muur bouwen

[brunettespy]

aantal weken geleden ben ik het huis uit getrapt met de reden dat ik mijn moeder 'negeert' zou hebben en haar zo behandeld te hebben zoals hoe haar familie het deed ( ze is vroeger lichamelijk en fysiek mishandeld, ik sloeg en schold mijn moeder trouwens niet uit dus hoe ze daar bij komt..). volgens haar zou ik haar ook haten, wat helemaal niet zo is maar als zij zo wilt denken doet ze dat maar. steeds meer ruzies thuis met als gevolg dat ik zonder mijn mobiel het huis uit werd getrapt. (ik woon in een opvang al 9 jaar maar het doel daarvan is nog steeds om mij weer thuis te plaatsen). na ongeveer 2 weken vond die opvang het tijd dat ik weer eens thuis ging slapen.

na een preek van 2,5 uur was er weer vrede. 1 weekend ging het goed tot vrijdag avond ( 7 juni 2013) ik kwam thuis en ik kreeg opeens te horen dat mijn zusje haar vriendinnetje bij ons liep slapen en dat ik bij mijn moeder in bed moest slapen omdat er anders geen slaapplek voor haar was. dit wilde ik natuurlijk niet dus ik werd boos omdat ze het niet mij hadden overlegd. en ik vind mn moeders bed absoluut niet lekker liggen en word 's nachts steeds wakker en dat vind ik niet zo fijn als ik de volgende dag vroeg moet gaan opstaan om te gaan werken. toen heb ik mn moeders matras omgewisseld met die van mij zodat ik door kon slapen.

ik kreeg tijdens dat wisselen van matras ruzie met mn zusje omdat zij niet wilde dat ik mijn matras pakte. na anderhalf uur naar elkaar geschreeuwd te hebben kwam mn moeder zich er mee te bemoeien. (ik hou er niet van als mensen dichter dan 1 meter straal in mijn buurt komen) dus mijn zusje moest zo nodig heel dicht bij me te slaan en ik vroeg haar gewoon of zij naar achteren wilden gaan want ik raak anders in paniek en zou ik haar weg duwen. waarop mijn moeder reageerde als je haar aanraakt dan beuk ik je helemaal in elkaar en gooi ik jou met je spullen het raam uit. daarna nog de hele nacht ruzie gehad.

volgende dag (zaterdag) was er geen eten in huis dus moest na het werken boodschappen halen. nou mn moeder had geen geld meer dus ik moest alles betalen. kom ik thuis hebben mn moeder en mn zusje zo een ruzie dat er klappen werden uitgedeeld, ik duwde daarom mn moeder weg ( sorry hoor wat bezield haar om een kind van 11 te slaan ). ze begon mij hele maal uit te schelden en zei dat we onze spullen moesten pakken en we moesten vertrekken.

die avond mocht mn zusje weer thuis slapen (ik wist niet eens dat ze weg was ik had mezelf afgesloten van de groep door de hele avond in mn slaapkamer mijn dingen te doen.
ik moest de volgende dag weer werken en ging daarna gelijk langs huis om spullen op te halen, heb toen ook even met mn moeder gesproken en die zij dat ze niet boos was op mij maar op mijn zusje omdat die zo brutaal was. mn moeder vertelde toen ook geel trots dat ze tegen haar had gezegd als ze nog een keer zo brutaal is dat ze haar helemaal in elkaar gaat slaan. dan maakt het haar niet uit als jeugdzorg komt.

ik had twee dagen niet gegeten omdat we vlak voor het eten uit huis waren getrapt (best slim van mn ma, mij boodschappen laten halen op mijn kosten en me dan uit huis trappen) dus ik at ook gelijk wat omdat ik niet genoeg krijg in die opvang. ik liet daarna de afstandbediening vallen en toen brak de hel los. mn moeder begon me helemaal uit te schelden (ik ben vroeger gepest en dat weet ze, ze zei al die dingen die die kinderen ook tegen mij zeiden, en ze raken me ook echt omdat ik weet dat het zo is).

