[Verhaal] Jezelf terugvinden in een treincoupe...:p

Het leven is een raar iets, ik besef me dat ik het leven automatisch associeer met de mens. Hoewel deze 2 dingen onlosmakelijk aan elkaar zijn verbonden, bekruipt me toch het gevoel dat ze soms erg ver van elkaar afstaan. Wanneer heb je eigenlijk een leven?

Het is leeg in de trein en ik probeer het nadenken te vermijden, maar wat doe je als brainstormen nadenken wordt, nadenken piekeren en je leven voor je het in de gaten hebt is verandert in
een grote contemplatie.

Als ik meer geld had zou ik weggaan, reizen, acting on impulses, die zin ga ik de komende tijd niet meer vergeten denk ik. Jammer genoeg brengt mijn OV me niet verder dan Nederland, dus Amsterdam it is and shall be, don’t cry for me Rotterdam…

Wow, mijn gedachtegang blijft me verbazen, de mens is onwetend. Als iemand op straat aan me zou vragen: Femke, ken jij jezelf? Dan zou ik zonder na te denken steevast: JAAAA uitroepen, schreeuwen, springend zingen. The truth and nothing but the truth…Ik ken mezelf helemaal niet, soms betrap ik me erop dat ik mijn gedrag en de manier waarop ik op dingen reageer beschouw als de maatstaf voor “de normale reactie”, zodra dat iemand daarvan afwijkt, en ik het niet meer snap, vind ik het echt vreemd en ga ik me ontzettend druk lopen maken. Ik hoor het me nog roepen: Wat is er aan de hand met die jongen? Wat doet hij raar!! Pff ik wordt gewoon genegeerd!! (Terwijl ik hem die dag ervoor nog een liefdesverklaring deed die ik daarna meteen nietig verklaarde, dat noem ik dan een normale reactie)

Aangekomen in Den Haag (Then Hagued, zoals de slecht, engels sprekende vrouw voor me verschillende malen herhaalt) besef ik me, dat ik eigenlijk nooit deze kanten op reis, nooit over nagedacht eigenlijk, dat er daar ook nog leven is, ga ik dan altijd zo onnadenkend door het leven? Ik beschouw mezelf altijd als “De oppernadenker”. Nachtenlang lig ik wakker, onduidelijke dingen (abnormale reacties) herhalend, mensen analyserend en antwoord gevend op vragen die er niet toe doen (In Then
Hagued rijden trouwens ook trams).

Zou de hoeveelheid die je nadenkt te maken hebben met je intelligentie? Ik krijg het altijd weer voor elkaar om verbanden te leggen tussen dingen die weinig met elkaar te maken hebben en probeer altijd dingen te zien die er niet zijn (voor het geval ik later cartoonist als beroep wil uitoefenen). Net alsof mensen die minder nadenken minder goed in het leven staan, I think not.

Nadenken en fantasie is een dodelijke combinatie. Ik vraag me af of ik in staat ben die twee dingen gescheiden te houden. Stel me de vraag: Waarom zijn de bananen krom? En onmiddellijk doemt het beeld van een banaantje met lippenstift op die zingt: When my baby smiles at me I go to Rio…de Janeiro. Ik ben onmogelijk…

Sociologie, politicologie, psychologie, logie, logie, logica (wat niet terugslaat op dat logie) is ver te zoeken bij al deze vakken. Het gedrag van de mens, de geest van de mens. Wat kan mij dat in godsnaam schelen, ik kan mezelf niet eens analyseren!!
Station Leiden, could it BE een more onbeduidende plaats. Te bedenken dat als ik aan Leiden denk ik denk aan kaas (Leidsche kaas, Goudsche kaas, Edammer..whatever). Ik denk niet eens na over alle mensen die er zijn geboren, zijn gestorven (gestikt in een blokje kaas!?), verdriet hebben gehad, ruzie hebben gemaakt (schat, je weet #@!#% toch dat ik niet van Edammer hou). Het is de ver van mijn bed show. Leiden, zo nietszeggend doch leven er dezelfde soort mensen als in Amsterdam, zoals jou, zoals mij, zoals ons.

