[verhaal] Een avontuur voor een prinsesje

[Bumpie]

Een avontuur voor een prinsesje

Er stond eens, in een land hier ver vandaan, een mooi paleis. In dit paleis woonden de koning en de koningin, 34 lijfachten, 122 lakeien, 100 dienstmeiden, 2 kokken en 2 kokkinnen, 2 kindermeisjes, een slimme leraar, een uitvinder en 14 stalknechten. En, het allerbelangrijkste, hier woonde het prinsesje. Niet zomaar een prinsesje, een bijzonder meisje was het. Normale prinsesjes luisteren naar de koning en de koningin, en doen wat de kindermeisjes hen opdragen. Het prinsesje luisterde ook wel, nou ja, een beetje, eerlijk gezegd luisterde ze bijna niet, maar wel een béétje, en daarom vond iedereen haar lastig. Niet heel lastig, eigenlijk niet lastig, want dat mocht niet bij prinsesjes, maar toch een béétje lastig.
Dat vond ook haar leraar, meneer de Wijze. Samen met Mia en Pia, de kindermeisjes, praatte hij over het meisje.
“Normale prinsesjes,” vertelde hij Mia en Pia, “Normale prinsesjes luisteren naar wat hun leraar zegt.” “Juist,” beaamde Mia. “Inderdaad,” bevestigde Pia. Meneer de Wijze ging verder: “Normale prinsesjes leren dat water van het hoogste punt naar het laagste stroomt. Normale prinsesjes noteren dat met hun gouden pennetjes in hun nette schriftjes.” “En zo hoort het ook,” vonden de kindermeisjes. “Maar dit prinsesje,” vervolgde meneer de Wijze met een van woede luider wordende stem, “Dit prinsesje gooit dan haar beker om, want ze wil eerst kijken of het wel waar is, en dan noteert ze het pas als ik zeg dat ze het moet noteren,” en nu beefde de stem van de leraar van woede, “met een afgekloven potlood in een slordig schrift dat drijfnat is door haar beker water!” “Vreselijk!” schrok Mia. “Niet te geloven,” steunde Pia. “En daarom,” zei meneer de Wijze met zijn vinger streng in de lucht, “Daarom moeten we naar meneer de mevrouw hare Majesteiten de Koning en Koningin om te zeggen dat het zo niet langer kan.” En dat deden de leraar en de kamermeisjes. Met meneer de Wijze voorop liepen ze naar de troonzaal.

Voor de Koning en Koningin stonden ze stil. “Meneer en mevrouw hare Majesteiten de Koning en Koningin,” begon de leraar, “Uw dochter harer Majesteit de Prinses is uiterst vervelend!” “Juist,” knikte Mia. “Inderdaad,” zei Pia. De koning en de koningin gingen verbaasd rechtop zitten. Dát mocht je niet zeggen over het prinsesje! “Nou, ik bedoel, niet vervelend, maar een beetje… vervelend…” verbeterde de leraar geschrokken. “Een beetje maar,” verbeterde Mia ook. “Eigenlijk bijna niet,” verbeterde Pia als laatste. De koning en de koningin keken elkaar even aan. Zij wisten ook dat hun dochter soms wat wild was. “Houd haar dan bezig!” raadde de Koning hen aan. “Ja, wat wilt ze zelf graag?” vroeg de koningin. Mia deed aarzelend een paar stapjes naar voren. “Wel, ze wil graag… Het is zo onbehoorlijk, hoe moet ik het zeggen…” Smekend keek ze naar Pia. “Help me!” zeiden haar ogen. Dapper kwam Pia naar voren. “Ze zou zo graag een avontuur me willen maken,” vertelde ze. “Een avontúúr?!” De koningin spuwde het woord bijna uit. “Wat ongehoord!” “Ach,” zei de koning. “Wat maakt het uit? Laat haar maar een avontuur beleven.” Hij riep twee lakeien, Lange Pieter en Frans.
Zoals de naam al zei, was Lange Pieter lang. Niet gewoon lang, maar érg lang. Hij moest bukken om de deur uit te kunnen! Nou was dat geen probleem bij de troonzaal, want de deur was daar zo hoog dat hij er ook wel onderdoor kon, maar bij de keuken en de vertrekken van de bedienden had Lange Pieter al vaak zijn hoofd gestoten tegen de deurposten. Frans was anders. Frans was gewoon. Een beetje lelijk, een beetje mooi, niet lang maar ook niet kort, maar gewoon. Daarom had hij geen bijnaam gekregen.
Toen deze lakeien in de troonzaal aankwamen en ze een diepe buiging hadden gemaakt voor de koning en de koningin, beval de koning: “Ga naar de prinses en neem haar mee naar de zolder. Geef haar daar een avontuur zoals ze nog nooit heeft beleefd!” “Maar Majesteit, hoe moeten wij haar dan een avontuur geven?” vroeg Frans. “Ga naar het engste, donkerste stuk van de zolder, en vertel haar het spannendste verhaal dat je kan bedenken,” beval de koning.

