De beste titel voor mijn verhaal

[duivelaartje]

Maak uw keuze. Welke titel past het beste bij mijn verhaal?

----------------
“Wie is daar?”
Geen geluid.
“Wie is daar!?” Haar stem sloeg over.
“Hou op! Wie is daar!” Ze raakte in paniek. Ze wist het heel zeker. De achterdeur was zachtjes open gegaan en met een klap weer dicht geslagen. Voetstappen had ze gehoord. Zachte voetstappen in de keuken, stampende voeten in de gang. En toen opeens niks meer.
“Wie is daar! Kom op, zeg het nou.” Er was een trilling te horen in haar stem. Ze had zo hard mogelijk geschreeuwd. Als er iemand in huis was, dan moest hij haar toch wel gehoord hebben... Maar er kwam geen reactie. Voorzichtig stond ze op en betaste de grond op zoek naar haar pantoffels. Toen ze haar wollige sloffen had gevonden liep ze stilletjes richting de slaapkamerdeur. Snel rukte ze de deur open en zocht het lichtknopje van de overloop. Door het plotselinge felle licht moest ze even knipperen met haar ogen, maar er was niks verdachts te zien. Voetje voor voetje liep ze door naar de trap. Met trillende handen pakte ze de leuning vast en ze daalde de trap af naar beneden. Ook daar zorgde ze haastig voor licht. Maar net zoals boven was beneden in de gang niks te zien. Alles lag nog keurig op z’n plaats. Met een zucht steunde ze tegen de muur. Had ze nou al die geluiden gedroomd? Of was deze sluiper zo netjes dat hij geen sporen achterliet? Ze schudde wild met haar hoofd en keek toen nog een keer rond. Weer zag ze niks verdacht. Nu moest ze toch maar eens gaan kijken in de woonkamer. Ze wist zeker dat ze iets had gehoord. Ze was niet gek!

Met een plof liet ze zich op de bank vallen. Ook beneden was geen spoor te bekennen dat iemand was binnen gekomen. Zelfs de achterdeur zat nog op slot en de gordijnen waren nog keurig gesloten. Werd ze dan toch langzaam gek? Plotseling gingen alle haartjes op haar armen omhoog staan. Ze hoorde iets. Weer geluiden. Ze probeerde aandachtig te luisteren naar wat ze hoorde. Het leek op een zacht geschuifel over de vloer. Verschrikt draaide ze zich om en keek achter zich. Er was niks te zien, maar het geluid was zo dichtbij. Ze voelde de aanwezigheid van iemand. Een koude windvlaag zorgde ervoor dat ze kippevel kreeg over haar hele lichaam.
Het zachte geschuifel ging over in zachte voetstappen. De stappen kwam heel dichtbij. Het leek alsof er iemand voor haar kwam staan en rustig in haar gezicht zat uit te ademen. Echt, ze was gek geworden. Ze voelde de aanwezigheid van mensen die er niet eens waren. Straks kwam er zelfs iemand naast haar zitten. Toen klonk plotseling een hard gekraak. In paniek vloog ze van de bank af en rende naar de andere kant van de kamer. Kon iemand haar gedachten lezen? Er ging iemand naast haar zitten. Het was de bank die altijd precies op die manier kraakte als er iemand op ging zitten. Wat moest ze doen? Er was iemand in haar huis. Iemand die ze niet kon zien.

“Wie ben jij?” Ze fluisterde zachtjes en ze hoopte dat hij het kon horen. Als hij uberhaupt wel kon horen.
Het bleef stil. Af en toe kraakte de bank even alsof hij even ging verzitten.
“Kan je me verstaan? Kan je me vertellen wie je bent?” Nu zei ze het wat harder. Ze veegde haar zweterige handen af aan haar broek. Waarom zei die nou niks terug? Dit werkte echt op haar zenuwen. Dit was eng.
De bank begon luid te kraken. Er klonken weer zachte voetstappen op de vloeren die langzaam in haar richting kwamen. Zonder dat ze het zelf merkte deed ze langzaam een stapje naar achteren. Toen ze het idee had dat hij weer voor haar stond vroeg ze het weer. “Wie ben jij?”
En weer bleef het stil. De onzichtbare persoon liet niks van zich en leek maar een beetje te staan. De klok achter haar sloeg tien keer. Het was pas tien uur, maar deze leek al veel langer te duren. Wat was er toch allemaal aan de hand?

