Advertentie | |
|
14-01-2003, 14:49 | ||
Citaat:
Maare, houden jullie er dan na een tijdje echt nog bewust rekening mee dat iemand het er nog moeilijk mee kan hebben? Ik bedoel, er zijn zoveel mensen die nog nooit iemand verloren zijn....ze weten niet hoe het is....
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
14-01-2003, 14:50 | |
Ow, barkrukkie.....ik heb wel veel steun gekregen, vooral de eerste week, meer dan 300 kaarten en brieven, een overvolle kerk enzovoorts.....en ik wil niet blijven hangen en ik weet niet hoe jij het ziet maar dit is een onderdeel van mijn leven....klinkt wle heel dramatisch
Maar hoewel je ook verder gaat......dit blijft zitten....en op de dag van haar overlijden zie ik alles weer voor me, hoe ze lag te gillen van de pijn, dat ze riep dat ze dood wilde....dat ze uiteindelijk dood ging...en dat zijn nou niet echt prettige herinneringen...
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
Laatst gewijzigd op 14-01-2003 om 14:54. |
14-01-2003, 15:08 | ||
Citaat:
Maar ik bedoelde meer dat iedereen dit op z'n eigen manier moet doen, en dat niet iedereen er even lang over doet. Je moet gewoon doen waar jij jezelf het beste bij voelt. Je moet eigenlijk even schijt hebben aan wat anderen denken/vinden, gewoon doen waar jij zin in hebt en waar jij je het beste bij voelt. sterkte verder nog.
__________________
[spAm]
|
14-01-2003, 16:08 | |
Mijn vriend is in september overleden, en al was het te verwachten, dat neemt niet weg dat het pijn doet. En in tegenstelling tot wat veel mensen (onbewust?) schijnen te denken zit er geen tijd aan rouw vast.
Ik werkte bij een uitvaartcentrum, maar na de dood van mijn vriend wilde ik even niet al te veel met dood te maken hebben, ik had daar even genoeg van. Nou laatst belden ze me op dat ik de volgende dag weer aan het werk moest (na ongeveer drie/vier maanden) en anders ontslagen zou worden. Ik had die week al een dag gewerkt, gewoon even kijken hoe het zou gaan. Maar toch moest ik per se die dag ook komen. Ik was op weg naar mijn werk die dag en ineens vroeg ik me af waarom ik eigenlijk ging. Dus ik ben weer naar huis gegaan en inderdaad ontslagen. Maar op dat moment wist ik gewoon zo zeker dat ik moest doen waar ik me goed bij voelde en niet wat alle anderen wilden of verwachten... Dat is dus ook wat ik denk dat slim is; ga je niet gedragen zoals anderen verwachten of graag willen, doe gewoon waar je je prettig bij voelt!
__________________
Boink | Diddl kan niet aansprakelijk gesteld worden voor het bovenstaande
|
14-01-2003, 16:17 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Misschien komt het doordat ik wel weet hoe het is om iemand te verliezen, wel niet één van m'n ouders (m'n opa's oa, waarvan ik met één een meer dan goed contact had en), dus het is wel (heel) anders denk ik, maar ik weet wel hoe erg je iemand kunt missen en dat dat niet van het één op het andere moment over is. Ik denk dat jij nog liever wilt dan je vrienden dat je weer 'normaal' kon leven. Jij kunt er niks aan doen. |
Ads door Google |
14-01-2003, 17:08 | |
mijn vader is oktober 2000 overleden en ik was degene die er liever niet over praatte, en dat is nu nog zo.
tuurlijk voel ik me wel klote en dan vooral de eerste maanden nadat het gebeurt was maar ik had gewoon zin om over leuke dingen te praten en niet over zijn dood want mijn gedachten zaten al 24 uur per dag bij mijn vader dus daarom had ik dat nodig anders zou ik daar alleen maar depri van zijn geworden. maar dat verschilt per persoon en er zijn altijd mensen die niet weten hoe ze met mensen om moeten gaan die iemand verloren hebben. |
14-01-2003, 18:22 | ||
Citaat:
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
14-01-2003, 18:24 | ||
Citaat:
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
14-01-2003, 18:31 | ||
Citaat:
overkomt weet ik zeker dat ze een goede vriendin aan jou hebben!
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
14-01-2003, 18:32 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
14-01-2003, 18:39 | ||
Citaat:
Ik zou ook niete cht weten hoe ike r voor iemand anders zou zijn....ja ff rekening mee houden maar het is denk ik ook haast onmogelijk om overal maar rekening mee te houden...
