Verhalenwedstrijd: Een dún zesje

[Ieke]

Een dún zesje


‘O mam!’ kreunde Sanne terwijl ze haar boeken uitpakte. ‘Je begrijpt er ook helemaal niets van!’ zoals altijd was de moeder van Sanne weer aan het zeuren over haar cijfers. ‘Je moet echt eens wat beter je best doen hoor’ mopperde haar moeder, ‘Je hebt nu al weer een 5.8 gehaald!’ ‘een 5.9’ verbeterde Sanne. Haar moeder, die nu echt geïrriteerd raakte, schreeuwde: ‘wat maakt dat nou uit! In plaats van de hele tijd achter de tv hangen moet je eens wat meer met je huiswerk bezig. Altijd dat gezeur over de rest van de klas. Dat íédereen een slecht cijfer had en jij daarmee vergeleken nog wel een goed cijfer hebt…’ ‘MAM! Ik doe hartstikke mijn best!’ Onderbrak Sanne haar, ‘ik heb pas nog een 9 voor techniek gehaald! En een 8.5 voor tekenen!’ ‘Laat me nou eens uitpraten!’ Riep haar moeder, en rustig vervolgde ze: ‘Sanne, ik weet dat je heel goed bent in techniek, tekenen en handvaardigheid, maar dat zijn écht de minst onbelangrijkste vakken. Zorg nou maar eens dat je een 8 komt te staan voor Frans en Geschiedenis, dan hoor je mij niet meer mopperen. Je staat een dikke voldoende voor de vakken waar je niets aan hebt: techniek, tekenen en handvaardigheid, maar echt, geloof me, de vakken waarvoor je nu een dun zesje staat zijn echt veel belangrijker.’ Sanne voelde een vlaag van verschrikkelijke woede; ze gilde: ‘En als ik nou eens tekenares wil worden hè? Als ik nou eens naar de kunstacademie wou? Nou, wat zijn dan je belangrijkste vakken? Ja! De vakken waar ik een díkke voldoende voor sta!’ Sanne werd helemaal rood van woede en haar moeder keek haar vreemd aan. Even was het helemaal stil, maar toen riep haar moeder: ‘Naar je kamer! En ik wil je de hele dag niet meer zien!’ Sanne rende de trap op en plofte neer op haar bed. Daar liet ze haar hoofd snikkend op haar kussen vallen; wat een rotmoeder had ze toch. ‘Een dun zesje’ mompelde ze woedend, een dún zesje… pff… wat een rotmoeder… en ze viel in slaap.



De volgende ochtend werd Sanne wakker. Mama heeft me niet eens meer voor het avondeten gewekt, dacht Sanne geschrokken. Dan zou ze wel heel boos zijn. Nou, dacht Sanne, dat ben ik ook. Ze stikt maar met haar dúnne zesje.

Sanne draaide zich om. Had ik maar een vader, dacht ze. Al mijn vriendinnen hebben een vader. De mijne is er vandoor gegaan met een andere vrouw. Even voelde Sanne medelijden met haar moeder, maar toen ze weer aan gisteravond dacht, werd dat medelijden meteen vervangen door woede. Zonder na te denken liep Sanne naar de deur en riep: ‘Logisch! Logisch dat papa je verlaten heeft!’ ze knalde de deur dicht en liep weer naar haar bed. Ze had haar kleren van gisteravond nog aan. Getsie, dacht Sanne, maar ze had geen zin om andere kleren aan te trekken. Ze ging onder de dekens liggen. Gelukkig is het weekend, dacht ze. Even lekker geen cijfers of zeurende moeders meer. Ik blijf lekker in bed liggen. De hele dag…