Opeens ging een van de laatjes open in de kast achter haar. Abrupt draaide ze zich om en keek met open ogen naar wat er gebeuren. De indringer liet nu dus echt merken dat hij er was. Ze was benieuwd waarom hij de lade opende. Eenmaal in de buurt van de kast zag ze welke la er was geopend. In de lade lagen allemaal brieven en foto’s keurig op stappeltjes. Dit laatje had ze al bijna een jaar niet meer geopend. Dat had ze niet gekund. Al die herinneringen die hier in lagen, ze deden haar pijn. Voorzichtig knielde ze neer bij de lade. Ze merkte dat de onzichtbare indringer hetzelfde deed. Met een trillende hand pakte ze een stappeltje foto’s op. Achter haar ogen voelde ze tranen prikken. Er kwam een brok in haar keel. Waarom liet hij haar deze foto’s bekijken? Had hij daar een bedoeling mee?

Het waren foto’s van haar en haar vriend. Haar overleden vriend. Meer dan een jaar geleden was hij overleden. Ze wist nog precies de avond wanneer het gebeurde. Hij had een drukke dag gehad op z’n werk en wilde nog even iets gaan drinken in zijn stamcafe. Ze had die avond al het idee gehad dat er iets zou gebeuren. Dat had ze hem ook gezegd. Hij stelde haar gerust en zei dat er niks zou gebeuren. Wel dus. Rond middernacht was haar vriend nog niet terug. Ze was echt ongerust geworden en belde naar zijn mobiele telefoon. Ze kreeg geen gehoor. Toen hij na een uur nog niet thuis was gekomen had ze de politie gebeld. Al bijna meteen kreeg ze te horen dat er die nacht een ernstig ongeluk was gebeurd met een jongeman die met z’n dronken kop vol tegen een boom was gereden. Hij was op slag dood. Ze was er echt kapot van geweest. Geen afscheid, geen lief kusje, niks meer.
Maar waarom zou ze deze foto’s moeten bekijken? Ze voelde warme, zoute tranen langzaam over haar wangen naar beneden rollen. Ze mist haar vriendje zo. Hij was alles voor haar, haar grote liefde. Maanden lang had ze geprobeerd hem te vergeten. Maar nu kwam alles weer boven. Waarom?

“Waarom?” Ze draaide haar hoofd naar rechts, omdat ze het idee had dat de onzichtbare persoon rechts naar haar zat.
“Wie ben jij?” Even werd het koud en hoorde ze weer voetstappen. Een volgende la werd geopend. In deze la zaten pennen en allemaal losse briefjes. Wat was hier aan de hand? Waarom werden die lade geopend? Wat was zijn bedoeling?
“Ja, dat zijn pennen ja. Wat moet je ermee?” Ze keek verbaasd naar de pennen die plotseling door de lucht zweefden. Nu wist ze het zeker, ze was knettergek.
En opnieuwd ging hij op de bank zitten. Hij maakte haar gek. Eerst herrie maken, toen laden optrekken, haar herinneren aan haar overleden vriend, weer gaan zitten. Wat wilde ‘ie nou? Zuchtend liep ze weer naar de bank en ging ook zitten. In de lucht zweefden een stukje papier en een pen.
“Wat ga je doen?” Ze sloeg haar benen over elkaar heen en keek naar wat er naast zich afspeelde. Eerst werd langzaam de dop van de pen gehaald en het papier gladgestreken. Hij zette de punt van de pen op het papier en tekende zorgvuldig een hartje. Ze kreeg een rilling over haar rug. Die manier van hartjes tekenen herkende ze, maar ze wist niet waarvan ze dat herkende. Dit was eng. Daarna tekende hij een hoofd. Het leek een beetje op haar hoofd, maar dat zou wel verbeelding zijn geweest. Er werd een denkwolkje getekend bij “haar” hoofd. Snel werden er woorden in gekrabbelt die ze niet goed kon lezen. Ze herkende echt dit handschrift, maar nog steeds niet wist ze van wie het was. Het blaadje werd richting haar hand geschoven. Ze pakte het vast en bestudeerde wat er in het denkwolkje stond. Verschrikt keek ze op.

Mag ik iets zeggen? In jou? Liefs.

