Vanmorgen in de randstadrail naar huis besefte ik dat ik eigenlijk heel gelukkig ben
Gisteravond leuk feestje gehad met vrienden, houd vreselijk veel van m'n vriend, heb ontzettend lieve schoonouders, een leuke (schoon)familie, een leuk huis in een leuke buurt, een leuke baan met onwijs lieve collega's. Dat met dit mooie weer maakte me bijna volmaakt gelukkig, zo'n fijn gevoel is dat
Komende week ook weer allemaal leuke dingen gepland met vrienden en het is fijn om te weten dat ik ook echt lieve vrienden heb.
Zat gisteravond op dat feestje met een vriendin van me te praten over m'n revalidatie en over die intake dat dat best wel een zware dag zou zijn. Vraagt ze ineens wie me dan komt halen en me thuis gaat brengen. Eigenlijk had ik daar nog niet over na gedacht maar eigenlijk vind ik dat m'n vriend dat moet doen maar als hij dat niet wilde kwam zij me wel halen en eten voor me koken en me in bed stoppen. Zo superlief
Eigenlijk ben ik helemaal nog niet zo lang zo goed bevriend met haar maar zij heeft ook niet zoveel echt goede vrienden en ze is hier vaak en dat is heel fijn en gezellig altijd en kan goed met haar praten en ze begrijpt ook heel veel dus vond het wel superlief want zij moet ook gewoon werken en een half uur hierheen rijden enzo. Echt een goed gevoel gaf me dat
Komend weekend met z'n allen klussen bij een vriend van ons, ook wel weer tof. Het enige wat ik me afvraag is of m'n lijf het gaat trekken om te werken en dan 's avonds ook nog allerlei dingen te doen en het weekend ook nog druk te hebben (en wellicht in een stofbende). Ik wil alleen zo veel en niet toegeven dat ik het niet kan of dat het misschien niet verstandig is. Dinsdag ben ik gelukkig vrij, dan moet ik afrijden, hoop echt dat ik slaag
maar dan kan ik iig ook een beetje bijslapen.