[verhaal] Zonnedroom

[juliettebinoche]

ZONNEDROOM

I

“Mevrouw?”
“Ja, Tara?”
Het roodharige meisje wendde verlegen haar ogen af en liet haar blik vallen op de volgeschreven blaadjes die ze in haar bleke hand hield.
“Mijn opdracht, mijn betoog,” zei ze zachtjes en drukte het papier in de handen van haar lerares.
“Oh, dankjewel.”
Tara draaide zich onmiddellijk om en haastte zich het lokaal uit.
Conny van Zuijl keek haar leerlinge met een bezorgde blik na. Wat was er toch aan de hand met Tara? Ze vroeg zich het wel eens af, maar dwong zichzelf er niet te lang over na te denken. Want er leek helemaal niks mis met Tara, ze haalde altijd goede cijfers, was vrolijk in de les en er was zelfs niets op haar ouders aan te merken. Maar toch gedroeg het meisje zich altijd zo vreemd, zo oncomfortabel als Conny haar iets direct vroeg.
Conny schudde de gedachtes weer eens van haar af. Ze mocht er niet te lang bij stilstaan, anders wist ze wel weer hoe het zou eindigen. Dan bleef ze er de hele dag over piekeren, dan kon ze niet goed meer slapen en uiteindelijk zou ze er het onschuldige meisje mee gaan lastigvallen. Nee, dat mocht niet gebeuren.
Dus zuchtte ze, haalde een hand door haar halflange blonde haar en pakte haar tas. Gelukkig was de dag nu alweer ten einde. Conny had een lange avond nodig om weer wat bij te komen van de afgelopen hectische weken.

“Renée, wacht op mij!” riep Tara door de drukke gang. “Argh,” klaagde ze, terwijl ze enkele brugklassers zonder succes weg probeerde te duwen. Tara had een hekel aan die vervelende kleine kindertjes, vooral nu ze zelf achttien was en dat onvolwassen gedrag beu was. Vele malen had ze diepe filosofische gedachtes gehad over het feit dat de brugklassers in haar dagen als brugklasser lang niet zo klein en irritant waren. Maar dan was daar altijd weer haar vriendin Renée die haar uit deze droom hielp.
“Waarom doe je er altijd zo lang over om uit het Nederlands lokaal te komen?” spotte Renée en greep Tara uit de bewegende massa.
“Thanks,” blies Tara en wreef haar rode haren uit haar gezicht.
“Owh, je haar ziet er weer zo goddelijk uit vandaag!” zeurde Renée. Het donkerblonde meisje pakte een pluk van Tara’s haar om deze aan een fervente studie te onderwerpen.
“Renée, gekkie, hou nou toch eens op over mijn haar! Wat moet ik nou met dat haar als ik niemand heb die het kan liefhebben?” verklaarde het roodharige meisje dramatisch.
Renée grinnikte en pakte Tara stevig vast. “Ik hou toch van je?”
“Hoeveel ik ook van je hou, is dat niet genoeg. En jij hebt Simon, dus je moet niet zeuren.” Tara was altijd jaloers op haar vriendinnen die gelukkig waren met hun vriend. Praktisch al haar goede vriendinnen waren aan de man en dat vond Tara slopend. Want zij had nooit iemand om ‘die dingen’ mee te doen, zoals uit eten of een dagje naar dierentuin. Tara was een eenzame romantische ziel, vond ze zelf.
“Simon, ja, Simon,” zei Renée zachtjes en keek treurig naar de grond.
“Is er iets met Simon?” vroeg Tara bezorgd en trok haar vriendin mee naar buiten.
“Nouja, het gaat weer eens niet zo goed. Hij zegt nu dat hij nog wel verliefd op me is, maar ik weet nu niet meer zo goed wat ik voor hem voel.”
Tara zuchtte en overhandigde Renée haar pakje shag. “Renée, liefie, je moet je er niet zo druk over maken. Ik weet dat ik geen goede tips kan geven, want ik weet zelf niets over mannen. Dus.”
Er viel een stilte tussen de twee. Renée staarde doelloos voor zich uit terwijl Tara haar ogen liet zweven tussen de fietsenhokken.
Het was bijna uitgestorven rondom de ingang van de school. Het was toetsweek en alle bovenbouwleerlingen waren al lang uit en vele onderbouwleerlingen waagden zich niet in het domein van de ouderen.
Tara zoog de kille lucht vluchtig naar binnen, luisterend naar Renée’s kalme adem. Ze rookte uit, ze rookte in, ze ademde, het bracht rust, regelmaat.

