Straat

Voor het eerst sinds lange tijd heb ik me er toe aangezet een tekst te schrijven. Ik denk dat ik voortaan geen titels meer verzin, maar mijn teksten nummer. Ze voegen geen meerwaarde toe.

- - -

Voor zover ik u kan vertellen is de wereld nooit anders geweest. En ik kan u verzekeren dat ik een betrouwbare bron ben. In tegenstelling tot de anderen die veroordeeld zijn tot het leven, heb ik me teruggetrokken. Teruggetrokken in mijn huis, teruggetrokken in mijn schommelstoel. Bij het venster.

De straat waaruit mijn uitzicht bestaat is nooit anders geweest. Ik leun soms op mijn rechterelleboog en soms hang ik links, maar niets veranderd. Ik heb de straatstenen al zo vaak geteld dat ik niet meer weet hoe vaak ik ze telde. Elke steen ken ik uit mijn hoofd, geen van hen kan nog geheimen in zich dragen. Als ik mijn ogen ’s avonds sluit, wat ik soms doe, kan ik de straat zien, zoals ze altijd is. Toch heb ik nog nooit één van die stenen aangeraakt, met mijn handen. Soms droom ik ervan. Ik sta buiten en ik laat me soepel door mijn knieën zakken. Mijn bleke handen glijden over de ruwe stenen en ik denk dat ik me gelukkig voel. Ik laat me voorover vallen om languit op de stenen te liggen, maar word wakker. Ik lig weer in mijn harde bed en probeer mijn straat voor de geest te halen. Ik weet niet meer hoe ze eruit ziet.

De straat waar ik naar kijk is geen bijzondere. Ik kan me voorstellen dat duizenden, misschien miljoenen straten die precies hetzelfde zijn. Dat kan ik me voorstellen.
Soms trek ik met mijn vingers strepen over de ruiten, teken ik figuren. Ik zie niet wat de tekens voorstellen, maar de mensen die langs mijn raam komen, bezien ze vol interesse. Ze kijken aandacht en geven antwoord door hun gezicht te verdraaien. Wie ze beantwoorden weet ik niet… de tekens misschien?

De straat is ooit eens opengebroken. Mensen in andere pakken dan waarin ik ze normaal zie, halen elke steen eruit om haar een aantal weken daarna op dezelfde plek terug te leggen. Ik heb het hele proces gevolgd zonder te weten waar ik naar keek. Onder de eerste laag stenen die zij weghalen, zag ik alleen maar meer stenen, eindeloos. De straat verandert nooit, de wereld is nooit anders. Ik krab met mijn nagels over de ruiten, omdat iets binnenin mij een wil heeft. Ik weet niet wat.

Op een dag is de straat verrijkt door een raam aan de overkant. Ik heb het nooit eerder gezien, maar het lijkt me dat het nimmer anders was. Het gordijn gaat soms opzij en er verschijnt een schaduw achter het vuile glas.
De ogen van de gestalte rusten een korte eeuwigheid op mij en ik kijk naar de straat. Ik richt mijn ogen op naar de gestalte en nu rust diens blik op de straat. Ik probeer een glimlach, maar merk dat een traan uit mijn oog naar beneden sijpelt, zonder gevoel. Het gordijn sluit zich weer om de schaduw en ik blijf achter met de stenen, de straat, de wereld. De traan.

Vandaag word ik wakker zonder handen, morgen kan ik geen kleuren meer zien. Mijn ogen zijn droog, ruw. Niets kan.

- - -

LUH-3417

[Orchid]

"De straat is ooit eens opengebroken. Mensen in andere pakken dan waarin ik ze normaal zie, halen elke steen eruit om haar een aantal weken daarna op dezelfde plek terug te leggen. Ik heb het hele proces gevolgd zonder te weten waar ik naar keek. Onder de eerste laag stenen die zij weghalen, zag ik alleen maar meer stenen, eindeloos. De straat verandert nooit, de wereld is nooit anders. Ik krab met mijn nagels over de ruiten, omdat iets binnenin mij een wil heeft. Ik weet niet wat."

Eigenlijk zegt dit toch al alles.

