[Verhaal] Sinds jaren opnieuw

[Soapsie]

Zoals ik elke avond deed stapte ik het vertrouwde cafeetje binnen en mijn blik viel direct op Henk, de barman. Vrolijk zwaaide ik naar hem, precies zoals ik altijd deed. Ik nam plaats op mijn stoel, aan mijn bar en vroeg om mijn drankje; een tequila met een rietje.
“Goeden avond, dame, hoe is het met je?” vroeg hij.
Ik haalde mijn schouders op en nam een slokje.
“Het gaat wel,” antwoordde ik. “nog iets gehoord?”
Ineens begon Henk te lachen. Ik keek met gefronste wenkbrauwen naar hem en vroeg me af wat er in hemelsnaam zo grappig was.
“Nu je het zegt, eigenlijk wel” antwoordde hij.
Mijn stemming veranderde direct. Ik was alweer vergeten dat hij had gelachen en van belangstelling hing ik bijna over de bar heen.
“Vertel, wat weet je?” vroeg ik, misschien iets te enthousiast.
Henk boog voorover totdat zijn hoofd naast die van mij was. Hij bracht zijn mond naar mijn oor en fluisterde zachtjes:
“Hij zit naast je.”
Ik bleef voor enkele seconden voor me uitkijken. De woorden van Henk maalden door mijn gedachten. Het kon gewoon niet waar zijn. Hij, naast me, onmogelijk. Vol ongeloof, terwijl ik het eigenlijk niet durfde, keek ik opzij. Tot mijn verbazing zat daar een oogverblindende schoonheid. Nog steeds zo zwart als de nacht, maar verder onherkenbaar. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en hoe ik ook zocht naar woorden, er kwam niets uit. Schijnbaar had hij last van hetzelfde, voor zeker vijf minuten was het compleet stil. Onze ogen waren op elkaar gericht en gingen van onder naar boven en weer terug.
“Henk, dit is…je maakt een…is het echt zo?” stotterde ik.
Weer lachte hij hardop en gaf me een speelse duw.
“Ja, schat, het is hem!” antwoordde hij. “Ricardo, het is haar echt!” fluisterde hij tegen de jongen naast mij.
Ik stond nog steeds versteld, maar Henk noemde hem Ricardo. Het was hem dus echt. Na al die jaren weg geweest te zijn zat hij ineens voor me.
“Hoe kom je hier, wat doe je hier?” vroeg ik.
Eigenlijk had ik te veel vragen in één keer. Uiteraard kon hij die niet tegelijk beantwoorden en ik haalde even diep adem terwijl ik wachtte op zijn antwoord.
“Ik kwam Sjors tegen,” antwoordde hij.
Mijn ogen werden groter en er verscheen een brede glimlach op mijn gezicht. Nog even bleef ik naar hem kijken en toen schoot ik in de lach.
“Je hebt een lage stem!” riep ik lachend uit.
Beschaamd wendde hij zijn ogen af en keek naar de grond. Toen hij me weer aankeek verscheen er ook een glimlach op zijn gezicht. Nu wist ik zeker dat het hem was. Ik sprong op van de barkruk en vloog hem om zijn nek. Hij viel daardoor bijna van zijn barkruk af, maar dat kon me niet zoveel schelen. Eindelijk was hij terug, na drie jaar.
Opnieuw verbaasd liet ik hem los.
“Eau de toilet?” vroeg ik hem.
Wederom glimlachte hij en keek me lichtelijk ondeugend aan. Hij was echt veranderd, zo erg dat ik hem haast niet herkende. Wat had hij in die drie jaar met zichzelf gedaan? Een totale make-over ondergaan?
“Parfum?” vroeg hij op dezelfde toon.
Ik lachte. Hij was nog precies hetzelfde. Ricardo met z’n prachtig geplaatste droge opmerkingen. Echt iets typisch voor hem.
Ik deed een stap naar achteren en keek hem arrogant aan met mijn handen in mijn zij.
“En waar heb je jij de afgelopen drie jaar gezeten? Had je het te druk om even te melden waar je was, of je nog leefde? Waarom ben je eigenlijk weggegaan? Voelde je je te goed voor ons? Het zou in ieder geval wel verklaren waarom je geen gedag hebt gezegd. Gewoon zomaar weggaan, wat dacht je wel? Nou?”
Ricardo stond schijnbaar versteld van mijn plotselinge uitbarsting. Maar door al mijn verbazing was ik haast vergeten op wat voor manier hij ons drie jaar geleden had laten zitten, hoe hij mij had laten zitten. Zonder ook maar een enkele vorm van afscheid. Van de één op de andere dag, gewoon verdwenen. Hij had niets meer van zich laten horen, geen telefoontje, helemaal niets. Ik was laaiend geweest, de eerste paar dagen, daarna alleen maar verdrietig. Ik was gek op die jongen en ineens was hij zomaar weg. En Sjors maar zeggen dat hij zijn eigen weg moest zoeken, dat hij hem niet tegen kon houden. Hij had het naar mijn idee niet eens geprobeerd.
Ik voelde een soort van druk achter mijn ogen, ineens braken de verstopte gevoelens los. Ik knipperde met mijn ogen maar ik kon ze niet tegenhouden. Toen er uiteindelijk een traan trachtte te ontsnappen draaide ik mijn rug naar hem toe. Snel veegde ik de traan weg, en degene die daarop volgde. Ik snoof diep en draaide me weer terug.
“Nou?” vroeg ik nogmaals, deze keer met onderdrukte stem.
Hij haalde simpelweg zijn schouders op.
“Het spijt me,” zei hij zachtjes.
Ik beet op mijn onderlip en richtte mijn zicht op het plafond, in de hoop mijn tranen te doen opdrogen. Het lukte niet en twee dikke tranen dropen over mijn wangen heen.
“Heb je enig idee hoe erg ik je gemist heb?” vroeg ik hem.
Ricardo stond op en ik wachtte zijn beweging niet af, maar stortte me in zijn armen. Iets wat ik simpelweg nog nooit had gedaan. Ik wist ook niet waarom ik er ineens zo’n behoefte aan had. Waarschijnlijk had ik hem nog meer gemist dan ik dacht dat ik had. Ik voelde dat hij niet helemaal wist wat hij ermee aanmoest, maar uiteindelijk sloeg hij zijn armen om me heen.
“Ik heb jou ook heel erg gemist” fluisterde hij.
Een glimlach verscheen tussen mijn tranen door. Had ik dat goed verstaan? Had hij me echt gemist? Een warm gevoel ging er door mijn lichaam heen en ik kon het niet plaatsen. Wat was dit in één keer, waarom was dit zo emotioneel? Ik voelde zijn vingers voorzichtig over mijn rug glijden, liefkozend maar tegelijk afstandelijk.
“Een bh?” vroeg hij op een geheimzinnige toon.
Ik leunde naar achteren zodat ik zijn gezicht kon zien. Precies zoals ik verwacht had, zo schijnheilig als maar mogelijk. Ik schoot in de lach en gaf hem een speelse duw naar achter.
“Eigenlijk ben je helemaal niet veranderd,” grapte ik. “qua karakter ben je nog precies hetzelfde.”
Enige tijd keken we naar elkaar zonder onze ogen af te wendden. Er heerste een extreem vreemde sfeer die ik moeilijk kon verklaren. We hadden elkaar zo lang niet gezien, hij was zo vreselijk veranderd qua uiterlijk. Ik had een vreemd gevoel in mijn buik, hoewel ik waanzinnig blij was hem te zien. Gedurende die drie jaar had ik elke avond als ik hier aan de bar zat gevraagd of Henk al wat van hem gehoord had, maar iedere keer was het antwoord: ‘nee’. Dan bleef ik hier weer chagrijnig zitten, terwijl alle hoop op dat hij weer vrolijk binnen zou komen lopen met een bebloede hand, zeggend: ‘Die ruit was harder dan ik dacht’, was verdwenen. En dan ineens, zo onverwacht, was hij weer terug en zat hij naast me.
“Waar kwam je Sjors tegen dan?” vroeg ik, om de stilte te verbreken.
“Hier, ergens achter” antwoordde hij en gebaarde ergens heen met zijn handen.
“En wat deed jij rond deze tijd hier, ergens achter?”
“De weg kwijt zijn.”
Hij reageerde een beetje kortaf en wendde zijn blik weer naar de grond.
“Meneer liep hier rond te dwalen en liep vervolgens Alexander en Nick tegen het lijf” zei Sjors.
Ik keek verbaasd zijn kant op. Hij kwam met de krant in zijn handen de keuken uitlopen en ging naast me zitten. Ik bleef Ricardo aankijken en hij keek terug.
“Ik heb het idee dat Alexander en Nick zich een beetje vervelen de laatste tijd. Dat betekent, ook voor jou Natasha, dat jullie niet zomaar rond moeten slenteren in deze buurt. Gesnopen?”
Een glimlach verscheen op Ricardo’s gezicht en Sjors glimlachte ook.
“Ja, je bent nog steeds mijn gup en daar ben ik voorzichtig mee, aangezien jij de enige bent die nog over is” zei hij.
Ricardo leek geschrokken maar tegelijkertijd ook niet.

