[Betoog] Oneindige zaligheid.

[Vlooienband]

Oneindige zaligheid


Is het hele leven nutteloos, of bestaat er oneindige zaligheid? Ik ga voor het laatste. Ook al weet ik dat er geen God bestaat die met een vette soeplepel in het doen en laten van de mensheid zit te roeren en, als het snoepje na de spruitjes, een hemel in zijn knapzak heeft. Ik weet dat er oorlog op de wereld is en ik besef dat ik er, hoe idealistisch ik ook ben, niks aan doen kan. Het idealisme is namelijk dé manier om depressief te worden. Alle idealisten hebben twee keuzes, namelijk in het hoogtepunt, tijdens het meest opzwepende moment van het idealisme te sterven voor de onbereikbare standpunten óf er na de climax erachter te komen hoe onbereikbaar die idealen zijn en dus de wereld overhalen collectief zelfmoord te plegen. Ook aan de laatste optie kleven teveel nadelen. De idealist zal namelijk doorhebben dat sektes verboden zijn en de belastingen op sektes té hoog zijn, dus hij of zij zal de wereld stilletjes verlaten met een Glock achter in zijn keel gestopt. Of haar keel, we gaan niet zeggen dat alleen mannen zwak genoeg zijn zelfmoord te plegen.
Vrouwen hebben ook momenten van zwakte. Wij noemen dat echter alleen ongesteldheid, maar dat is een ander verhaal.
Er bestaat ergens dus een plek van oneindige zaligheid. Die plek is voor iedereen anders te defineren, sommige mensen hebben er geen plek voor, maar eerder een moment. Dat moment is weer voor iedereen anders te omschrijven, bepaalde mensen noemen het succes hebben, anderen klaarkomen, anderen geld verdienen en nog andere mensen, dat is het meest vreemde slag mensen, die noemen het liefde geven en ontvangen. Hier kan ik begrip voor opbrengen. Het is namelijk moeilijk om liefde te geven en te ontvangen. Succes is een ruim begrip, iedereen kan het anders defineren.
Het vuilnis buiten zetten zonder doodgeschoten te worden is voor een soldaat, verwikkeld in een hevige oorlog, al een groot succes.
Klaarkomen is een daad die een stuiverhoer binnen enkele minuten al kan verrichten, dus het is niet bijzonder en het kan te vaak gedaan worden, zodat het geen belevenis meer wordt. Nu kan de extravagante, exclusieve en bovendien verdomd dure SM-meesteres of slaaf hier een avontuur van maken, maar we gaan er vanuit dat men geen vijfhonderd euro per uur wil betalen voor een goede beurt.
Het geld verdienen. Dit is een lastige, men krijgt een gevoel van zelfvoldoening als men geld verdient, dus het is een manier van zelfbevrediging. Wat te doen, het opvatten als een manier van zaligheid, of als een gegeven, dat iedereen hoort te doen? Daar er materialisten bestaan, zouden wij dit als het eerste op dienen te vatten. Maar nee, geld is een handelsmiddel. Men moet er boodschappen mee kopen en meerdere mensen hebben die ene dure auto. Het is niet exclusief en makkelijk te bereiken. Geld valt af.
De liefde. Niets geeft zo’n voldoening als een persoon onbeperkt lief te hebben. Men zet zichzelf zo erg aan de kant, dat alleen de partner nog bestaat. De rest van de wereld kan barsten, is nutteloos, zolang de partner alles maar heeft. En die partner denkt, in het meest heilige geval, ook alleen maar aan de ander. De wereld wordt een vrolijke plek, een fijne plek, vol met vrede, liefde en seks. Het laatste is nog niet eens nodig, eer men zo intens gelukkig kan worden door liefde alleen. Niks meer en niks minder dan de liefde van de ander geeft bevrediging, de ander maakt het leven compleet, oprecht en geeft het zin. En hoezeer de materialisten, egoïsten, feministen en zo veel meer groepen, mensen en individuen het ontkennen, is de mens een sociaal dier en heeft zij verzorging, aandacht en, last but not least, liefde nodig.
Wanneer iedereen liefde heeft gevonden, zit men allemaal aan de XTC. Liefde is er nooit in overvloed, maar altijd in een krapte. Of, om Keynes erbij te halen, er zijn te weinig mensen die liefde geven, dus te weinig mensen ontvangen liefde. Te weinig besteders, teveel vragers. Is de mensheid dan gedoemd nooit voor honderd procent bemind te worden? Nee, dat niet. De mensheid geeft en neemt wel degelijk liefde, alleen nooit tegelijk. Als u momenteel bemind wordt, koester die tijd dan. Want liefde is de meest kostbare gift die wij onze nagezaten kunnen leren te geven. Koester liefde, koester het leven. Liefde symboliseert de oneindige zaligheid. Hoe heerlijk.