De hele omgeving straalde rust uit, het leek wel alsof het alles, het levenloze, de levendige Conny op wilde slokken in de rust. Zo rustig was het. Ondanks het vroege uur, half vijf, begon het al donker te worden. Conny stak haar gezichtje hoog de lucht in om zoveel mogelijk frisheid te absorberen, ze kon zo genieten van eenvoudige dingen. Heerlijk vond ze zulke momenten als deze, alleen, op de fiets, in de naderende avond, zonder verplichtingen. Het enige waar ze deze avond zeker van was, was de aanwezigheid van Pluisje achter de deur, wachtend op haar baasje.
Conny glimlachte bij de gedachte aan Pluisje, haar kleine poesje, de enige ware liefde in haar leven. Niet dat Conny verlangde naar een man in haar leven, ze was gelukkig zo. Maar, moest ze toegeven, het was soms eenzaam zonder levenspartner.

Tara zat op haar kleine kamertje achter haar computer er lustig op los te typen. Als er een ding was waar Tara van hield, was het schrijven, als het lukte tenminste. Ook nu was ze weer bezig met een van haar Engelse verhaaltjes. In het Engels schrijven vond ze makkelijker, dan stond het op een aparte manier veel dichter bij je.
Tara zuchtte diep en draaide een rondje op haar bureaustoel. Het wilde weer eens niet lukken. Al weken, nee maanden kon ze haar gedachten niet bij haar schoolwerk, schrijfwerk of leeswerk houden. Er was een donkere gedaante die haar dag en nacht achtervolgde. Ze wilde wel zonder, maar ze kon het eenvoudig niet.
Vanaf die ene dag kon ze de beelden en de diepgewortelde gevoelens niet meer wegkrijgen. Het was deel van haar geworden, het donkerste, het machtigste deel van haar ziel.
En er was geen oplossing voor. Ze wist dat ze op een dag aan haar gevoelens zou moeten toegeven. Ze wist het, maar ze wilde het nog niet erkennen. Liever verder dromen in haar veilige bed, dan de woorden uitspreken, de beelden beschrijven.
Nee, alles liever dan dat.

[**Lololo**]

ik wil een vervolg

[Thee Muts]

ik wil een vervolg

Jep, ik ook....Ben wel nieuwsgierig geworden.

[SUZ4NN3]

Ik ben ook benieuwd naar het vervolg!!!

[JaZzmiN]

Sow..als je dat allemaal zelf hebt geschreven... !!!
Echt knap joh!! Hoop dat er een vervolg komt!!

[Fladdergeval]

Hoi

Aardig verhaal! Ik vind dat je best een veelbelovende stijl hanteert, je gebruikt mooie woorden op de goede momenten en je weet ook wel te boeien. Vervelend wordt af en toe je woordherhaling, het stoort als je vaak dezelfde woorden gebruikt, zeker in een klein stukje. Een extreem voorbeeld:

Ze rookte uit, ze rookte in, ze ademde, het bracht rust, regelmaat.

De hele omgeving straalde rust uit, het leek wel alsof het alles, het levenloze, de levendige Conny op wilde slokken in de rust. Zo rustig was het.