[Roosje]

Komt er meer of is dit het einde?

Verder; ik vind het erg mooi. Ik vraag me iig wel af wat er allemaal gebeurd is en zo. Leest ook lekker.

[Soapsie]

Roosieh schreef op 23-06-2005 @ 12:13 :
Komt er meer of is dit het einde?

Verder; ik vind het erg mooi. Ik vraag me iig wel af wat er allemaal gebeurd is en zo. Leest ook lekker.

Er komt nog meer. Veel meer, als het goed bevalt. Bedankt voor je reactie!

[Saarah]

Het maakt me nieuwsgierig... Verderschrijven

[Changshan]

Lekker stuk. Schrijf verder.

[I C U]

Leest goed! Ben benieuwd naar de rest Alleen die laatste zin vind ik niet mooi. Waarom is een beetje moeilijk aan te geven

Ik vind het leuk, leest lekker, maakt nieuwschierig naar het vervolg!
Toch heb ik één aanmerking;

wist ik zeker dat het hem was.

Ik zou hier zeggen: wist ik zeker dat hij het was
Maar wat jij hebt is wel grammaticaal correct, dus eigenlijk moet ik niet zeuren

Ik ga verder lezen als er meer is

[Soapsie]

Hier een nieuw stukje, met een kleine herhaling van het vorige stuk. Anders is het misschien moeilijk te volgen. Kus soapsie xxx


