Verhalenwedstrijd: Muis

[Ieke]

Muis

Muis. Ze zeggen dat je dood bent, Muis, maar ik geloof ze niet.

Hij huiverde en sloeg zijn armen om zich heen.

Zelfs toen je op straat lag met die wond in je borst, zelfs toen ik weg moest gaan uit de kamer en zelfs toen ze me vroegen even te gaan zitten dacht ik dat je het zou overleven.

Hij huiverde opnieuw.

Ik mis je, Muis. Je bent nog maar zo kort dood en ik mis je nu al.

In het ziekenhuis was het warm, maar de kilte van de boodschap trok de warmte uit zijn botten. Muis is dood, Muis is dood…

Hij zat er de hele nacht, zittend op een oncomfortabel bankje met naast zich een stapel ongelezen tijdschriften van twintig jaar terug. Een smerige kop ziekenhuiskoffie in zo’n stom plastic bekertje in zijn handen. Kijkend naar het troebele water dat koffie voor moest stellen maar zeker niet was, vroeg hij zich af of ze nog steeds dood was. En natuurlijk was ze dat nog steeds, maar in gedachten zag hij haar uit bed stappen en samen met hem weglopen, weg van het ziekenhuis, weg van die plaats waar het stonk naar ontsmettingsmiddelen en ziekte. En de dood, natuurlijk.

Een dokter in een witte jas, die ruiste toen hij naar hem toe liep, zei iets tegen hem, maar hij kon niet horen wat. Hij staarde naar de bewegende lippen en pas toen de dokter hem gebaarde mee te komen stond hij als verdoofd op en volgde hem zwijgend.

Op een bankje zat een vrouw te snuffen. Een man stond naast haar, met zijn hand op haar schouder, niet wetend wat te doen. Ze keken hem woedend aan toen hij langsliep. Even leek het alsof de vrouw hem wilde aanvliegen, maar de zware hand van de man hield haar tegen.

Hij duwde de deur open ging op een gammel plastic uitklapstoeltje zitten en keek naar haar. Haar gezicht was gewassen en ze lag onder een smetteloos wit laken. Wat ben je mooi, Muis, zelfs nu je dood bent. Hij streek het haar uit haar bleke gezicht en drukte met trillende lippen een kus op haar koude mond.

Ga niet weg, zei hij zonder iets te zeggen toen hij haar slappe hand pakte. Blijf bij me. Tranen liepen over zijn ingevallen wangen toen hij zijn schoenen uitschopte en naast haar op het smalle bed kroop. Hij legde zijn hoofd op haar borst en een arm om haar heen. Net als vroeger. Maar vroeger zou ze niet stil hebben gelegen, dan zouden haar handen ritmisch door zijn warrige haar zijn gegaan en zou ze hem verhalen hebben verteld tot hij sliep.

Zo lag hij nog toen de dokter hem kwam halen.

‘Kijk eens wat je bloed, Muis,’ had hij gezegd toen ze lag dood te gaan in haar eigen bloed. Hij kon het niet bevatten. Het was allemaal te vlug gegaan. De film van het verleden bleef zich maar traag in zijn gedachten afspelen. Maar nog snapte hij het niet.

En ze had geglimlacht, maar door de pijn werd haar gezicht vertrokken tot een vreemde grijns. En hij had haar in zijn armen genomen en omhelsd, net zo lang tot de onaandoenlijke ambulanceverplegers zijn armen weghaalden, Muis in een witte zak stopten en haar op de brancard tilden. Ze snoerden de riemen aan en schoven haar in de ambulance.

De condoleanceavond vond hij het ergst. Hij slikte, twee, drie keer, maar zijn keel leek dichtgesnoerd en hij kon alleen maar huilen. Toen ze op het bed lag, was ze nog Muis. Nu was ze niet langer Muis. Nu was ze het meisje zoals haar ouders haar graag gezien hadden.

Muis hield niet van vlechten. Haar haar zat in een vlecht. Muis hield niet van kleding met bloemetjes. Ze droeg een trui met bloemetjes. Bloemetjes, zei ze altijd terwijl ze haar spitsneusje optrok, zijn voor meisjes. Ben jij dan geen meisje, vroeg hij haar keer op keer. En altijd was haar antwoord hetzelfde. Nee, zei ze, ik ben Muis.

Alles aan haar was verkeerd. Niets aan haar herinnerde hem eraan zoals hij haar had gekend. De ring die hij haar had gegeven, zat niet langer om haar vinger.

Een aantal dagen later zat hij in de kerk en las hij in de liturgie, dat Muis helemaal geen Muis heette, maar gewoon Esther Verhoef. Hij luisterde naar de woorden van de dominee en keek ondertussen het zaaltje rond. Haar vader, haar moeder, een stel verre neven en nichten, ooms en tantes, oude vrienden en kennissen. De dominee keek hem minachtend aan. Uit zijn ogen blonk duidelijk het-is-jouw-schuld. Hij bleef hem net zo lang aanstaren tot de man in zwarte toga wegkeek.

Toen hij aan haar graf stond, wist hij niets. Hij had veel willen zeggen, maar hij kon het niet. Niet met al die omhooggevallen familieleden van haar naast hem.

Haar moeder snufte en haalde uit haar tasje een minuscuul zakdoekje, waarmee ze de onderkant van haar ogen depte, zodat haar mascara niet uitliep. Haar vader stond erbij alsof

hij zo uit het wassenbeeldenmuseum kwam.

Zijn kleding stak af tegen het nieuw gekochte zwart van de anderen. En hij verachtte ze, allemaal, niet een van die slecht geklede, rijke, lompe zoutzakken uitgezonderd.

Hij keek neer op de glanzende, houten kist en toen naar het bosje zwanebloemen in zijn hand, waarvan de roze bloempjes zacht mee wuifden in de wind. Hij had ze die morgen in de kant van de sloot zien staan en omdat hij wist, dat ze ervan hield, had hij ze meegenomen.

De familieleden keken geringschattend naar zijn miezerige boeketje en stootten elkaar aan. Wat doet die jongen hier en wie is hij, leken ze te willen vragen. Vanuit hun ooghoeken keken ze naar zijn versleten jack en vale spijkerbroek. Op andere momenten zou hij zich omgedraaid hebben en hen recht hebben aangekeken met die ijsblauwe ogen van hem. Uitdagend zou hij hebben gezegd: ‘Had je wat?’

Maar hij bedacht zich en keek weer naar het glanzende hout. Hij knielde neer en legde de bloemen voorzichtig op de kist.

Toen draaide hij zich om en baande hij zich een weg door de mensen. Met zijn handen diep in zijn zakken en gebogen hoofd liep hij van het graf weg. Het grint knarste onder zijn goedkope sportschoenen toen hij de begraafplaats af liep.