Hoe vaak wil je wel niet benadrukken dat het rustig is?
Die woordherhaling is hartstikke storend, daar word je ls lezer juist heel onrustig van en op die manier bereik je dus niet de sfeer die je weer wil geven. Let daar op, het zonde als je je lezerds niet meer kan boeien alleen maar omdat je geen alternatieven weet voor een woord.

Ik weet niet zeker of het verhaal wat gaat worden, maar dat kan ik natuurlijk ook niet zeggen. Ga in ieder geval door.

[Shadowme]

ik wil een vervolg

[juliettebinoche]

[alvast een klein stukje van hoofdstuk II]

I I

Ik kreunde van luiheid zodra ik de zonnestralen op mijn slaperige gezicht voelde schijnen. Waarom wilde die verrekte zon toch iedereen wekken? Ik wilde nog helemaal niet wakker worden, ik wilde heerlijk lang luierend in mijn bed blijven liggen. Een bed, nouja, een slaapzak was een ietwat preciezere verwoording.
Toen hoorde ik haar zachte ademhaling naast me en van verrukking kon ik simpelweg niets doen behalve kijken. Bevroren staarde ik naar haar ontspannend gelaat, een glimlach van geluk op haar lippen zwevend. Ik had nooit kunnen dromen dat ik zo gelukkig zou zijn. Dat ik ooit degene zou zijn op wie iedereen jaloers was, omdat ik er domweg blij en vrolijk uitzag. Nu was ik dat eens! Nu was ik niet meer het eenzame meisje dat naar liefde hunkerde, nee nu bezat ik zelf het kostbaarste der kostbaren.
Ik giechelde zachtjes en wreef de krullende lokken uit haar gezicht. Wat was ze toch mooi. Té mooi. Want hoe kon iemand die zo verschrikkelijk mooi was van iemand zoals mij houden? Ik begreep het nog steeds niet, maar ze bleek van me te houden. Anders was ze al lang bij me weggeweest. Maar ze was er nog steeds, naast me, slapend.
Al maandenlang waren we samen geweest. Alleen zij en ik, en de auto. Reizend naar allerlei plekjes waar we tot voor kort alleen nog maar van hadden kunnen dromen. Dat geluk zo dichtbij kon zijn, daar verbaasden we ons allebei over.
Rusteloos draaide ze zich om in haar opengeritste slaapzak. Het kon ’s nachts nog steeds flink warm worden in Duitsland, vooral nu het bijna augustus was. Veel Nederlanders onderschatten de temperaturen in hun buurland, waar het iedere zomer zo’n tientallen graden warmer kan zijn in moederland Holland. Maar wij vonden het heerlijk, Duitsland. Er stonden natuurlijk nog vele andere landen op het programma. We wilden zoveel mogelijk zien, beleven en opnemen dat we maar kunnen in deze drie maanden.
“Hmmm.” Ik herkende haar kreuntje van genot uit duizenden. Al vele malen heb ik haar gehoord, meestal veel harder en gepassioneerder dan dit. Maar haar zachte ochtendkreuntje is wel het meest lieflijke geluidje dat ze in haar repertoire heeft. Stilletjes leunde ik over haar, zoekende naar de tekenen van haar wakkerheid. Haar hand kroop langzaam naar haar gesloten ogen. Weer kreunde ze zachtjes en wreef loom in haar oogleden. Toen opende ze haar prachtige groengrijze ogen en staarde ze me aan.
“Mmm,” mompelde ze,” Wat ben je vroeg wakker.” Met haar rechterhand frummelde ze aan de mouw van mijn pyjama. Ik knikte en gaf haar een zachte ochtendkus op haar droge lippen. Ze glimlachte en gaat rechtop zitten.
Ze zag er kaal uit in haar lichtroze nachtponnetje, maar tegelijk leek ze de puurheid zelve. Zo naakt, zo onaangeraakt en zo onschuldig. Ik lachte in mezelf, want we wisten allebei dat ze geen van beide was. Toen stond ze op en pakte een handdoek van ons zelfgefrabriceerde waslijntje voor de tent.
“Ik ga douchen,” zei ze, geheel overbodig. De zon bescheen het frisse bebloemde grasveldje waarop onze tent geplaatst was en mijn liefste stapte parmantig tussen de kleurige creaties door. Ik zuchtte weer eens.
Even later staarde ik een beetje doelloos door de tent. Ik had het hier nou voorlopig wel weer gezien. Duitsland was best leuk, maar vier nachten in een tent slapen was nou ook niet echt mijn idee van een droomvakantie. Het was natuurlijk een droomvakantie, dat moest ik toegeven, omdat ik bij haar was, maar toch. Alles gaat opeens een stuk beter als je in een luxeus vijfsterren hotel in je whirlpool ligt, zei ik altijd maar.