Een glimlach verscheen op Ricardo’s gezicht en Sjors glimlachte ook.
“Ja, je bent nog steeds mijn gup en daar ben ik voorzichtig mee, aangezien jij de enige bent die nog over is” zei hij.
Ricardo leek geschrokken maar tegelijkertijd ook niet.
“Ja, dat was te verwachten” reageerde hij.
“Arrogant!” riep een harde stem.
Mike kwam uit de berging lopen en ging naast Ricardo staan.
“Wat ben jij Godallemachtig veranderd zeg!” riep hij bijna. “Ben je nu groter dan ik?”
Sjors gaf Ricardo een duwtje totdat hij met zijn rug tegen die van Mike stond.
“Sorry, gast, onze gup is groter” antwoordde Sjors, gevolgd door luid gelach van allen.
Ik kon alleen maar stil toekijken. Het liefst met mijn mond open, al was dat niet onwijs charmant. Sjors was ook blij hem weer te zien, het straalde van hem af. Diep van binnen had het hem pijn gedaan, de laatste van zijn guppen los te laten. Beelden van vroeger, het moment dat ik Ricardo voor het eerst had gezien, vlogen aan me voorbij. Hij was degene die me over de schutting had getild, dat was het punt waarop ik respect voor hem kreeg. Ik voelde gewoon dat hij iets had, maar wat het was dat kon ik niet verklaren. Hij was gewoon cool, dacht ik toen. Sjors deelde dezelfde mening en had hem samen met Biggy, onze eigen giga neger, opgevoed tot gup, een soort leerling. Alles had hij mee gekregen; vechten, schieten, bluffen, pokeren. Ik glimlachte. Ze hadden hem zoveel geleerd dat ze van mening waren dat hij, als hij wilde, ooit nog ver boven hen uit zou groeien.
“Mensen, ik ga weer” zei hij ineens.
Ik schrikte op uit mijn gedachten en keek hem vragend aan.
“Waarom nu al?” vroeg ik.
“Omdat mijn pa anders op tilt slaat.”
Hij stond op en trok zijn jas weer aan. Sjors, die merkte dat ik voortdurend aan het staren was, maaide zijn hand voor mijn gezicht langs. Ik keek op en lachte naar hem.
“Nou, doe je vader de hartelijke groeten van me” grapte Sjors.
Ricardo glimlachte flauw en liep richting de deur. Onbewust bekeek ik hem van achter, ik kon het niet helpen, het ging gewoon vanzelf. Maar er was niets kwaads over te zeggen, helemaal niet eigenlijk. Ik schudde afkeurend mijn hoofd, waarom gedroeg ik me zo stom? Ik sprong van mijn barkruk af en rende achter hem aan, door de voordeur heen.
“Wanneer zie ik je weer?” vroeg ik.
“Weet ik niet,” antwoordde hij.
“Nou, tot over drie jaar dan!” riep ik en liep weer naar binnen.
Ik hoopte dat hij achter me aan zou lopen, maar ik was vergeten dat deze persoon alles behalve voorspelbaar was. Dacht je dat hij dit ging doen, deed hij dat. Zo ging het altijd. Eigenlijk moest je gewoon van het tegenovergestelde uitgaan, maar deed je dat, verwachte je dus dat hij het omgekeerde zou doen, dan deed hij het nog weer anders. Heel verwarrend, maar vaak ook hilarisch.
In de deuropening bleef ik stil staan, na een paar secondes draaide ik me om. Ik keek hem met een grijns aan. Flauw, dacht ik. Mijn grijns veranderde in een brede glimlach.
“Of niet?” vroeg ik.
“Dat was ik niet van plan,” antwoordde hij.
“Zullen we een keer bij jou afspreken, dan kun je me jouw ‘veilige’ leventje laten zien?”
“Is prima, wanneer?”
“Maakt mij niet uit, jij bent hier degene met een druk schema, jij gaat hier keurig naar school en zit op een sportvereniging” reageerde ik.
Hij gaf een sarcastische lach.
“Wat dacht je van zaterdag avond, half acht?”
“Ik zal er zijn” antwoordde ik.
Ricardo gaf een tevreden glimlach en zijn ogen straalden in het knipperende licht van een kapotte straatlantaarn. Nog even keek ik naar hem, tot ik besefte dat hij nu alleen terug zou moeten lopen. Op de heenweg was hij Alexander al tegen gekomen, het was niet de bedoeling dat het nu weer gebeurde. Alexander was niet bepaald een lieverdje. En na dat gerotzooi met Marco en Carlo al helemaal niet meer.
“Lijkt het je wel slim om alleen naar huis te lopen?” vroeg ik.
“Ja, hoor, ik red me wel. Maak je geen zorgen” antwoordde hij, zelfverzekerd als altijd.
“Dat doe ik wel, Sjors brengt je wel even.”
Ik draaide me om in de deur opening en riep naar binnen. Binnen enkele minuten stond Sjors naast me, met zijn auto sleutels in zijn handen.
“Zal ik je eventjes thuis brengen, jongetje?” vroeg hij.
“Ik ben geen jongetje” reageerde Ricardo scherp.
“Sorry, ik bedoelde guppie” verbeterde Sjors zichzelf. “Ga je nog mee of wat?”
Ricardo liep hoofdschuddend achter Sjors aan en gaf me nog een klein zetje toen hij langs me liep. Ik gaf hem een duw terug en stak me tong naar hem uit.
“Tot zaterdag,” fluisterde ik.
Hij gaf me een knipoog en stapte de auto van Sjors in. Met een diepe zucht keek ik ze na tot ze de straat uit waren, daarna draaide ik me weer om en liep het café in.
“Jezus, Natasha, wat ben jij toch gemakkelijk te doorgronden!” riep Mike.
“Waarom dat?”
“Je geilt op hem, is het niet?”
Ik begon te lachen, maar Mike meende het serieus. Ik begon na te denken, maar ik kreeg niet het idee dat ik verliefd was. Al voelde het wel vreemd toen hij ineens voor me stond, zeker in deze verschijning. Hij gaf me een warm gevoel, ik werd er vrolijk van, maar betekende dat dat ik verliefd was? Nee toch, dat kon niet. Hoe zou ik nou op Ricardo verliefd kunnen worden?
“Nee joh, gek. Hoe kom je daar nou bij?” vroeg ik.
“Weet ik niet, was gewoon een grapje” antwoordde Mike.
Onwillekeurig haalde ik opgelucht adem. Hoewel ik niet vond dat ik verliefd was, werd ik wel een beetje nerveus van Mike’s vraag.
“Ik ga naar bed, slaap lekker allemaal!” riep ik, terwijl ik richting de keuken liep.
Ergens vaag hoorde ik Henk, Mike en Biggy ook ‘welterusten’ zeggen, lichtelijk afwezig. Ik liep door de keuken heen en stapte de trap op. Het kraakte gigantisch, zoals gewoonlijk. Eigenlijk was het net een kraakpand hier, letterlijk en figuurlijk. Het was oud, maar juist daarom zo gezellig. Sinds dat ik Sjors leerde kennen had hij hier gewoond. Eigenlijk was het café, met de kamers erboven, van Henk, maar wij sliepen hier met z’n vijven, een klein gezinnetje. Zo voelde het ook wel. Sjors was door Henk opgevangen, ik door Sjors. Mike was Sjors’ neef en Biggy een goede vriend van hem. Het was echt een zegen dat ik hier terecht kwam, na al die ellende thuis. Mijn moeder had ik nooit gekend, mijn vader had me jaren lang misbruikt en mishandeld. Gelukkig had ik dat alles ver achter me gelaten en had ik nu mijn echte familie gevonden. Hier hielden ze van me en dat was wederzijds.
Ik liep over het smalle gangetje en opende de deur van mijn kamer. Het was er niet al te groot, wat waarschijnlijk kwam door de hoeveelheid kussens die erin lagen. Ik had geen bed, maar een tweepersoons matras, wat gewoon op de grond lag. Verder een spiegel en een kledingkast, niet veel bijzonders. Make-up had ik wel, maar gebruikte ik niet, daarom had ik geen toilettafel nodig. De kleine troepjes die ik had legde ik op de vensterbank neer, ik vond de inrichting van mijn kamertje wel best. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Ik trok mijn kleding uit en plofte in bed, morgen zou ik wel douchen. Niemand die last zou hebben van mijn lichaamsgeuren, ik lag toch lekker alleen. Een lach ging langs mijn lippen en ik nestelde me in onder de dekens, met mijn hoofd in het kussen gedrukt.
Ricardo, zijn naam bleef door mijn hoofd spoken, zijn beeld gleed continu over mijn netvlies, zijn geur was in mijn neus blijven hangen en zijn woorden klonken voortdurend in mijn oren. Wat deed hij zo ineens met me? Na drie jaar lang iets gemist te hebben kwam het nu in tienvoud terug. Ik wist dat hij veranderd was, maar ik leek nu pas te beseffen dat ik ook veranderd was. Ik was niet meer het groentje van toen, ik was veranderd in het omgaan met bepaalde gevoelens, veranderd qua uiterlijk en qua denken. Als ik nu naar hem keek merkte ik dat hij knap was, waanzinnig knap zelfs. Ook merkte ik dat dat knap zijn iets met mij deed. Ik kreeg vreemde kriebels, iets wat ik nog nooit eerder mee had gemaakt. Hoewel ik die gevoelens had, wist ik niet wat ik ermee moest. Had Mike dan misschien toch gelijk? Nee, dat kon niet. Hoe kon ik in hemelsnaam verliefd worden op mijn vechtvriendje, de persoon waar ik jaren lang mee had lopen rennen en dollen, waarmee ik rovertje speelde, was dat wel mogelijk? Ik besloot dat ik daar aanstaande zaterdag wel achter zou komen. Als ik dan nog steeds van die kriebels had, dan zou er misschien wel een kleine mogelijkheid kunnen zijn dat ik verliefd was. Hoewel dat erg onwaarschijnlijk was, hield ik mezelf voor.

