"Het zomert in appartementstad"

[Gleipnur]

Naakt zonnen op een royaal ruim, steriel jaren 40 dakterras, uitkijkend op de zee, in een weertje van zo’n slordige 29 graden en het occasioneel briesje dat langs je lijf glijdt als een flinterdunne zijdedoek. Een dakterras van een vriend bijvoorbeeld dat nog van zijn grootouders is geweest. Zijn grootvader verzamelde kunstwerken van cobra kunstenaars die zijn ouders gaan verkopen omdat ze toch geen plaats hebben om ze op te hangen. Er is echter niemand thuis, hij is gaan werken. Was al buiten om 8 uur in de morgen toen jij je slaperig nog een keer omdraaide in de andere kant van het bed waar je overigens niet van geweken hebt. Terwijl hij stilletjes de alarmklok afzet die nog niet afgegaan was om jou niet wakker te maken en naar de woonkamer sluipt, veins je een diepe slaap, maar je weet dat je weldra alleen zal overblijven. In een dakappartement dat niet van jou is maar voor heel even mag je doen aslof, want jij mocht uitslapen. Hij speelde nog even een deuntje op de gitaar, je hoorde hem flarden van zelfgeschreven nummers zingen, zachtjes en morgendnuchter en dan niets meer. Zou hij weg zijn? Echt helemaal weg? De lift. Hij is weg. Je ligt een tijdje met open ogen te doen alsof je uitslaapt, tot het wel weer genoeg is geweest. Je heist jezelf loom en lui het dons uit en strompeld de woonkamer binnen. Je doet alsof je die weer voor de eerste keer ziet en elke stap die je zet lijkt berekend maar dat is niet zo, je zet hem gewoon heel traag zodat het berekend lijkt, dat schept een zeker filmische spanning. Daar hou je van. Tijdens deze kleine verkenningstocht kom je een spiegel tegen in de gang bij de deur en je kijkt erin alsof je jezelf nooit eerder hebt gezien en je strijkt je haren weer in de plooi. De gesloten gordijnen zijn in warm okergele tinten en grof gebloemd. Sixties? Je hebt een zee van tijd dus je laat je weer vallen op de dekens, dit keer wel dwars, over de hele breedte van het twee-kanten-bed. Want nu is het helemaal van jou. Stiekem snuif je toch even de geur van de ander. En al neerploffend grijp je nog een boek mee van het schap. Die felle groene kaft, die springt in het oog en is niet te dik en nog ongeopend. Je opent hem maar half om niet te plooien. Anders merken ze dat je in hun boeken hebt gezeten. Je wil geen sporen achterlaten. Je wil als een toevallig binnengewaaide vlieg de hele oppervlakte hebben betast en onderzocht om dan weer even toevallig weer buiten te vliegen alsof dat je er nooit bent geweest. Niet geplant altans.
Al snel ben je verzonken in het donzig slaapduister en in het verhaal. Je gaat erin mee, niet meer bewust dat je ergens bent waar je niet blijven kan. Toch niet de hele dag. Maar dat besef komt pas weer als even later en twintig blaszijden verder; PENG!, een plotse klap je abrupt uit die andere wereld trekt. Eensklaps ben je weer bij de nuchteren en ligt met strak opgeheven hoofd door de deuropening te spieden. Je brein doorzoekt alle registers naar mogelijke redelijke verklaringen voor dit vreemde gebeuren in de eerst zo vredig achtergelaten ruimte. Maar het enige wat je kan bedenken als een logish gevolg is dat er misschien nog iemand binnen is. Maar dat geloof je niet en je besluit in actie te komen.
Voor je de kamer uitstapt twijfel je toch even en trekt nog gauw iets van kleren aan…want als…
Eens uit het deurgat blijkt alles weer even vredig en statisch als vóór de klap. Op het eerste zicht lijkt er niets veranderd, niets omvergevallen…tot je bij de keuken komt. Dààr nestelt de schuldige zich! Dààr in de hoek van de keuken, op de laminate vloer ligt hij. In honderd scherpe scherven, doch roodkaderig omlijst. De spiegel. De keukenspiegel is van de muur getuimeld… Zomaar! Vreemd, denk je en voor je het weet erken je die eeuwenoude clichée in het gevallen geval en je zegt luidop; “zeven jaren ongeluk“. Maar…voor wie eigelijk? Je besluit dan toch maar alle bijgelovigheid van je af te schudden met de troost dat jij er toch niks mee te maken had, je zat zelfs in een andere kamer toen het gebeurde! Het boek is jouw alibi. Een Indische jongen Kudo Bux of zoiets, vertelt over zijn licht ontvlambare opa-waar-niet-mee-te-sjoemelen-valt-en-toch-graag-gzien-is. En verder ben je niet geraakt want toen gebeurde er dit. Zie dat nu liggen, mag jij dat nog opruimen ook… Maar daar vind je wel iets op. De vuilbak was vol en trouwens, schrijf je op het kattebelletje: Ik wou je het beeld van de misdaadscène niet ontnemen, het heeft wel iets poëtisch, vind je niet? Met dat rood omkaderd?
Je bloedde als een rund, toen je de van thuis meegebrachte pêchen ging afspoelen, onder de kraan, in de keuken…bij de spiegel die je bewust in scherven liet liggen. Je deed nogtans je best om niet in de scherven te lopen. Maar zoveel plaats heb je nu ook weer niet in een dakappartement. Hinkend naar de badkamer waar je de eerste hulp uit het lavabokastje van een ander haalde. En een plakkertje erop, want je wou geen sporen en vooral geen bloedsporen achterlaten op dat tapijt!
Missie volbracht. Voorlopig moet je in die keuken niet meer zijn en je begeeft je met je lamme leden richting dakterras. Dat met uitzicht op zee, uiteraard.