Een betoog waar ik niet veel soep van kan maken. Eerst kom je als een keiharde rationalist binnen, schop je de boel aan spreekwoordelijke baklappen, maar vervolgens glijd je langzaam af naar de roze zachtheid van de boomknuffelende hippietheorieën waarin liefde, medeleven en vriendschap centraal staan.
Niet eerlijk om andere dingen hard en rationeel te behandelen, maar je eigen punt niet. Maar, ik denk dat het vermaken in dit geval een grotere waarde had dan het gelijk krijgen.

Want de opbouw laat ook te wensen over. "Er bestaat ergens dus een plek van oneindige zaligheid." zeg je. Maar vanwaar de 'dus'? Je hebt tot nu toe alleen idealisme de grond in getrapt en terzijde gesteld dat God niet bestaat. Echt een aanloop tot of legitimatie van deze conclusie zie ik niet.

Vervolgens ram je er 'at random' een aantal dingen in die volgens jouw volgens mensen vallen onder oneindige zaligheid en sabelt ze allemaal (soms best grappig) neer, op de liefde na, waar je wat voorspelbare woorden over spreekt. Daarna sluit je af met een boodschap die wij allemaal al sinds de jaren zestig, nee al vele eeuwen langer, in ons hart dragen, maar waar wij niets mee doen, omdat 'die ander eerste moet beginnen' en omdat mensen nog altijd rasechte egoïsten zijn die liever moorden dan pijn krijgen. Bij wijze van.

Als ik naar je spel- en kleine stijlfouten fouten kijk (zie hieronder) dan krijg ik het idee dat je dit niet nauwkeurig nagelezen hebt. Dat zou ook de rommelige structuur kunnen verklaren. Je had dit nog even iets langer moeten laten sudderen op je computer alvorens het de cyberruimte in te lanceren. Maar ja, het verlangen naar reacties is ook te groot.

"Ookal ..." - Ook al.

"... twee keuzes, namelijk ..." - puntkomma of dubbele punt.

Wel erg vaak 'ik' en 'idealisme' in het begin.

"Wij noemen dat echter alleen ongesteldheid, ..." - Echter en alleen klinkt nogal dubbelop. Bovendien ben ik geen voorstander van vreemde woorden die eindigen op 'heid'. Zeker niet als er betere synoniemen zijn.

"... als men geld verdiend, ... " - Men verdient.

"Dit is een lastige, ... " - Punt.

" ... materealisten ... " - Materialisten, mate-realisten of mater-ealisten? Vreemd. Zoiets zou je normaal nooit fout typen, geloof ik.

LUH-3417

[hacho]

Nadat ik je stukje voor de tweede keer las had ik nog geen idee welke kant je op wil, of wat je duidelijk wilt maken. Je begint goed met een vraag (de lezer wil hier antwoord op) dan komen er vele overpeinzingen en via teveel omzwervingen kom je in de laatste zin tot een conclusie die eigenlijk alleen van toepassing is op de eerdergestelde vraag.

Wel zitten er leuke dingen in: de idealisten en de vergelijking van de soldaat die de vuilnis buiten moet zetten in oorlogstijd en de hoer.

De grap over ongesteldheid is leuk, komt onverwacht maar op het verkeerde moment, ik vraag me zelfs af of hij wel in dit stukje thuishoort.

Als je het nog een paar keer naleest en misschien opnieuw schrijft kan het een erg leuk betoog worden.