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
14-01-2003, 18:43 | ||
Citaat:
verder heb ik nog een hele goede vriendin, zij snapt mij wel goed want bij haar is aan het begin van de zomer ook kanker geconstateerd....mijn moeder heeft haar toen veel steun gegeven en zij mist mijn moeder ook....ook al kende ze haar neit zo goed....maar zij heeft dus ook haar eigen problemen, ze moet nu nog steeds elke dag naar het ziekenhuis en over haar toekomst is niets zeker dus ik kan moeilijk van haar verkangen dat ze rekening houd met mij.....vergelijken met haar is mijn probleem niets...teminste zo voel ik het...
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
Advertentie |
|
14-01-2003, 18:49 | |
Verwijderd
|
Iedereen heeft zijn haar eigen problemen. Misschien kunnen jullie er over praten? Misschien wil zij jou heel graag helpen, maar weet jij dat niet, enz. Ik denk dat praten in zo'n situatie veel kan verduidelijken en kan helpen. Jij kunt haar helpen en zij jou, denk ik. Jullie kunnen er iig voor elkaar zijn (zoals jullie misschien al doen). Sterkte, ook met en voor je vriendin.
P.S. Als je eens iemand nodig hebt om tegen te 'praten', je mag me altijd toevoegen op msn of mailen als je dat wilt. |
14-01-2003, 22:51 | |
Ik herken me wel een beetje in jou.
Mijn moeder is sinds drie dagen geleden een jaar dood, iets waar ik het nog steeds moeilijk mee heb. En waar ik nog iedere dag aan denk. aan alle momenten met haar, van het begin tot ze haar laatse zucht uitblies. En bij mij is het ook zo dat er bepaalde mensen van mij denken er al overheen te zijn. Het komt denk ik omdat veel mensen er niet graag over praten, en zolang zij er niet over beginnen, zal ik zelf niet zomaar op tafel gooien over wat ik op dat moment denk en voel. Je kropt het als ware bij die mensen op, Waardoor jezelf vervreemd gaat voelen van die groep mensen. De groep mensen waar je eerst zo dichtbij stond. Ze begrijpen je gewoon simpelweg niet. En na een wat langere tijd gaan ze er van uit dat je er al overheen bent. Hoe bekrompen!? Om zo te kunnen denken, Gelukkig dat niet iedereen zo denkt!
__________________
I'll Whoop Your Ass
Laatst gewijzigd op 14-01-2003 om 22:59. |
15-01-2003, 05:05 | |
wat rot voor je, kan het heel goed begrijpen.
Heb deze kerst een soort van hetzelfde meegemaakt. hoe ik er over na denk is, iedereen heeft ze eigen ritme. Ritme om iets te beslissen, of verwerken. Een ritme van leven. Jij zelf en jij ook alleen zal er achter komen wanneer je er vrede mee hebt. Verdriet zal je altijd hebben. Iemand die belangrijk voor jouw is, is overleden. Wat ik mezelf heb gezegd komt misschien jouw wel van hulp, Nadenken over waarom zorgt ervoor dat die je die persoon niet vergeet, Nadenken over de mooie momenten zorgt ervoor dat die persoon blijft leven. In jezelf. |
15-01-2003, 13:47 | |
Verwijderd
|
Wat erg voor je dat je moeder is overleden! Een moeder die overlijdt is altijd erger dan een vader die onverlijdt denk ik. Mijn vader is overleden, dus ik weet wel een beetje waar ik over spreek zeg maar.
Ik denk dat mensen geen raadt weten met jouw situatie. Kijk het is natuurlijk voor een buitenstaander ook erg moeilijk om zich voor te stellen hoe het is als 1 van beide ouders, overleden is. Ik zou me er namelijk, mist mijn vader niet overleden was, denk ik ook niet veel bij kunnen voorstellen. Mensen zeggen dan wel dat ze je snappen en dat je verdrietig mag zijn, maar eigenlijk snappen ze er niks van. Het is natuurlijk wel goed bedoeld hoor. Wat andere mensen doen, is de andere kant, zich er niks van aantrekken omdat ze er gewoon niet mee om kunnen gaan, denk ik zo. Zelf heb ik dat niet zo meegemaakt, ook vrienden die je laten vallen, erg gemeen, maar je kunt je afvragen in hoe verre het dan leuke vrienden waren! Misschien moet je het er ook niet echt heel erg vaak over hebben als je bij je vrienden bent, want ik kan me ook wel een beetje voorstellen dat adt voor hun irritant kan zijn (al zou ik het niet erg vinden!!), en dat ze er ook geen raadt mee weten! En nee tuurlijk ben je er niet overheen, kom je er wel overheen? Ik weet het niet, maar het wendt wel. Maar goed, mijn vader is 5.5 jaar geleden overleden, en met mijn verjaardag, met kerst, ja dan heb ik wel altijd even zo'n ''slik''gevoel. Niet dat ik de hele dag aan het huilen ben, of verdriet heb, maar ik vind het toch altijd heel erg. Vooral jammer, maar niemand kan er wat aan doen. Niet te veel van je vrienden aantrekken, je hoeft er echt nog lang niet over heen te zijn!! Probeer je aandacht gewoon bij school te houden, en verder te leven, je hebt weinig keus! En doe je dat, dan word je leven echt wel weer leuk, al is het wel anders dan een leven van iemand met 2 ouders. Sterkte ermee! |
