[Verhaal] Werktitel: Fallout

Hallo! Ik heb nog geen echte titel hiervoor, omdat ik nog niet weet wat het wordt. Misschien blijft het bij dit korte 'sfeerbeeld', maar misschien schrijf ik er nog meer omheen. Ik ben in ieder geval benieuwd of dit interessant is en/of lekker leest.

- - -

De zon stond al hoog aan de hemel toen Frank de top van de Rots bereikte. Uitgeput bleef hij liggen. Hij voelde hoe zijn beschermende kleding aan zijn lichaam plakte, hoe de zon alles deed broeien. Hij rook zijn eigen, oude zweet, gemengd met de geur van droog rubber. Alles jeukte, alles was smerig. Hij veegde het stof van masker. De handschoenen piepten over de doffe glazen. Na verloop van tijd verdween het lichte gevoel in zijn hoofd. Zijn longen konden weer voldoende zuurstof naar binnen zuigen.
Frank had de Rots beklommen om na te kunnen denken. Hij had gedacht zijn zenuwen te kunnen bedaren door over het uitgestrekte landschap te kijken. Nu hij, hersteld van de klim, rechtop zat en om zich heen keek, kon hij zich niet concentreren. Het uitzicht eiste al zijn aandacht op.
Het land zag er eindeloos moe uit. Uitgeput, droog en leeg. Een leegte die als een vacuüm aan hem leek te zuigen. Al zijn energie verdween in de barsten in het zand, in de dode bomen en struiken. Dit was een land dat niet kon geven, dit land kon alleen maar nemen. Zelfs de uitgedroogde bessen die sommige planten nog droegen, namen de levens van zij die stom genoeg waren ervan te eten.
Vanaf de Rots zag hij de weg die naar het Dorp liep verdwijnen aan de horizon. Het zag er uit als een litteken, maar in dit landschap was het het enige dat herinnerde aan een ander verleden. Als het pas geregend had, kon je er zonder gasmasker op lopen, dankzij het asfalt. Maar niemand had een reden om ergens heen te lopen. Mensen wilden alleen maar weglopen. Naar tijden die er niet meer waren, naar plaatsen die dood of dodelijk waren. Frank kende het gevoel en iedere keer op nieuw beklom hij de Rots, de grens van zijn uitgeteerde wereld.

Hij werd geroepen. Vanuit het dorp klonk een doffe schreeuw. Iemand die met zijn hoofd uit het raam stak, een gasmasker met een behandschoende hand tegen het gezicht gehouden. Frank zuchtte. Hij had niet op een kreet van blijdschap durven hopen. Zoiets zou geen plaats kunnen vinden in dit land. Direct opgezogen worden door de gapende grond en de gebarste bomen. Maar de schreeuw, weggemoffeld door het rubberen masker, echode. Zo'n schreeuw bleef hangen tussen de dode struiken.
Frank stond weer rechtop en controleerde of zijn eigen masker nog goed zat. Hij trok zijn handschoenen strakker om zijn handen en daalde de Rots af. Hij moest het besluit nemen.

Hij stapte de amateuristische sluis in en spoelde zijn kleding af met regenwater. Hij gooide zijn kleding in de mand en spoelde zijn naakte lichaam ook af. In een gebroken spiegel kon hij zijn bleke en magere lijf zien. Snel zocht hij naar vreemde bulten, harde plekken of brandwonden. Geen regel, maar een persoonlijke voorkeur. Hij vond niets. De kleren die hij eerder aan had gehad lagen nog in de kist. Hij trok ze aan en was weer zo schoon als mogelijk was in deze verdoemde wereld. Natuurlijk, de regen kon ook besmet zijn en de sluis was niet luchtdicht. Bovendien had niemand een geigerteller. Voor hetzelfde geld was de kist waar iedereen zijn schone kleding in deed wel besmet en liep iedereen rond met vuile kleren. Wie weet was de hele bunker wel een mislukking en sijpelde de radioactiviteit door onopgemerkte spleten en gaten naar binnen. Frank voelde bijna hoe de straling zijn cellen aanviel en aantastte en hoe zijn lichaam, zijn onbetrouwbare en incompetente lichaam, de foute cellen niet afbrak maar zich liet vermenigvuldigen. Hij begon te zweten en probeerde de gedachten uit zijn hoofd te zetten. Hij stapte door de binnendeur van de sluis.