[Gleipnur]

helemaal niets, nee?

[Fladdergeval]

Jawel, wel iets!

Ik moet zeggen dat ik het een heel apart verhaal vind. Ik weet nog niet zeker of het me aanspreekt of niet, maar ik zou in ieder geval heel graag willen weten hoe je verder gaat. Ik ben echt benieuwd hoe je vooral die aanspreekvormen uitwerkt, jij als hoofdpersoon, echt wel apart! Ja, ben benieuwd, plaats je nog een stuk? Trouwens ook nieuwsgierig waarom juist die titel!

Meer dus, alsjeblieft (Al doe je het alleen voor mij , please?)

[Gleipnur]

Ooooh mercie mercie! Alleen al voor die lokroep wil ik dat graag doen! Alleen weet ik niet zeker of ik dat wel kan, want het is eigelijk een beschrijving van een echte situatie. Maar ik heb wel nog zulke dingen geschreven, alleen niet hierop volgend.

De titel? Pff, ja, ik vind titels geven altijd moeilijk en vervelend, daarom heb ik maar voor een parodie op een van Berckmans boeken gekozen; "Het zomert in barrakstad". Goed boek trouwens, maar niet te verglijken met wat ik schijf.

Bedankt voor het lezen én de reactie!!! toedelssss!

(wie weet komt er nog een vervolg)

[tacidvs]

Je bschrijvingen zijn niet pakkend, ik denk dat het komt doordat je er zoveel geeft in zo weinig regels. Ik ben dan wel voorstander van bondig taalgebruik, maar in boeken moeten ook 'rust' zitten en dat mis ik hier een beetje, ik weet niet of dat de bedoeling is. Ik onthield alleen weinig van de introductie. Misschien moet je daar meer ruimte voor inruimen.

Ik vond je gedichten mooier.

[Gleipnur]

tacidvs schreef op 20-07-2003 @ 16:54:
Je bschrijvingen zijn niet pakkend, ik denk dat het komt doordat je er zoveel geeft in zo weinig regels. Ik ben dan wel voorstander van bondig taalgebruik, maar in boeken moeten ook 'rust' zitten en dat mis ik hier een beetje, ik weet niet of dat de bedoeling is. Ik onthield alleen weinig van de introductie. Misschien moet je daar meer ruimte voor inruimen.

