Hoi iedereen,
ik ben een soort van boek aan het schrijven. Hier een stukje uit het derde hoofdstuk van mijn boek. De hoofdpersoon is met twee neefjes en een zusje op de boot naar Schotland in de zomervakantie. Eerlijk zeggen wat jullie ervan vinden aub!
‘Hé, kijk dat nou!’ Giovanni wees ons op een televisie in de hal van de boot. Ik had dat soort televisies door de hele boot zien hangen. Vooral op de verschillende punten waar het het drukste was; bij de restaurants, de plaatsen waar de trappen en de liften bijeenkwamen, de winkels en de informatiebalie. Tot nu toe had ik alleen maar reclame gezien op de televisies.
‘Dat is tof!’ Roberto vond het zo te zien erg interessant wat er vertoond werd. Flora keek nieuwsgierig.
Ik besloot om ook maar te kijken. Op het scherm werd een rond mannetje in een soort vreemd pak vertoond. ‘Mr. Save’ stond er in grote letters aan het begin van het filmpje. Mr. Save bleek iemand te zijn die met allemaal toneelstukjes de passagiers liet zien wat ze moesten doen als er brand was, een overstroming of als er bijvoorbeeld iemand gewond was. De toneelstukjes waren zo dom dat ze grappig waren. Bij brand sliep Mr. Save gewoon door, maar toen het alarmsignaal klonk werd hij wakker. Hij telde op zijn vingers hoe vaak het signaal ging. Drie keer. Nu raakte Mr. Save helemaal in paniek, maar hij zei ‘Calm, calm, calm’ tegen zichzelf en werd weer rustig. Hij zag ineens de rook waar hij al die tijd mee omringd was. Hij ging op de grond liggen, daar waar de minste rook was. Ook pakte hij een brandblusapparaat en bluste. We keken alle Mr. Save filmpjes twee keer. De andere passagiers keken ons aan of we gek waren, niemand keek ook naar de televisie, maar wij vonden het zeer vermakelijk.
‘Calm, calm, calm!’ zei Flora, ‘Dit is te gek!’
Na de filmpjes, toen er weer reclame kwam, besloten Roberto en Giovanni om zich te gaan verdiepen in de spelletjes aan boord. Terwijl zij zich op de flipperkasten en andere onzin stortten, pakten Flora en ik onze handdoeken en toilettassen uit de miniscule hut en gingen naar de sauna.
We kwamen binnen en… er lagen kleren in de verkleedruimte! Er was dus nog iemand in de sauna. Flora deed de deur open en keek voorzichtig door het raampje. Maar ik hoorde het al. In de sauna zaten vier leden van een geheim, Amsterdams, nouveaux riche gezelschap. Het waren zonnebankgebruinde vrouwen, behangen met gouden sieraden. Zij waren een jaar of dertig en gingen met z’n vieren een ‘vriendinnenweekendje’ naar Newcastle. Ondertussen lieten zij zich verwennen tijdens deze ‘cruise’. Zij respecteerden zichzelf zeer, en hadden een baan als call-center agent, stewardess, of manageden ergens iets. Af en toe hadden zij een vriend, maar meestal waren zij ‘happy en single’. Meestal waren zij aardig, we konden er wel bij, dachten we.
Flora en ik kleedden ons uit en deden een handdoek om. Flora is slank en had een enorme badhanddoek, ik ben dik en had een klein handdoekje, mijn badhanddoek lag nog in de auto. Quasi-zelfverzekerd stapte ik de sauna binnen. De leden van het Amsterdamse gezelschap keken verstoord op, maar toen ze zagen dat de twee binnensluiperts twee onschuldige meisjes van een jaar of vijftien waren gingen zij weer verder met het voeren van een verhitte discussie over hoe slecht het wel niet was om met je haar in zo’n sauna te zitten, die hitte zou wel ontzettend slecht voor hun (geblondeerde, zij het niet gepermanente) haardos zijn.
Flora en ik zeiden niets. De sauna was wel heel warm. Ik zat daar maar met mijn handdoek om, ik vond het een beetje saai. De Amsterdammers verdwenen. Flora en ik begonnen een gesprek over het verschil tussen winterwortels en gewone wortels. Waarom wisten we niet. Na een tijdje had ik zo’n honger (het was al een uur of acht) en had ik het zo warm dat ik het niet meer uithield. Ik stapte resoluut uit de sauna en ging onder de douche staan. Een moment werd ik duizelig van de overgang tussen warm en koud, maar toen ik me gewassen had voelde ik me helemaal schoon, en deed schone kleren aan. Flora volgde mijn voorbeeld.
Toen we bijna klaar waren werd er op de deur geklopt. Verschrikt keken Flora en ik elkaar aan. Dit was een sauna voor vrouwen, een vrouwelijk persoon zou dus gewoon doorlopen. Ik liet Flora de deur openen. Het was onze vader. Flora en ik scholden hem de huid vol. Hij had het recht niet om hier te komen! Dit was voor vrouwen.
|