En dus gingen de lakeien met het prinsesje naar de zolder. Opgewonden beklom het prinsesje de trappen. Ondertussen vroeg ze de lakeien de oren van het hoofd. “Gaan we een echt avontuur beleven? Is het wel eng genoeg op de zolder? Zijn er veel spinnen? Bestaan er ook spoken?” De lakeien gaven geen antwoord op deze vragen. Ze hadden al hun adem nodig om de trappen te beklimmen. Maar eindelijk stonden ze boven, helemaal op zolder. Het was er donker en er kropen een paar spinnen rond. Terwijl de prinses er vrolijk rondbanjerde, vertelden de lakeien een verhaal. Het was een griezelig verhaal over rovers en gevangen prinsessen, maar de prinses vond het lang niet spannend genoeg. “Is dit nou een avontuur?!” riep ze uit.
Dus namen de lakeien haar mee naar een donkerder deel van de zolder, met nog meer spinnen. Ze begonnen een nog griezeliger verhaal. Het ging over draken die prinsesjes aten en het Land vernielden. Maar de prinsen liet verveeld een spin over haar hand lopen en riep verveeld: “Dit is niet spannend!” Dus namen de lakeien haar mee naar het donkerste deel van de zolder. Je zag bijna niks. Lange Pier stak een kaars aan en Frans begon aan het spannendste verhaal dat ze konden verzinnen. Het ging over reuzenspinnen, draken, spoken, heksen en nog meer enge dingen die achter prinsesjes aten en allemaal enge dingen deden. Dat begon er al op te lijken, vond het prinsesje en zuchtte van genoegen. Maar door haar zucht waaide de kaars uit, juist op het spannendste stuk van het verhaal. De Lakeien werden zo bang voor het donker, de spinnen en hun eigen verhaal dat ze zo snel als ze konden de zolder afrenden, de trapleuningen afroetsjten en naar buiten wegvluchtten.

En zo ging het altijd: waar ze ook waren, in de kelders, de diepste kerkers, of op de hooizolder boven de stallen, de lakeien vonden het altijd enger en spannender dan het spinsesje.
Daarom liet de koning op een dag een grote ontdekkingsreiziger komen. Hij gaf hem de opdracht het prinsesje te vermaken en spannende verhalen te vertellen. En dat deed hij. De man vertelde het prinsesje over verre wouden, over donkere grotten en over alle dieren die hij had gezien. Maar nog was de prinses niet tevreden.

Het is niet af, het is een beginnetje...

[Roosje]

Oh, ik vind hem wel leuk. Het leest op zich lekker, heel soepel, en het houdt mijn aandacht wel vast.
Al die getallen in het begin vind ik minder. Het is leuk bedacht, maar ik houd nu eenmaal niet van cijfers in cijfers (dus 100 i.p.v. honderd) in verhalen. En een nieuw citaat kun je beter op een nieuwe regel zetten, daar wordt een verhaal vaak overzichtelijker door.

[Bumpie]

Roosje schreef op 25-09-2005 @ 13:44 :
Oh, ik vind hem wel leuk. Het leest op zich lekker, heel soepel, en het houdt mijn aandacht wel vast.
Al die getallen in het begin vind ik minder. Het is leuk bedacht, maar ik houd nu eenmaal niet van cijfers in cijfers (dus 100 i.p.v. honderd) in verhalen. En een nieuw citaat kun je beter op een nieuwe regel zetten, daar wordt een verhaal vaak overzichtelijker door.

Je hebt gelijk, zal ik aan denken bij het vervolg. Cijfers passen ook niet helemaal in een tekst als je er naar kijkt.