Maar om 1 uur had Sanne al 2 boeken gelezen en de Hitkrant tot aan de roddels toe uit. Ze verveelde zich en had een verschrikkelijke honger. Logisch, als ze geen avondeten, ontbijt en zelfs nog geen middageten had gehad. Sanne besloot toch maar om naar beneden te gaan. Daar zat haar moeder op de bank de krant te lezen, ‘Ben je daar eindelijk?’ zuchtte ze, ‘Pak snel even wat te eten en ga zitten’ zei ze, alsof er niets gebeurd was. ‘Sanne pakte een boterham en deed er kaas op. Ze schonk een beker melk in en ging tegenover haar moeder op de bank zitten. ‘Heb je de héle tijd geslapen?’ vroeg haar moeder ongelovig. Sanne maakte een gebaar dat ze haar mond vol had en vervolgde: ‘Nee, ik heb ook nog even gelezen.’ ‘Dat dacht ik al’ zei haar moeder rustig, ‘maar had je een droom ofzo?’ Sanne schudde haar hoofd, ‘Nee, niet dat ik weet’ zei ze met volle mond. ‘Hoezo?’ ‘O, ik dacht dat ik je hoorde schreeuwen’ zei haar moeder onverschillig, of tenminste, dat probéérde ze, maar het kwam er nog al bedroefd uit.

Sanne voelde zich rood worden. Ze weet nog maar al te goed dat ze in de deur opening had geroepen: Logisch! Logisch dat papa je verlaten heeft!

Snel nam ze een grote hap van haar boterham, zodat ze voorlopig niets hoefde te zeggen. Ze at snel haar boterham op zonder iets te zeggen. Toen ze haar brood en melk ophad, stond ze op en zei: ‘ik ga me douchen!’ ze rende naar boven naar de badkamer en kleedde zich langzaam uit. Zou ze het gehoord hebben? Dacht ze verschrikt. Zou ze gehoord hebben wat ik heb geroepen? Een paar uur geleden had ze niets liever gewild dan dat mama haar had gehoord, maar nu…

Sanne stapte onder de douche en liet het water over haar huid heen stromen. Steeds probeerde ze zich ervan te overtuigen dat haar moeder het niet precies gehoord had, maar steeds weer zag ze het bedroefde gezicht van haar moeder voor zich die zei: ‘O, ik dacht dat ik je hoorde schreeuwen.’ De stem van haar moeder was zo kil, Sanne kreeg er kippenvel van, ondanks ze onder de warme douche stond. Ze bleef nog een tijdje dromend onder de warme douche staan, tot ze hoorde: ‘Sanne! Je bent nu wel lang genoeg onder de douche geweest! Ik wil afwassen!’ het was haar moeder. Sanne schrok op, ze stond inderdaad al wel een kwartier te dromen. Snel draaide ze de douche uit, die stomme boiler ook, dacht ze. Bij hun huis kon je namelijk niet douchen en afwassen tegelijk, zowel het douchewater en het afwaswater werd dan lauw. Ze droogde zich af en besloot om alvast met haar huiswerk voor maandag te beginnen. Ze zal haar moeder eens laten zien wat ze kan! Dit keer haalde ze niet meer een dún zesje, nee, deze keer ging ze een dikke 7 halen! En daar zal ze nu voor gaan werken.



De hele dag werkte Sanne aan haar huiswerk. Het was verschrikkelijk. Ze had maandag een PW frans én een SO handvaardigheid. Normaal zou ze verschrikkelijk hard zijn gaan leren voor handvaardigheid om haar 9 die ze stond te behouden, maar dit keer schoof ze handvaardigheid aan de kant en begon ze met Frans.

Om 8 uur ging ze naar bed, zodat ze de volgende dag weer lekker fit zou zijn om te kunnen leren.

Ook de hele zondag werd in beslag genomen door het huiswerk. Sanne nam ook nog even paragraaf 7 en 8 van aardrijkskunde door voor het SO van woensdag.

Toen ze maandag op school kwam was ze helemaal voorbereid op het PW Frans.

Voor het SO handvaardigheid had ze niks gedaan. Haar moeder vond handvaardigheid toch een onbelangrijk vak, dat had mama zelf gezegd.

