Begin van een verhaal.

[Vlooienband]

Het is niet af, heeft geen titel, er kunnen nog fouten in zitten, maar het is een andere stijl. Wat vinden jullie er van, leuk of niet leuk?


Verhaal


“Waarom ik het deed? Voordat u...”
De man wordt abrubt onderbroken. “Je moet me tutoyeren, Lebezjatnikow. Tutoyeren.”
De grootste onzin aller tijden, aldus de Rus. Broertjes, de goede man is vast en zeker een beetje achterlijk. Dat zielige, vreemde, kleine mannetje als vriend beschouwen? Nederlanders zijn werkelijk gek. Dan is het ook niet meer dan logisch, zo redeneerde de Rus, dat hij hier naartoe is gehaald om zijn geweldige opvattingen over moord uit te leggen. Ze wilden immers toch niet beweren, dat dat zielige hoopje agentjes het meende dat ze hem kwamen arresteren? Hij ging uit vriendelijkheid mee, dat was alles. Uit eigen wil had hij, met al zijn apartheid, besloten het spel mee te spelen.
“Goed. Voordat u me domme vragen gaat stellen, zal ik u waarschuwen. Ik haat domme vragen.”
“De enige domme vraag is een niet gestelde vraag. Ik herinner u er aan dat u hier niet voor uw plezier bent, maar omdat u ruim honderdtien mensen heeft vermoord,” spreekt de psychiater. Met een wijsheid groter dan die van de Dalai Lama kijkt Lebezjatnikow de man aan. Felheid straalt uit zijn opvallend helderblauwe ogen terwijl hij zijn mond nogmaals opent om zijn ondervrager te antwoorden. “Meneer, het is uw eigen verantwoordelijkheid. U bent toch niet zo dom om te geloven dat dat manneke buiten de deur u kan beschermen?” De psych denkt na. Aan de ene kant wil hij graag weten waarom de barbaar al die mensen had vermoord, maar aan de andere kant kon de reus dat ook een domme vraag vinden... Zou hij het uit zichzelf gaan vertellen? Vervloekt, hij had meer bescherming moeten eisen! Één man is niet genoeg om een beer aan te kunnen, laat staan deze beer! Misschien zou hij niets doen.
“Waarschijnlijk wil u weten hoe het begon. Luister: het begon met een droom...
Ik bevond mezelf in een wapenwinkel, met een beperkt en ouderwets assortiment. Desalniettemis zou het werken. Je kent dat wel, als een gek dood wil, lukt het hem of haar. Zelfs met een bot plastic mes snijden ze hun polsen nog door. Zij hebben er soms des te meer plezier in, omdat het pijn veroorzaakt, die zij als vergelding zien.”
“Vergelding?”
“Voor wat dan ook. Voor een moord die zij hebben gepleegd, voor jeugdtrauma´s, noem maar op. Ik sloeg wapens in. Niet belachelijk veel, maar genoeg. Wat het doel van de wapens was, was me helemaal niet duidelijk, terwijl ik precies wist wat ik nodig had. Toen ik later buiten stond overweldigde een gevoel van tevredenheid me. Daar begon het mee. Het gooide meerdere deuren open, deuren die mij eerst waren onthouden door de kracht der maatschappij, de maatschappij die u vertegenwoordigt.”
Geschrokken door de beschaafde woorden gaat de psychiater zijn hopelijk niet domme vraag stellen. “Heb je er spijt van?” Meteen die felle ogen weer. Voor de zekerheid houdt hij zijn hand nog dichter bij de alarmknop. Zouden die handboeien wel sterk genoeg zijn?
“Spijt is voor diegenen met een geweten. Ik accepteer het principe van gewetens, zoals ik valentijnsdag, kerstmis, sinterklaas en vader- en moederdag accepteer. Het zijn dingen gecreërd door de maatschappij, alleen om de consumptiemaatschapppij in staat te houden en mensen hun doek voor te houden. Sommige mensen hebben die doek afgedaan, die mensen kunnen met open ogen de wereld aanschouwen. Zij zien de nutteloosheid van de regels in en weten dat er bijvoorbeeld een bevolkingsoverschot is, waardoor de wereld over vier generaties uit zal sterven. Diegenen die dat niet zien, houden zich zonder probleem aan de regels. Regels zijn niet nodig en zijn er slechts om de geest beperkingen op te leggen, beperkingen die men in een gecontroleerd keurslijf wil dwingen.”
Zijn ondervrager hoort het allemaal aan, met enige angst. Lebezjatnikow wekt gevoelens op waar de goede man zich niet anders dan onprettig bij kán voelen. Elke normaal mens zou niet volledig op zijn gemak zijn bij een ware oermens, want zo zou iedere westerling de Rus beschrijven. Groot, breed en behaard. Dat zijn Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikows’ kenmerken. Het versterkt het reusachige karakter van de de man.
De eerste keer dat de psychiater Andrej zag, vroeg hij zich verschrikt af uit welke uithoek van Siberië deze beer vandaan was gehaald en met hoeveel legers ze de man in bedwang hielden. Het is simpelweg geen mens meer te noemen. Henk recht, al zijn moed bijeenschrapend, zijn rug. “Wat heb je precies gedaan, Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow?”
Met een zucht verzit de Rus. De vertegenwoordiger van de normale wereld houdt hem angstvallig in de gaten, terwijl hij zijn rechterhand bij de alarmknop onder zijn bureau heeft.
“Je gaat te snel. De andere psychiaters vroegen allemaal eerst naar mijn motief. Dat vonden ze interessant.”
“Vertel dan je motief. Daarna wil ik weten wat je allemaal hebt gedaan.” Aan de klamme handen en de zweetplekken is te zien dat Henk het lef niet voet bij stuk te houden.
De reus vervolgt zijn relaas. “Er waren zoveel redenen om het te doen. Zij stoorden me, ik kon niet langs hen lopen zonder me te irriteren. Dat wisten zij en wat deden ze er aan? Niets. Helemaal niets. Ze deden alles zelfs erger, zodat ik me steeds erger ging storen. Hij was niet aardig. Zelfs met feestdagen niet. Toen mijn vrouw jarig was en we feest hadden, kon er niet eens een bedankje van af. De droom kwam in die tijd. Ik bedacht dat ze gewoon moesten sterven, daar zij allemaal zo slecht waren. Het was besloten. Nu ben ik geen dom mens dat in het keurslijf der regels leeft, maar ik zou wel wroeging hebben. Mijn principes zouden me een schuldgevoel geven, daar er ook kleine kinderen zouden sterven. Met die wetenschap zou ik voort moeten leven, dag in, dag uit. Hier koos ik zelf voor. Na enkele dagen plannen, zou het gebeuren. Snel en makkelijk.” Lebezjatnikow sluit zijn ogen en vertelt verder. Ondertussen luistert de psychiater gespannen. Hij wil geen woord missen van de bekentenis die zou volgen.