Ik vond je gedichten mooier.

Ik begrijp wat je bedoeld, je kan gelijk hebben. De bondigheid komt doordat ik alles snel wou opgeschrevne hebben omda tik bang was dat mijn geheugen het niet veel langer hield. Kan zijn,d at ik het op bepaalde momenten dus nog wat ga uitbreiden..zodat eht rustiger lijkt. Alhoewel...ik en goede voornemens...hmmm. Toch bedankt voor de kritische bijdrage!

Bij nader inzien; het is eigelik wel geen verhaal, eigelijk gewoon maar een momentopname, die kunnen moeilijk anderz dan kort en bondig zijn he? Een beetje als een foto.

[Gleipnur]

ZIEHIER; de herwerkte versie, ik denk dat dit meer aan het statuut van "verhaal" voldoet? Ben er nog niet klaar mee hoor, maar voorlopig is het dus dit.

De t-shirt van over je ogen trekkend zie je weer dat inmiddels herkenbare beeld van een hemel met niets in. Zelfs niet één klein wollige wolkje. En mocht er wel iets te zien zijn, dan zou dat een tamelijk overbelicht beeld geven, want de zon zit op tien graden van loodrecht op je gezicht. Ze staat hoog op dus weldra is het middag, bedenk je concluderend.
Je legt je handdoek nog eens strak want daar lig je liever op dan op een bodem van vastgesmolten keitjes. Het is een royaal ruim, jaren veertig dakterras. Eerder vierkant van vorm en heel steriel qua sfeer. Een dakterras van een vriend bijvoorbeeld, dat nog van zijn grootouders is geweest. Zijn grootvader verzamelde kunstwerken van Cobra kunstenaars die zijn ouders gaan verkopen omdat ze toch geen plaats hebben om ze op te hangen. Eigelijk had je ze graag eens ontmoet, die ouders van hem. Als je iemand kent en weet hebt van vele van zijn typische kantjes wil je toch eens zien van wie hij het allemaal heeft. Hoe hij zo geworden is, misschien. Toch als het gaat om iemand waar je ooit veel meer voor voelde. Je zou bijna kunnen zeggen; waarin je geloofde.

Beton en asfalt. Die asfalt die een tijdje geleden nog op het nieuws kwam als “hoogst ongezond daar kankerverwekkend“, komt vaak in gebouwen voor van die leeftijd. Vorige avond kon je hem nog ruiken ook; een beetje zurig, toen je voor het eerst door de glazen deur het terras betreedde. Bijna heilig deed het aan! Als een opstapje naar die hemel waar geen eind aan kwam. Hij leek slechts noodgedwongen te stoppen; alwaar de zee begon. En zelfs in het water zag je die rooddoorlopen lucht verdergaan en naschitteren. Je ogen hadden niet vaak de kans om zo zalig te kunnen uitrazen, helemaal tot aan de horizon en terug! Zonder de beklemmingen van wijken vol huizen, steden vol appartementsblokken of de kammen van bossen vol bomen.

Rechts van je zie je jezelf liggen als een weerspiegeling in de glazen deur. Ontdaan van het grootste tot het kleinste stuk kleding. Het gaf een vreemd doch aangenaam gevoel van lichte euforie toen je dat laatste stuk kwijtspeelde. Beseffende dat je nooit eerder naakt was in het bijzijn van zoveel licht! Toch niet sinds je uit dat kinderlijfje gegroeid was. Het was een act die je kort daarna als symbool benoemde voor je priemende volwassenheid en de vrijheid die dat gaf. Welliswaar kon niemand je zien, maar dat maakte de betekenis des te groter! Want was je als kind niet het meest bang voor dingen die je niet kon zien? Als zij er waren, dan was dit de grote proef op de som: Hier lig ik, op m’n rug voor het grijpen in m’n meest kwetsbare vorm, onbedekt en onbevangen. Pak me dan als je kan! En je glimlachte met gesloten ogen alsof je glimlachte naar iemand die je, over je heen buigend, net een kus op je voorhoofd gaf. Iemand waar je naar opkeek.