[juliettebinoche]

Aangepaste versie. Hoofdstuk een & twee.

ZONNEDROOM


I
Ontkennen


“Mevrouw?”
“Ja, Tara?”
Het roodharige meisje wendde verlegen haar ogen af en liet haar blik vallen op de volgeschreven blaadjes die ze in haar bleke hand hield.
“Mijn opdracht, mijn betoog,” zei ze zachtjes en drukte het papier in de handen van haar lerares.
“Oh, dankjewel.”
Tara draaide zich onmiddellijk om en haastte zich het lokaal uit.
Conny van Zuijl keek haar leerlinge met een bezorgde blik na. Wat was er toch aan de hand met Tara? Ze vroeg zich het wel eens af, maar dwong zichzelf er niet te lang over na te denken. Want er leek helemaal niks mis met Tara, ze haalde altijd goede cijfers, was vrolijk in de les en er was zelfs niets op haar ouders aan te merken. Maar toch gedroeg het meisje zich altijd zo vreemd, zo oncomfortabel als Conny haar iets direct vroeg.
Conny schudde de gedachtes weer eens van haar af. Ze mocht er niet te lang bij stilstaan, anders wist ze wel weer hoe het zou eindigen. Dan bleef ze er de hele dag over piekeren, dan kon ze niet goed meer slapen en uiteindelijk zou ze er het onschuldige meisje mee gaan lastigvallen. Nee, dat mocht niet gebeuren.
Dus zuchtte ze, haalde een hand door haar halflange blonde haar en pakte haar tas. Gelukkig was de dag nu alweer ten einde. Conny had een lange avond nodig om weer wat bij te komen van de afgelopen hectische weken.