[Vogelvrij]

Als ik het zo doorlees, is het heel veel dialoog, of niet? Aan de ene kant leest dat wel lekker door, maar aan de andere kant wordt het misschien wel een beetje saai...

Verder qua inhoud.. Ja, het is wel vrolijk en vlot geschreven, maar het raakt mij persoonlijk niet echt, maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mijn voorkeuren

[Soapsie]

Vogelvrij schreef op 24-06-2005 @ 10:44 :
Als ik het zo doorlees, is het heel veel dialoog, of niet? Aan de ene kant leest dat wel lekker door, maar aan de andere kant wordt het misschien wel een beetje saai...

Verder qua inhoud.. Ja, het is wel vrolijk en vlot geschreven, maar het raakt mij persoonlijk niet echt, maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mijn voorkeuren

Dank je wel! Naar mijn idee is dit ook niet het beste wat ik ooit geproduceerd heb, maar met jullie commentaar ga ik het proberen te verbeteren. De dialogen zullen trouwens vanzelf minder worden.

[Changshan]

Ik schrikte op uit mijn gedachten en keek hem vragend aan.

Schrok.

Ik zou willen dat je de eerste helft van je tweede stukje (vooral al die mensen die opeens geïntroduceed worden) wat verduidelijkt in de komende stukjes. Het kwam nu wat verwarrend over. Maar goed, de grote lijn is duidelijk, en als de dialogen verminderen, vind ik het allemaal wel best om verder te lezen.

[I C U]

Het leest vlotjes, maar toch mis ik hier iets wat het eerste deel wel had. Misschien het mysterieuze. Je vertelt in het tweede stuk ineens vrij veel over de hoofdpersoon en over de omringende personen, en ik denk dat je daar beter even mee had kunnen wachten, of enkel had kunnen vertellen dat Natasha is opgevangen door Sjors. Verder gaat het volgens mij teveel in de richting van het cliché-verhaal meisje ontmoet oude buurjongen (oid) hij is veranderd, een mooie jongen geworden, mysterieus, en zij wordt verliefd. Maar misschien dat dat wel meevalt, ik wacht de rest af!

[Soapsie]

I C U schreef op 24-06-2005 @ 19:02 :
Verder gaat het volgens mij teveel in de richting van het cliché-verhaal meisje ontmoet oude buurjongen (oid) hij is veranderd, een mooie jongen geworden, mysterieus, en zij wordt verliefd. Maar misschien dat dat wel meevalt, ik wacht de rest af!

Nou, dat zal best meevallen. Wacht maar af...

[Soapsie]