Vrolijk kwam ze het schoolplein ophuppelen. Melanie, haar beste vriendin, kwam naar haar toe gerend. ‘Goed geleerd voor het PW en SO van vandaag?’ vroeg ze hijgend van het rennen. ‘Ja, best wel’ antwoordde Sanne. Ze nam zich voor nog niet té enthousiast te zijn, stel dat ze tóch een onvoldoende haalde. Dat zou natuurlijk vreselijk zijn. Sanne schudde haar hoofd en probeerde die gedachte weg te werken. Tuurlijk haalde ze geen onvoldoende.

De bel ging.

Het eerste uur hadden ze SO handvaardigheid. Sanne had er niets aan gedaan. Ze had het zelfs niet even doorgelezen en wist dus niet eens waar het over zou gaan. Ze kreeg haar SO voor zich en tot haar grote schrik ging het allemaal over de geschiedenis van beelden. Dat was haar zwakste punt. Meteen kreeg Sanne spijt dat ze niets aan Handvaardigheid had gedaan. Meer dan de helft wist ze niet, en met een raar gevoel in haar hoofd verliet ze aan het eind van het uur het lokaal. Onder Biologie dacht Sanne de hele tijd aan het SO handvaardigheid. Ze had zeker weten een onvoldoende. Sanne kon haar aandacht niet bij de les houden en toen ze voor de 3e keer niet oplette toen er een vraag aan haar werd gesteld, kreeg ze strafwerk: een opstel schrijven over de bloedsomloop.

Toen Sanne naar de hal liep om een plekje te zoeken voor de pauze, begon ze haar woede af te reageren op Melanie; ‘Oo Mel, nu heb ik handvaardigheid slecht gemaakt én ook nog strafwerk voor biologie. Zo erg zat ik toch niet te dromen onder bio? Wel?’ Melanie haalde haar schouders op. ‘Nou? Melanie! Geef eens antwoord. Je bent toch mijn vriendin?’ schreeuwde Sanne. Melanie knikte verschrikt. ‘Ja, natuurlijk. Maar eh… eigenlijk heb je die straf wel verdiend’ zei Melanie voorzichtig, ‘Je lette inderdaad niet eh… niet zo goed op’ vervolgde ze.



Sanne sprong op. Iedereen in de hal keek naar haar. ‘Zo!’ riep ze, ‘Dus, ik heb het nu gedaan hè? Ik let áltijd op onder biologie! ALTIJD! Maar nu let ik één keertje niet op, en ik heb meteen strafwerk aan m’n neus hangen! En jij…’ Sanne wees vol afgrijzen naar Melanie ‘JIJ vind dat ik het verdiend heb?? MIJN BESTE VRIENDIN vind dat ik mijn straf heb VERDIEND?’ ‘Ja’ antwoordde Melanie, die nu ook was opgestaan. ‘Ik weet dat je in een pesthumeur was’ zei ze rustig, ‘en ik wil je ook best helpen met dat opstel, maar als jij al je woede op mij afreageert en de hele tijd op mij gaat zeiken, zoek je het zelf maar uit!’ Melanie stapte met grote passen weg uit de hal, naar de wc.

Even dacht Sanne: Wat een trut, nou, ze zoekt het zelf maar uit. Maar al snel had ze spijt van die gedachte, van wat ze tegen Melanie had gezegd, van de ruzie met haar moeder. Van alles.

Ze keek om haar heen, naar de starende gezichten van de bruggen, en rende snel naar de wc’s. Daar hoorde ze een gesnik van achter een wc deur. ‘Mel?’ fluisterde Sanne… er kwam geen antwoord. Toch wist Sanne zeker dat Melanie in de wc zat. ‘Mel, het spijt me heel erg.’ Zei Sanne. Op dat moment ging de bel. Sanne liep de wc uit, op weg naar Frans.



Het PW ging hartstikke goed. Maar toch had Sanne een raar gevoel. Ze had voor de eerste keer ruzie met Melanie. Langzaam fietste Sanne naar huis. Daar keek ze nog even Aardrijkskunde door, en ze liet zich op haar bed vallen.



