Zoals jullie wel door hebben, ben ik de zoveelste met liefdesproblemen. Ik vind het niet zo heel gemakkelijk om er over te praten, dus bij voorbaat excuses als dit vaag over komt. Ik probeer het zo kort mogelijk te maken.
Twee jaar geleden heb ik een meid ontmoet op internet die in Zweden woont. Ze heeft een studie, een eigen kamer en een werkende vriend waarmee ze deze deelt. Na een lange tijd te hebben gechat en levenservaringen hebben uitwisselen, besloten we afgelopen zomer eindelijk te ontmoeten. Het was duidelijk tussen ons beiden dat het echt klikte, en meerdere malen was het bijna raak geweest (ik heb nog nooit zo veel frustratie en sexuele tensie in maar één week gehad). Uiteindelijk kwam het echter altijd weer op één ding uit: Ze had nog steeds een vriend, en wilde niet vreemd gaan. Desondanks was het duidelijk dat ze al ruim lange tijd relatieproblemen met deze vriend had, en op het einde van onze vakantie samen besloot ze langzamerhand eindelijk een punt achter die relatie te zetten zodat we uiteindelijk, voor zover mogelijk, een toekomst samen konden realiseren.
Zodra echter puntje bij paaltje kwam, gebeurde er niets. Het hele half jaar dat daarop volgde, stond in trant van hoe ze zich van gedachten had veranderd, omdat ze simpelweg té gehecht was geraakt aan haar comfortabele positie (vriend zorgde voor inkomsten voor de huur van het appartement, zij studeerde nog en kon niet gemakkelijk een nieuwe woning vinden, etc.) dus veranderde er niets meer, behalve dat ik me als resultaat afgewezen begon te voelen. De laatste keer dat we sindsdien hebben kunnen ontmoeten was een Nieuwjaarsparty waar ook andere vrienden bij waren. Toen ik daar echter een hint probeerde te geven, gaf ze aan dat ze het simpelweg niet kon.
Onze vriendschap op het internet ging achteraf wel gewoon door, maar al te vaak komt er weer een deuk in die vriendschap omdat we in een discussie raken hoe zij alsnog probeert haar leven op een rijtje te zetten en hoe ik meer dan alleen simpele vriendschap zou willen. Ondanks dat we niet al te vaak elkaar kunnen ontmoeten is duidelijk dat ze erg veel in me ziet, zelfs al is het als een vriend.
Ik heb geprobeerd dit alles los te laten en gewoon een relatie met iemand anders te starten, maar te vaak herinner ik mezelf gewoon aan die meid in Zweden, die veel meer voor mij betekent dan andere vriendinnen dat op het moment kunnen. Ik heb ook het gevoel dat dit niet zal veranderen, zonder dat ik onze vriendschap geheel zou moeten breken. Zelfs als ik dit idee maar met haar deelde leek het echter al alsof ze op het punt van instorten stond, zo veel betekent de vriendschap voor haar blijkbaar.
Ik heb inmiddels al in één stuk door gerateld, dus hier komt mijn vraag. Hoe ga ik hier mee om? Binnenkort, komende mei, komt ze eindelijk weer eens naar Nederland om mij te komen opzoeken, nadat we lange tijd niet normaal hebben kunnen ontmoeten. Ik vraag me af of er nog een of andere manier is om haar een definitieve beslissing te laten maken, aangezien haar relatie nog steeds een zinkend schip is. Kán ik haar überhaupt overtuigen, of kan ik het net zo goed allemaal laten rusten en blindelings hopen dat het in de toekomst ooit nog eens goed komt? Ik weet dat geduld een schone zaak is, en ik heb deze optie al meerdere keren geprobeerd, maar de prijs hier van is dat ik wederom meer dan een half jaar jaloers moet toekijken hoe ze zich vast klampt aan haar oude relatie. Uiteindelijk vrees ik dat het resultaat hiervan zal zijn dat onze vriendschap permanent naar de filestijnen zal gaan.
|