“Renée, wacht op mij!” riep Tara door de drukke gang. “Argh,” klaagde ze, terwijl ze enkele brugklassers zonder succes weg probeerde te duwen. Tara had een hekel aan die vervelende kleine kindertjes, vooral nu ze zelf achttien was en dat onvolwassen gedrag beu was. Vele malen had ze diepe filosofische gedachtes gehad over het feit dat de brugklassers in haar dagen als brugklasser lang niet zo klein en irritant waren. Maar dan was daar altijd weer haar vriendin Renée die haar uit deze droom hielp.
“Waarom doe je er altijd zo lang over om uit het Nederlands lokaal te komen?” spotte Renée en greep Tara uit de bewegende massa.
“Thanks,” blies Tara en wreef haar rode haren uit haar gezicht.
“Owh, je haar ziet er weer zo goddelijk uit vandaag!” zeurde Renée. Het donkerblonde meisje pakte een pluk van Tara’s haar om deze aan een fervente studie te onderwerpen.
“Renée, gekkie, hou nou toch eens op over mijn haar! Wat moet ik nou met dat haar als ik niemand heb die het kan liefhebben?” verklaarde het roodharige meisje dramatisch.
Renée grinnikte en pakte Tara stevig vast. “Ik hou toch van je?”
“Hoeveel ik ook van je hou, is dat niet genoeg. En jij hebt Simon, dus je moet niet zeuren.” Tara was altijd jaloers op haar vriendinnen die gelukkig waren met hun vriend. Praktisch al haar goede vriendinnen waren aan de man en dat vond Tara slopend. Want zij had nooit iemand om ‘die dingen’ mee te doen, zoals uit eten of een dagje naar dierentuin. Tara was een eenzame romantische ziel, vond ze zelf.
“Simon, ja, Simon,” zei Renée zachtjes en keek treurig naar de grond.
“Is er iets met Simon?” vroeg Tara bezorgd en trok haar vriendin mee naar buiten.
“Nouja, het gaat weer eens niet zo goed. Hij zegt nu dat hij nog wel verliefd op me is, maar ik weet nu niet meer zo goed wat ik voor hem voel.”
Tara zuchtte en overhandigde Renée haar pakje shag. “Renée, liefie, je moet je er niet zo druk over maken. Ik weet dat ik geen goede tips kan geven, want ik weet zelf niets over mannen. Dus.”
Er viel een stilte tussen de twee. Renée staarde doelloos voor zich uit terwijl Tara haar ogen liet zweven tussen de fietsenhokken.
Het was bijna uitgestorven rondom de ingang van de school. Het was toetsweek en alle bovenbouwleerlingen waren al lang uit en vele onderbouwleerlingen waagden zich niet in het domein van de ouderen.
Tara zoog de kille lucht vluchtig naar binnen, luisterend naar Renée’s kalme adem. Ze rookte uit, ze rookte in, ze ademde, het bracht stilte, regelmaat.

De hele omgeving straalde rust uit, het leek wel alsof het alles, het levenloze, de levendige Conny op wilde slokken in de kalmte. Zo prachtig was het. Ondanks het vroege uur, half vijf, begon het al donker te worden. Conny stak haar gezichtje hoog de lucht in om zoveel mogelijk frisheid te absorberen, ze kon zo genieten van eenvoudige dingen. Heerlijk vond ze zulke momenten als deze, alleen, op de fiets, in de naderende avond, zonder verplichtingen. Het enige waar ze deze avond zeker van was, was de aanwezigheid van Pluisje achter de deur, wachtend op haar baasje.
Conny glimlachte bij de gedachte aan haar kleine poesje, de enige ware liefde in haar leven. Niet dat Conny verlangde naar een man in haar leven, ze was gelukkig zo. Maar, moest ze toegeven, het was soms eenzaam zonder levenspartner.

Tara zat op haar kleine kamertje achter haar computer er lustig op los te typen. Als er een ding was waar Tara van hield, was het schrijven, als het lukte tenminste. Het creëren van werelden, personen en emoties die je zo diep konden raken dat ze wel van jezelf leken, dat vond ze gewoonweg fascinerend aan het schrijversbestaan. Een boek kon immers iemands hele leven veranderen, meende Tara. Zelf was ze vroeger vaak in de ban geweest van haar kinderboeken, zo fantasierijk, zo wonderschoon dat deze verhalen waren. Zó wilde Tara zelf ook leven. Toen later bleek dat zulke dingen alleen maar in boeken en films voorkwamen, nam ze het besluit om dan maar zelf zulke werelden te doen ontstaan. Door te schrijven.
Tara zuchtte diep en draaide een rondje op haar bureaustoel. Het wilde weer eens niet lukken. Al weken, nee maanden kon ze haar gedachten niet bij haar schoolwerk, schrijfwerk of leeswerk houden. Er was een donkere gedaante die haar dag en nacht achtervolgde. Ze wilde wel zonder, maar ze kon het eenvoudig niet.
Vanaf die ene dag kon ze de beelden en de diepgewortelde gevoelens niet meer wegkrijgen. Het was deel van haar geworden, het donkerste, het machtigste deel van haar ziel.
En er was geen oplossing voor. Ze wist dat ze op een dag aan haar gevoelens zou moeten toegeven. Ze wist het, maar ze wilde het nog niet erkennen. Liever verder dromen in haar veilige bed, dan de woorden uitspreken, de beelden visualiseren.
Nee, alles liever dan dat.