Het was zaterdag avond. Voor het eerst sinds eeuwen stond ik voor de spiegel en maakte ik me zorgen om wat ik aan zou trekken. Normaal stapte ik in de spijkerbroek van de vorige dag, die ik uiteraard af en toe in de was gooide, trok een shirt uit de kast en vond het dan wel best. Nee, nu stond ik al ruim een half uur voor die spiegel, mijn record. Ik zuchtte diep terwijl ik het vijfde setje uittrok en op bed gooide. Ik twijfelde of wel het juiste ondergoedsetje had aangetrokken. Waar kan een mens zich zorgen om maken, vroeg ik mezelf af. Ik kon me niet voorstellen dat al die trutjes dit elke ochtend deden. En dan ook nog eens elke zaterdag de stad in om nog meer kleding te kopen, kon je fijn een paar uur langer voor de spiegel staan. Ik liep opnieuw naar de kast toe en zocht naar het volgende, waarschijnlijk niet juiste setje. Ik had ook geen flauw idee in wat voor soort kleding ik moest gaan. Zou ik gewoon een spijkerbroek met gympen aan moeten doen, of een rokje met hakken? Waar hield hij van, zelfs dat wist ik niet meer. Vroeger hadden we het daar nooit over, terwijl dat nu zo belangrijk was. Waarom was het eigenlijk belangrijk? Waarom wilde ik er speciaal uitzien, het was toch gewoon Ricardo? Zuchtend liet ik me op de matras zakken. Ik werd gewoon moe van mezelf. Ik wilde dit helemaal niet, dit gevoel was maar raar en ik wilde het zo snel mogelijk kwijtraken.
Ik schrok toen de klink van de deur naar beneden werd gedrukt. Gelukkig had ik van te voren de deur op slot gedaan, zodat niemand zou gaan zeuren over de kledingravage.
“Tash, ik ben het” zei Sjors.
“Wat moet je?” vroeg ik.
“Nou, ik vroeg me gewoon af wat je allemaal aan het doen was. Het is namelijk bijna half acht en ik zou je toch wegbrengen?”
Mijn wenkbrauwen vlogen omhoog en ik wierp mijn blik op de klok, tien over zeven. Ik sprong overeind en luid vloekend liep ik naar de deur toe. Ik haalde hem van het slot en liet Sjors naar binnen.
“Mijn God, wat ben jij hier aan het doen?” vroeg hij uiterst verbaasd.
“Niet lachen,” fluisterde ik. “maar ik weet niet wat ik aan moet trekken.”
Ik had het kunnen voorspellen, hoe graag ik het hem verboden had, Sjors begon keihard te lachen. Hij hield zich vast aan de deur en staarde me met tranen in zijn ogen aan.
“Jij, Natasha, maakt je druk om wat je aantrekt?” vroeg hij vol ongeloof.
Ik keek hem boos aan, maar wist dat hij gelijk had. Het was inderdaad grote onzin. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Sowieso omdat ik Sjors had binnengelaten, maar vooral om waar ik mee bezig was.
“Dit is niet omdat het Ricardo is, toch?”
“Nee!” riep ik fel.
“Weetje dat heel zeker?” vroeg Sjors geniepig.
“Sjors, houd op. Ik ben niet verliefd op hem.”
“Ho ho, wie heeft het hier over verliefd zijn?” vroeg hij.
Oh, wat haatte ik het als hij dat deed. Als hij iets van me wilde weten wist hij het zo te brengen dat ik mezelf voorbij praatte. Hoewel ik had bepaald dat ik niet verliefd was, dat was ook niet zo, had ik het nu zo ongeveer wel laten blijken.
“Sjors, ik ben echt niet verliefd op hem. Ik ben gewoon blij dat hij weer terug is. Daarom wil ik wat leuks aantrekken, je weet maar nooit wat we gaan doen.”
Ik hoopte dat ik hem nu wel van iets anders overtuigd had. Sjors was niet de meest slimme, dus als hij dat nu ook niet probeerde te zijn dan zou hij zijn mond wel houden.
“Oké, wat jij wilt, maar schiet wel op. Je hebt nu nog een kwartier.”
“Godverdomme!” riep ik uit. “Nou, flikker op, ik ben zo beneden.”
Sjors grinnikte en liep mijn kamer uit. Boos smeet ik de deur achter hem dicht en liep snel weer terug naar de klerenkast. Ik had nog precies dertien minuten, rijtijd meegerekend, om iets fatsoenlijks te vinden. Eigenlijk had ik inderdaad gewoon zin om die spijkerbroek weer te pakken en aan te trekken, maar toch was er iets dat zei: ‘Het is wel Ricardo, trek iets speciaals aan.’ Ik draaide bijna door van verwarring. Zo erg dat ik respect begon te krijgen voor die shoppende trutjes.
Na grote twijfels had ik eindelijk iets uitgezocht. Iets wat ver van mijn principes lag. Waarom ik het koos wist ik ook niet, maar het leek me wel grappig. Waarschijnlijk zou Ricardo ook niet weten wat hij zag, misschien was dat wel mijn doel.
Het was een kort spijkerrokje geworden, daarboven een trui met afgezakte kolkraag, daaronder een paar hoge naaldhakken. Ik stond verbaasd van mezelf, dit zag er echt vreemd uit. Na lang denken had ik me ook opgemaakt, niet zwaar maar wel zichtbaar. Het enige wat wel ‘natasha’ was was mijn kettinkje, gekregen van mijn toen nog rebelse soulmate. Het was een klein, half verroest ringetje, uit zo’n supermarkt automaat. Afgrijselijk, maar voor zijn doen, toen der tijd, heel wat. Een paar dagen nadat hij op vriendelijke wijs was vertrokken, om drie jaar weg te blijven, had ik het ringetje terug gevonden. Ineens betekende het veel voor me, de reden dat ik het aan een kettinkje had gedaan en om mijn nek had gehangen.
Hoewel het eigenlijk de bedoeling was dat ik me mooi en zelfverzekerd zou voelen, had ik meer het idee dat ik er achterlijk uitzag. Toch liep ik de trap af, hoewel ik bang was voor de reacties van beneden.
“Aaaaah, Natasha!” riep Sjors, precies zoals ik verwacht had. “What the hell ga jij doen?”
“Ricardo verleiden, wat dacht jij dan?” reageerde Mike sarcastisch.
Ik stak mijn tong uit en liep de keuken in. Daar wierp ik nog snel een blik in de spiegel, griste mijn jas van de kapstok af en liep weer terug het café in.
“Ik ga gewoon naar Ricardo toe, hem niet verleiden, gewoon iets leuks doen” zei ik, hoewel ik niet bepaald overtuigd was van mezelf.
Nog steeds voelde ik die kriebels als ik dacht aan wat ik straks moest gaan doen. Over tien minuten zou ik hem weer zien, dan zou ik weer met hem moeten praten. En het enige wat hij waarschijnlijk zou doen, was mij keihard uitlachen. Ik zag al helemaal voor me hoe dat zou gaan. Ik zou aanbellen en zodra hij open deed zou hij direct de deur weer dichtgooien met de woorden: ‘Niet tippelen aan de deur.’
“Tash, zullen we gaan?” riep Sjors plotseling.
Ik knikte en liep lichtelijk verward, mede dankzij mijn gedachtespelingen, naar de deur toe. Ik hoorde Mike lachen terwijl ik langs liep. Met een simpele uithaal raakte ik de achterkant van zijn hoofd, waardoor hij nog meer moest lachen.
“Veel plezier,” zei hij zangerig.
Ik wierp nog een sarcastische grijns op hem en verdween toen naar buiten. Sjors liep achter me aan, die op dezelfde toon als Mike, geheimzinnig lachte.

[Roosje]

Mm, ik weet niet, het is wel leuk maar... er mist iets, of zo. Het laatste stukje vond ik ook te langdradig, je bleef maar vertellen dat ze niet wist wat ze aan moest trekken. Beetje saai.

[Soapsie]

Roosieh schreef op 29-06-2005 @ 12:44 :
Het laatste stukje vond ik ook te langdradig, je bleef maar vertellen dat ze niet wist wat ze aan moest trekken. Beetje saai.

Tjah, dat zou inderdaad wel eens kunnen. Ik ga er naar kijken, dank je.

Nog ander commentaar?

[Changshan]

Wel leuk hoor, misschien idd een klein beetje langdradig. Wil je dat ik nog ga mierenneuken over bepaalde kleine dingetjes?

[Soapsie]

Changshan schreef op 30-06-2005 @ 14:24 :
Wel leuk hoor, misschien idd een klein beetje langdradig. Wil je dat ik nog ga mierenneuken over bepaalde kleine dingetjes?

Natuurlijk! Ik ben dol op mierenneukers.

[I C U]

Het leest lekker! Maar ik ben het eens met de rest over dat langdradige gedoe met die kleding. Blijf posten!

[Changshan]

Het was zaterdag avond.

'zaterdagavond' aan elkaar.

Ik twijfelde of wel het juiste ondergoedsetje had aangetrokken.

'ik' vergeten.

Waarom wilde ik er speciaal uitzien, het was toch gewoon Ricardo? Zuchtend liet ik me op de matras zakken.

De matras? Het matras, toch? (A)

Ik had het kunnen voorspellen, hoe graag ik het hem verboden had, Sjors begon keihard te lachen.

Beter: ', hoewel ik het hem verboden had, begon hij toch te lachen'

Het enige wat wel ‘natasha’ was was mijn kettinkje, gekregen van mijn toen nog rebelse soulmate.

