Hallo,
Ik heb een vraag. Eigenlijk is het een lang verhaal, maar dat bespaar ik jullie.
Ik had een vriend, hij was altijd super lief voor me en we deden alles samen. Ik kon nooit boos op hem zijn en hij nooit op mij, totdat het ongeveer 3 maanden geleden minder goed ging. Ik kreeg nieuwe vrienden op school. Bij mij speelt het probleem: als ik iets nieuws in mijn leven heb, stort ik me daar vol op. Dat had ik dus eerst bij mijn vriend, maar door die nieuwe vrienden is dat minder geworden richting mijn vriend. Ik heb daar nog steeds zoveel spijt van en ik heb een beetje het gevoel dat dit 1 van de redenen is dat het uit is gegaan. Ik heb gelukkig na 2 weken een middenweg gevonden en ik ben er sterker uitgekomen. Zo sterk dat ik mijn (ex) vriend alleen maar leuker vond.
Totdat hij het opeens uitmaakte. Hij had van te voren gewaarschuwd dat hij me pijn ging doen, maar ik wilde niet luisteren. We hebben na dat gesprek nog een maand een relatie gehad en uiteindelijk heeft hij het toch uitgemaakt. (In totaal hebben we 1 jaar en 2 maanden iets gehad).
Ik ben er kapot van. Ik kan niet meer normaal naar school, niet meer eten en alles.. Ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd.. Nu weet ik dat deze pijn slijt na een tijdje, maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Hij was mijn eerste 'officiele' vriend zegmaar.
Nu praat ik nog wel eens met hem, maar als ik vraag of het nog goed kan komen zegt hij dat ik er niet op moet hopen..
Nu is dus mijn vraag: is dit een: nee het gaat niet meer goedkomen. Of is het: het zou misschien goed kunnen komen later, maar is niet zeker?
Of zijn deze antwoorden allebei niet goed?
Sorry, het is uiteindelijk toch best een lang verhaal geworden, dus bedankt voor het lezen☺️
|