[I C U]

Hm, ik wil weten hoe het verder gaat! Leest fijn, het is simpel en eenvoudig (ik zou het zo kunnen voorlezen aan mijn nichtje van vier en het zelf ook nog leuk vinden).

“Daarom moeten we naar meneer de mevrouw hare Majesteiten de Koning en Koningin om te zeggen dat het zo niet langer kan.”

'meneer de mevrouw'? Klopt niet, dacht ik. Wel leuk gevonden trouwens, meneer en mevrouw de Majesteiten.

“Ze zou zo graag een avontuur me willen maken,” vertelde ze.

'mee'.
^maar dat is slechts mierenneukerij. Blijven schrijven.

Edit: O ja, wat Roos zei: cijfers zoveel mogelijk voluit. Tot twintig 'moet' het zelfs, dacht ik.

[Bumpie]

Dat waren stomme fouten ja....

I C U: Edit: O ja, wat Roos zei: cijfers zoveel mogelijk voluit. Tot twintig 'moet' het zelfs, dacht ik.

Ja, maar hoe schijf je dan 122 voluit?

[I C U]

Bumpie schreef op 25-09-2005 @ 14:10 :
Dat waren stomme fouten ja....



Ja, maar hoe schijf je dan 122 voluit?

Héhéhé, geen moeilijke vragen stellen, het is zondag en ik heb 'ruige' avond achter de rug...

Maar ik doe een gok: honderdtweëentwintig. Don't blame me when I'm wrong.

[Roosje]

I C U schreef op 25-09-2005 @ 14:14 :
Maar ik doe een gok: honderdtweëentwintig. Don't blame me when I'm wrong.

Als je je trema op de vierde E had gezet, klopte het nog ook. Dus zo: honderdtweeëntwintig. En vierendertig is vierendertig, als je dat ook wilde weten.

[I C U]

Roosje schreef op 25-09-2005 @ 14:18 :
Als je je trema op de vierde E had gezet, klopte het nog ook. Dus zo: honderdtweeëntwintig. En vierendertig is vierendertig, als je dat ook wilde weten.

Nou, zover zat ik er dus niet naast *geeft zichzelf klopje op schouder*

[Bumpie]

Wat de dienstmeiden zeiden:
“‘t Is toch sneu voor de koning en de koningin, zo’n wildebras van een dochter hebben,” vond Berta.
“Ach kind, mopper niet, het is toch een echt kind. Zo’n kleintje hoort te leven!” reageerde Dikke Greta, die het voor iedereen opnam.
“Nou Greta, je hebt zelf twaalf van die kinderen en je hebt me zelf gezegd dat ze zich toch eens rustig moesten gedragen,” zei Elsemien en ging rustig door met wassen.
“Maar ik heb ook geen twee kindermeisjes en honderden bedienden die al het werk van me overnemen!”
Daar had Dikke Greta gelijk in, vonden de anderen.
Berta streek de laatste jurk van de koningin en wees toen in de richting van de vertrekken van de koning en koningin.
“Zoals het daar nu aan toe gaat, kunnen we nog heel wat beleven!” waarschuwde ze. “Ik zeg je, met dat kind zullen we nog heel wat beleven!”
“Ach kind, we zullen wel zien,” zei Dikke Greta wijs.
“Ja, we zullen wel zien,” vonden de anderen.

Je moet weten dat iedereen in het paleis erg voorzichtig waren met het prinsesje. Ze was namelijk een prinsesje, dus de dochter van de koning en de koningin, en zij zou later over het Land regeren. Daarom was het prinsesje nog nooit het paleis uit gegaan. Daarbuiten konden allemaal gevaarlijke dingen gebeuren. Ze mocht pas naar buiten als ze twaalf jaar oud was. Maar nee, ze was pas tien jaar oud, ze moest nog twee jaar wachtten tot ze naar buiten mocht. Verlangend keek het prinsesje uit het raam. Ze zag de huizen van de stad, verderop de weilanden en de akkers van de boeren, en helemaal aan de horizon zag ze nog net het Grote Woud. Wat wilde ze daar graag naartoe! Maar ze moest nog twee jaar wachten…
Mistroostig keek ze haar kamer door. Hij was heel groot, en ieder ander kind zou jaloers zijn op het zachte tapijt, op het bed met een extra dik matras en een dikke deken, en op haar eigen gymzaaltje…
Het prinsesje wilde graag ruilen met een van die kinderen, om te onderzoeken waar die in sliepen en wat zij dan op de vloer hadden liggen en wat zij deden om zich te vermaken. Ze wilde maar wat graag een avontuur meemaken. Alleen al het paleis uit gaan zou een avontuur zijn.
Toen klaarde haar gezichtje op. Natuurlijk! Ze zou ontsnappen uit het paleis, dat was pas een groot avontuur! Ze zou ontsnappen, naar het Grote Woud gaan waar de ontdekkingsreiziger over had verteld, en voor ze naar het paleis terug keerde nog even uitzoeken hoe de andere kinderen leefden. Dat zou ze doen!