Natasha met hoofdletter, tussen de twee werkwoorden 'was' een komma.

Ik wierp nog een sarcastische grijns op hem en verdween toen naar buiten.

Iets als: 'Ik wierp hem nog een sarcastische grijns toe, waarna ik naar buiten liep.' Niet "op hem werpen", in ieder geval.

Sjors liep achter me aan, die op dezelfde toon als Mike, geheimzinnig lachte.

Loopt niet lekker; 'Sjors liep achter me aan, geheimzinnig lachend op dezelfde toon als Mike.' of, meer zoials jouw zin; 'Sjors liep achter me aan, terwijl hij, op dezelfde toon als Mike, geheimzinnig lachte.'


Er kan meer geweest zijn, heb het even snel opnieuw gescreend, omdat ik niet morgen pas met iets aan wilde komen.

[Soapsie]

Changshan schreef op 30-06-2005 @ 23:02 :
De matras? Het matras, toch? (A)

Nee, het is de matras. Echt waar!

En verder; bedankt! Er zaten inderdaad nog al wat stomme foutjes in. Ik heb ze verbeterd!

[Verleden Tijd]

Ik trok mijn kleding uit en plofte in bed, morgen zou ik wel douchen. Niemand die last zou hebben van mijn lichaamsgeuren, ik lag toch lekker alleen. Een lach ging langs mijn lippen en ik nestelde me in onder de dekens, met mijn hoofd in het kussen gedrukt.

Tot en met hier vind ik het geweldig, echt heel mooi. Daarna trekt het een beetje meer naar de stijl van Demi & Sam toe, wat ik minder vind. Maar ik ben zeker van plan te gaan lezen hoe het verder gaat en dat zou ik ook zijn, als jij het niet had geschreven.

De manier waarop de personages met elkaar omgaan is ook goed. Het leeft echt. Ik hoop dat je ze ook elk apart nog wat verder gaat uitwerken, naarmate het verhaal vordert.

Links en rechts valt er nog behoorlijk wat te mierenneuken. Daar heb ik nu niet zo'n zin in, maar kan altijd nog. Het gebruik van woorden als 'onwijs' zou ik proberen te vermijden. Dat past niet echt in dit verhaal, vind ik.

Naar mijn mening is dit het beste verhaal dat je geschreven hebt / aan het schrijven bent . Ga door, maar probeer de cliché's te ontwijken.

[Soapsie]

Kristoph schreef op 01-07-2005 @ 13:07 :
Tot en met hier vind ik het geweldig, echt heel mooi. Daarna trekt het een beetje meer naar de stijl van Demi & Sam toe, wat ik minder vind. Maar ik ben zeker van plan te gaan lezen hoe het verder gaat en dat zou ik ook zijn, als jij het niet had geschreven.

De manier waarop de personages met elkaar omgaan is ook goed. Het leeft echt. Ik hoop dat je ze ook elk apart nog wat verder gaat uitwerken, naarmate het verhaal vordert.

Links en rechts valt er nog behoorlijk wat te mierenneuken. Daar heb ik nu niet zo'n zin in, maar kan altijd nog. Het gebruik van woorden als 'onwijs' zou ik proberen te vermijden. Dat past niet echt in dit verhaal, vind ik.

Naar mijn mening is dit het beste verhaal dat je geschreven hebt / aan het schrijven bent . Ga door, maar probeer de cliché's te ontwijken.

Dank je!!

Persoonlijk vind ik dit verhaal niet het beste, maar dat komt omdat jij het verhaal, waar ik het meest positief over ben, nog niet écht gelezen hebt. En ik moet ook heel eerlijk zeggen dat dit begin niet bepaald sterk is. Er zitten stomme fouten in, onder andere 'onwijs', dat is een beetje breezer-taal.

Ik ga het aanpassen, hoewel ik niet van plan ben dit tot een groot iets te schrijven. Binnenkort zal ik het volgende stukje posten. Kun je zeggen of het nog steeds cliché is e.d.

Kus

[Verleden Tijd]

Welk verhaal bedoel je? Jennifer?

[Soapsie]

Kristoph schreef op 01-07-2005 @ 19:57 :
Welk verhaal bedoel je? Jennifer?

Ja, het begin mag dan cliché en overdreven zijn, maar daarna valt het naar mijn idee best mee...

[Soapsie]

