Het zand in onze ogen.

Naar aanleiding van deze wedstrijd heb ik dit gedicht geschreven. En ik post het ook maar hier.

1. Het zand in onze ogen.
   
   
   Op de vijfde dag
   kropen wij uit zee.
   En het water dat ons baarde,
   woelde in ons mee.
   
   Zo was het dat het water
   de strijd won van het strand en
   sindsdien met vele benen
   kan heersen over land.
   
   Zij loerde eerder over
   duinen, dijken, kades.
   Nu stroomt zij ongehinderd
   over land langs onze aders.
   
   Wij, met haar doorbloed,
   ebben haar verlangen
   en wanneer zij overvloeit,
   behuilt zij onze wangen.
   
   Maar wie vraagt wie onze
   moeder eert, wie weet
   dat zij ons leven gaf,
   merkt dat wij vergeten
   
   zijn, dat water zout is
   als wij zelf. Dat het
   zand in onze ogen
   ons in zicht belet.
   
   Zo vecht het strand geduldig:
   als verblindende woestijn
   om ons terug naar onze baren,
   terug in zee te drijven.

Begrijp ik misschien het woord 'woordzuinig' verkeerd? Of heb je je daar gewoon niet aan gehouden?

Ik vind de woorden mooi, maar ik vind het stiekem nogal langdradig.

Tja, woordzuinig heb ik me niet direct aan gehouden idd. Langdradig kan idd wel zo zijn; ik heb erg naar een richting moeten zoeken en ik ben er nog niet erg tevreden mee.

Overigens blijkt die wedstrijd een jaar oud te zijn...ze waren vergeten de posts e.d. bij te houden...

[xineof]

.

Maar je houd er in ieder geval wel een mooi gedicht aan over, dan toch. Het enige minpunt vind ik dat de eerste strofen imo ietwat eentonig zijn; elke keer dat beeld van de zee die landinwaarts stroomt, tenminste dat had ik erbij. Daarna wordt het diverser en bevindt de ontwikkeling zich in een later stadium; de werkelijke betreding van het land, en dan komt er weer wat meer versnelling in het gedicht.

Luchtig, ik stel me er op één of andere manier de kleuren blauw/groen/beige bij voor, misschien gewoon door dat beeld van de typisch hollandse waterkwestie.

[wilookmeepraten]

alluman schreef op 12-10-2004 @ 22:42 :

Overigens blijkt die wedstrijd een jaar oud te zijn...ze waren vergeten de posts e.d. bij te houden...

betekend dat dat het dus geen zin heeft om iets in te sturen?? ik vind dit gedicht trouwens helemaal super.. ik heb het ook al even geprobeerd met onderwerp de zee.. maar na een half uur kwam ik erachter dat het helemaal niks werd.. volgende keer maar weer proberen

wilookmeepraten schreef op 13-10-2004 @ 00:41 :
betekend dat dat het dus geen zin heeft om iets in te sturen??

Helaasss... Helemaal geen zin. Ik kreeg alleen een mailtje met dat ik ruim een jaar te laat was. Vrij droog.

xineof schreef op 12-10-2004 @ 23:13 :
Maar je houd er in ieder geval wel een mooi gedicht aan over, dan toch. Het enige minpunt vind ik dat de eerste strofen imo ietwat eentonig zijn; elke keer dat beeld van de zee die landinwaarts stroomt, tenminste dat had ik erbij. Daarna wordt het diverser en bevindt de ontwikkeling zich in een later stadium; de werkelijke betreding van het land, en dan komt er weer wat meer versnelling in het gedicht.

Je hebt gelijk en geen gelijk. De vaart is idd een beetje weg in dit gedicht, maar ...

xineof schreef op 12-10-2004 @ 23:13 :
misschien gewoon door dat beeld van de typisch hollandse waterkwestie.

...door deze opmerking vraag ik me af of het gedicht wel overkomt. Want het gedicht lijkt te gaan over de Hollandse strijd, maar dat is niet het geval. Dan toch maar een uitleg.

De onderliggende kwestie is de strijd tussen creatie/evolutie en ons zelfdestructieve gedrag tov onze omgeving wat leidt tot de vernietiging van onszelf.

In elke strofe gebeurt ook iets anders:
Strofe 1.:

1. De strofe laat zien dat het om een religieuze kwestie gaat - en een strijd van enigerlei aard. "Op de vijfde dag" slaat op de Bijbelse vijfde dag, waarop de mens wordt geschapen, terwijl het ook laat zien dat wij (niet alleen mensen, maar 'leven' in de breedste zin van het woord) "uit zee kropen" en dus evolutionair ontwikkeld zijn.
   Deze strofe wil ook nog iets laten anders zien, namelijk dat wij ons vruchtwater (zeewater) nog steeds in ons dragen - wij zijn zout, net als het zeewater dat ons baarde.

Strofe 2.:

1. De tweede strofe laat zien dat wij het instrument zijn, waarmee de zee het land overwint. Nooit eerder liep zout water letterlijk over land en kon met dat land doen wat zij wilde.

Strofe 3.:

1. Deze strofe legt dit duidelijker uit: vroeger stroomde het water al over land, maar nog in levende wezens.

Strofe 4.:

1. Hier wordt gestipuleert dat wij wederzijdse relatie hebben met de zee. Wij zijn niet alleen willoze wezens onder het regime van onze schepper (de zee) - zoals sommigen nog wel eens willen geloven - maar wij helpen haar met haar probleem (zien) en zij ons met de onze (hier: verdriet).

Strofe 5.:

1. Dan wijs ik erop, dat mensen dit vergeten zijn en...

Strofe 6.:

1. ...dat wij blind zijn voor deze wetenschap, voor onze roots. Het zand (dat ons verblind voor onze eigen sterke wil tot macht en rijkdom) laat ons onze roots vergeten...

Strofe 7.:

1. ...met als gevolg ons eigen ondergang, onze eenwording met de zee, de (zelf)vernietiging van het leven, de verwoestijning van het leven.

Ik hoop dat dit zo is overgekomen, maar misschien had ik het iets duidelijker kunnen opschrijven. Er zit dus wel iets nieuws in iedere strofe en het onderwerp is niet de Hollandse strijd tegen het water (wel, misschien aan de oppervlakte een beetje). Ook meen ik dat sommige dingen doordenkertjes zijn. Als je niet weet dat de Christelijke God de mens op de vijfde dag creeërt, dan lees je hier natuurlijk overheen en mis je een belangrijk punt van het verhaal. Snap je de eerste strofe niet, dan mis je een belangrijk deel van de rest...

Anyway, thnx voor jullie kritiek.

[Kip187]

een gedicht van een dichter

niet dat je het gejat hebt ofzow

Kip187 schreef op 14-10-2004 @ 16:42 :
een gedicht van een dichter

niet dat je het gejat hebt ofzow

?

tja, ik vroeg het me ook af, maar dacht dat het aan mijn koppijn lag

Mutant schreef op 14-10-2004 @ 18:16 :
tja, ik vroeg het me ook af, maar dacht dat het aan mijn koppijn lag