emotioneel labiel door reacties van anderen op gedrag van mezelf

[rekenerop]

Ik weet dat niemand me kan helpen, maar moet het even van me afschrijven.
Vanaf mijn 13e heb ik er ongeveer last van, somberheid, depressiviteit wat ontstaat door extreme verlegenheid, moeite met contact maken waar ik dan weer psychologisch last van heb. De laatste jaren gaat het beter, ik woon in een studentenhuis met vriendinnen en heb een vriendje. Ik ging een paar x per week naar college en voelde me er goed bij.
Ik begon een vrijwillige stage, dit ging allemaal goed, doordat ik niet werd beoordeeld op mijn gedrag (extreme verlegenheid).
Dit jaar ben ik begonnen met de 1e verplichte stage en tevens afstudeerstage. Na 4 weken werd ik geattendeerd door de begeleider dat ik moeite had met contact maken. Of ik dit vaker had en of dit nog ging verbeteren? Door ziekte was deze begeleider 10 weken afwezig. Er volgde een gesprek met de docent van school over mijn functioneren. Deze zei dat ze zich ernstige zorgen om me maakte en dat ik misschien iets moest gaan doen zoals coaching.
Ondertussen moest ik ook een onderzoek doen, hier werd ik begeleid door een andere docent (cooordinator). Van het begin af aan ging dit niet goed. Mijn onderzoeksvoorstellen werden afgekeurd en de stage kwam ook niet met voorstellen. Ook kreeg ik een mailtje van hem dat ik niet geschikt was voor het vak volgens de stagedocent, hij (cooordinator) en mijn stage. Later bleek dat ik dit mailtje nooit had mogen ontvangen, hij stuurde het naar de verkeerde. Dit was op basis dat hij mij 3x had gezien en verhalen van anderen (na een maand stage). Uiteindelijk (ruim een half jaar te laat) kreeg ik toch de mogelijkheid mee te doen aan een bestaand onderzoek. (Eerder kreeg ik hier steeds no request op)
Ik ging vol goede moed bezig met dit onderzoek, ik regelde scholen die mee wilden werken. Ook begon ik het traject van hulpverlening om wat aan mezelf te veranderen om vooruit te komen in mijn werk.
Vorige week had ik een tussentijdse evaluatie. Hier werd gezegd dat ik waarschijnlijk dit jaar m’n stage niet zal halen. Ze vonden me inhoudelijk heel goed, mijn verslagen zijn goed, mijn contacten in de 1 op 1 situatie tijdens testen en onderzoeken van kinderen (ik werk met kinderen) waren goed en mijn inzet was uitstekend. Alleen ze vonden mij teveel op de achtergrond en dat ik niet goed in staat was tot reflecteren. Er werd gezegd dat het nog mogelijk was om mijn cijfer op te krikken of de stage te behalen, hiervoor zouden we een 2 maandenplan opstellen om te kijken of ik vooruit zal gaan, dit was niet zeker.
Vandaag werd de stagebegeleidster gebeld door de stagedocent. Ze bespraken iets en ik mocht het niet weten.Ik vroeg het aan mijn stagebegeleidster maar die wou niks zeggen. Dus had ik de stagedocent gebeld. Die zei dat ik de stage dit jaar niet zou halen en een heel jaar opnieuw zou moeten doen. (Er was ook een mogelijkheid om 3 maanden opnieuw te doen, maar hiervoor vonden ze me niet goed genoeg). Dit alles was vastgesteld na overleg met de coordinator. Ook was het niet zeker of ik het na volgend jaar wel haal. Ook werd gezegd dat ik een andere stageplek zou moeten gaan zoeken.
Momenteel zit ik emotioneel aan de grond. Ik heb 3 jaar van mijn studie gehaald, dit gaat puur om m’n laatste jaar. Ik zie voor m’n ogen m’n toekomst aan diggelen gaan. Ook omdat mij herhaaldelijk wordt gezegd dat dit misschien niet mijn vak is en wat anders moet gaan kiezen. Ik ben bezig met hulpverlening en daarnaast heb ik dagelijk gesprekken op mijn stage over mijn persoonlijk functioneren. Ik moet elke dag reflecteren op mijn gedrag, maar als het op mijn gevoelens aankomt klap ik dicht en heb ik er al geen zin meer in. Elke dag ben ik emotioneel uitgeput en voel me zeer moe, na zulke gesprekken kan ik wel 12 uur slapen en nog het gevoel hebben dat het niet genoeg is geweest.
Mijn onderzoek staat los van m’n stage en ik heb nog wel mogelijkheid dit te halen. Echter heb ik al ernstige vertraging (half jaar) opgelopen. Ook moest ik toestemmingsbrieven meegeven aan ouders en heb ik nu nog steeds veel te weinig kinderen voor mijn onderzoek.
Ik heb mogelijkheid om op stageplek door te gaan echter met de garantie dat ik het niet zal halen, dit zal puur om een leerervaring gaan en om te leren reflecteren. Persoonlijk zie ik hier niet veel heil in, om voor iets te vechten wat het niet waard is. Ook mijn onderzoek weet ik niet of ik dit nog kan halen. Ook zit ik met kosten, want ik krijg geen stufi meer en heb geen bijbaantje kunnen hebben vanwege 5 dagen bezig te zijn met m’n opleiding. Dit jaar financieren ouders nog, maar volgend jaar willen ze niet meer financieren.
Ik weet dat niemand mij kan helpen, maar wilde het toch even van mij afschrijven.
Mijn dilemma is om toch nog dit jaar door te gaan met stage en/of met onderzoek of pas volgend jaar of helemaal stoppen? En doorgaan met de therapie?