“In de holst van de nacht werd ik wakker, door een droom die me me al enige nachten teisterde. Hij bezorgde me slapeloosheid, voor zover ik dat nog niet had. Toen ik naar buiten ging om wat water uit de pomp te halen, werd het me duidelijk. De droom had een reden en nut. Zij moesten sterven. Tijd om na te denken had ik niet meer nodig. Alle niet nuttige dingen vervaagden en de moorden gingen anders dan verwacht. Ik had verwacht dat ik bij de eerste dood een beetje wroeging zou voelen en dat de rest mij een sadistisch plezier zou bezorgen. Niets is echter minder waar. De eerste ging zo snel en zo simpel, ik merkte niet eens dat het mes bot was. Ze huilde erg, dus ik gaf haar de witte teddybeer aan die op de stoel lag. Eventjes bleef het beest wit, daarna doordrenkte haar bloed hem. Vijf minuten lang bleef ze snikken en ik zat naast haar bed, te kijken. het fascineerde me, hoe zij stierf. Ik kon het leven als het ware weg zien vloeien. Prachtig... De daaropvolgende moorden waren zakelijker. Het kleine jongetje liet ik stikken, vader sloeg ik dood, moeder stak ik neer en de andere familieleden overleden in hun slaap, aan vergif. Het origineelste vond ik het verzuipen van de hond in de put. Na het opruimen van de lijken voelde ik me nog steeds erg goed. De hele tijd verkeerde ik in een soort van een waas, alles ging zoals het hoorde te gaan. Er waren geen onverwachte fouten, alles ging volledig volgens plan, terwijl ik geen vast plan had. Fijne tijden... Sinds de Verandering ken ik de echte waarheid van de wereld die jij vertegenwoordigt. Nu zie ik de beperkingen van jouw leefwereld. De Verandering gaf mij dat inzicht. Die grote verandering is me dierbaar. Nooit kan mijn besef me af worden gepakt. Ik ben machtiger dan jullie allemaal, omdat ik er geen wrok aan over heb gehouden. Snap je me nog?”
“Ja, ik zie je punt. Vertel me eens wat je daarna hebt gedaan, want die familie is niet de enige die je hebt uitgemoord. Je hebt meer gedaan,” verwijt Henk de man.
“Dat is waar. Zoals gezegd doorbaken deze moorden de maatschappelijke sloten van mijn geest. Ik kon meer doen dan een ander. Meer mogelijkheden werden mij aangereikt. Het zou dom zijn niks met de nieuwe krachten te doen. Ik ging rustig nadenken over de dingen die ik anders zou doen. Natasja, mijn vrouw, voelde zich veiliger, zonder de buren. Eerst hadden we de onafgebroken dreiging van hen, zij konden elk moment grof zijn en hun vervelende dingen uit gaan voeren. Nu bestond er stilte. Die winter was prachtig. Het varkentje had ´s zomers jonkjes gekregen, die hebben heerlijk gesmaakt. Alles, zelfs het jagen, leek makkelijker te gaan. Ik merkte ook ook sneller of mensen wel of niet goed waren.”
Verwonderd hoort Henk alles aan. Één ding vraagt hij zich af, namelijk het schuldgevoel. De man had immers zelf gezegd dat hij een schuldgevoel zou hebben, nadat hij de kleintjes had uitgemoord. Hier heeft hij hem echter nog niets over horen zeggen. “En je geweten? Je zou last krijgen van verlengde gevoelens jegens de kleine kinderen die je hebt uitgemoord, hoe zit dat? Weerhield dat je niet van de vele andere moorden die je hebt gepleegd? Een deel van al je slachtoffers bestaat uit kinderen.”
Broertjes, is de man achterlijk? Heeft hij dan totaal geen besef van wat is en wat niet is? Met zijn reusachtige klauwen krabt Andrej zich op zijn kop. Heeft de man kippenstront in zijn hersenen? Wie verwacht dat iemand met kippenstront kan denken? Zelfs een Tartaar is nog slimmer, moet hij hem dan alles uitleggen?
“Henk. Stel: jij loopt in de toendra, het is veertig graden onder nul en je paard is net verslonden door een roedel hongerige wolven. Je hebt twee keuzes, één is blijven treuren om je paard, zodat je zelf ook opgevreten wordt, de ander is je geweer pakken, de beesten door hun kop schieten en vervolgens hard doorlopen. Wat doe je?” De Rus kijkt zijn gesprekspartner hoopvol aan. Zou hij het goede antwoord geven?
Eventjes denkt de psychiater ingespannen na. Dan geeft hij zijn goed doordachte antwoord:
“Ik zou in de eerste plaats geen geweer bij me hebben. Wapens zijn slecht en doden is nog slechter, mensen die moorden, zijn niet goed bezig. Als is het maar een groep wolven, dan is het nog fout.” Tevreden kijkt hij Andrej aan. Zou hij onder de indruk zijn van het gegeven antwoord?
Andrej is verbijsterd. De man is nog dommer dan hij dacht. “Dat is nog fouter dan blijven treuren om het paard,” buldert hij met een zware stem door de ruimte. Met een ferme ruk zijn de handboeien los. Nu is het spel niet meer leuk, de man moest wel een beetje slim zijn. Deze spant de kroon, in plaats van domme vragen te stellen, is hij gewoonweg dom! Lebezjatnikow plaatst zijn enorme knuisten op het bureau.
Als door de donder getroffen schuift Henk zijn stoel met een ruk naar achter, om een eventuele slag te ontwijken, alsof dat zin zou hebben. Hij kijkt en probeert te voorspellen waar en hoe de eerste klap zou vallen. Wanhopig drukt hij, herhaaldelijk, op de alarmknop.
“Hoe wil jij in de toendra overleven als je weigert een geweer bij je te hebben? Wil je soms net als de eekhoorns in de zomer nootjes opgraven en in de winter in een hol wegkruipen? Zelfs dat zou je niet overleven, jij, jij hondenzoon” vervolgt de Rus zijn tirade. Zulke mensen, dat soort mag niet eens overleven! Ze zouden ze moeten uitgeroeien, dat stel luizen! Inmiddels hangt hij bijna op het bureau. Witheet van woede wacht hij de reactie van Henk af, die steeds verder naar achter schuift. Als een bange hond zit de psychiater in de stoel, wanhopig zoekend naar een uitweg, een vluchtroute. Zoiets zou niet rond mogen lopen, denkt hij terwijl hij zijn enthousiastme en overmoedigheid vervloekt. ‘Ik wil hem wel behandelen, zo moeilijk kan dat toch niet zijn?’,’ had hij destijds geroepen.
“La... la.. Eum… Laten we het daar nou niet over he-he-hebben, da-de-dat is niet goed en dat d-d-doet er niet echt t-t-toe,” hakkelt de arme man voorzichtig. Henk drukt en drukt op de alarmknop. Met de woorden “Als w-w-we n-nou eens een k-k-k-kort-kort-korte pauze houd-den.”
De beer schiet en balt zijn reusachtige vuist. “Broertje, wat ben jij daar aan het doen?”

