[verhaal] Julie

[Anne]

Korte inleiding... is het wat?


Twee maanden geleden heb ik me laten overvliegen van het platte Nederland naar het bebergde Noorwegen, waar het ’s winters altijd sneeuwt en waar het in de zomer niet veel warmer is dan thuis. Ik ben er dus niet op vooruit gegaan en mijn familie en vriendin vroegen me waarom ik niet naar het zuiden ging, maar ik werd getrokken door dit wilde en onherbergzame landschap. Misschien wel omdat het past bij mijn leven. Mijn verhaal, ik heb het nooit verteld, maar hier in de stad verzin ik het en speel mijn eigen personage.
Het is nu lente en de sneeuw smelt langzaam weg. De mensen verlaten hun warme huizen en wagen zich op de straat, hun mutsen nog steeds ver over hun oren getrokken en hun handschoenen en sjaals hebben ze ook nog niet thuisgelaten. De mensen op de straat spelen ook allemaal hun eigen personage, maar in mijn verhaal zijn ze alleen maar figuranten.
Ik ben naar deze stad gekomen, ver van huis, om mijn vlieger van vroeger op te laten en straks in de zomerblauwe lucht na te kijken en uit te zwaaien. Om afstand te doen van dromen uit het verleden en om afscheid te nemen van wat er vroeger was. Om een nieuwe start te maken, maar vandaag hoorde ik dat ik misschien niet lang meer alleen ben. Ze zeggen dat ze plannen heeft om me achterna te reizen. Ze schijnt bij mijn ouders geweest te zijn om mijn adres te vragen en toen mijn ouders het niet wilden geven, heeft ze mijn opa en oma gebeld. We zijn toch vriendinnen, Julie en ik? Dat heeft ze gezegd. Gemeen, want mijn opa en oma weten niet beter dan dat het waar is en ze hebben haar mijn adres gegeven. Tegen Simon heeft ze laten vallen dat ze me wil opzoeken. Hij belde gisteren.
Dat zou betekenen dat ik haast moet maken met mijn verhaal. Dat is ook de reden dat ik de mensen op straat aan mijn raam voorbij zie lopen, maar dat ik me heb opgesloten hier in huis. Net nu de zon doorbreekt en het weer mooi lijkt te worden, moet ik hier zitten achter een wit beeldscherm en zie ik de woorden en zinnen langzaam op het papier verschijnen, terwijl ik zit te bedenken wat ik verder nog moet schrijven.
Ik ben Julia, maar ik word door vrienden Julie genoemd. Ik ben vierentwintig jaar, blauwe ogen, bruin haar, kapsel met rare plukken (maar wel heel hip), ik draag normale kleren, heb een normaal postuur (maat 42 is een gemiddelde maat in Nederland en ik zit daar net iets onder) en hou van lezen, films kijken en muziek. Ik woon tijdelijk in Oslo, waar ik in een boekhandel werk, maar sinds gisteravond heb ik het plan om heel snel door te trekken naar het noorden van Noorwegen waar ik door niemand gevonden zal worden. Ook niet door haar.

Mijn verhaal is nooit verteld,
maar nu ze ernaar vragen,
verzin ik het en speel
daarna mijn eigen personage.


"Haast je, Julia, de tijd is bijna op."

[Saarah]

Ik vind dat het vlot leest, en het maakt me wel nieuwsgierig naar wat er gebeurd is... Dus doorschrijven!