Verhalenwedstrijd: Het Meisje

[Ieke]

Het Meisje

‘Zo, leuke middag gehad?’ vroeg m’n moeder toen ik – te laat – voor het avondeten aanschoof. ‘Nah, gewoon,’ antwoordde ik ontwijkend.
‘Volgens mij was het heel leuk. Ik zie je glimlachje wel hoor.’
‘Mam, ik lag wel vaker!’ zei ik verontwaardigd.
‘Ja, duidelijk verliefd. De laatste keer dat ik je zag lachen is al weer vijf jaar geleden.’
Waarom weten moeders altijd alles. En hoe kan ze zo luchtig doen over die tijd.
‘Hou op mam.’
‘Hoe heet ze?’
‘Je hebt weer lekker gekookt.’
‘Is ze knap?’
Ja, dat was ze, maar dat ga ik niet aan m’n moeder vertellen. ‘We zijn morgen vrij,’ antwoordde ik daarom. ‘Zie je haar dan weer?’ Een laatste wanhopige poging.
‘Wat hebben voor toetje?’ Met een zucht stond ze op. ‘Jongens…’ hoorde ik haar nog mompelen. ‘Hier, een bord vla kun je krijgen.’
‘Bedankt ma, je bent de beste.’
‘Slijmbal. Ruim jij op, ik moet zo weg.’

Na het opruimen trok ik me terug op m’n kamertje. Het was niet groot, maar wel helemaal mijn domein. Ma kwam hier nooit, wat waarschijnlijk ook het rommelig karakter van het kamertje verklaart. Nadat ik mijn favoriete CD keihard aan had gezet, ging ik op bed liggen. Met alle gordijnen dicht, de lamp uit en met de duistere muziek aan lag ik daar.
‘...De laatste keer dat je ik je zag lachen is al weer vijf jaar geleden.’
Vier jaar, tien maanden en twaalf dagen, om precies te zijn. Een dag later was m’n vader vertrokken. Spoorloos verdwenen. Het enige wat hij had achtergelaten was een klein rotbriefje.

Ik moet gaan, anders doe ik jullie alleen maar pijn.
Ik weet nog niet waar ik heen ga.
Zorg goed voor elkaar.

Patrick.

Zonder een duidelijke reden was hij dus vertrokken. Twaalf was ik toen, zat net in de brugklas. Ik had al een aardige vriendengroep opgebouwd, waar ik veel lol mee beleefde. Totdat die klootzak verdween. Het leek of hij het startsein had gegeven. Een voor een hadden mijn nieuwe vrienden me allemaal in de steek gelaten. De enigste die nog wat om me gaf was m’n moeder.
En nu zij.
Het Meisje.
Vanuit school liep ik richting huis. Het was weer zo’n rotdag geweest. De wiskundeleraar had met me willen praten, of het weg goed met me ging. Ik had weer die vervelende Eric neer moeten slaan, omdat hij me beledigde. Uiteraard was ik ook nog m’n brood vergeten, zodat ik nogal honger had geleden. Al met al, een klote dag. Somber liep ik daar over straat. Opeens zag ik in m’n ooghoek een rode flits. En daar liep zij. Het Meisje. De rode flits bleken haar haren te zijn. Mooi, lang, glanzend haar. ‘Kom dan,’ leek het te wapperen. Snel maar onopvallend ging ik achter haar aan. We waren nog geen tien meter verder, toen ze achterom keek. Ze keek me recht aan. ‘Kom dan,’ zeiden die grote, donkere ogen. Ze loodste me het centrum uit, naar het park. Ze verdween in een paar bosjes. Verdwaasd bleef ik staan. Moest ik haar volgen, die bosjes in, of niet? ‘Kom dan,’ hoorde ik een stem zeggen. Schuchter om me heen kijkend, liep ik de bosjes in. Er bleek een soort ruimte in de bosjes te zijn. Zo’n ruimte waar je vroeger als klein jongetje in speelde. Een open ruimte, omcirkelt door bosjes, afgedekt door twee grote bomen en wat coniferen. In het midden zat Het Meisje. Glimlachend keek ze naar me. ‘uh, hoi,’ stamelde ik.
‘Hallo.’ Nog steeds keek ze me vriendelijk aan. ‘Ga je niet zitten?’ ze wees naar de grond, recht voor haar. ‘Sorry dat ik je gevolgd ben. Als je liever alleen in je hutje wilt zijn, ga ik weer hoor,’ zei ik onzeker.
‘Ga je nog zitten? Anders ga ik wel staan.’ Lenig de daad bij het woord voegend stond ze ineens vlak voor me. De minuten gleden voorbij terwijl we elkaar stonden aan te kijken. Ze had een mooi, fijn gezichtje. Ze had een bleke huid, maar niet ziekelijk bleek. ‘Nou, daar staan we dan,’ grinnikte ze opeens. Tja, wat moet je daar nou op zeggen.
‘Ja.’ Nee, dat maakt indruk, sukkel!
‘Ben je nu zover dat je kunt zitten, denk je?’
‘Jawel.’
Ik had m’n geniale antwoord nog maar net uitgesproken, of ze zat alweer op de grond. Langzaam ging ik voor haar zitten.
‘Zo, leuke dag op school gehad?’ vroeg ze me. Eindelijk iets waar ik normaal op kon antwoorden! ‘Die rotschool!’ begon ik boos. ‘Al die leraren die altijd zeuren of het wel goed met me gaat. Die klasgenoten die me niet met rust laten. “Sombere Man”, noemde Eric me vanmiddag. Zonder echt na te denken sloeg ik hem een bloedneus. Dus ik moest weer naar de afdelingsleider, de derde keer deze week. Weer dreigde hij m’n moeder te bellen. Alsof dat me iets kan schelen! Iedereen moet me gewoon met rust laten!’
‘Ok, ik wil wel weer gaan hoor,’ zei ze gepikeerd.
‘Nee, nee, zo bedoelde ik het niet.’ Ik kon mezelf wel slaan. ‘Iedereen die ouder dan me is, loopt aan m’n kop te zeuren, en iedereen die even oud of jonger is negeert me, of irriteert me. Behalve jij dan nu,’ voegde ik er snel achteraan.
‘Nou, niet zo veel zelfmedelijden,’ zei ze streng. ‘Misschien ligt het ook wel een beetje aan je zelf.’
‘Nu klink je net als m’n moeder,’ mopperde ik.
‘Dat is waar!’ Vrolijk sprong ze op. ‘Laten we iets leuks gaan doen, o gij Sombere Man!’
Ik wou haar niet eens slaan. Misschien kwam het door de manier waarop ze het zei, glimlachend, speels. Waarschijnlijk omdat ze een meisje was. ‘Wat stelt u voor, o Vrolijke Vrouwe?’
Het was een leuke middag geweest. We waren een biertje wezen drinken, hadden een beetje rond geslenterd en hadden veel gepraat en gelachen.
Mijn CD leek me opeens veel te somber om naar te luisteren. Door de leuke middag met Het Meisje had ik zin in vrolijke muziek. Wel jammer dat ik alleen maar van die sombere CD’s had. Morgen maar is een nieuwe kopen.