Het was een benauwde ruimte. Teveel mensen kropen langs de muren, in de slagschaduwen hun eigen lijf. Een kaars stond op een tafel, naast een teil water, een roestige schaar en en naald en draad. Frank zei niets, maar liep direct naar het bed dat in de hoek stond. Maria lag onder de dekens, haar hoofd nog bezweet. Ze sliep. Klaus zat haast haar op de stoel, zijn hoofd voorover gebogen. In zijn armen hield hij een bundel smerige doeken. Ze bewogen.
Frank voelde zich licht in zijn hoofd. Dat komt door het koude water, hield hij zich voor. Gewoon de schok van de warme zon en daarna het koude water. Er is niets met me aan de hand. Ik ben nog gezond. Ik blijf gezond. Klaus keek op toen Frank voor hem stond. Hij schudde met zijn hoofd.
“Laat zien”, zei Frank.
Klaus deed een lap opzij en liet een rood en gerimpeld gezicht zien. Klaus leek te twijfelen.
“Helemaal.”
Frank zag de fragiele borstkas paniekerig op en neer gaan. Overal kleefden bloed en slijm. Twee armen zwaaiden schokkend in het rond, vechtend tegen de wereld. Het was een jongetje. De benen. De benen waren vergroeid, aan elkaar. Frank pakte de brede flap vlees vast en voelde. Hij kneep en rolde. Het kind krijste het uit.
“En?”, vroeg Klaus.
“Nee.” Achter zich hoorde Frank gemompel.
“Kunnen we niet...”, begon Klaus, “kunnen we...”
“Nee. Ik voel niet genoeg botten en we hebben niet genoeg materiaal. Het weinige dat we hebben, gebruiken we niet voor hopeloze gevallen. Fick komt pas over drie weken weer.”
Klaus zuchtte. Hij vouwde de lappen toe en wiegde het kindje. Hij dook met zijn hoofd bijna in de bundel en maakte geluiden.
“En Maria?” zei iemand vanuit een hoek.
“Ze redt het wel”, zei Frank. “Klaus zorgt voor haar en het is niet haar eerste keer. Geeft dat maar aan mij.” Hij wees op de bundel.
Klaus wendde zijn gezicht af en sloot zijn ogen, maar hij gehoorzaamde. Frank legde een hand op zijn schouder en keek hem streng aan. Niet slap worden, dacht Frank, alsjeblieft niet slap worden Klaus. Als jij breekt, kan iedereen breken. Als jij breekt, zal ik ook breken. Niet slap worden, Klaus. Het leek te werken. Klaus stond op en ging naar de tafel om zijn spullen op te ruimen.
Frank liep door de mensen heen naar de sluis. Hij pakte zijn beschermende kleding uit de mand, legde het kind erin en maakte zich klaar. Controleerde zijn handschoenen, zijn laarzen en zijn masker. Alles was in orde. Hij pakte het kind uit de bundel lappen, hield het onder zijn arm en liep naar buiten. De ondergaande zon verblindde hem.

- - -

LUH-3417

[T_ID]

Jij hebt erg veel Stalker gespeeld geloof ik.

Dat valt op zich wel mee, maar ik heb me ondertussen wel veel beziggehouden met radioactiviteit en alle toebehoren. Op zoek gegaan naar fotoboeken van Tsjernobyl en Pripyat, het één en ander erover gelezen, enz. Het fascineert me op allerlei gebieden. Dood is natuurlijk altijd boeiend voor mensen, maar een onzichtbare en haast onbegrijpelijke dood is nog veel boeiender. Bovendien vind ik het hele idee van een menselijke beschaving die probeert na een grootschalige ramp overeind te blijven interessant. Op deze manier kan ik het eigenlijk allemaal combineren.

Anderzijds is dit een invulling van mijn wens dat het boek Dr. Bloodmoney van Philip K. Dick zes keer dikker was.

LUH-3417