Advertentie | |
|
23-03-2009, 18:52 | ||
Okey. Dit is een beetje anders dan wat er tot nu toe is gepost. Ik heb het een paar keer gecontroleerd, maar er zullen nog wel wat rare zinnen en/of foutjes in zitten.
Citaat:
__________________
Altijd nuchter
|
24-03-2009, 08:45 | |
Maar Kitten, ik vind dat toch enigszins beledigend, door steeds te zeggen dat dat van jou heel anders is, net alsof de rest allemaal min of meer hetzelfde was
De gegeven titel leende zich in elk geval wel voor zo'n soort verhaal. Maar het blijft Engels
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
24-03-2009, 11:57 | ||
Citaat:
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
24-03-2009, 16:48 | |
Die leuke jongen van hiernaast.
‘Kun je me horen?’ ‘Ja, ik ben bij je.’ Toen zakte hij weg. We hadden de hele dag zo leuk gespeeld! Net of we weer kinderen waren. Dat zijn we natuurlijk ook. Maar échte kinderen. Jonge kinderen. Kinderen die nog kunnen en mogen spelen, die zich niet bezig hoeven te houden met de ingewikkelde grotemensenwereld. Waarin liefde aan contracten is gebonden, en schoonheid aan uiterlijk, en taal aan grammaticale regels, en vriendschap aan materiële dingen. Onze vriendschap is gebaseerd op de kinderlijke waarden. Er is een vertrouwen, en dat is er omdat we allebei kind zijn. Het is nergens op gebaseerd dan op een gevoel, en dat hoeft ook niet. Vanaf het moment dat hij naast me kwam wonen, vond ik hem leuk. Maar niet zoals andere jongens leuk zijn. De breedte van zijn schouders en de kleur van zijn ogen interesseerde me niet. Ik wist zijn naam niet eens. Er was een gevoel van vertrouwen en dat was genoeg. Omdat hij nieuw was in de straat, belde ik aan. Ik had koekjes mee en zijn moeder zette thee. We gingen zitten praten, maar we leken allebei meteen te voelen dat dit niets voor ons was. Wij hadden geen band die gebaseerd was op thee, koekjes en roddelen met elkaars moeder. We gingen de tuin in. En toen gingen we de tuin uit, het bos in, steeds verder. En we renden. We pakten stokken op, we sloegen ermee tegen bomen. De stokken veranderden in zwaarden en we renden steeds zwaarder door de harnassen en maliënkolders. Maar toen vonden we paarden. En we reden de horizon tegemoet, over de heuvels, en we reden helemaal naar Schotland. En in Schotland bevrijdden we de prinses uit de toren en dronken we thee en aten we gebak bij de koning tot we misselijk waren. Steeds vaker ontmoetten we elkaar: we wachtten elkaar op in onze tuin, tuurden over de heg of de ander er al was. En de wereld veranderde: de kat werd een dinosaurus, stokken werden wapens, sneeuwballen werden handgranaten, zijn zusje werd een prinses en mijn moeder een draak. In het meertje zat een monster en als we de buurvrouw tegenkwamen moesten we naar de magische boom om het onheil af te zweren. Met poppen spelen deden we niet hoor, we wisten teveel van oorlog! We wisten van tactieken, strategieën, cavalerie, infanterie, bajonetten, geweren, pistolen, granaten, mijnen... ons speelveld was een schaakbord, en wij de stukken. Vandaag streden we de machtigste slag in de geschiedenis. We streden om de eer van ons land: Ik was een strijdlustige prinses en hij een dappere ridder. Maar hoe slinks onze tactieken ook waren, en hoe sterk onze troepen, uiteindelijk kwamen de legerleiders tegenover elkaar te staan. En we streden, we duelleerden, we vochten voor ons leven. En als kinderen kenden we onze eigen kracht niet. We gingen zo op in ons spel, dat we elkaar echt hard gingen slaan. En toen raakte ik zijn hoofd, bloedde hij, en zakte hij weg. In de verte hoor ik de ambulance aankomen. Ik heb de slag gewonnen. ___ nieuwe titel: De Opstand Laatst gewijzigd op 25-03-2009 om 12:00. |
24-03-2009, 17:30 | |
Echt geweldig, mijn complimenten. Leest zo fijn, had het gevoel een heel boek op die manier te willen lezen. Omdat ik het zo super vind, vallen de wat mindere dingetjes ook op.