Om kwart over 6 kwam haar moeder binnen om te zeggen dat ze gingen eten. Sanne schrok op uit haar gedachten. Ze had wel 2.5 uur op bed gelegen! Pff… wat ging de tijd snel. Onder het eten was het stiller dan gewoon. Toen Sanne haar eten op had glipte ze meteen weer naar boven. Daar poetste ze haar tanden en ze ging weer slapen… maar slapen kon ze niet…



De volgende dag kreeg Sanne haar cijfer voor handvaardigheid terug: een 3.4

Normaal zou ze dit echt heel erg hebben gevonden. Dit keer maakte het haar niet uit. Ze stond nu nog steeds een voldoende. Maar haar gedachten zaten bij Melanie. Ze hadden de hele dag nog geen woord tegen elkaar gezegd. In de pauze verbrak Sanne de stilte tussen Melanie en haar; ‘Melanie,’ begon ze, ‘het spijt me van gisteren. Ik bedoelde het niet zo en… ik had gewoon een pestbui.’ Zo, dat was er uit. Melanie keek op. Toen zei ze: ‘Het spijt mij ook. Dat ik niets terug zei toen jij je excuses aanbood in de wc. Ik durfde gewoon niet. Ik heb de hele nacht niet geslapen.’ ‘Ik ook niet’ zei Sanne lachend. Ook Melanie glimlachte nu. ‘Ik had een 7.1 voor handvaardigheid!’ zei ze blij. ‘Ik een 3.4’ zei Sanne. Ze zag dat Melanie schrok. ‘Maar het maakt me niks uit hoor. Ik had niet geleerd.’ vervolgde Sanne snel. ‘O’ zei Melanie, ‘Nou, zullen we maar naar Frans gaan. We krijgen ons PWcijfer terug…’ ‘O ja!’ zei Sanne opgewekt, ‘Volgens mij heb ik dat wel goed gedaan’ en de meiden liepen naar het Franse lokaal.



Sanne kreeg haar Franse PW terug. Meteen verscheen er een grote grijns op haar gezicht. Ze had een 8.9! Melanie had een 5.7, een dún zesje. Melanie was best tevreden met haar cijfer. ‘Hmm… een voldoende!’ zei ze tegen Sanne, en ze grijnsde. En toen ze op Sanne’s PWblaadje keek, werd die grijns nog groter!

‘WOW!’ riep ze uit; ‘JE HEBT EEN 8.9!’

Sanne lachte verlegen… ja, ze had een 8.9 én ze was weer vriendinnen met Melanie. Dit is de leukste dag van mijn leven, dacht Sanne tevreden.



Toen ze thuis kwam vroeg haar moeder zoals altijd of ze al cijfers terug had.

‘Ja’ zei Sanne ernstig. Ze wilde nog niet verraden dat ze een heel goed cijfer had gehaald. ‘Laat me raden’ zei haar moeder verveeld ‘een 5.6 en een 5.8?’

‘nee’ zei Sanne, een 3.4 voor handvaardigheid en… ‘EEN 3.4??? riep haar moeder uit??? Een dikke vette onvoldoende???’

‘Ja’ zei Sanne ‘Dat is toch geen belangrijk vak? Handvaardigheid? Dat heb je zelf gezegd’. ‘Dat heb ik niet gezegd’ antwoordde haar moeder; ‘ik heb alleen gezegd dat Frans en Geschiedenis veel belangrijker waren’

‘Maar ik heb voor Frans een 8.9!’ Riep Sanne uit.



Haar moeder keek verbaast:… ‘Nou!, dat is wel heel goed dan. Maar als je naar de kunstacademie wil, is Frans niet zo belangrijk. Handvaardigheid wel. Dus, ik zou toch maar wat beter je best doen voor handvaardigheid.’

Even stond Sanne op het punt om in woede uit te barsten. Heel even maar.

Toen lachte haar moeder. ‘Geintje!’ riep ze lachend.