“Waarom pesten jullie me zo?” vroeg ik, toen ik uiteindelijk in de auto zat.
“Omdat jij dat niet leuk vindt” antwoordde Sjors.
Ik gaf hem een klap tegen zijn schouder en glimlachte. Sjors was mijn buddy, mijn lieverd, mijn teddybeer, ook al was het verboden hem zo te noemen. Hij zorgde voor me, gaf om me, hield zelfs van me, ook al zei hij dat niet. Even hield ik mijn blik vast, gericht op Sjors. Zijn ogen, daarentegen, waren op de weg gericht. Strak keek hij voor zich uit, om niet voor de zoveelste keer iets of iemand omver te rijden. Niet dat hij dat vaak deed, maar het was altijd net op het randje. Zijn blonde haren bewogen mee als hij het stuur omdraaide om een bocht te maken. Af en toe keek hij me kort aan, maar als zijn stuur weer terug draaide, keek hij weer naar de weg. Ik bleef naar hem kijken, hij intrigeerde me. Hij had iets speciaals over zich, wat ik eigenlijk niet goed kon beschrijven. Iets wat heel belangrijk voor me was. Eigenlijk was Sjors mijn beste vriendin, hoewel het een jongen was. Een man eigenlijk, ten slotte was hij al vierentwintig. Ik nog maar zeventien, een kleuter vergeleken bij hem. Ook vergeleken bij de rest. Henk was de oudste en was veertig, daarna kwam Mike, die vijfentwintig was, als laatsten kwamen Biggy en Sjors, beide vierentwintig. Wat ze met zo’n klein meisje als ik moesten wist ik ook niet, maar het beviel me uitstekend. Ik voelde me heerlijk tussen de mannen, je had er veel meer aan. Meisjes waren allemaal van die kletsdozen, die niets anders deden dat zeiken over hun uiterlijk en hun onbeantwoorde liefdes. Zij noemden het onbeantwoord, ik noemde het keihard afgewezen. Maar als je dat zou zeggen, zouden ze in huilen uitbarsten, zichzelf opsluiten en spontaan op dieet gaan, zodat ze binnen de kortste keren opgenomen moesten worden in een anorexia kliniek. Ik at me gewoon vol, op het moment dat ik daar zin in had. Lijnen vond ik onzin, deed ik ook nooit. Waarschijnlijk omdat het ook niet nodig was. Van mezelf was ik altijd al actief geweest; voetballen, basketballen, nu en dan fitness. Op die manier was afvallen niet belangrijk, dat ging praktisch vanzelf. Over ‘onbeantwoorde’ liefdes hoefde ik me ook geen zorgen te maken. De mannen waarmee ik omging waren er niet om verliefd op te worden, die waren er voor de gezelligheid.
Hoewel ik daar nu aan begon te twijfelen. Nu ik het over ‘de mannen’ had, moest ik direct aan Ricardo denken. Hij was geen klein en druk jongetje meer, hij was volwassen en volgroeid. En daarom misschien wel een potentiële minnaar.
Ik schudde mijn hoofd, wilde er niet aan denken. Ik had geen gevoelens voor Ricardo, ik was gewoon blij dat hij weer terug was. Die kriebels had ik ook niet en ik was al helemaal niet verliefd op hem. Klaar over uit, sprak ik mezelf toe.
De auto stopte en ik haalde diep adem. Opnieuw keek ik naar Sjors, die me glimlachend aankeek. Met zijn wijsvinger gaf hij een klein tikje tegen mijn neus.
“Veel plezier, dame” fluisterde hij.
“Is dit niet te overdreven?” vroeg ik snel.
Sjors begon te lachen. “Als ik nu antwoord geef, wil je dat ik terug naar huis rij, zodat jij je om kunt kleden.”
“Fijn,” reageerde ik. “Nou, zal ik hem dan maar eens flink laten schrikken?”
Sjors knikte hevig, met een gemene grijns op zijn gezicht. Ik lachte en gaf hem een speelse duw in zijn buik. Een klein kusje op zijn neus volgde en ik stapte de auto uit.
Nog even zwaaide ik naar hem, tot de auto om de hoek verdwenen was. Daarna draaide ik me langzaam om en staarde naar de voordeur van Ricardo’s huis.
Eigenlijk was het niet eens zo bijzonder. Een normaal rijtjeshuis, met een deur en een keukenraam. De voortuin stond, niet bepaald normaal, vol met de meest prachtige bloemen. Ik vroeg me af waar ze die vandaan haalden, ze leken namelijk op tropische planten. Het hekje om de tuin was van donkerhout en kwam tot aan mijn knieën. Het bankje, wat tegen de muur, onder het keukenraam stond, was van dezelfde houtsoort gemaakt. Alles zag er aardig uit, typisch Ricardo’s moeder. Ik herinnerde haar als een echte levensgenieter, die dat op alle mogelijke manier liet blijken. Gastvrijheid, vriendelijkheid, altijd vrolijk. In tegenstelling tot zijn vader. Die had mij nooit gemogen, vanaf het begin al niet. Eigenlijk wist ik nog steeds niet precies waarom.
Ik haalde mijn neus op, trok mijn string uit mijn kont, vervloekte ondertussen mijn keuze qua ondergoed en liep het tuinpad op. Langzaam naderde ik de voordeur, waarna ik aanbelde. Mijn maag draaide op dat moment wel drie keer om, achter elkaar. Het liefst was ik ter plekke door de grond gezakt. Wat in hemelsnaam deed ik hier, in deze achterlijke outfit?
De moed zakte me volledig in de schoenen, toen hij opendeed en me met een uiterst verbaasde blik aankeek. Ik had niet anders verwacht, maar baalde er toch van. Zijn ogen gleden onwillekeurig over mijn lichaam heen, ofwel mijn belachelijke kleding. Het liefst was ik direct omgedraaid en hard gaan rennen, maar dat was ook weer zo onbeschoft.
Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog en keek hem aan, alsof ik niet snapte waarom hij zo naar me keek. Tenslotte was ik nog steeds blond, een reden om schijnheilig en dom te doen.
“Nou, wat sta je daar nou?” merkte ik op.
Hij schudde even zijn hoofd heen en weer en richtte zijn ogen toen op mijn gezicht, iets waar ze nog niet waren geweest sinds hij de deur had geopend. Met een kleine, maar waanzinnig sexy lach draaide hij zich om en pakte zijn jas van de kapstok. Vervolgens stapte hij naar buiten en smeet de deur achter zich dicht.

[Changshan]

Ik herinnerde haar als een echte levensgenieter, die dat op alle mogelijke manier liet blijken.

Alle mogelijke manieren.

Het verhaal rolt verder, de personen die er al waren, worden goed verder uitgediept. Geen verdere aanmerkingen.

[Soapsie]

Changshan schreef op 04-07-2005 @ 13:15 :
Alle mogelijke manieren.

Het verhaal rolt verder, de personen die er al waren, worden goed verder uitgediept. Geen verdere aanmerkingen.

Fout verbeterd! Bedankt voor je reactie! Kus Soaps

[Roosje]

Mm, leuk! Ik weet niet, het leest lekker.

als laatsten kwamen Biggy en Sjors, beide vierentwintig

beiden vierentwintig, volgens mij.

Nou ja, ga zo door.

[Soapsie]

Roosieh schreef op 04-07-2005 @ 20:37 :
Mm, leuk! Ik weet niet, het leest lekker.


beiden vierentwintig, volgens mij.

Nou ja, ga zo door.

Dank je

[Soapsie]