I I
Ontdekken


Ik kreunde van luiheid zodra ik de zonnestralen op mijn slaperige gezicht voelde schijnen. Waarom wilde die verrekte zon toch iedereen wekken? Ik wilde nog helemaal niet wakker worden, ik wilde heerlijk lang luierend in mijn bed blijven liggen. Een bed, nouja, een slaapzak was een ietwat preciezere verwoording.
Toen hoorde ik haar zachte ademhaling naast me en van verrukking kon ik simpelweg niets doen behalve kijken. Bevroren staarde ik naar haar ontspannend gelaat, een glimlach van geluk op haar lippen zwevend. Ik had nooit kunnen dromen dat ik zo gelukkig zou zijn. Dat ik ooit degene zou zijn op wie iedereen jaloers was, omdat ik er domweg blij en vrolijk uitzag. Nu was ik dat eens! Nu was ik niet meer het eenzame meisje dat naar liefde hunkerde, nee nu bezat ik zelf het kostbaarste der kostbaren.
Ik giechelde zachtjes en wreef de krullende lokken uit haar gezicht. Wat was ze toch mooi. Té mooi. Want hoe kon iemand die zo verschrikkelijk mooi was van iemand zoals mij houden? Ik begreep het nog steeds niet, maar ze bleek van me te houden. Anders was ze al lang bij me weggeweest. Maar ze was er nog steeds, naast me, slapend.
Al maandenlang waren we samen geweest. Alleen zij en ik, en de auto. Reizend naar allerlei plekjes waar we tot voor kort alleen nog maar van hadden kunnen dromen. Dat geluk zo dichtbij kon zijn, daar verbaasden we ons allebei over.
Rusteloos draaide ze zich om in haar opengeritste slaapzak. Het kon ’s nachts nog steeds flink warm worden in Duitsland, vooral nu het bijna augustus was. Veel Nederlanders onderschatten de temperaturen in hun buurland, waar het iedere zomer zo’n tientallen graden warmer kan zijn in moederland Holland. Maar wij vonden het heerlijk, Duitsland. Er stonden natuurlijk nog vele andere landen op het programma. We wilden zoveel mogelijk zien, beleven en opnemen dat we maar kunnen in deze drie maanden.
“Hmmm.” Ik herkende haar kreuntje van genot uit duizenden. Al vele malen heb ik haar gehoord, meestal veel harder en gepassioneerder dan dit. Maar haar zachte ochtendkreuntje is wel het meest lieflijke geluidje dat ze in haar repertoire heeft. Stilletjes leunde ik over haar, zoekende naar de tekenen van haar wakkerheid. Haar hand kroop langzaam naar haar gesloten ogen. Weer kreunde ze zachtjes en wreef loom in haar oogleden. Toen opende ze haar prachtige groengrijze ogen en staarde ze me aan.
“Mmm,” mompelde ze,” wat ben je vroeg wakker.” Met haar rechterhand frummelde ze aan de mouw van mijn pyjama. Ik knikte en gaf haar een zachte ochtendkus op haar droge lippen. Ze glimlachte en ging rechtop zitten.
Ze zag er kaal uit in haar lichtroze nachtponnetje, maar tegelijk leek ze de puurheid zelve. Zo naakt, zo onaangeraakt en zo onschuldig. Ik lachte in mezelf, want we wisten allebei dat ze geen van beide was. Toen stond ze op en pakte een handdoek van ons zelfgefrabriceerde waslijntje voor de tent.
“Ik ga douchen,” zei ze, geheel overbodig. De zon bescheen het frisse bebloemde grasveldje waarop onze tent geplaatst was en mijn liefste stapte parmantig tussen de kleurige creaties door. Ik zuchtte weer eens.