[Vlooienband]

LUH-3417 schreef:
Een betoog waar ik niet veel soep van kan maken. Eerst kom je als een keiharde rationalist binnen, schop je de boel aan spreekwoordelijke baklappen, maar vervolgens glijd je langzaam af naar de roze zachtheid van de boomknuffelende hippietheorieën waarin liefde, medeleven en vriendschap centraal staan.
Niet eerlijk om andere dingen hard en rationeel te behandelen, maar je eigen punt niet. Maar, ik denk dat het vermaken in dit geval een grotere waarde had dan het gelijk krijgen.

Want de opbouw laat ook te wensen over. "Er bestaat ergens dus een plek van oneindige zaligheid." zeg je. Maar vanwaar de 'dus'? Je hebt tot nu toe alleen idealisme de grond in getrapt en terzijde gesteld dat God niet bestaat. Echt een aanloop tot of legitimatie van deze conclusie zie ik niet.

Vervolgens ram je er 'at random' een aantal dingen in die volgens jouw volgens mensen vallen onder oneindige zaligheid en sabelt ze allemaal (soms best grappig) neer, op de liefde na, waar je wat voorspelbare woorden over spreekt. Daarna sluit je af met een boodschap die wij allemaal al sinds de jaren zestig, nee al vele eeuwen langer, in ons hart dragen, maar waar wij niets mee doen, omdat 'die ander eerste moet beginnen' en omdat mensen nog altijd rasechte egoïsten zijn die liever moorden dan pijn krijgen. Bij wijze van.

Als ik naar je spel- en kleine stijlfouten fouten kijk (zie hieronder) dan krijg ik het idee dat je dit niet nauwkeurig nagelezen hebt. Dat zou ook de rommelige structuur kunnen verklaren. Je had dit nog even iets langer moeten laten sudderen op je computer alvorens het de cyberruimte in te lanceren. Maar ja, het verlangen naar reacties is ook te groot.


LUH-3417

Jups, je hebt gelijk. Wat kan ik zeggen, ik was redelijk blij en vond dat het wel eens op "papier" gezet kon worden. Nu ben ik er vanochtend vroeg voor uit mijn bed gekomen om alsnog de spelfouten te verbeteren, maar dat had ik online nog niet veranderd.
Nu wel, overigens.

De stijlfouten heb ik nog niet veranderd, maar dat komt nog wel. Ik moet het eigenlijk herschrijven, alleen ontbreekt het me aan de tijd. Helaas.

Het feitelijk en hard behandelen van de eigenlijk ook harde feiten, heb ik expres gedaan. Onder het motto van harde afzeikerij hoort bij harde feiten en knuffelige ophemelingen horen bij de knuffelige theoriën.

Ik ga het nog herschrijven.

[Vlooienband]

hacho schreef:
Nadat ik je stukje voor de tweede keer las had ik nog geen idee welke kant je op wil, of wat je duidelijk wilt maken. Je begint goed met een vraag (de lezer wil hier antwoord op) dan komen er vele overpeinzingen en via teveel omzwervingen kom je in de laatste zin tot een conclusie die eigenlijk alleen van toepassing is op de eerdergestelde vraag.

Wel zitten er leuke dingen in: de idealisten en de vergelijking van de soldaat die de vuilnis buiten moet zetten in oorlogstijd en de hoer.

De grap over ongesteldheid is leuk, komt onverwacht maar op het verkeerde moment, ik vraag me zelfs af of hij wel in dit stukje thuishoort.

Als je het nog een paar keer naleest en misschien opnieuw schrijft kan het een erg leuk betoog worden.

Hoi,

Dat gevoel had ik ook toen ik het schreef. Ik voelde me blijer dan gewoonlijk en wilde een poging wagen dit onder woorden te brengen in een betoog de wereld te knuffelen. Normaal wil ik het tegendeel, dus het ging me niet makkelijk af


Ik ga het eens braafjes herschrijven.

Ik merkte dat je worstelde met gevoelens die je zelf veel te positief vind.

LUH-3417 - Maar, dat is het betrekken van atuobiografische gegevens bij het betekenis toekennen van de tekst. Als Saussure het zou horen! Oei, oei, oei...