(toen ik een paar weken geleden dat gesprek had met mn moeder zei ze tegen mij dat ik die torenhoge muur die ik om mij heen had gebouwd moest afbreken omdat het nergens voor nodig was, dus was daar ook mee bezig. )

tijdens dat uitschelden zei ze ook dat alles mijn schuld is. en elke keer als ik weer ruzie met haar heb komt dat ter sprake. normaal ben ik een zelfverzekerd meisje wat tog wel bang is om gekwetst te worden en de laatste twee weken helemaal omdat ik bezig was met mijn 'muur'.
normaal als mijn moeder en ik ruzie hebben doet het me helemaal niks, ik word niet boos, ik ga gwn verder met mijn ding terwijl zij mij ondertussen voor alles uitmaakt. maar nu ben ik huilend het huis uit gegaan. en heb de hele avond gehuild en geslapen.

mn moeder bedreeg me ook en zei: zoals hoe jij mijn leven heb verpest, verpest ik die van jou 10 malen keer erger. want ik walg van je vies kanker tyfus pluris hoer. en ik zeg dit uit de grond van mijn hart! ik ga jou uit die opvang uitschrijven en jou heel ver weg van mij droppen zodat ik jou nooit meer hoef te zien. val dood kut kind!

het gaat al een tijd niet goed met mij. ik krijg veel op mn kop voor mijn 'diva' gedrag van die opvang en het wil maar niet op houden. nu heeft mijn moeder morgen een gesprek met de baas van die opvang om mij uit te schrijven. ik ben nu best wel radeloos. want dit keer zat ik volgens mij niet fout. en ik weet dat zij niet goed in haar hoofd is. ik moest ookal op vrij jonge leeftijd volwassen worden om voor mijn moeder te kunnen zorgen. zij ziet niet hoeveel inspanning dit kost voor mij.
en ik wil niet dat ze dit op mijn zusje gaat afschuiven want ik wil dat die nog kind blijft en niet belast word met de psychiatrische problemen van mijn moeder.

sorry voor het lange verhaal en ik heb liever geen tips zoals dat ik moet gaan praten met haar want het gaat oor in en oor uit bij haar. niks dringt haar door!

[BorderCross]

Ik heb het hele verhaal gelezen en no offense, maar ik denk dat de rollen moeten omdraaien en jouw moeder die opvang in moet gaan. Eigen kinderen slaan? Ze zo erg bedreigen?
Je bent 19 jaar, je bent technisch gezien volwassen, je kan zeggen tegen die opvang waar je zit dat ze mogen stoppen met proberen je terug naar huis te krijgen, want het schiet blijkbaar niet op. Als je een lange tijd weg bent van huis, denk aan een maand ofzo, dan zal je moeder vast wel inzien dat ze fout zit. Zo niet, dan hoef je toch echt niet bij haar in huis te gaan mag ik hopen? Ik zou niet gaan verontschuldigen als ik jou was, en praten heeft (zoals je zelf al aangeeft) zeker geen nut als je moeder al boos wordt als je de afstandsbediening laat vallen..
Laat het rusten lijkt mij het beste advies hier, hoewel de situatie mij erg lastig lijkt voor je. Ik wens je succes en sterkte.

[brunettespy]

ik ben 17

[On efil]

Misschien maar iemand zoeken die boven je moeder staat, en dan haar eens even flink kleineren, slaan, en de grond in praten ;]

[BorderCross]

Oh, ik dacht 19..

[brunettespy]

Mn moeder is in haar jeugd al erg gekleineerd en al dat soort dingen dus dat wil ik haar niet aandoen om die belevingen weer aan te doen

[BorderCross]

brunettespy schreef:

Mn moeder is in haar jeugd al erg gekleineerd en al dat soort dingen dus dat wil ik haar niet aandoen om die belevingen weer aan te doen

Maar dat is toch geen reden voor haar om al die dingen tegen jou te zeggen? Dan zou ze juist moeten weten wat voor effect het heeft. Je zou daarover met haar kunnen praten?

[brunettespy]

Alles wat ik tegen haar zeg dringt haar niet door. Ze is 10 tallenjaren geleden al naar een psycholoog gegaan maar dat heeft geen nut gehad

[igfy]

Neem een volwassene op die opvang of op school in vertrouwen en vertel wat er thuis gebeurd. Hij of zij kan dan professionele hulp inschakelen als dat nodig is.