Het prinsesje begon meteen met het inpakken van haar rugzakje. Ze nam alles mee wat ze dacht nodig te hebben; een paar kaarsen, drie doosjes lucifers, een stuk touw, een schrift en een paar potloden, wat geld en wat brood. Ook bond ze een opgerolde slaapzak aan haar rugzak. Ze verstopte de tas onder haar bed en wachtte rustig tot het avond was.

Die avond werd ze, zoals altijd, ingestopt door Mia en Pia, en lazen die nog een verhaaltje voor over ontdekkingsreizen, en deze keer zeurde ze niet eens om nog een verhaaltje. Toen verdwenen Mia en Pia weer en klom het prinsesje weer uit haar bedje. Ze kleedde zich aan. Dat was heel moeilijk voor een prinsesje, want normaal deden de kindermeisjes dat, maar die kon ze nu natuurlijk niet roepen, die zouden haar natuurlijk meteen weer in bed stoppen.
Eindelijk was het haar gelukt. Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze droeg andere kleren dan de kleren die Mia en Pia voor morgen vast klaargelegd hadden. Ze had, helemaal zelf, een groen jurkje uit de kast gehaald. Dat was een beetje fout gegaan, want ze pakte per ongeluk tegelijkertijd met het jurkje een koordje dat aan het jurkje ernaast lag vast zat. Toen vielen de andere stapels kleren ook uit de kast.
Ze had wel de witte sokken aangedaan die de kindermeisjes klaargelegd hadden, want ze kon niet bij de mand met sokken. Die stond te hoog in de kast. Ze deed haar schoenen en een jasje aan. Ze schoof een haarband in haar haren, want een staart maken kon ze niet zelf, en pakte haar rugzak. Ze was heel tevreden over zichzelf. Ze had maar een beetje een puinhoop van haar klerenkast gemaakt, en haar pyjama niet op de grond maar op het bed gegooid, dus de kamer zag er niet eens heel slordig uit.
Het paleis uitgaan was geen probleem. Ze had eens in een boek gelezen dat als je uit een raam wilde ontsnappen, je de lakens van je bed af moest trekken en in stukken aan elkaar moest knopen. Dan bond je het ene eind aan een stevig voorwerp binnen, en het andere eind gooide je het raam uit. Dan klom je naar beneden en hop! Je was buiten!
En dat deed het prinsesje. Ze bond het touw van lakens aan een poot van het bed en gooide het andere eind het raam uit. Het was nog niet lang genoeg, dus haalde ze nog een laken uit de kast en bond die aan het uiteinde. Deze keer was het touw lang genoeg. Dat ze haar kast nu helemaal over hoop had gehaald en dat er alleen nog maar een kussen en deken erg slordig op het bed lagen, deerde haar niet. Ze klom voorzichtig uit het raam en liet zich naar beneden zakken. Vol goede moed stapte ze op weg, de wijde wereld in…