Langzaam sjokte ik door de lange gangen van de school. Kloteschool. Rotkinderen. Irritante leraren. O god, daar had je Eric weer. ‘Hee Eric,’ mompelde ik. ‘Alles goed met je neus?’ Ik kon het niet laten.
‘Hou je bek, Sombere!’ Nu Het Meisje me ook zo noemde, vond ik het helemaal niet erg meer. Ik glimlachte vriendelijk naar Eric. ‘Sorry Eric, ik wilde alleen maar vriendelijk zijn.’
Stomverbaasd en achterdochtig keek Eric me aan. ‘Word je niet boos? Ga je niet slaan?’
‘Ach, weetje Eric, nee. Het spijt me van gister. Echt waar.’
Dit was leuk!
Heel de wiskunde les zat Eric me nog raar aan te kijken. Ik liet hem maar.




‘Kan ik deze twee CD’s kopen,’ vroeg ik de verkoper van de winkel. ‘Als je genoeg geld hebt wel,’ grapte hij. Een flauw glimlachje en twee nieuwe, vrolijke CD’s later stond ik weer buiten.
‘Hoe was het op school?’ Verschrikt keek ik op. Het Meisje!
‘O, hoi! Ja, goed hoor! Bij jou?’
‘Vast niet zo leuk als bij jou.’
‘Tja, ik moet zeggen dat ik me doodgelachen heb met Eric,’ zei ik.
‘Eric, die had je gister toch nog een bloedneus gemept,’ vroeg ze verwonderd.
‘Klopt, en vandaag daagde ik hem uit gewoonte weer uit. Ik vroeg hoe het met z’n neus ging. Hij noemde me weer Sombere, maar het kon me niks schelen! Ik excuseerde me en liep weg. Je had z’n hoofd moeten zien!’
‘Haha,’ lachte Het Meisje, ‘dat is toch veel leuker dan slaan! Misschien worden jullie nog wel vrienden,’ lachte ze.
‘Nou ja, niet overdrijven he,’ mompelde ik. Ze had gelijk. Het was leuker en makkelijker dan slaan. ‘Verder was het behoorlijk saai op school, eigenlijk.’
Ondertussen waren we weer in het park bij de bosjes aangekomen.
‘Daar is ons hutje weer, Sombere Man.’
‘Ik zie het, Vrolijke Vrouwe.’

Twee uur hadden we daar gezeten. Ik kon goed met haar praten en lachen. Af en toe waren de gesprekken iets minder leuk. Zoals toen ze suggereerde dat het misschien niet hun fout was dat ik geen vrienden had, maar dat ik me nogal afsloot.
‘Ze noemen je niet voor niets Sombere Man,’ had ze gezegd.
Misschien had ze gelijk. Ma zei het ook wel eens.
Maar met de nieuwe CD’s was ik al een goed stuk op weg om Vrolijke Man te worden, dacht ik glimlachend bij mezelf.