Aan de andere kant van de deur zit, helemaal ontspannen, zestig-jarige Gerard Molen. Met Bing Crosby op zijn walkman bekijkt hij het vernuftige apparaatje, dat al vijf minuten rood knippert. “Hou dit goed in de gaten”, had de chef tegen hem gezegd. En dat doet hij. Hij kan op de seconde precies zeggen hoe lang het kastje al oplicht. “Ze denken toch niet dat ik gek ben, alleen daar naar binnen stormen en die holenbeer bedwingen,” zegt hij terwijl de pieptoon van het apparaat nog luider wordt.
“Ik ben in dienst om mensen te bewaken, desnoods te arresteren. Voor beren word ik niet betaald.” Voor hem is de zaak afgedaan. Binnen zitten een psychiater met een monster, de eerste heeft gestudeerd om de tweede te kunnen behandelen. Die zal vast en zeker, met al zijn geld diploma’s en wijsheid de reus zelf kunnen bedwingen. Voor het miezerige beetje geld dat hij krijgt zal hij zijn leven niet wagen. Nee, hij gaat het anders aanpakken. Gerard schiet met zijn stoel op vier poten, doet de walkman af en merkt met schrik op dat de gemoederen binnen hoog oplaaien. “Broertje, wat ben jij daar aan het doen,” is duidelijk te horen. Zou de zielenknijper de beer boos hebben gemaakt?
Snel belt Gerard de politie op. Met een haastige stem spreekt hij: “Goedemiddag, u spreekt met Gerard Molen, ik moet hier een beer bewaken, hij is nu kwaad geworden en u moet me helpen! Alleen kan ik hem niet aan.” Aan de andere kant van de lijn begint de agent te grinneken. “Maar meneer, wij zijn de politie, we zijn geen berentemmers. Misschien moet u het circus eens proberen.”
“Ik omschrijf de man slechts als beer, ik wilde u geen angst aanjagen door zijn naam te zeggen, dan komt u helemaal niet meer.”
“Meneer, wij zijn getraint om slechte mannen op te pakken. Hoe heet ‘ie?”
“Het is Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow.” Al het geluid valt aan de andere kant weg. “Meneer, bent u er nog? Ik zei net dat het Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow is. Komt u nu?”
“U bedoelt serieus die seriemoordenaar? De geïmporteerde gek?”
“Ja. En de psychiater begint redelijk bang te worden. Hoort u het geschreeuw op de achtergrond?”
“Ja,” antwoord de niet zo stoere agent.
“Dat is Andrej, die boos is.” Terwijl de agent vertrouwen herwinnent belooft hij onmiddelijk actie te ondernemen. Hij vraagt haastig het adres en zegt de zo snel mogelijk bij Gerard aan te komen.

“Chef? Ik heb net een telefoontje gekregen, waarbij een bewaker me vertelde dat diegene die hij moet bewaken aan het flippen is. Hij zegt dat hij hulp nodig heeft en ik geloof dat we hem die hulp moeten geven. Het is een gevaarlijke man, die hij bewaakt. U kent hem zeker, het is die geschifte Rus! Die seriemoordenaar. Wat doen we nu?”
“Rustig, rustig. Hoe weet je of het waar is? Voor het zelfde geld is het een oude gek die zich verveelt.”
“Maar ik hoorde de gek zelf op de achtergrond brullen! Hij klonk erg kwaad.” De chef kijkt de nieuweling eventjes aan. Waarschijnlijk dacht de jongen dat iedereen eerlijk was en geen geintjes met de politie uit wilde halen. Jonge fanatiekelingen...
“Goed, stuur er maar twee man op af.” Eventjes kijkt Frank de man vol verbazing aan. Snapte zijn chef de ernst van de situatie niet? Met twee man bedwing je geen reus!
“We hebben het hier over Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow, die idiote beer! Twee man is niet genoeg, ze zullen overrompeld worden.”
“We zullen zien. Als ze het niet aan kunnen, morgen ze altijd nog om versterking vragen.”
Met een verongelijkt gezicht stuurt Frank de twee sterkste agenten richting Andrej. Zouden ze het redden? Zou de psychiater nog leven?”

[Apeklit]

denk je nou echt dat ik van plan was dat helemaal te gaan lezen?

[Vlooienband]

Apeklit schreef:
denk je nou echt dat ik van plan was dat helemaal te gaan lezen?

Ik verplicht je niets. Wil je het niet lezen, lees je het niet.
Of begin gewoon met lezen en kies zelf wanneer je stopt.

Het is trouwens Apenklit, en geen 'Apeklit'.

Scimmia, ik heb je verhaal gelezen van het begin tot het einde, maar ik weet nog niet precies wat ik er over kan zeggen. het was vrij boeiend om te lezen, ook al kon de opbouw soms mijns inziens wat beter. Het begin is te verwarrend om een inleiding in het verhaal te kunnen zijn. Het kan pas begrepen worden na drie alineas, en da's niet goed.
Daarna krijgen we nog een stuk van de droom van de Rus, die onderbroken wordt door de psychiater, daarna nog een stuk van de droom, dan weer werkelijkheid en zo loopt alles warrig door elkaar. Om de zoveel tijd laat je de Rus even zeggen dat hij zich losgeworsteld heeft van de sociale conventies en dat is het. Nee, met de opbouw had je meer kunnen doen. Je had er op dat vlak meer uit kunnen halen.

Je stijl vind ik, zoals meestal goed te doen. Ik weet niet zozeer wat er anders is aan dit in vergelijking tot je andere stijl. Misschien is het omdat je minder sarcastisch/ironisch bent en het meer over de serieuze boeg gooit.
Je maakt een aantal spel- en typfouten, maar niets dat je niet terug zal vinden als je het eens naleest.