“Ons prinsesje is ontvoerd!”
“Ja, ze is weg!”
Huilend en schreeuwend kwamen Mia en Pia de eetzaal van het paleis in gerend. De koning en koningin keken ze verbaasd aan. Ze waren net aan het eten, en hadden nog een beetje slaperige gezichten.
“Hoezo weg? Ontvoerd zei je?!” riep de Koning geschrokken. Hij sprong op en rende naar de slaapkamer van zijn dochtertje, gevolgd door de koningin, de kindermeisjes en twee lakeien. Zelfs de kok kwam een kijkje nemen waarom er zo’n paniek heerste.
In de deuropening van de kamer van de prinses bleef de koning staan. De koningin botste tegen hem op, en de kindermeisjes botsten tegen haar op, en de lakeien botsten tegen hen op, gelukkig kon de kok nog net op tijd stoppen zonder te botsen. De koning merkte het gebots niet op maar staarde de kamer in. Het was er een troep. De lakens waren van het bed getrokken en kapot gescheurd, de kleren in de kast lagen overhoop en vielen er bijna uit, en haar pyjama leek haastig op het bed te zijn neergegooid.
“Ze is echt ontvoerd!” zei de koning stomverbaasd. Zijn dochtertje was wel vaker zoek, maar dan liet ze haar kamer niet zo slordig achter.
“Wat moeten we nu?!” jammerde de koningin en barstte in snikken uit. De kindermeisjes jammerden met haar mee.
“Een detective. We hebben een detective nodig,” zei de koning met een grimmig gezicht. “Regel dat!” snauwde hij tegen de lakeien. “Kom vrouw, we gaan eten.”
Hij nam de koningin bij de arm en nam haar weer mee naar de eetzaal.
“Eet,” beval hij, “je zal het nodig hebben.”
Maar de koningin kon niet eten van verdriet, en eerlijk gezegd had de koning ook niet zo’n zin in eten.

[I C U]

Maar de koningin kon niet eten van verdriet, en eerlijk gezegd had de koning ook niet zo’n zin in eten.

Deze zin vind ik een beetje jammer! Hij loopt niet lekker en klopt niet met de rest, naar mijn gevoel.

Verder: Fijn weer! nog steeds een leuk verhaaltje voor het slapengaan...

[Bumpie]

I C U schreef op 02-10-2005 @ 18:45 :
Deze zin vind ik een beetje jammer! Hij loopt niet lekker en klopt niet met de rest, naar mijn gevoel.

Verder: Fijn weer! nog steeds een leuk verhaaltje voor het slapengaan...

"Maar de koningin moest zo hard huilen, dat ze niet kon eten."

Da's het ook niet helemaal... Hmm...
Ik weet 'et niet

[George]

Bumpie schreef op 04-10-2005 @ 14:35 :
"Maar de koningin moest zo hard huilen, dat ze niet kon eten."

Da's het ook niet helemaal... Hmm...
Ik weet 'et niet

Ze bedoelt denk ik meer het feit dat je het woord 'eten' twee keer gebruikt in één zin.
'Maar de koningin kon niet eten van verdriet, en eerlijk gezegd had de koning zelf ook niet zo'n trek meer.' bijvoorbeeld?

Verder echt een lief verhaaltje, inderdaad wat I C U al zei, iets om voor te lezen aan een kind en het ondertussen zelf ook nog gewoon leuk vinden. Ik ben benieuwd.

[Majesteit]

Ik heb t niet helemaal gelezen, het is na een tijdje niet zo boeiend meer en daar zijn heel specifieke dingen voor aan te wijzen:

1. De intro is te lang. Al ongeveer na deze zin:
Daarom liet de koning op een dag een grote ontdekkingsreiziger komen.
of ietsje pietsje later moet het grote avontuur beginnen. Niet eerst nog het praten van de dienstmeiden onderling. Das een beetje nutteloos en het haalt teveel de vaart uit het verhaal.

2. Dat eeuwige herhalen van zinnen
“Vreselijk!” schrok Mia. “Niet te geloven,” steunde Pia.
kan je denk ik beter alleen maar voorbestemd laten zijn voor Mia en Pia. Het wordt zo eentonig als de andere dienstmeiden dat ook doen, terwijl het bij Mia en Pia erg leuk is.

Maar jah, ik ben de vier jaar allang voorbij en nou kan ik me niet meer zo goed inleven in een klein kind. Die schijnen herhalingen heerlijk te vinden . Daarnaast is dit slechts mijn mening, heb anderen er nog niet over gehoord.

Toch heb je wel een geinige opzet met een prinsesje dat niks spannend vindt en alles zelf onderzoekt en het verhaal start heel veelbelovend .

[Bumpie]

George schreef op 04-10-2005 @ 16:41 :
'Maar de koningin kon niet eten van verdriet, en eerlijk gezegd had de koning zelf ook niet zo'n trek meer.'

veel beter, dank

@ Majesteit: ik vond het persoonlijk wel een leuk idee, de dienstmeiden onderling. Niet maar één keer in het verhaal, maar meerdere keren, om te vertellen wat het volk ervan vindt.