[zoemzoem]

Wil je zelf nog wel door gaan met je stage en onderzoek? Dat is lijkt me het belangrijkst! Als jij zelf vind dat je het wel kunt en denkt dat het je later als je zelfstandig voor de klas staat gewoon gaat lukken, dan moet je een weg zien te vinden om het wel te halen. Ik weet niet of het een optie is, maar misschien kun je naar een andere hogeschool? Dan kun je helemaal met een schone lei beginnen, misschien dat je daar één persoon in vertrouwen kunt nemen en dat die je verder kan helpen met je laatste jaar. Dan ben je wel een extra jaar 'kwijt', maar kun je toch bereiken wat je wilt. En of je door moet gaan met je therapie, als jij vind dat het verschil maakt of dat het je helpt, waarom niet?

[ontplofje]

Ik kan me daar heel goed in vinden. Zit zelf ook vanaf ongeveer mijn 15de met een sociale fobie. Heb met mijn domme kop in die tijd ook geexperimenteerd met drugs uit nieuwsgierigheid en om mee te doen, waarna ik een reeks van psychoses heb gehad. Ben na de eerste psychose van de schrik ook meteen gekapt maar het duiveltje was al uit de doos. Ben ook al een paar jaar in behandeling waar ik zeker wat aan heb. Ik had er eigenlijk eerder aan moeten beginnen maar was te bang om gek gevonden te worden en om mezelf zo open te stellen over mijn probleem. Dus deed ik mijn best om (normaal) te doen, want dat werd van je verwacht. Voor mijn ouders was het hele gebeuren nogal taboe toendertijd maar ze wisten ook dat er iets niet goed was, ik bedoel dat kan je niet niet merken. En ik was nogal op mijnzelf en zonderde me vaak van hun af. Ging gesprekken uit de weg. en zei dat het lag aan de werkdruk Je kunnen uiten is een heel belangrijk iets en die gesprekken met mijn behandelaar hebben me dan ook echt goed gedaan. Maar ik merkte wel dat het niet genoeg was. Ik heb tot aan mijn 26ste veel aan mijn vorm van jobhoppen gedaan. Dat wil zeggen op het moment dat mensen me beter leerden kennen en mijn eigenaardigheid/verlegenheid voor hun steeds duidelijker werden, ik ervandoor ging op zoek naar een ander baantje omdat het me te heet onder de voeten werd. En die eigenaardigheden waren dan ook vrij snel duidelijk ook al zonderde ik me vaak af. Heeft mijn zelfvertrouwen ook flink geschaad die periode. Wat me er eigenlijk doorheen heeft geholpen is me uiten in muziek en tekenen. Het was niet alles maar net voldoende om niet door te draaien. Nu heb ik eindelijk iets gevonden dat bij mij past. Sinds kort doe ik een studie aan de kunstacademie hier kan ik van me uiten een beroep maken. Mijn gevoel mijn beleving op een doek zetten waardoor ik dingen ook makkelijker verwerk. Met muziek is het net zo alleen dan anders. Ook een manier om dingen te verwerken en van me af te zetten. Wat ook zeer helpt is dat de academie open staat voor mensen. Ik ben daar niet de enige die met iets zit. Tuurlijk lopen er ook gewone jongens en meiden maar er word niet op je neer gekeken als je anders bent. Men is daar iets openminderder. En je