Je karakters zijn leuk, hoewel het me wel wat tegenvalt dat de Rus zo vreselijk Westers lijkt te zijn, terwijl hij daarna aangeeft dat hij weet hoe het is om met min veertig over de toendra op wolven te jagen. Zou dat slag mensen spreken van een 'conssumptiemaatschappij' die 'vertegenwoordigt' wordt door mensen? Hij heeft voor mij iets teveel weg van het Westerse stereotiep Rus (groot, harig, bot, ruw, sterk, 'exotisch' en bijna onmenselijk). Je vult dat aan met wat trekjes van de seriemoordenaar uit de film en je hebt een karakter dat wel interessant is, maar niet erg diepgaand.
Henk is een psychiater die overmoedig deze klus aangenomen heeft, maar de boel niet echt aankan. Ik heb het idee dat je ons wilde dwingen zijn positie in te nemen en de Rus als 'vreemd' iets te beschouwen, maar zodra hij dat antwoord geeft op de vraag over de wolven, ben ik het meer dan eens met de Rus dat het een overdreven politiek correcte lul is die moet sterven. Interessant wel, dat je me dat laat denken.
Het beste karakter uit het verhaal vind ik denk ik de man die buiten op wacht staat. Hem wordt verteld de lamp in de gaten te houden en hij doet dat. Hij waagt, zoals hij zelf zegt, zijn leven niet voor dat miezerige bedrag en dat is logisch. Die man is geloofwaardig.

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je geprobeerd hebt een maatschappijk-filosofische draai aan het verhaal te geven. Ik weet dat je pas nog Dostejefksi gelezen hebt en ik neem aan dat de techniek van de vervreemding van die Russen wel wat sporen achtergelaten heeft.
Je begint ook erg moedig en interessant met een poging het gedrag van de Rus te verklaren en bijna te rechtvaardigen, om ons als argeloze lezer te verassen. Je insteek is daarin interessant, maar ik vind het jammer dat je niet verder komt dan een kleine basis.
Je laat de Rus een aantal maal zeggen dat hij de sociale conventies van de maatschappij liet voor wat zij waren en daardoor meer vrijheid in handelen kreeg, waar hij kracht uit putte, maar verder kom je niet. Dit herhaal je zo'n drie keer en dat is het. Jammer dat het zo moet aflopen.

Ik heb nu de schijnwerpers geplaatst op alle punten waar ik kritiek had in je verhaal en daarvoor heb ik moeten zoeken. Ik hoop dat je begrijpt dat ik zoveel mogelijk probeer te pakken aan je verhaal in de hoop dat je er zoveel mogelijk van leert. Besef wel dat ik voor jou de balk redelijk hoog leg, omdat ik weet wat je al presteert en omdat ik aanneem dat jij tegen kritiek kan, omdat je graag beter wilt worden.
Dat hiermee niet echt toekom aan het benoemen van positieve zaken in het verhaal, is jammer maar niet vreselijk. Neem aan dat ik alles wat ik niet noem, goed vond.

LUH-3417

[Iotje]

Ik vind het een goede verhaalslijn hebben, het leest heel makelijk weg en blijft zeker boeiend.

Het enige minpuntje IMO is de overbodige info in bepaalde stukjes die helmaal niks toevoegt aan het berhaal. Dat had van mij wel weggelaten kunnen worden....

Wel een leuk verhaal!


Het einde vind ik overigens wel een beetjuh cliché! (daar bedoel ik de laatste twee zinnen mee)

[Vlooienband]

Bedankt, hierkan ik veel mee. Het is overigens niet mijn gewoonte om zo'n ruwe, niet-affe, onafgewerkte versie te posten, maar ik wilde eerst wat feedback hebben voor ik verder ging. Bedankt.

[Ieke]

Wauw, wat een heerlijk verhaal. Ik vind het heel leuk. Commentaar:

“Geschrokken door de beschaafde woorden gaat de psychiater zijn hopelijk niet domme vraag stellen.”
Ik kan niet zeggen wat er mee is, maar hij loopt niet zo lekker in het verhaal.

“Het zijn dingen gecreërd door de maatschappij, alleen om de consumptiemaatschappij in staat te houden en mensen hun doek voor te houden.”
Staat: Ik vraag me af, past stand daar niet beter?
Hun: Ik denk dat een daar beter past. Hun slaat op die mensen en ik denk dat dat niet helemaal goed is gezien de zin.

“Aan de klamme handen en de zweetplekken is te zien dat Henk het lef niet voet bij stuk te houden.”
Loopt niet lekker. Het lef voet bij stuk houden, lijkt me een beetje moeilijk. Beter is: “Aan de klamme handen en de zweetplekken is te zien dat Henk z’n lef moeilijk voet bij stuk weet te houden.” Dit is nog niet helemaal goed naar mijn mening, maar wel beter.

“Ze huilde erg, dus gaf ik haar de witte teddybeer aan die op de stoel lag”
Aan is niet echt nodig. Het kan ook goed blijven staan, maar zelf vind ik het mooier als het weg is. Aangeven heeft meer een betekenis van dat ze er naar gevraagt heeft, terwijl ik het idee krijg dat hij het uit een soort ‘medelijden’ aan het kind heeft gegeven.

“Het fascineerde me, hoe zij stierf.”
(Hoofdletter vergeten

“De verandering gaf me inzicht. Die grote verandering is me dierbaar.”
Je hebt het de hele tijd over verandering met een hoofdletter behalve hier. Misschien het hiet ook met een hoofdletter.

”We zullen het zien. Als ze het niet aan kunnen, morgen ze altijd om versterking vragen.”
Mogen.

Het zijn alleen maar kleine dingen. Echt een leuk verhaal en ik kon ook wel om sommige stukjes lachen.

[Psychopath]

ieke schreef:
Wauw, wat een heerlijk verhaal. Ik vind het heel leuk. Commentaar:
...........
“Het zijn dingen gecreërd door de maatschappij, alleen om de consumptiemaatschappij in staat te houden en mensen hun doek voor te houden.”
Staat: Ik vraag me af, past stand daar niet beter?
Hun: Ik denk dat een daar beter past. Hun slaat op die mensen en ik denk dat dat niet helemaal goed is gezien de zin.

Zover als ik weet is HUN geen goed nederlands woord. Maar ik kan mij ook vergissen. Voor de res ben ik het met ieke eens dat het een goed verhaal is!

[Ieke]

Dark-Sugar schreef:
Zover als ik weet is HUN geen goed nederlands woord. Maar ik kan mij ook vergissen. Voor de res ben ik het met ieke eens dat het een goed verhaal is!

Hun is wel een goed Nederlands woord, maar het hangt van de contekst af of je Hun of Hen gebruikt. Hiet is het beter om het geen van bijde te gebruiken, maar er "een" van te maken. Maar het zijn maar kleine dingen waar het hier om gaat.