[brunettespy]

Ik heb alles al tegen een vertrouwenspersoon vertelt maar dat deed geen baat.

[brunettespy]

ik ben zojuist alweer uit huis getrapt.. maar dit keer was het vele malen erger dan daarvoor.
ik had de hele dag gewerkt en had me daar niet op voor bereid (kreeg ineens een telefoontje van waarom ik niet kwam opdagen). had vannacht okal weinig geslapen, dus was vandaag niet echt op mn best. Ik kwam thuis en mn moeder die had boodschappen gehaald vanmiddag.( normaal haal ik altijd boodschappen) dus die had alles verkeerd gehaald. ik werd daarom alleen maar nog chagrijniger want ik had die dag daarvoor heel slecht gegeten omdat er niet genoeg was gemaakt. dus dat hielt in dat ik vandaag okal bijna niks zou eten. dus ik zat wat te klagen over het eten terwijl ik mijn moeder hielp met het bereiden van het eten. ik vond dit absoluut niet te eten maar heb het deels wel door mn strot kunnen douwen terwijl iedereen bij mij thuis al wat anders hadden gepakt en het eten hadden weg gegooid.
uiteindelijk heb ik mn eten ook weggegooid..

ik wilde wat anders gaan maken en vond wat eten in de vriezer.. mijn moeder zat ondertussen al tegen me te praten ( sinds dat ik voor t eerst uit huis was getrapt zegt ze t steeds tegen me en dat was ong. 2 maanden geleden.) ik ben heel erg gehecht aan die opvang waar ik al bijna mijn hele leven woon, ik zie de medewerkers daar met wie ik al een hele sterke band mee heb opgebouwd ook als mijn familie!
mijn moeder zegt steeds tegen me dat ik uit die opvang moet want ze beginnen me te haten. ze walgen van je. niemand vind je leuk daar. *naam van een medewerker waar ik best veel van hou* haat je ook ze zegt steeds tegen me dat je daar weg moet, zo snel mogelijk. en okal zeg ik tegen mijn moeder dat het me niets doet. het doet me pijn heel veel.

ik ben normaal een meisje dat niks van haar gevoelens laat merken. sommige mensen denken zelfs dat ik die niet heb. ik laat mijn zwakte ook nooit aan iemand zien. ik stel me nooit bloot. heb ook met niemand medelijden maar t doet me ook eigenlijk niks.
maar als je al ongeveer twee maanden lang hoort dat van iemand die steeds tegen je zegt dat een dierbare je haat, walgt en noem maar op begint dit echt pijn te doen.



ik was het zat dat mn moeder dat steeds tegen me zei dat ik zei dat okal haten ze me. ik ga mezelf niet veranderen voor andere mensen. ze moeten me accepteren zoals ik ben en anders kijk je maar de andere kant op. mn moeder was hier niet van gediend en werd toen echt boos. ze heeft mn eten weggegooid dat ik voor mezelf klaar aan t maken was. ik moest binnen een aantal minuten mijn spullen pakken en oprotten. toen ik eenmaal de deur uit wou gaan stond ik bij de trap * mijn moeder bovenaan* ze stond zn 80 cm van me af en deed alsof ze me sloeg en trapte maar dat scheelde ook geen 2 cm! ik liep rustig de trap af.. toen liep ze me achterna, ik vroeg toen wat ze ging doen waanrop ze antwoordde ik ga jou buiten helemaal in elkaar trappen zodat iedereen het kan zien! ik ga jou dood trappen! en dan mag je zusje lekker 112 gaan belen en bureau Jeugdzorg dat boeit me lekker tog niet want ik heb tenminste rust, ik heb jou dan tog lekker in elkaar getrapt! ik zei dat ze normaal moest doen en zich niet zo moest gedragen( thuis ben ik de moeder omdat ik al op vrij jonge leeftijd voor mn zusje en mn moeder moest zorgen ipv zij) ik liep naar boven want ik wilde die schande niet op straat hebben en had ook geen zin in de politie.