hoeft echt geen meestertalent te zijn. Er zijn vele stromingen waar je je in kan vinden en waar je in kan groein. het is nog steeds doodseng voor me om met mensen te praten. En elke keer als ik mijn werk moet uitleggen aan de klas waar iedereen me aankijkt en wacht op mijn verhaal is het een kwelling. Maar ik merk dat ik er wel beter in word omdat ik weet dat men mij daar niet bedoeld ongemakkelijk wil laten voelen en omdat er begrip is ook al weten ze niet alles over mijn sociale angsten. Wat ik wil zeggen is dat mischien dit ook iets voor jou kan zijn Je leven vullen met dingen waar je van gaat groeien als een mens in een omgeving die het beste bij jou past. Ik wil je niets aanpraten ik geef je gewoon een optie die voor mij lijkt te werken. Wat me ook helpt op een dag dat ik me echt een kneus voel in de omgang en m'n zelfvertrouwen omlaag gaat, is een goede film kijken en niet van dat simpele hersenvoer (hoewel dat soms ook leuk kan zijn) maar films die gaan over mensen die anders zijn dan de rest en doordat ze anders zijn, en daardoor een andere kijk op het leven hebben uitzondelijke dingen doen. Zoals "Into the wild',"Astronout farmer","Yes Man"of een tekenfilm die volgensmij "Howls moving castle" heet. Gewoon films die je goed doen voelen aan het eind.
En een behandeling is altijd goed alleen moet je jezelf ook blijven uitdagen daarmee. Doe mee met cursussen over je mening geven enzo. het was en is voor mij ook doodseng maar het is bewezen dat blootstelling aan angsten de angsten ook zullen verminderen. Nu ben ik je dingen aan het vertellen die mij ook worden ingepeperd. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Je verhaal gaat me aan het hart en ik hoop dat je je plekje kan vinden. Blijf geloven in een betere toekomst voor jezelf. Want jij heb er net zoveel recht op. Sterkte

ontplofje schreef:

verhaal

Offtopic: Dit is voor een groot gedeelte echt zooo herkenbaar voor mij. Ik worstel ook al lange tijd met een sociale fobie en ben autonoom eerstejaars, dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt.

[MartinV]

Rasmusje schreef:

Offtopic: Dit is voor een groot gedeelte echt zooo herkenbaar voor mij. Ik worstel ook al lange tijd met een sociale fobie en ben autonoom eerstejaars, dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt.

Hoezo is het offtopic?

[blurred]

Tenzij je helemaal gedemotiveerd bent, zou ik doorgaan met de stage als ik jou was. Niet alleen omdat je meer leert van stagelopen dan van thuis zitten, maar ook om je goede wil te laten zien aan je begeleiders en docenten. Ook al kun je het niet meer halen, je haalt voor jezelf het meeste uit een stage door het af te maken. Maar als je ontzettend gedemotiveerd bent en echt geen puf hebt om verder te gaan, is het natuurlijk onzeker of je er meer uit zult halen dan dat je tot nu toe hebt gedaan. Met therapie zou ik zeker doorgaan als ik jou was. Dit om jezelf voor te bereiden op een volgende stage, opleiding of werksituatie.