[Vlooienband]

Nog leuke tips voor een titel?


-Naamloos-


“En meneer, houdt u zich alstublieft rustig. Wij kunnen ten alle tijde binnen komen stormen, om u weer naar het gevang te brengen, maar het wordt op prijs gesteld als u rustig blijft.”
“Inderdaad, dus je weet het! Gedraag je!”
“Want als je dat niet doet...”
De twee bewakers spreken Andej met stoere stemmen toe, terwijl ze zijn handboeien nogmaals controleren. Hun collega’s, de lafaards die zich veilig achter hen verscholen, hadden geluk gehad. Zij waren uitgeloot en hoefden de handboeien niet eens aan te raken.
Ergens had het groepje wel ontzag voor psychiater Henk Dolderssen, hij wilde de Rus volledig voor zichzelf, met minimale beveiliging! Zou hij levensmoe of gewoon dom zijn? “Meneer Dolderssen, u weet zeker dat u het zo wil?”
“Uiteraard. Ik vertrouw Lebezjatnikow. Hij zal niet gevaarlijk doen, of wel, Lebezjatnikow? Je zal toch niet vervelend gaan doen,” vraagt een mager, ordelijk mannetje, van achter het gigantische bureau, terwijl hij zijn bril wat beter op zijn gezicht zet.
“Darak.”
“Sorry, je zei? Ik verstond je niet goed,” spreekt meneer Dolderssen de Rus toe. Wanneer deze niets terug zegt, richt hij zich tot de groep bewakers achter de man: “Kan het Nederlands? En wil het wel praten?”
“Hij kan Nederlands en hij praat ook. Meneer, wat we hebben afgesproken? Wanneer hij wild wordt, kunt u op dat ingebouwde iets drukken, Warnung Knopf. Dan zal mijn collega, meneer Molen hier, zo spoedig mogelijk komen. Hij bewaakt de deur van buiten,” zegt de bewaker al wijzend op een klein, bejaard heerschap. Deze tikt beleefd tegen zijn pet, met een glimlach.
“Dat is goed. Heren, dames, dank u wel. Wij zullen ons wel redden, over een uur zie ik u allen weer, dan mag u hem ophalen.
Binnen een tiental seconden is, op twee personen na, de kamer leeg. Ze kijken elkaar aan, allebei even onderzoekend. Dan, zonder verdere aankondiging, vraagt de psychiater de Rus waarom hij alle honderdtien mensen heeft vermoord, zonder enig blijk van gewetenswroeging.

“Waarom ik het deed? Voordat u...”
De man wordt abrupt onderbroken. “Je moet me tutoyeren, Lebezjatnikow. Tutoyeren.”
“Wat? Man, praat normaal.”
“Je moet ‘je’ en ‘jij’ zeggen, geen ‘u’ of ‘uw’. Zo officieel hoeven we niet te doen, dit is gewoon een vriendelijk gesprekje.”
De grootste onzin aller tijden, aldus de Rus. De goede man is vast en zeker een beetje achterlijk. Dat zielige, vreemde, kleine mannetje als vriend beschouwen? Gestoord, dat zijn deze Nederlanders. Dan is het ook niet meer dan logisch, zo redeneert de Rus, dat hij hier naartoe is gehaald om zijn geweldige opvattingen over moord uit te leggen. Ze beweren immers toch niet, dat het zielige hoopje agentjes niet lollig wilde doen toen de voorste, kleinste dwerg “Meneer Lebesjatnikow, joe ar under arest!” naar hem schreeuwde, het meende? Hij ging mee om aardig te zijn, elke idioot kon dat zien. Uit eigen wil had hij, met al zijn apartheid, besloten een kijkje te nemen in de bewoonde wereld. ‘De broertjes hadden wel vreemde manieren om mensen te verwelkomen,’ dacht de Rus.
“Moedertje Rusland wil niet dat ik grof doe. Ik ben, zoals mijn vrouw zou zeggen, hier te gast. Weet u, zij zegt altijd dat ik beleefd moet doen. Om deze reden alleen zal ik u waarschuwen: ik haat domme vragen. Ze maken me boos.”
“De enige domme vraag is een niet gestelde vraag. Ik herinner u er aan dat u hier niet voor uw plezier bent, maar omdat u ruim honderdtien mensen heeft vermoord,” spreekt de psychiater. Daar de reus hem ook niet wil tutoyeren, durft hij het bij hem niet te doen. Zouden de bewakers nog in het gebouw zijn?


“Chef, kan Gerard de man alleen wel aan? Hij is de jongste niet meer,” vraagt Lisanne Alberts, bewaker van de vrouwenvleugel, aan de voorste man, die nog even goedkeurend knikt naar het kantoor van Henk. Voor het eerst in haar hele carrière was ze gevraagd als bewaker mee te gaan, om een gevaarlijk persoon naar de psychiater te brengen. Dit was de eerste keer dat ze twijfelde aan de beslissingen van haar chef. Zo’n man en dan zo’n bewaker? Ergens was het niet verantwoord.
“Heb jij zin om hem te helpen?”
“De man heeft vast en zeker genoeg ervaring. Sorry voor mijn twijfel, laten we teruggaan naar de gevangenis. Dit is mijn eerste keer, dat ik aan een escorte deelneem, ik ken de routine niet.” Nou maar hopen dat ze mee terug mocht, in plaats van blijven bij Gerard. Wat als de psychiater hulp nodig had, zij wilde het hem zeker niet bieden. Nee, nee, het zou vast en zeker goed gaan. Hopelijk...