Ik vind dat je wel erg veel herhaalt, met name over de onveranderlijkheid van de stenen. En nu is het juist al een eigenschap van stenen dat ze vrijwel onveranderlijk zijn.

Het idee vind ik heel erg leuk. Ik geloof je ook meteen, zoals je het beschrijft. Maar de spanning wordt opgeheven, zoals ik al zei, door de herhalingen, maar ook omdat de 'spanningsaanwijzers' die je geeft, naar mijn idee niet (interessant) genoeg uitgewerkt worden:

- En ik kan u verzekeren dat ik een betrouwbare bron ben.
- Wie ze beantwoorden weet ik niet… de tekens misschien?
- Ik krab met mijn nagels over de ruiten, omdat iets binnenin mij een wil heeft. Ik weet niet wat.
- Op een dag is de straat verrijkt door een raam aan de overkant. Ik heb het nooit eerder gezien, maar het lijkt me dat het nimmer anders was. Het gordijn gaat soms opzij en er verschijnt een schaduw achter het vuile glas.

Ik vind je afsluiting heel mooi. Als de vragen die de tekst oproept, wat meer zouden aansluiten bij de antwoorden die je krijgt, zou het mij enorm aanspreken/boeien.

Bedankt voor je reactie.

Ik ben het met je eens dat het verhaal barst van de herhalingen en ik wou dat ik je kon zeggen waarom. Maar ik denk dat het wel te verdedigen valt met de sfeer van 'altijd het zelfde' dat er telkens hetzelfde gezegd wordt. Ik hoop alleen dat het niet enorm stoort bij het lezen.

Die spanningsaanwijzers (goeie term ) worden inderdaad gegeven en verder wordt er niets mee gedaan. Toch denk ik dat ik ze niet wil gaan beantwoorden, omdat de lezer dat voor hem/haarzelf mag gaan doen.

Maar het komt veelal neer op een probleem waar ik al een hele poos mee zit: als je saaiheid, grauwheid, grijs, eentonigheid, statis, apathie, wanhoop, verlamming en wat dies meer zijt als thema van een verhaal maakt, hoe kan zo'n verhaal dan nog interessant worden? Ik wil eigenlijk helemaal niet dat het interessant word...

LUH-3417

[never mind]

ik vind dat je een leuke, bijzondere, boeiende stijl hebt (sorrie dat ik het zeg, maar beter dan het gros hier).
Ik zie de straat en de man echt voor me.
Ik vind niet meer dat je de zin 'en ik kan u verzekeren dat ik een betrouwbare bron ben' uit moet werken, dan dwaal je te ver af. Zo hou je het juist lekker simpel.

Hier moeten misschien komma's bij:
De straat waaruit mijn uitzicht bestaat is nooit anders geweest.

Deze zin is onlogisch:
De straat is ooit eens opengebroken.
maak daar 'de straat was ooit eens opengebroken' óf de straat is ooit eens opengebroken geweest' van.

Bedankt voor de reactie.

Een komme zou inderdaad verduidelijke, maar ik weet niet zeker of het taalkundig gezien nodig is... Eerst was het 'De straat waar mijn uitzicht uit bestaat...' maar tweemaal uit zo vlak achter elkaar vond ik niet lekker.

Die andere zin heb ik opzettelijk gehandicapt gelaten. Ik wilde er geen duidelijke tijdsaanduiding bij zetten. Als ik 'De straat is ooit eens opengebroken geweest' geschreven had, dan zou dat duiden op een gebeurtenis die in het verleden eens voorkwam, maar nu voorbij was. Die implicatie van verandering wilde ik liever achterwege laten.
Bovendien staat het op deze manier mysterieuzer. Het is niet duidelijk wanneer dit gebeurde, gebeurt of zal gebeuren en wat er precies mee bedoelt wordt, is ook niet duidelijk. Barst ze spontaan open of zijn het gewoon werkzaamheden?
Nee, ik denk toch dat ik hem zo laat.

LUH-3417

[Chanson]

Mooi verhaal, maar ik was het wel eens met de kritiek. Nou ja, kritiek is een groot woord- ik vond het gewoon leuk om te lezen.