De eerste alinea is heel mooi illustrerend, maar "De breedte van zijn schouders en de kleur van zijn ogen interesseerde me niet, ik hoefde me niet voor te stellen hoe hij in bed was" uit de tweede alinea vind ik dan niet nodig, het breekt. "We gingen zitten praten, maar we leken allebei meteen te voelen dat dit niets voor ons was." vind ik te volwassen klinken in de kinderwereld. "en aten we gebak bij de koning tot we misselijk waren.", dit vind ik nogal cliche staan tussen de verder zo origineel verwoordingen. Het einde vind ik te relativerend, ben je net fijn weer een kind en dan slaat de realiteit in als een bom. Liever was ik in het sprookje blijven zitten. Er zit een contrast in waarvan ik niet weet of ik het positief of negatief vind. Eerst is het een kinderwereld en uiteindelijk gebruik je echte oorlogstermen. Het geeft het wat diepgang, misschien zit er een boodschap in. Zo, dat waren de aanmerkingen. Verder vind ik alles geweldig, jij schrijft zo fijn. Ik vind de alinea's goed ingedeeld, de eerste alinea goed inleidend, het neemt je terug naar vroeger. Daarna wordt de stijl kinderlijker, maar niet simpeler. Geweldig hoe het een sprookjeslandschap word, met voor mij als toppunt 'en mijn moeder een draak'. Heerlijk. |
24-03-2009, 18:09 | ||
Citaat:
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
24-03-2009, 22:39 | |||
Citaat:
Citaat:
Maar heel mooi geschreven inderdaad, heel warm.
__________________
Who invented liquid soap, and why?
|
25-03-2009, 09:03 | |
Nou ja, misschien is de zin 'En toen raakte ik zijn hoofd enz' iets te grof vergeleken bij de rest van het stukje. En ik denk dat de twee zinnetjes allebei door het meisje gezegd worden?
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
25-03-2009, 12:00 | ||
Citaat:
Ik vind het trouwens ook een leuk stukje tekst! Ook op mij komt het heel warm, kinderlijk vermakend over.
__________________
Ik klop op de deur van de steen. / 'Ik ben het, doe open.' // 'Ik heb geen deur,' zegt de steen.
|
25-03-2009, 21:54 | |
De Opstand
Toen ik wakker werd, kon ik niets zien. Het was donker buiten. Of althans, ik neem aan dat het donker was want omdat het donker was kon ik niet zien of er ramen waren, dus ook niet of het buiten donker was of niet maar het voelde zo, op een of andere manier. Om me heen voelde ik allemaal lichamen, stil, en de lucht was dik en rook naar tonnen en tonnen goedkope parfum. Niets bewoog. Behalve mijn ingewanden, and die bewogen intensief ook. Nu ik dit allemaal weer voor me zie, herinner ik me wat ik toen allemaal dacht. Ik dacht dat ik op dat moment pikzwart, latino, geel of wit zou kunnen zijn - en hoe ik dacht hoe prettig die gedachte wel niet was geweest. Het was een beetje rare opstand, in die kamer. Was het wel een kamer? In ieder geval, ik denk dat het mij ook een beetje raar heeft gemaakt. Niets bewoog. Ook de lucht lag stil in de ruimte, geen enkele adem deed 'm bewegen, nee, de lucht hing gewoon in de kamer als een lijkwade over een dood lijkje heen hangt. Ik werd een beetje raar, ja, terwijl ik die lijkwade keer op keer naar binnen zoog en naar buiten spuugde, ja, ik werd een beetje gek. Ik herinner me nu weer hoe ik me toen begon voor te stellen dat iedereen om me heen dood was, en dit de hemel was. Ik begon me oprecht af te vragen waar Petrus was, met zijn sleutels en zo. En zo voorts. En ik