Lebezjatnikow kijkt de man aan. Felheid straalt uit zijn opvallende, helderblauwe ogen terwijl hij zijn mond nogmaals opent om de ondervrager te antwoorden. “Zeg, ben jij zo dom om te geloven dat dat manneke buiten de deur jou kan beschermen?” De psychiater denkt na. “Meneer, alstublieft, blijft u toch beleefd. Bedreigingen zijn nergens voor nodig en die meneer aan de andere kant van de deur is er om me te beschermen. Dit zal hij, uiteraard, doen.” Aan de ene kant wil de psychiater hij graag weten waarom de barbaar al die mensen had vermoord, maar aan de andere kant kon de reus dat ook een domme vraag vinden... Zou hij het uit zichzelf gaan vertellen? Vervloekt, hij had meer bescherming moeten eisen! Één man is niet genoeg om een beer aan te kunnen, laat staan deze! Misschien zou hij niets doen.
“Waarschijnlijk wil u weten hoe het begon. Luister: het begon met een droom.”
“Een droom?”
“Ja, een droom. Ik sloeg wapens in.”
“Waarom deed u dat,” vraagt de man voorzichtig.
“Om te doden, daar zijn wapens voor. Bent u vroeger door een paard tegen de kop geschupt, broertje?”
Dat klonk redelijk logisch. Hij zou dus langzaam en duidelijk moeten spreken, daar de idioot voor hem niet scheen te begrijpen dat moorden niet normaal is. “Heb je spijt van de moorden die je hebt gepleegd?” Meteen die felle ogen weer. Voor de zekerheid houdt hij zijn hand nog dichter bij de alarmknop. Zouden die handboeien wel sterk genoeg zijn?
“Mawh, spijt is voor achterlijken. Voor stomme mensen die niet kunnen zien dat hoge heren een web maken, om hen te vangen. Da’s fout, maar domme mensen zullen er altijd zijn.”
Zijn ondervrager hoort het allemaal aan, met enige angst. Lebezjatnikow wekt gevoelens op waar de goede man zich niet anders dan onprettig bij kán voelen. Elke normaal mens zou niet volledig op zijn gemak zijn bij een ware oermens, want zo zou iedere westerling de Rus beschrijven. Groot, breed en behaard. Dat zijn Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikows’ kenmerken. Het versterkt het reusachtige karakter van de man.
De eerste keer dat de psychiater Andrej zag, vroeg hij zich verschrikt af uit welke uithoek van Siberië deze beer vandaan was gehaald en met hoeveel legers ze de man in bedwang hielden. Het is simpelweg geen mens meer te noemen. Henk recht, al zijn moed bijeenschrapend, zijn rug.
“Wat heb je precies gedaan, Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow?”
Met een zucht verzit de Rus. De vertegenwoordiger van de normale wereld houdt hem angstvallig in de gaten, terwijl hij zijn rechterhand bij de alarmknop onder zijn bureau heeft.
“U gaat te snel. De andere psychiaters vroegen allemaal eerst naar mijn motief. Dat vonden ze interessant.”
“Vertel dan uw motief en wat het met de droom te maken heeft. Daarna wil ik weten wat u allemaal heeft gedaan.” Aan de klamme handen en de zweetplekken is te zien dat Henk het lef niet had om voet bij stuk te houden.
De reus vervolgt zijn relaas. “Er waren zoveel redenen om het te doen. Zij stoorden me, ik kon niet langs hen lopen zonder me te irriteren. Dat wisten zij en wat deden ze er aan? Niets. Helemaal niets. Ze deden alles zelfs erger, zodat ik me steeds meer ging storen. Hij werkte voor de overheid, voor dat stelletje gekken dat met allerlei boeken en regels zwaait. Toen mijn vrouw jarig was en we feest hadden, begon hij te klagen over de wodka, mijn eigengemaakte wodka! ‘Volgens reglement zus en zo, dit en dat is het verboden illegale stokerijen te hebben en u riskeert zo een verbanning naar Siberië,’ brulde de gek naar me! Op de verjaardag van mijn vrouw zegt hij dat allemaal, dat mijn wodka niet lekker is! Broertjes, die man moest gewoon dood! De fout dat hem gebaard had, moest hersteld worden. Die droom liet me de goede winkel zien, da’s alles. Ik ben heul geen domkop, ik weet dat er regels zijn en dat vadertje politiek graag spelletjes speelt. Wat ik deed, was liefjes meespelen. Schuldgevoel? Kindertjes doden is niet al te aardig, maar schuld? Misschien als ik zwak ben, maar nee. Na enkele dagen plannen, zou het gebeuren. Snel en makkelijk.” Lebezjatnikow sluit zijn ogen en vertelt verder. Ondertussen luistert de psychiater gespannen. Hij wil geen woord missen van de bekentenis die zou volgen.
“Midden in de nacht werd ik wakker, door een droom die ik al een paar keer gehad heb. Ik kon d’r niet van slapen, zo klote was ‘ie. Water halen en de droom wegwassen, zo sprak ons mem altijd. Ik ging naar buiten, pompte water en moordde hen uit. Alle niet nuttige dingen waren er voor mij niet en de moorden gingen anders dan hoe vader altijd zei. Hij zei dat je er plezier bij hebt en bij de eerste dood minder pret. Da’s niet waar, de eerste ging zo snel en zo simpel, zelfs met een bot mes. Het ding maakte wel lawaai, maar met de witte teddybeer in de mond gestopt hield dat op. Eventjes bleef ze trillen, met mij naast haar bed. Wel mooi, hoe ze stierf. Ik zal het leven weggaan. De daaropvolgende moorden waren normaal. Het kleine jongetje liet ik stikken, vader sloeg ik dood, moeder stak ik neer en de andere familieleden vergiftigde ik. Leuk was het verzuipen van de hond in de put. Ik vroeg Natasja de boel op te ruimen. Fijne tijden... Vanaf dat moment weet ik het. De echte waarheid van de wereld die jij leuk vindt. Ik ben machtiger dan jullie allemaal, omdat ik weet dat opruimen normaal is. Snap je me nog?”
“Nee. Moorden is niet normaal, moorden is slecht. Je mág niet moorden.”
“Broertje, je hebt het fout. Jij kán het niet en daarom wil je dat anderen die het wel kunnen, het niet doen. Dat is dom, zieke beesten laat je ook niet leven, die eet je op.”
“Maar... Geweten, schuld, moord en straf... Hoe kunt u al die moorden hebben gepleegd, zonder ook maar het kleinste beetje gewetenswroeging,” vraagt hij, deels zuchtend van verdriet en onbegrip. Niemand kan dat toch, zulke erge misdaden begaan en het ook nog doodleuk de normaalste zaak van de wereld vinden? De pijn en het verdriet dat hij de families, vrienden en kennissen heeft aangedaan zal nooit meer verdwijnen...
“"Kiek, nu mot je eens goed luisteren. Ik ben niet van plan het hele idee van geweten en schuld weg te halen. Die dingen krijg je niet weg, de maatschappij heeft gemaakt. Dit alleen om de... De cumunssuptiemaatschappij, of hoe jullie dat dan ook noemen, houdt jullie onwetende idioten zo een doek voor jullie oogjes.
Kijk, broertje, sommige mensen hebben die doek afgedaan. Die mensen, die vriendjes, hebben de domheid van al die regels gezien. Zij weten dat er teveel mensen zijn, waardoor de vierde generatie dood zal gaan. Moorden is dus oké, het kan geen kwaad. De gekken die dit niet zien, houden zich zonder problemen aan de regels, terwijl die er alleen maar zijn om de geest beperkingen op te leggen en men in een gecontroleerd keurslijf te dwingen.”
Henk besluit dit deel over te slaan, dat was interessant voor de volgende sessie, waarbij hij een glazen wand tussen hemzelf en de griezel zou eisen. “Vertel me eens wat je daarna hebt gedaan, want die familie is niet de enige die je hebt uitgemoord. Je hebt meer gedaan,” verwijt hij de man.
“Natuurlijk, dat zeg ik net. Ik kán opruimen, dat is mijn... Mijn талант, een iets waar ik goed in ben. Het is dom om dat niet te gebruiken. Natasja, mijn vrouw, voelde zich veiliger, zonder de buren. Eerst hadden we hun gezeik en zijn moeilijke zinnen, nu stilte. Die winter was prachtig. Het varkentje had ´s zomers jonkjes gekregen, die hebben heerlijk gesmaakt. Alles, zelfs het jagen, leek makkelijker te gaan.”
Verwonderd hoort Henk alles aan. Één ding vraagt hij zich af, namelijk het schuldgevoel. Iedereen heeft dat immers, zeker als je kinderen doodt. “En je geweten? Weerhield dat je niet van de vele andere moorden die je hebt gepleegd? Een deel van al je slachtoffers bestaat uit kinderen, die kan je toch niet assineren, zonder schuldgevoel te krijgen?”
Moedertje, is de man achterlijk? Heeft hij dan totaal geen besef van wat is en wat niet is? Met zijn reusachtige klauwen krabt Andrej zich op zijn kop. Heeft de man kippenstront in zijn hersenen? Wie verwacht dat iemand met kippenstront kan denken? Zelfs een Tartaar is nog slimmer, moet hij hem dan alles uitleggen?
“Henk. Stel: jij loopt in de toendra, het is veertig graden onder nul en je paard is net verslonden door een roedel hongerige wolven. Je hebt twee keuzes, één is blijven huilen om je paard, zodat je zelf ook opgevreten wordt, de ander is je geweer pakken, de beesten door hun kop schieten en vervolgens hard doorlopen. Wat doe je?” De Rus kijkt zijn gesprekspartner hoopvol aan. Zou hij het goede antwoord geven?
Eventjes denkt de psychiater ingespannen na. Dan geeft hij zijn goed doordachte antwoord:
“Ik zou in de eerste plaats geen geweer bij me hebben. Wapens zijn slecht en doden is nog slechter, mensen die moorden, zijn niet goed bezig. Als is het maar een groep wolven, dan is het nog fout.” Tevreden kijkt hij Andrej aan. Zou hij onder de indruk zijn van het gegeven antwoord?
Andrej is verbijsterd. De man is nog dommer dan hij dacht. “Dat is nog dommer dan blijven treuren om het paard,” buldert hij met een zware stem door de ruimte. Met een ferme ruk zijn de handboeien los. Nu is het spel niet meer leuk, de man moet wel een beetje slim zijn. Deze spant de kroon, in plaats van domme vragen te stellen, is hij gewoonweg dom! Lebezjatnikow plaatst zijn enorme knuisten op het bureau.
Als door de donder getroffen schuift Henk zijn stoel met een ruk naar achter, om een eventuele slag te ontwijken, alsof dat zin zou hebben. Hij kijkt en probeert te voorspellen waar en hoe de eerste klap zou vallen. Wanhopig drukt hij, herhaaldelijk, op de alarmknop.
“Hoe wil jij in de toendra overleven als je geen geweer bij je te hebt? Wil je net als de eekhoorns in de zomer nootjes opgraven en in de winter in een hol wegkruipen? Zelfs dat zou je niet overleven, jij, jij hondenzoon,” vervolgt de Rus zijn tirade. Zulke mensen, dat soort mag niet eens overleven! Ze zouden ze moeten uitroeien, dat stel luizen! Inmiddels hangt hij bijna op het bureau. Witheet van woede wacht hij de reactie van Henk af, die steeds verder naar achter schuift. Als een bange hond zit de psychiater in de stoel, wanhopig zoekend naar een uitweg, een vluchtroute. Zoiets zou niet rond mogen lopen, denkt hij terwijl hij zijn enthousiasme en overmoedigheid vervloekt. ‘Ik wil hem wel behandelen, zo moeilijk kan dat toch niet zijn,’ had hij destijds geroepen.
“La... la.. Eum… Laten we het daar nou niet over he-he-hebben, da-de-dat is niet goed en dat d-d-doet er niet echt t-t-toe,” hakkelt de arme man voorzichtig. Henk drukt en drukt op de alarmknop. Met de woorden “Als w-w-we n-nou eens een k-k-k-kort-kort-korte pauze houd-den.”
De beer schiet en balt zijn reusachtige vuist. “Broertje, wat ben jij daar aan het doen?”