Het occasioneel briesje doet aan als een flinterdunne zijdedoek die speels langs je lijf glijdt. Het is niet van je gewoonte om zo te liggen niksen in een weertje van zo’n slordige 29 graden. Je bent geen strandburger en geen zonneklopper tout cours, maar voor vandaag maak je een uitzondering. Wat moet je anders? Misschien omdat je onbewust zoiets had van; hier op het terras loop ik het minst in de weg. Er is nochtans niemand anders…
De briefing van je aanstaande vakantiejob is pas om 16 uur en eens je hier de deur achter je sluit, kan je niet meer terug, want hij heeft natuurlijk de sleutels mee. Je pakt de ochtend dus traagjes aan en ondergaat hem een beetje in slow-motion. Net als die verkoelende douche gisteravond. Hij vroeg wat je zolang deed in die badkamer. “Gewoon, wat jij doet in de badkamer, maar dan trager.” Hij geloofde je niet en bekommentarieerde al die waterverspilling. Toen moest je weer denken aan wat iemand gezegd had in een boek: “…en dat terwijl water zo duur is aan de kust”.
Hij is nu vast al druk in de weer op zijn werk. Was al buiten om 8 uur in de morgen toen jij je slaperig nog een keer omdraaide in de andere kant van het bed, waar je overigens niet van geweken hebt. Terwijl hij stilletjes de alarmklok aan jouw kant afzette die nog niet afgegaan was om jou niet wakker te maken en naar de woonkamer sloop, veinsde je een diepe slaap, maar je wist dat je weldra alleen zou overblijven. In een dakappartement dat niet van jou is maar voor heel even mag je doen alsof. Want jij mocht uitslapen.
Hij speelde nog even een deuntje op de gitaar, je hoorde hem flarden van zelfgeschreven nummers zingen, zachtjes en morgendnuchter en dan niets meer. Zou hij weg zijn? Echt helemaal weg? De lift. Hij is weg. Je ligt een tijdje met open ogen te doen alsof je uitslaapt en overloopt gisteravond nog een keer. Je herinnert je hoe je toen al zwetend van de warmte in slaap bent geraakt. Uiteindelijk.
Had het aan jou gelegen, dan konden jullie nog uren lekker liggen nachtkletsen. Je bent altijd zoveel stoutmoediger in het donker, als hij je niet kan zien. Dan daag je hem uit met één van je typische levensbeschouwende statements of een vraag over iets waar je al lang over had liggen piekeren en zo dus uit het niets en uit de context lijkt te verschijnen aan hem. Tegenwoordig is hij daarop voorbereid en probeert hij zo snel mogelijk een eind aan de wakkere avond te maken. Deze keer met het voorwendsel dat “ik morgen héél vroeg op moet en een héle dag arbeid moet verrichten. Slaapwel.” Dat laatste dan op iets lievere toon. Als ik dan vraag om nog een laatste afscheidskusje zegt hij “neen” met de nodige verklarende uitleg erbij en dan is mijn hek helemaal van de dam. “En dat jij altijd het laatste woord moet hebben!” Snauwde je hem op kinderlijke toon toe.