herinnerde me, toen ik daar lag, met die lucht, een citaat van Oscar Wilde: "We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars” en hoe ik toen, terwijl ik naar het plafond keek, me afvroeg of de duisternis ook zou tellen als sterren omdat sterren in het heelal meestal verborgen zijn in de duisternis, maar na een tijdje bedacht ik toen toch dat dat eigenlijk onzin was omdat dit plafond, als je je even de omgeving voor het geestesoog haalt, ja, eigenlijk niets anders kon bevatten dat puur duisternis. Toen voelde ik ineens een beetje spuug omhoogkomen in mijn slokdarm. Beetje zure smaak in mijn mond. Even, ook al was het donker in die kamer, ik kon ruiken, proeven en voelen dat mijn spuug ook zwart was, net als de kamer en eigenlijk alles. Vanbinnen was ik blijkbaar ook zwart. Ik moet vannacht wel heel dronken zijn geweest. ---- Nieuwe titel: Soms, heel af en toe, wou ik dat ik mijn geliefde was. |
03-04-2009, 21:29 | |
Soms, heel af en toe, wou ik dat ik mijn geliefde was.
Soms, heel af en toe, wou ik dat ik mijn geliefde was. Soms hul ik mij in een wolk van narcisme, dan bewonder ik enkel mijzelf. Ik tuur in de spiegel naar mijn vlekkeloze huid, mijn glanzende, stevig krullende haar en mijn hagelwitte tanden. Als ik lach, is het als bloed op de sneeuw; mijn donkerrode lippen steken luguber af tegen dat prachtige prodent-gebit. Mijn huid voelt zacht aan, mijn vingers voorzichtig en soepel, mijn haar veerkrachtig. Ik ben prachtig blank in de winter en ik bruin egaal in de zon, zonder snel te verbranden. De vetrolletjes op mijn heupen geven me een extra vrouwelijke uitstraling, mijn lichaam straalt vruchtbaarheid uit. Mijn hart klopt, mijn ogen zijn prima in staat om kleine kriebeltjes te zien zonder bril, mijn oren werken fantastisch, mijn tanden zijn niet gevoelig wanneer ik warme of koude dranken nuttig, mijn nagels splijten en splinteren niet, mijn lever is niet vervet of corosief, ik heb geen maag- en darmklachten, geen hart- en vaatziekten, geen hersenaandoening waardoor ik moeilijk leer of anders functioneer, geen huidaandoening waardoor ik afstotelijk ben. Ik heb geen schimmelnagels, geen pusogen, geen ontstoken navel, geen knobbeltenen, geen genitale wratten, geen korrelige afscheiding, geen uitstekende neus- of oorharen, geen kale plekken, geen snorharen, geen haakneus, geen grote littekens. Ik mis geen ledemaat, ik loens niet en kijk ook niet scheel – zelfs niet stiekem met één oog, ik peuter niet in mijn neus (niet in publiek in elk geval), ik krab mij niet op vreemde momenten op rare plaatsen. Ik heb geen last van ongedierte; geen luizen; noch op mijn hoofd, noch tussen mijn benen. Geen vlooien. Geen wurmen. Ik ben nergens allergisch voor: ik rol vrolijk door het pasgemaaide gras, katten mogen bij me op schoot kruipen en de huisstofmijt dwarrelt vrolijk achter de verwarming langs. Mijn lichaam functioneert geweldig; er mist niets, alles werkt, ik denk, ik voel, ik beweeg, ik leef. Alles is klaar voor de liefde. Maar toch lijkt het soms, heel af en toe, alsof ik de enige ben die dit ziet. Die ziet hoe áf ik ben, en hoe mooi in mijn eenvoudig mens-zijn. Alsof ik de enige geliefde kon zijn die mij op waarde kon schatten. En dan wou ik, dat ik mijn eigen geliefde was. Dat dat kon. _________ Nieuwe titel: Van een vlieg, die vlinder werd. (je hoeft de titel dus niet letterlijk op te vatten he! Mag wel ) |