“Wat gaan we doen?” vroeg ik, misschien iets te enthousiast.
“Wat jij wilt,” reageerde hij.
Ik zuchtte diep, wat moest ik daar nou mee? Ik kon niets verzinnen, dat mocht hij fijn gaan doen. Hij had gezegd dat ik hier om half acht moest zijn, aan hem om iets te bedenken.
“Ik laat je de buurt wel een beetje zien” zei hij uiteindelijk.
Ik glimlachte en versnelde mijn pas om hem bij te houden. Want een looptempo, dacht ik. Maar toen ik zijn benen zag, besefte ik dat het logisch was. Met zulke stelten zou je omvallen als je langzaam zou gaan lopen.
Weer vervloekte ik mijn kledingkeuze, want mijn hakken tikten voortdurend op de natgeregende straatstenen. Iets wat een waanzinnig irritant geluid veroorzaakte. Ook Ricardo scheen het te horen, maar hij vond het maar grappig. Iedere keer als hij mijn kant op keek, gleed er zo’n grijns over zijn gezicht, waaruit je duidelijk kon opmaken dat hij me uitlachte.
“Hier is mijn school,” zei hij plotseling.
Hij was zo abrupt stil gaan staan, dat ik haast tegen hem opbotste. Ik nam naast hem plaats en staarde door de spijlen van het hek heen, naar een gebouw dat zijn school moest voorstellen. Ik haatte school en was blij dat ik er vanaf was. In een rap tempo had ik mijn mavo gedaan, maar mijn gemiddelde cijfer was net op het randje. Net voldoende en dus genoeg om te slagen. Waarom zou je je uit de naad werken voor zoiets belachelijks. Ik was toch niet van plan een gigantische carrière op te bouwen, dus dan had ik school ook niet nodig.
“En hier zit jij de hele week niets te doen?” vroeg ik.
“Ja, zo ongeveer wel” antwoordde hij.
Toen ik naast me keek, stond hij er ineens niet meer. Toen ik voor me keek, zag ik dat hij aanstalten maakte om over het hek te klimmen. Waarom was die gozer zo snel? En waarom vergat hij dat ik niet kon klimmen?
“Zeg Koos!” riep ik.
Verbaasd keek hij om.
“Ik kan niet over het hek klimmen, weet je nog?” vroeg ik sarcastisch.
Ik zag dat hij zijn ogen ten hemel sloeg en ik wilde me al omdraaien om weg te lopen.
“Nou, kom dan!” riep hij.
Langzaam liep ik naar hem en het hek toe, terwijl ik besefte dat ik een rokje aanhad. Normaal gaf hij een steuntje, door zijn handen bij elkaar te doen zodat ik mijn voet erop kon zetten. Vervolgens tilde hij me over het hek heen. Maar hoe moest hij dat gaan doen, nu ik een rokje aanhad? Hij kon toch moeilijk zijn handen tussen mijn benen steken, om me op die manier omhoog hijsen.
Ricardo had zijn handen al gevouwen, maar ik twijfelde nog. Met zijn hoofd gebaarde hij dat ik mijn voet erin moest zetten. Ik haalde diep adem en deed wat hij me vroeg.
Binnen een paar seconden zat ik op het hek en hij had zijn hand niet eens tussen mijn benen hoeven steken. Ik haalde opgelucht adem, hoewel mijn achterwerk zowat vastvroor aan het ijskoude hek.
“Schiet eens op!” siste ik.
“Ja, ja” reageerde hij, terwijl hij zich aan de andere kant van het hek liet zakken.
Ricardo ging vlak onder me staan en hield zijn armen omhoog. Ik wist, dat als ik nu naar beneden zou springen, mijn rokje omhoog zou vliegen en hij mijn veel te overdreven ondergoed zou zien. Toch sprong ik, hopend op een wonder. Gelukkig ving hij me keurig op. Het was zelfs zo snel gegaan dat hij waarschijnlijk niet eens de kans had gehad om er onderdoor te kunnen kijken. Hoewel, het was Ricardo. En hij was in staat tot heel vreemde dingen
Ik liep langs hem en slenterde over het schoolplein heen. Ook deze stenen waren nat, hoewel ik niet gemerkt had, dat het had geregend. Op het schoolplein stonden lantaarnpalen en planten, meer niet. Het zag er kaal en saai uit, maar precies zoals een middelbare school eruit hoorde te zien. School was tenslotte ook saai. Ik hoorde dat Ricardo achter me aan liep. Zijn schoenen sloften over de grond heen en af en toe maakte hij een snuif geluidje met zijn neus.
Glimlachend draaide ik me om. Hij keek me vragend aan, terwijl hij daar stil stond, met zijn handen in zijn zakken.
“Ik kan me echt niet voorstellen dat jij hier de hele dag kunt zitten,” zei ik.
“Ach, je moet wat” reageerde hij.
Ik liep naar de buitenkant van één van de lokalen toe. Ik ging er dicht tegenaan staan en tuurde naar binnen. Daar zag het er ook saai uit. De donkerbruine tafeltjes stonden te recht naast en achter elkaar. Vooraan het bureau van de leraar en daarachter het brandschone schoolbord. Ik herinnerde mijn jaren op de middelbare school. Hoewel ik meer niet aanwezig was dan wel, was het toch leuk geweest. Rotzooi trappen met de leraren en de conciërges, prachtig had ik dat gevonden.
“Nog steeds geen lieveling van het schoolhoofd?” vroeg ik lachend.
Ik wist dat hij vroeger vreselijk was geweest. Elke dag kwam hij te laat op school, werd hij minimaal één keer uit de les verwijderd en werd hij meerdere malen per jaar van school gestuurd. Om na een slijmpraatje van zijn moeder, weet terug te mogen.
“Nee,” antwoordde hij zachtjes.
“Nee?” herhaalde ik vragend.
Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij naar me toe kwam lopen.
“Het valt de laatste tijd wel mee. In ieder geval minder dan in de brugklas.”
Ik bedacht me ineens dat we drie jaar verder waren. Hij was drie jaar ouder geworden en zat dus ook drie klassen hoger. Niets meer in de brugklas, maar in de vierde.
“Dus je bent nu ook nog een perfecte leerling geworden?” vroeg ik.
“Nou, dat wil ik ook weer niet zeggen” reageerde hij lachend.
Ik zou het me niet eens voor kunnen stellen, dacht ik. Hij, als keurige leerling, die altijd zijn huiswerk maakt, iedere dag op tijd op school is en nooit rotzooi trapt. Eigenlijk was dat praktisch onmogelijk.
“Zullen we weer?” vroeg hij, na een lange stilte.

[Roosje]

Lekker stukje weer! Ik vind alleen dat je er iets te langzaam doorheen gaat, als je snapt wat ik bedoel. Het zou wel iets sneller verteld mogen worden, naar mijn mening dan.

Elke dag kwam hij te laat op school, werd hij minimaal één keer uit de les verwijderd en werd hij meerdere malen per jaar van school gestuurd

Beetje een vreemde zin. Het lijkt een beetje alsof hij elke dag meerdere malen per jaar van school werd gestuurd, kan dat niet anders?

Zijn schoenen sloften over de grond heen en af en toe maakte hij een snuif geluidje met zijn neus.

Een snuivend geluidje lijkt mij mooier, en anders moet het aan elkaar.

Hij, als keurige leerling, die altijd zijn huiswerk maakt, iedere dag op tijd op school is en nooit rotzooi trapt.

Ik zou of de eerste of de tweede komma weghalen.

[Soapsie]

Dank voor de verbeteringen, maar ik ben het niet met je eens over je eerste punt. Die zin is niet voor niets verdeeld d.m.v komma's. Naar mijn idee is het geen vreemd lopende zin. Tenzij anderen dit, net zoals jij, wel vinden, want dan ligt het aan mij.