Herlees de Avonden en je weet hoe je een saai verhaal bizar mooi kan vertellen. Ideaal voor deze maand ook.

"Ik neem kaarten uit een bak. Als ik die er uit genomen heb, dan zet ik ze er weer in."
- frits van egters in de avonden

De Avonden is zo geniaal.

LUH-3417

[silketje]

LUH-3417 schreef op 16-12-2003 @ 23:41:
Voor het eerst sinds lange tijd heb ik me er toe aangezet een tekst te schrijven. Ik denk dat ik voortaan geen titels meer verzin, maar mijn teksten nummer. Ze voegen geen meerwaarde toe.

- - -

Voor zover ik u kan vertellen is de wereld nooit anders geweest. En ik kan u verzekeren dat ik een betrouwbare bron ben. In tegenstelling tot de anderen die veroordeeld zijn tot het leven, heb ik me teruggetrokken. Teruggetrokken in mijn huis, teruggetrokken in mijn schommelstoel. Bij het venster.

De straat waaruit mijn uitzicht bestaat is nooit anders geweest. Ik leun soms op mijn rechterelleboog en soms hang ik links, maar niets veranderd. Ik heb de straatstenen al zo vaak geteld dat ik niet meer weet hoe vaak ik ze telde. Elke steen ken ik uit mijn hoofd, geen van hen kan nog geheimen in zich dragen. Als ik mijn ogen ’s avonds sluit, wat ik soms doe, kan ik de straat zien, zoals ze altijd is. Toch heb ik nog nooit één van die stenen aangeraakt, met mijn handen. Soms droom ik ervan. Ik sta buiten en ik laat me soepel door mijn knieën zakken. Mijn bleke handen glijden over de ruwe stenen en ik denk dat ik me gelukkig voel. Ik laat me voorover vallen om languit op de stenen te liggen, maar word wakker. Ik lig weer in mijn harde bed en probeer mijn straat voor de geest te halen. Ik weet niet meer hoe ze eruit ziet.

De straat waar ik naar kijk is geen bijzondere. Ik kan me voorstellen dat duizenden, misschien miljoenen straten die precies hetzelfde zijn. Dat kan ik me voorstellen.
Soms trek ik met mijn vingers strepen over de ruiten, teken ik figuren. Ik zie niet wat de tekens voorstellen, maar de mensen die langs mijn raam komen, bezien ze vol interesse. Ze kijken aandacht en geven antwoord door hun gezicht te verdraaien. Wie ze beantwoorden weet ik niet… de tekens misschien?

zou het hier niet beter zijn om bekijken te gebruiken ? ipv. bezien
en die aandacht moet volgens mij aandachtig zijn .

De straat is ooit eens opengebroken. Mensen in andere pakken dan waarin ik ze normaal zie, halen elke steen eruit om haar een aantal weken daarna op dezelfde plek terug te leggen. Ik heb het hele proces gevolgd zonder te weten waar ik naar keek. Onder de eerste laag stenen die zij weghalen, zag ik alleen maar meer stenen, eindeloos. De straat verandert nooit, de wereld is nooit anders. Ik krab met mijn nagels over de ruiten, omdat iets binnenin mij een wil heeft. Ik weet niet wat.

Op een dag is de straat verrijkt door een raam aan de overkant. Ik heb het nooit eerder gezien, maar het lijkt me dat het nimmer anders was. Het gordijn gaat soms opzij en er verschijnt een schaduw achter het vuile glas.
De ogen van de gestalte rusten een korte eeuwigheid op mij en ik kijk naar de straat. Ik richt mijn ogen op naar de gestalte en nu rust diens blik op de straat. Ik probeer een glimlach, maar merk dat een traan uit mijn oog naar beneden sijpelt, zonder gevoel. Het gordijn sluit zich weer om de schaduw en ik blijf achter met de stenen, de straat, de wereld. De traan.

Vandaag word ik wakker zonder handen, morgen kan ik geen kleuren meer zien. Mijn ogen zijn droog, ruw. Niets kan.

- - -

LUH-3417

Voor de rest denk ik wel dat alles ongeveer klopt , mooi verhaal , je schrijft heel origineel vind ik