18-04-2009, 00:09 | ||
Citaat:
__________________
Altijd nuchter
|
21-04-2009, 21:58 | |
Van een vlieg, die vlinder werd
Met een zucht schoof ik het afgevende brandmateriaal, ook wel krant genoemd, opzij. Het was een hete dag, de zon scheen met al haar kracht. Ik bleef daarom binnen, buiten was het onbegaanbaar. Van het lezen waren mijn ogen loom geworden; ik had besloten om wat anders te gaan doen. Alle benodigdheden stonden klaar, ik kon direct beginnen. Er is tegenwoordig ook bijna niets nodig om te schrijven. Op mijn bureau stond een spiegeltje; daarin zag ik mijn vingers als de pootjes van een insect over het toetsenbord krioelen. Vol goede moed stuurden mijn hersenen ze aan, in de hoop een mooi stukje te schrijven over alles wat maar leuk is om te lezen. Na een paar minuten hief ik mijn hoofd op naar het beeldscherm; het was leeg. Verbouwereerd keek ik in het spiegeltje, de vieze pootjes stonden stil. Het gebrek aan inspiratie maakte dat mijn vingers gevoelloos waren geworden, waardoor ik ze niet meer kon aansturen. De kwelling gaf een krampachtig gevoel, het werd moeilijker om adem te halen en mijn hoofd leek ineen te zakken. Ik voelde me opgesloten, vastgebonden aan mijn stoel, verlamd. Het enige wat ik nog kon doen was denken. Denken over hoe ik uit deze benarde, bezielingloze toestand moest geraken. Ik had een verhaal kunnen verzinnen over kastelen, ridders en jonkvrouwen; over paarden, hoefsmeden en koningen. Of misschien over kloosters, opstanden en brandstapels. Het behoorde tot de mogelijkheden, maar ik besloot af te wachten. Dat heldere moment van ingeving zou ooit komen, ongetwijfeld. De vraag was alleen wanneer. Over een paar minuten, uren, dagen? Precies op het moment dat die benauwende gedachte door mijn hoofd schoot was het daar. Ik spreidde mijn vingers uit over het toetsenbord; als een toverspreuk verschenen ze weer in het spiegelglas. Elegant huppelden de pootjes over de knoppen; het stof dat er op had gelegen plakte aan ze vast. Een werkelijk prachtig literair werk zag het levenslicht. Er verscheen een wonderlijke combinatie van letters, woorden, zinnen, zonder dat ik er echt bij nadacht. Dat hoefde ook niet, het ging vanzelf. Loom richtten mijn ogen zich op het afgevende papier dat op mijn bureau lag. Het spiegeltje toonde een onaangeroerd toetsenbord; mijn handen lagen op mijn schoot. Voor me zag ik een leeg beeldscherm; linksboven knipperde de cursor geduldig. Ik stond op uit mijn stoel, maar bedacht me plotseling. Zo rustig mogelijk nam ik weer plaats, met het doel niet teveel luchttrillingen te veroorzaken. Ik reikte naar de zijkant van mij bureau, greep voorzichtig de krant en trok deze naar me toe. Langzaam maar krachtig draaide ik mijn handen, niet malend om de inkt die ze zou vervuilen. Toen ik de krant had opgerold sloeg ik met een krachtige beweging het beestje met duizend dromen dood. __________ Nieuwe titel: Vergankelijkheid
__________________
Who invented liquid soap, and why?
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Games |
civilization IV Verwijderd | 2 | 25-01-2009 15:43 | |
Films, TV & Radio |
Saw IV Crimson | 13 | 12-01-2008 21:20 | |
Games |
Myst IV en URU Meadow | 0 | 28-10-2004 18:18 | |
Games |
Star Empires IV Daevrem | 0 | 31-05-2004 02:36 | |
Films, TV & Radio |
Rambo IV??? Tiger_Wolf | 6 | 24-11-2001 18:55 |