenkort er met iemand van je vrienden over kunt praten.

Offtopic: Dikke schijt aan de perfectionistische maatschappij waar zelfs de geslachtsdelen van een jonge vrouw niet veilig zijn voor onderwerping aan het schoonheidsideaal. Lang leve de verschillen! Lang leve dwergen! Lang leve lelijke ouwe mannetjes! Lang leve hekserige vrouwen met harige pukkels!
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Drugs & Alcohol Algemeen tripreport topic
Verwijderd
413 10-02-2017 00:04
Verhalen & Gedichten -Verhaal-
Redhair
430 21-09-2005 14:54
Muziek trompet: opwarmen
waloe
23 08-09-2004 10:04
Levensbeschouwing & Filosofie De hemel als 'eindstation'?
wondersbestaan
151 23-03-2004 10:35
ARTistiek [Foto's] Eerste sessie hier
Verwijderd
13 03-09-2003 19:54
Psychologie niet kunnen wenen???
framboosje
8 27-08-2002 01:34


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:50.