15-01-2003, 13:55 | ||
Citaat:
|
15-01-2003, 15:04 | |
[QUOTE]MevrouwM schreef:
[B]Wat erg voor je dat je moeder is overleden! Een moeder die overlijdt is altijd erger dan een vader die onverlijdt denk ik. Mijn vader is overleden, dus ik weet wel een beetje waar ik over spreek zeg maar. sorry daar ben ik het niet mee eens... een vader of moeder verliezen is bij allebei denk ik evenzwaar. ik heb zelf mijn vader verloren dus ik weet wel een beetje waar ik over praat... het ligt er gewoon ook aan of je een goede band met die gene had, of dat je meer op je vader lijkt of op je moeder, je leeftijd... of je een jongen of een meisje bent... ik heb zelf alleen maar zussen en mijn moeder, maar geen man in huis, ik vond het heel raar/ moeilijk zodra de vriendjes van mijn zussen over de vloer kwamen, ik vindt het moeilijker om met jongens om te gaan, klinkt misschien heel raar maar zo ben ik nou eenmaal...
__________________
since you've been gone
|
15-01-2003, 22:22 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
En zoals hierboven gezegd, daar ben het niet mee eens; ik had een vele betere band met mijn vader, was een echt papa's meisje!! Maar als ik nu kijk, als mijn moeder (huisvrouw) overleden was had dat een vele grote invloed gehad op mijn leven, en weet ik niet of ik was zoals ik nu was! Maar conclusie het is allemaal heel erg |
16-01-2003, 00:43 | ||
Citaat:
en misschien zijn je vrienden wel bang om erover te beginnen omdat ze je niet vedrietig willen maken?? |
16-01-2003, 12:05 | |
Ik zal nog maar ff vertellen hoe het gisteren allemaal ging (was toen 4 maanden geleden), ik was echt super chagerijnig toen ik op school kwam....een vriendin vroeg wat er was, ze vroeg of het door thuis kwam....ik zit veel alleen omdat me vader een erg drukke baan heeft en de rest het huis uit is, maar ik zei toen ja onder andere maar ook omdat het mijn moeder's sterfdag is...ze keek toen heel onbegrijpelijk en zei zo: ow in maanden....ik ging er maar verder niet op in, merkte dat ze er echt niets van begreep....en heb de rest van de dag maar gedaan alsof er niets aan de hand was.....ik denk dat ik zelfs ene beetje te vrolijk was..
Na school bleef een andere vriendin bij mij eten enzo tot dat me vader thuis was zodat ik niet alleen was, met haar heb ik het er toen ook nog even over gehad....ze zei idd dat een aantal van de mensen waarm,ee wij omgaan vinden dat ik te veel over mijn moeder praat dat snap ik dus echt niet, ja okeej ze komt soms ter sprake, het si mijn moeder maar ik praat bijna nooit over haar! Die vriendin die toen dus bij mij thuis was zei ook dat ze blij was dat ik er ene keer over begon....ze vind het moeilijk om het onderwerp aan te sneiden....ze zei ook dat er veel vrienden zijn die thuis aan hun ouders enzo gevraagd hebben om er niet over te beginnen als ik daar ben.....wat ik ervan moet vinden het zla wle goed bedoeld zijn.... Ow, en dat meisje ( mevrouw M) dat dat zie van vader en moeder enzo...ik denk niet dat je dat zo kan zeggen, hoe goed het ook bedoeld is maar dat is per persoon verschillend, hangt er maar net vanaf hoe sterk de band met je ouder is....
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
Ads door Google |
16-01-2003, 12:06 | ||
Citaat:
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
16-01-2003, 12:09 | ||
Citaat:
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap |
Actieve donorregistratie Reynaert | 70 | 29-12-2008 19:30 | |
Verhalen & Gedichten |
[Vervolg]Achter de gele deur #2 Eend | 166 | 20-06-2006 20:32 | |
De Kantine |
rechtshandige mensen leven langer!! dr dribble | 54 | 14-08-2004 15:25 | |
Verhalen & Gedichten |
Verhalenwedstrijd: Wraak! Ieke | 0 | 08-12-2003 20:07 | |
ARTistiek |
T begin hebbik hier wel es neergezet Eend | 48 | 18-05-2002 18:12 | |
ARTistiek |
De Rots Hannibal | 11 | 21-09-2001 20:52 |