Even later staarde ik een beetje doelloos door de tent. Ik had het hier nou voorlopig wel weer gezien. Duitsland was best leuk, maar vier nachten in een tent slapen was nou ook niet echt mijn idee van een droomvakantie. Het was natuurlijk een droomvakantie, dat moest ik toegeven, omdat ik bij haar was, maar toch. Alles gaat opeens een stuk beter als je in een luxeus vijfsterren hotel in je whirlpool ligt, zei ik altijd maar.
Ja, dat was een zeer geschikt idee, ik besloot het voor te stellen zodra ze terugkwam van het kille douchehok dat zich vlakbij ons grasveldje bevond. Mijn sluimerende luiheid dwong mij om nog maar wat rond te hangen op mijn luchtbed en aldoor neuriënd legde ik mezelf te rusten. Ritmisch ademend sloot ik mijn ogen, een grote slok zuurstof snoof ik door mijn neus binnen, ik droomde zachtjes weg.
Opeens was ik ergens anders. Ik was bang, dat gevoel herkende ik nog heel goed. Angst, beklemmende angst die je keel doet samenknijpen, angst die je verbiedt na te denken. Ik kon ook niet meer denken. Mijn mond opende zich, maar gillen kon ik niet. De angst nam toe, als in een clichè droom probeerde ik de weg naar buiten te vinden, maar mijn voeten leken aan de vloer genageld te zijn. Toen kwamen de geluiden, de indringende gil, de roep om hulp. En weer wilde ik helpen, ik wilde er iets aan doen, maar ik kon niets. Eerst had alles vaag geleken, maar nu kwamen de kleuren en de vormen langzaam terug. Ik deed mijn ogen dicht om niet te zien wat er zich voor mij afspeelde, maar het bleek niets te helpen. Ik zag alles. Gewoon weer. Alsof het de simpelste en onschuldigste zaak van de wereld was. Ik voelde het zweet over mijn rug lopen. Al het gevoel was uit mijn lichaam verdwenen.
Mijn lichaam schudde heen en weer. Langzaam voelde ik mijn vingers weer, ik rook geuren en warme lichtstralen beschenen mijn oogleden.
“Gaat het?” Ze zat met een bezorgde blik over me heen gebogen. Ik knikte en ging rechtop zitten. Ik hoopte dat ze niet had geraden waar mijn droom over was gegaan, want ik was maar al te bekend met haar diepgaande schuldgevoelens. Dus probeerde ik vrolijk te glimlachen en begon haar te vertellen over mijn nieuwe reisplannen.

Waarom waren we eigenlijk weggegaan? Ik wist nu waarom, maar zij deed nog steeds alsof het er niets mee te maken had. Alsof ze gewoon weg had gewild, al jaren geleden en dat dit de perfecte kans was om eindelijk weg te gaan van haar vertrouwde appartement, haar baan en haar leven. Alsof het niets voorstelde om een leven van zevenentwintig zomaar achter te laten. Maar toendertijd had het mij niets uitgemaakt, ik dacht dat ze oprecht deze keuze had gemaakt. Ik was dol en blind van verliefdheid. Dolgelukkig dat dit goddelijke schepsel samen met mij weg wilde, dat ze samen met mij nieuwe werelden wilde ontdekken.
Hoe frappant het toch is dat verliefdheid zo kan veranderen. Niet dat ik niet meer immens veel van haar hou, maar de onbeheerste allesomvattende verlangende verliefdheid is was afgenomen, nu pas zie ik wat zij werkelijk is. Dat ik ooit zo dom heb kunnen zijn. Als ik niet zo verliefd was geweest, dan had ik me niet zo laten meeslepen, dan was alles zoveel anders gelopen.
Dat had ik geen levens verruïneerd.

Feedback? Anyone, please?