Aan de andere kant van de deur zit, helemaal ontspannen, zestigjarige Gerard Molen. Met Bing Crosby op zijn walkman bekijkt hij het vernuftige apparaatje, dat al vijf minuten rood knippert. “Hou dit goed in de gaten”, had de chef tegen hem gezegd. En dat doet hij. Hij kan op de seconde af zeggen hoe lang het kastje al oplicht. “Ze denken toch niet dat ik gek ben, alleen daar naar binnen stormen en die holenbeer bedwingen,” zegt hij terwijl de pieptoon van het apparaat nog luider wordt.
“Ik ben in dienst om mensen te bewaken, desnoods te arresteren. Voor beren word ik niet betaald.” Voor hem is de zaak afgedaan. Binnen zitten een psychiater met een monster, de eerste heeft gestudeerd om de tweede te kunnen behandelen. Die zal vast en zeker, met al zijn geld diploma’s en wijsheid de reus zelf kunnen bedwingen. Voor het miezerige beetje geld dat hij krijgt zal hij zijn leven niet wagen. Nee, hij gaat het anders aanpakken. Gerard schiet met zijn stoel op vier poten, doet de walkman af en merkt met schrik op dat de gemoederen binnen hoog oplaaien. “Broertje, wat ben jij daar aan het doen,” weerklinkt uit de kamer. Zou de zielenknijper de man boos hebben gemaakt?
Snel belt Gerard de politie op. In de stress vergeet hij dat er aan zijn broek, een directe verbinding met de gevangenis hangt, in de vorm van een megafoon. Met een haastige stem spreekt hij: “Goedemiddag, u spreekt met Gerard Molen, ik moet hier een beer bewaken, hij is nu kwaad geworden en u moet me helpen! Alleen kan ik hem niet aan.” Aan de andere kant van de lijn begint de agent te grinniken. “Maar meneer, wij zijn de politie, we zijn geen berentemmers. Misschien moet u het circus eens proberen.”
“Ik omschrijf de man slechts als beer, ik wilde u geen angst aanjagen door zijn naam te zeggen, dan komt u helemaal niet meer.”
“Meneer, wij zijn getraind om slechte mannen op te pakken. Hoe heet ‘ie?”
“Het is Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow.” Al het geluid valt aan de andere kant weg. “Meneer, bent u er nog? Ik zei net dat het Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow is. Komt u nu?”
“U bedoelt serieus die seriemoordenaar? De geïmporteerde gek?”
“Ja. En de psychiater begint redelijk bang te worden. Hoort u het geschreeuw op de achtergrond?”
“Ja,” antwoord de niet zo stoere agent.
“Dat is Andrej, die boos is.” Terwijl de agent vertrouwen herwinnend belooft hij onmiddellijk actie te ondernemen. Haastig vraagt hij het adres en zegt zo snel mogelijk bij Gerard te komen.