‘Hoe gaat het met je vriendinnetje,’ vroeg Ma plagend.
‘Mag ik de appelmoes even.’
‘Ik hoorde vrolijke muziek, en ik zie je heel de tijd glimlachen.’
‘Hm.’
‘Ik ben blij dat er iemand is waar je goed mee overweg kan.’
‘Hm.’
‘Misschien maak je wat meer vrienden als je wat vrolijker en opener wordt,’ zei ze voorzichtig, wetend dat ze een gevaarlijk onderwerp aansneed.
‘Ik was vriendelijk tegen Eric vandaag.’
‘O? Dat is toch die jongen waar je altijd ruzie mee hebt?’
‘Ja.’
‘O, nou, goed zo, denk ik,’ zei ze vertwijfeld.
‘Mag ik van tafel?’


‘Ik zag laatst een man die echt heel erg op jou leek,’ zei Het Meisje. ‘Ik denk dat het je vader was.’
De adem stokte in m’n keel. ‘Ik denk het niet,’ zei ik kortaf.
‘Hoe weet jij dat nou? Jij zag hem toch niet,’ zei ze verwonderd.
‘Ik wil er niet over praten.’
‘Waarover.’
‘Nergens over.’
‘Wat doe je nou flauw dan,’ zei ze een beetje gepikeerd. ‘Ik zeg gewoon dat ik iemand zag die ontzettend veel op jou leek, niks om boos over te worden…’
‘M’n pa is vijf jaar geleden weggelopen, ok,’ zei ik bruusk.
‘Ja, en? Dan kan ik hem misschien toch nog wel hebben gezien?’
‘Ik haat hem.’
‘Dat heeft er nog steeds niks mee te maken dat ik hem misschien heb gezien,’ zei ze. Ze had natuurlijk gelijk. Ik stelde me misschien wel wat aan. ‘Sorry,’ zei ik daarom. ‘Ik praat gewoon niet graag over mijn vader. Hij is zonder reden weggegaan, zonder ook maar iets te zeggen.’
‘Dat spijt me voor je. Echt waar. Maar moet je dat op mij afreageren?’
‘Ik zei toch dat het me speet,’ zei ik nors.

Later op mijn kamer, met sombere CD en al, moest ik weer aan dit gesprek denken.
‘…Maar moet je dat op mij afreageren?’
Op school schelde ik iedereen uit. Mijn nieuwe vrienden, leraren, zelfs de directeur. Iedereen die tegen me praatte sloeg ik een blauw oog. Of een bloedneus, nog mooier. Thuis was ik heel de tijd boos tegen m’n moeder, en zelfs mijn nieuwe vriendin, Het Meisje, liep ik af te katten. Elke keer als ik boos werd veranderden de mensen op wie ik boos werd in mijn vader. Opeens zag ik overal gemeen lachende vaders, niemand anders meer. Allemaal keken ze me aan, ze kwamen steeds dichter bij. Ik hoorde alleen nog maar hun akelig gelach, zag alleen hun gezichten nog.
Zwetend werd ik wakker.
Nog even probeerde ik nergens aan te denken, maar hoe harder ik dat probeerde hoe duidelijker me de droom werd.
‘…Maar moet je dat op mij afreageren?’
Ze had gelijk. Net als mijn moeder.

Langzaam kauwend op mijn broodje zat ik op het grasveld van school. Als ik Het Meisje zo meteen zag, zou ik haar vertellen hoe gelijk ze wel niet had! Na nog 3 saaie uren, en dan zag ik haar weer. Mijn hart begon al buitensporig hard te bonken bij dat idee.
‘Hoi.’ Verschrikt keek ik op. Het Meisje!
‘Hee, hoi! Wat doe jij hier?’
‘Ben je niet blij me te zien?’
‘Jawel, tuurlijk wel! Ik had je alleen niet verwacht hier.’
‘Aangenaam verrast, zullen we maar zeggen.’
‘Zo is het.’
Even viel er een stilte.
‘uhm, hee weetje,’ begon ik aarzelend, ‘je had echt helemaal gelijk.’
‘Waarover?’
‘Nou, dat ik mijn haat tegenover mijn vader niet op jou, of anderen, moet afreageren.’
In de verte zag ik Eric aan komen lopen.
‘Daarom verlieten al mijn vrienden mij. Maar vanaf nu, zal ik weer de Vrolijke Man zijn!’
‘Vaarwel dan, gij Sombere Man!’
‘Hee man,’ zei Eric, ‘tegen wie praatte je?’
Verdwaasd keek ik om me heen. ‘uhm, niemand.’
Het Meisje was weg.
‘Zullen we na school een biertje pakken,’ vroeg Eric.
‘Ja, leuk,’ zei ik een beetje afwezig.
Zouden we dan toch nog vrienden worden?