Het luilekkerleventje in bed is je wel weer genoeg geweest. Eerst en vooral die warme dons van je lijf! Die trap je even driftig naar het voeteinde. Daar moet je eerst een paar tellen van bekomen om jezelf vervolgens loom en lui het bed uit te heisen. Je strompeld een beetje slaapstram de woonkamer binnen.
Alsof je die weer voor de eerste keer ziet en elke stap die je zet lijkt berekend maar dat is niet zo, je zet hem gewoon heel langzaam zodat het berekend lijkt, dat schept een zeker filmische spanning. Daar hou je van: Je kan je van gisteren niet veel meer herinneren behalve enkele vage flarden. Dat hij je gered heeft en naar zijn woonst gebracht om je te herbergen en laten rusten, want je leek amper halflevend. Een warm bed en een zorgende hand doen wonderen, want kijk, je loopt alweer rond! Je besluit de nieuw aandoende omgeving goed in je op te nemen, zodat je er later kan over vertellen. Wie weet, misschien in een boek.
Tijdens deze kleine verkenningstocht kom je een spiegel tegen in de gang bij de deur en je kijkt erin alsof je jezelf nooit eerder hebt gezien en je strijkt je haren weer in de plooi. Met de andere hand duw je één van de gordijnen opzij om hem toch weer snel te sluiten. Het felle licht haalt je veel te vroeg uit je “nog maar net wakker“-gevoel. Ze zijn grof gebloemd en laten je in een waan van vers opgekomen zonlicht door hun warm okergele tinten. Sixties? Je hebt een zee van tijd dus je laat je weer vallen op de dekens, dit keer wel dwars, over de hele breedte van het twee-kanten-bed. Want nu is het helemaal van jou! Stiekem snuif je toch even de geur van de ander. Al neerploffend grijp je nog een boek mee van het schap. Die felle groene kaft daar, die springt in het oog en is niet te dik en nog ongeopend. Je opent hem maar half om niet te plooien. Anders merken ze dat je in hun boeken hebt gezeten. Je wil geen sporen achterlaten. Je wil als een toevallig binnengewaaide vlieg de hele oppervlakte hebben betast en onderzocht om dan even toevallig weer buiten te vliegen alsof dat je er nooit bent geweest. Niet geplant altans.
Al snel ben je verzonken in het donzig slaapduister en in het verhaal. Je gaat erin mee, niet meer bewust dat je ergens bent waar je niet blijven kan. Toch niet de hele dag. Maar dat besef komt pas weer een tijd later en twintig bladzijden verder; PENG!, een plotse klap die je brutaal en abrupt uit die andere wereld trekt. Eensklaps ben je weer bij de nuchteren en lig je met strak opgeheven hoofd door de deuropening te spieden. Je brein doorzoekt alle registers naar mogelijke redelijke verklaringen voor dit vreemde gebeuren in de eerst zo vredig achtergelaten ruimte. Dat duurt even en het enige wat je kan bedenken als een logish gevolg is; dat er misschien nog iemand binnen is! Maar dat geloof je niet en je besluit in actie te komen. Je hopt het bed af, deze keer veel vlotter dan voordien en gooit het boek met zijn open mond naar de dekens.
Voor je de kamer uitstapt aarzel je even en trekt nog gauw iets van kleren aan…want stel dat…
Eens uit het deurgat blijkt alles weer even vredig en statisch als vóór de klap. Op het eerste zicht lijkt er niets veranderd, niets omvergevallen…tot je bij de keuken komt. Je gooit je blik over de keukenkasten die in een halve rechthoek staan opgesteld. Dààr nestelt de schuldige zich! Dààr in de hoek van de keuken, op de laminate vloer ligt hij. In honderd scherpe scherven, doch roodkaderig omlijst. De spiegel. De keukenspiegel is van de muur getuimeld… Zomaar! Het geeft een beetje een dramatische indruk. Te véél drama om nog subtiel te zijn, jammer je zachtjes en woordenloos in jezelf. Vreemd, denk je en voor je het weet erken je die eeuwenoude clichée in het gevallen geval en je zegt luidop; “zeven jaren ongeluk“. Maar…voor wie eigelijk? Even twijfel je tussen hard weglopen ofwel doen alsof je het niet gezien hebt. Je besluit dan toch maar alle bijgelovigheid van je af te schudden met de troost dat jij er toch niks mee te maken had, je zat zelfs in een andere kamer toen het gebeurde! Het boek is jouw alibi. Een Indische jongen Kudo Bux of zoiets, vertelt over zijn licht ontvlambare opa-waar-niet-mee-te-sjoemelen-valt-en-toch-graag-gezien-is. En verder ben je niet geraakt want toen gebeurde er dit. Zie dat nu liggen! Mag jij dat nog opruimen ook… Maar daar vind je wel iets op.