“Baas? Ik heb net een telefoontje gekregen, waarbij een bewaker me vertelde dat diegene die hij moet bewaken aan het flippen is. Hij zegt dat hij hulp nodig heeft en ik geloof dat we hem die hulp moeten geven. Het is een gevaarlijke man, die hij bewaakt. U kent hem zeker, het is die geschifte Rus! Die seriemoordenaar. Wat doen we nu?”
“Rustig, rustig. Hoe weet je of het waar is? Voor hetzelfde geld is het een oude gek die zich verveelt.”
“Ik hoorde de gozer zelf op de achtergrond brullen! Hij klonk erg kwaad.” De chef kijkt de nieuweling eventjes aan. Waarschijnlijk dacht de jongen dat iedereen eerlijk was en geen geintjes met de politie uit wilde halen. Jonge fanatiekelingen...
“Goed, stuur er maar twee man op af.” Eventjes kijkt Frank de man vol verbazing aan. Snapte zijn chef de ernst van de situatie niet? Met twee man bedwing je geen reus!
“We hebben het hier over Andrej Gorbawitsj Lebezjatnikow, die idiote beer! Twee man is niet genoeg, ze zullen overrompeld worden.”
“We zullen zien. Als ze het niet aan kunnen, mogen ze altijd nog om versterking vragen.”
Met een verongelijkt gezicht stuurt Frank de twee sterkste agenten richting Andrej. Zouden ze het redden?

[Just Johan]

[Psychopath]

die idiote beer!

De idiote beer!

lijkt mij wel goed!

[Vlooienband]

Dark-Sugar schreef:
De idiote beer!

lijkt mij wel goed!

Het moet echt 'die' zijn, omdat hij als het ware wijst naar de rus. Het is een bijnaam, geen echte beer.

Bedankt.

[Ieke]

Meneer, u wat we hebben afgesproken?
Ik denk dat je een woord bent vergeten of per ongeluk de “u” getypt.

”Wat? Man, praast normaal.”
Ik denk dat je praat eens bedoelt.

Daar de reus hem ook niet wil tutoyeren, durft hij het bij hem niet te doen. Zouden de bewakers nog in het gebouw zijn?
“Chef, kan Gerard de man alleen wel aan? Hij is de jongste niet meer,” vraagt Lisanne Alberts, bewaker van de vrouwenvleugel, aan haar chef.
Een witregel tussen deze 2 zinnen is mooier, bij de andere overgangen naar andere personen doe je dat ook, dus het is beter als je het hier ook doet.
In de vette zin zegt Lissanne eerst “Chef” en daarna zeg je “vraagt… aan haar chef”. Het is dan dubbelop en het staat niet zo mooi.

Het versterkt het reusachtige karakter van de de man.
2e “de” moet weg.

Hij vraagt haastig het adres en zegt zo snel mogelijk bij Gerard aan te komen.
“Aan” hoeft hier niet, maar het is misschien beter als je het wat anders zegt. Bijv: “en zegt zo snel mogelijk bij Gerard te zijn.” Aan het aankomen heb je namelijk niet zo veel, meer als die man er is om Gerard te helpen.

Verder is het een geweldig verhaal.
Een titel: Maatschappijmoordenaar. Omdat hij vindt dat de maatschappij slecht is en er goed aan doet om mensen te vermoorden om de wereld te verbeteren. Doe moorden hebben natuurlijk “maatschappijontwrichtende” werking, dus dat de maatschappij als het ware als geheel “dood” is, zolang die man niet word gepakt. Kijk maar wat je ervan vind, deze kwam zo bij mij op.

[Vlooienband]

Zo, dat waren (geloof ik) de laatste wijzigingen. Ieke, het laatste wat je zei, over "Hij vraagt haastig het adres en zegt zo snel mogelijk bij Gerard aan te komen." ga ik zo laten. Dan kan je het nog dubbel opvatten, hoewel ik 'aan' weghaal.

Bedankt!

[Ieke]

Scimmia schreef:
Zo, dat waren (geloof ik) de laatste wijzigingen. Ieke, het laatste wat je zei, over "Hij vraagt haastig het adres en zegt zo snel mogelijk bij Gerard aan te komen." ga ik zo laten. Dan kan je het nog dubbel opvatten, hoewel ik 'aan' weghaal.

Bedankt!

Dan is hij ook goed, hij loopt beter.

[Psychopath]

Scimmia schreef:
Het moet echt 'die' zijn, omdat hij als het ware wijst naar de rus. Het is een bijnaam, geen echte beer.

Bedankt.

Ik bedoel als titel de "De idiote beer!". Mijn rede hiertoe is dat het zijn bijnaam is maar iemand die het verhaaltje nog niet gelezen heeft denkt dan dat het over een beer gaat. snappie dat een beetje?

cya

[Vlooienband]

Dark-Sugar schreef:
Ik bedoel als titel de "De idiote beer!". Mijn rede hiertoe is dat het zijn bijnaam is maar iemand die het verhaaltje nog niet gelezen heeft denkt dan dat het over een beer gaat. snappie dat een beetje?

cya

Hey, da's een goeie!
Ik zit er ondertussen ook aan te denken om het nog uit te breiden, omdat het verhaal eigenlijk niet af is.

Wat jullie?

[Psychopath]

Scimmia schreef:
Hey, da's een goeie!
Ik zit er ondertussen ook aan te denken om het nog uit te breiden, omdat het verhaal eigenlijk niet af is.

Wat jullie?

Ga maar door het is altijd leuk om een goed verhaal te lezen

[Vlooienband]

Dark-Sugar schreef:
Ga maar door het is altijd leuk om een goed verhaal te lezen

Ik blijf aan het schrijven.

[Apeklit]

LUH-3417 schreef:
Het is trouwens Apenklit, en geen 'Apeklit'.


LUH-3417

En?