Ik haat het woord ons (een pond Leidsche kaas dan maar) alleen al bij het horen van het woord ons krijg ik spontaan bindingsangst. Jij moet er ook niks meer van snappen he, mijn liefje, mijn schatje, mijn honingbeertje, mijn suikerklontje (BLEGH, BWEUCK).

Ik ben een mens die geneigd is altijd de moeilijkste weg te kiezen (would it be easier if she wasn’t here). Ik heb altijd een excuus klaarliggen voor mijn gedrag, een smoes om mezelf voor te houden. Als zij er niet was geweest, was er misschien iets anders geweest waardoor het niet ging, of misschien ook niet.. ACT ON IMPULSE!! Jij, ik, jij en ik, jij, zij, jij en zij, AAAARGHH!! Waar ben ik in godsnaam mee bezig (behalve mijn volslagen achterlijke reis te voltooien naar Amsterdam alleen maar om mijn schrijverschzieltje te redden).

Wowww, Femo in Amsterdam, mijn einddoel, mijn bestemming, maarruh wat nu?! Madame Tussaud, het sexmuseum? Been there, done that!! Op het sexmuseum zal ik niet ingaan, sex is het gebied van GodGiphart, Giphartgod, die grens zou ik niet durven schenden.

In het half uur dat ik hier nu ben zijn er al twee mensen geweest die gevraagd hebben: Tjong pong Babi Pangang Bami (lees: mag ik met je op de foto, HET LEF, HET GORE LEF). Zal ik mijn naam dan maar gelijk veranderen in: Femo het hollandse meisje (gvrdmm, zit er een sticker op mijn voorhoofd waar op te lezen is: Ik ben een boer ofzo) Mocht er iemand komen vragen wat ik hier doe, schrijvend op een bankje, dan zal ik verheugd roepen: Ik bestudeer de biodiversiteit van het landschap!!! (lees: ik check de brainpower look-a-likes en andere goddelijke wezens die zich om de een of andere vreemde reden schijnen te verzamelen in Amsterdam).

Ik kan je wel vertellen, dat de trein me meer inspiratie bracht!! Ik krijg het idee dat het eleven thirthy is, nee mensen het is niet mijn biologische klok die dat uitwijst, maar de ranzige vadsige ramenwasser (die zijn bilnaad nog net niet in mijn oog duwt).

To be or not to be in Amsterdam. Zelden heb ik een stad meegemaakt die zo onpersoonlijk en anoniem is als Amsterdam. Er zijn bijna geen mensen die lopen in een groepje met meer dan drie personen(correctie: Er zijn bijna geen mensen die lopen in een groepje met meer dan drie personen TENZIJ ze op schoolreisje zijn of roepen: yo yo yo wazzup locsta, homie). Contact met vreemden is hier praktisch niet (uitgezonderd van een paar figuren die roepen: Heyy meisje, meisje, iek vien jou leuk).

De trip naar de toeristenwinkeltjes was wel zeer aangenaam, na verschillende keren: hello can I help you? te hebben gehoord en dan te antwoorden met een plat Rotterdams accent: neej hoor wijffie het wil wel lukken, begon ik de smaak te pakken te krijgen (CAN I HELP YOU GELOOF IK, HAHAHA SUKKELS SUKKELS, mijn misantropische gedachtes spelen op!!)

Charme, aangeprate charme, heeft onze hoofdstad. Veel toeristen, weinig te zien (sterretjes, ze zien sterretjes, maar ik betwijfel of de sprankelende museums en winkeltjes dat teweeg hebben gebracht). Amsterdam…dare to be different. Helaas blijkt die zin meer op te gaan voor de toeristen dan voor de plaatselijke bevolking zelf. Tevergeefs wacht ik op mannen in roze verenpakjes en vrouwen met rode laklaarzen, het is duidelijk dat dat niet een van de trekpleisters is die je overdag moet verwachten. Ik geef het op, back to Rotterdam, the city I love!!!