ik stond toen in de woonkamer waar mijn moeder mij bedreigde met de dood maar dat ze het niet deed omdat ze dan de bak ingaat. ze zou verhuizen naar het buitenland samen met mijn zusje. want haar man had tog alles al geregeld daarvoor. maar ze bleef doorgaan dat ze me dood ging trappen ze pakte mn haar vast en trok er heel lichtjes aan en zei ik wil jou zo door de kamer heen gooien. ze deed daarna nog een paar beuk bewegingen naar mijn gezicht toe met nogal veel kracht. weer scheelde dat maar 2 cm. mijn zusje schreeuwde steeds naar mijn moeder toe NIET DOEN! NIET DOEN! IK GA DE POLITIE BELLEN! NIET DOEN! maar omdat mijn zusje al de hele tijd zich aan het bemoeien was met de discussie die mijn moeder en ik al eerder hadden werd mijn moeder oook nog eens boos op daar en zei rot maar lekker met je kanker zus op. ik ga hier weg en ik meen het serieus. boeit mij niet wat jeugdzorg zegt. ik ben tenminste van jullie af. en jij brunettespy gaat uit die opvang en gaat ergens anders wonen. ik zei ja ja ja ik ga al een andere woonplek vinden.begeleid kamerwoning ofzo. ze zei toen nee nee nee nee dat ga jij niet doen, want je bent nog minderjarig en dan moet ik alles voor je betalen. je gaat maar op straat zwerven. mijn zusje reageerde daarop en toen werd mn moeder echt gek. ze begon te gillen niet normaal. ik bedoel dit absoluut niet sarcastisch maar t leek alsof een poppetje van een tekenfilm al zijn kracht bij elkaar gilde als je weet wat ik bedoel.ze begon een discussie met mijn zusje aan en dat is echt olie op vuur. d situatie thuis werd alleen maar erger. mn moeder liep snel op me af en sloeg me bijna ik ben toen met mijn spullen de straat op gerent naar die opvang toe.

maarja ik moet hier weg! ik wil t niet maar t moet..
ik heb op internet al gekeken en ik wilde niks met altra en/of spirit te maken hebben, ik heb daar nogal een slechte ervaring mee. ik woon trouwens in amsterdam en wil in amsterdam ook graag een plek vinden..

ik vroeg mij nu ook af hoe ga ik dit later doen. met mijn kinderen als ik die krijg. mijn moeder heeft in haar verleden veel meegemaakt en dat is te zien in onze opvoeding. ik wil absoluut niet dat mijn kinderen ook zo een leven krijgen als mij. ik wil ze niet geestelijk mishandelen. al volwassen zaken op hun dumpen. en al absoluut niet dat hun mijn finaciele zaken gaan regelen

[Pluis]

Aangezien het probleem exact hetzelfde is als de vorige keer voeg ik je topics even samen.

En wat betreft je zorgen over hoe jij later als moeder bent: jij bent niet je moeder. Een deel van je gedrag krijg je aangeleerd, maar het grootste gedeelte van je leven gebeurt door jouw eigen keuzes. En jij mag ervoor kiezen om je kinderen niet te mishandelen en een lieve moeder te zijn. En jij mag er ook zelf voor kiezen om je eigen zaakjes te regelen en dat niet aan je kinderen over te laten. Dat kan je allemaal zelf later. Mijn pa is ook afschuwelijk opgegroeid (hij had een mishandelende vader) maar die heeft mij zo opgevoed dat ik daar niks van mee heb gekregen, dus het kan zeker.

[Lumpie]

Ik denk dat het wel verstandig zou zijn om 112 te bellen zodra je moeder dit gedrag vertoont. Dit gaat nog eens vreselijk uit de hand lopen, en dat gebeurd helaas nog veel te vaak (familiedrama's)

Jullie raken psychisch volledig verknipt door je moeder op deze manier. Uit je verhalen blijkt overduidelijk dat je moeder een tijdje aan de zware medicijnen in een inrichting moet verblijven, want ze heeft echt hulp nodig.

Kortom: loop langs het lokale politiebureau en/of jeugdzorg en doe je verhaal. Neem trouwens ook je zus mee naar een gesprek zodat jullie beide je verhaal kunnen doen. En geen gemaar, maar gewoon doen, want dit klinkt als een tikkende tijdbom. Sterkte!