De vuilbak was vol en trouwens, schrijf je op het kattenbelletje: “Ik wou je het beeld van de misdaadscène niet ontnemen, het heeft wel iets poëtisch, vind je niet? Met dat rood omkaderd?”
De spiegel had je rimpelloze morgen goed verpest, altans; verbroken. Alsof je de draad kwijt was en moest improviseren om het stuk draaiende te houden bedacht je maar iets om jezelf om handen te geven. Het lot weer in eigen heft nemen, dit was jouw ochtend en dit was jouw ruimte! Geen spiegel die jou iets tussen de spaken gooit!

Je bloedde als een rund, toen je de van thuis meegebrachte pêchen ging afspoelen, onder de kraan, in de keuken…bij de spiegel die je bewust in scherven liet liggen. Je deed nogtans je best om niet in de stukjes te lopen. Maar zoveel plaats heb je nu ook weer niet in een dakappartement. Je liet voorlopig de paar gezwollen bloeddruppels liggen om er later nog eens naar te kijken en at op één been je pêchen op. Voet verzorgen en kousen aan! Je zal ze wel niet vergeten zeker, die druppels. Hinkend naar de badkamer waar je de eerste hulp uit het lavabokastje van een ander haalde. En een plakkertje erop, want je wou geen sporen en vooral geen bloedsporen achterlaten op dat tapijt. De hele toestand was er al genoeg over. Als een vlieg weer even onopvallend naar buiten vliegen alsof je er nooit bent geweest… Mooi niet.
Missie volbracht. De vlekjes zijn weg. Voorlopig moet je in die keuken niet meer zijn en je begeeft je met je lamme leden richting dakterras. Dat met uitzicht op zee, uiteraard.

[tacidvs]

Gleipnur schreef op 20-07-2003 @ 21:44:
De t-shirt 'het' i.p.v 'de'

Een dakterras van een vriend bijvoorbeeld, dat nog van zijn grootouders is geweest. klinkt een beetje suf, net alsof die lui slechts een dakterras hadden.

Cobra kunstenaars Alleen 'cobra' zou hier ook wel volstaan volgens mij. Kunstenaars is te algemeen en iedereen snapt alleen 'cobra' ook wel.

Die asfalt dat

Pak me dan als je kan! En je glimlachte met gesloten ogen alsof je glimlachte naar iemand die je, over je heen buigend, net een kus op je voorhoofd gaf. Iemand waar je naar opkeek. mooi

Hij vroeg wat je zolang deed in die badkamer. “Gewoon, wat jij doet in de badkamer, maar dan trager.” Hij geloofde je niet en bekommentarieerde al die waterverspilling. Toen moest je weer denken aan wat iemand gezegd had in een boek: “…en dat terwijl water zo duur is aan de kust”. erg mooi

Terwijl hij stilletjes de alarmklok aan jouw kant afzette die nog niet afgegaan was om jou niet wakker te maken en naar de woonkamer sloop, veinsde je een diepe slaap, maar je wist dat je weldra alleen zou overblijven. In een dakappartement dat niet van jou is maar voor heel even mag je doen alsof. Want jij mocht uitslapen. lief

... je hoorde hem flarden van zelfgeschreven nummers zingen,waarom zingt ie flarden? Beter om iets als "je hoorde flarden van zelfgeschreven liedjes" o.i.d.

Als je wilt becommentarieer ik de rest ook zo, het is kan nogal deprimerend zijn, mijn commentaar, maar ik ben nu eenmaal erg perfectionistisch ofzo.

Over het verhaal, merk ik nu een hevige verlatingsangst op?

[clubje]

Ik vind het te overdonderend.

[Gleipnur]

tacidvs; je MAG dat best hoor, be my guest) als je het er voor over hebt.

Ik merk wel; hoe meer uitgebreider ik het maak, hoe meer mogelijkheden en das soms best verwarrend...maar ik schrijf niets dat ik verzonnen heb; das m'n enige houvast in de grote uitgestrekte wereld der verhaalheid.

Verlatingsangst? Hoe bedoel je, van mij tenopzichte hem? Zo had ik het nog niet beleken...
Of van mij tenopzichte het verhaal?

[Gleipnur]

oh en; hij zong echt flarden.