Wat bedoelde hij daarmee? Ze snapte niet wat hij wilde zeggen met "in" haar. Gelijk voelde ze zich heel lui worden, alles voor haar ogen werd troebel en ze legde haar hoofd op de rand van de bank. In haar hoofde hoorde ze allemaal vreemde geluiden en ze voelde zich opeens niet meer thuis in haar lichaam. Er was iets binnen gedrongen. Hij was dat dus. Ze voelde ook zijn aanwezigheid niet meer. Buiten haar lichaam was alles weer rustig. De onzichtbare persoon was er niet meer. Die was in haar. Zo voelde het dus om met twee zielen in één lichaam te zijn.
“Wil je nu zeggen wie je bent.” Ze praatte hardop, maar ze had het idee dat denken als genoeg was om zich voor hem verstaanbaar te maken. Het bleef echter stil in haar hoofd. Zat hij in haar, zei ‘ie nog niks!
“Ja, ik wil wel zeggen wie ik ben.” Ze hoorde de stem in haar hoofde. Ze schrok ervan. De stem die ze hoorde begon ze steeds meer te herkennen. Dat handschrift, die stem...
“Zeg het alsjeblieft.”
“Wil je niet schrikken?” Waarom zou ze moeten schrikken? Zo schokkend kon het niet meer zijn.
“Nee.”
“Ik ben het. Paul...” Zachtjes hoorde ze in haar hoofd hem de naam uitspreken.
“Paul? Dat kan echt niet.” Weer voelde ze tranen komen. Het kon toch niet waar híj in haar hoofd zat?
“Jawel schat. Ik ben het.”
“Oh ik mis je zo. Waarom ben je hier? Waarom nu? Waarom niet eerder?” Ze had zoveel vragen aan hem. Nu kon ze ze stellen.
“Schat, ik mis jou ook. Ik ben hier om jou nog dingen te vertellen. Eerder ben ik niet gekomen, omdat ik het zelf ook nog niet kon. Het lijkt misschien vreemd, maar ik heb ook verdriet. Ik ben je kwijt.” Grote, dikke tranen gleden langs haar wangen naar beneden. Geesten bestonden niet, ze droomde.
“Lieverd. Huil alsjeblieft niet. Je droomt niet.” Zijn stem klonk lief, het trooste haar een beetje. Precies op de manier hoe hij haar altijd had getroost. Ze hoopte zo dat hij nu voor altijd bij haar kon blijven.
“Waarom liet je me schrikken. En wat was je reden van die foto’s?”
“Ik probeerde je aandacht te trekken. Is wel gelukt toch?” Ze kon het niet laten, maar moest toch even zachtjes lachen. “En ik hoopte door middel van die foto’s dat jij al een beetje het idee kreeg dat ik het misschien wel was.”
“Waarom ben je hier?”
“Ik heb een jaar geleden geen afscheid van je kunnen nemen. Doordat ik je echt nooit meer zal spreken wil ik je nog een paar dingen zeggen.” Aan de ene kant stelde dit haar gerust, maar hij kon nu toch bij haar blijven? Waarom moest hij al die dingen nu dan zeggen. Dat kon wel even wachten toch?
“Ga je straks weer weg?”
“Ja lieve schat. Ik kan niet bij je blijven, daar heb ik niet genoeg krachten voor. Straks ga ik weer naar boven. We zullen elkaar niet meer horen.”
“Nooit meer!?” Geschrokken ging ze rechtop zitten. Hem nooit meer horen?
“Nooit meer. Pas als jij de leeftijd hebt bereikt om te moeten sterven zullen wij elkaar weer tegenkomen.” Ze wist niet wat ze moest zeggen. Afscheid nemen, dat was zo moeilijk. Waarom deed hij haar dit aan?
“Maar waarom laat je mij afscheid nemen?”
“Ik wil nog zo graag tegen je zeggen dat ik van jou hou. Dat mag je nooit vergeten. Ik zal voor altijd van je houden, ookal ben ik niet meer op aarde.”
“Ik hou ook van jou. Ik ben je niet vergeten.” Alles om haar heen zag ze in een waas. Haar ogen waren dik van het huilen en haar trui was doorweekt van de zoute tranen.
“Dat weet ik. Ik heb je gezien vanaf boven en ik zag dat je het er moeilijk mee had. Nu moet ik echt weer gaan.”
“Ohhh... oke dan. Paul...”
“Ja?”
“Vergeet niet dat ik ook van jou hou. Ik zal je missen.” Snikkend haalde ze haar neus op.
“Ik zal altijd van je blijven houden. Ooit zal ik je weer tegen komen.”
“Mag ik nog een laatste kus van je?”
“Ja hoor. Dag lieverd!”

Ze voelde een tintelend gevoel in de buurt van haar hart. Ze zuchte diep en zag heel vaag een schim uit haar lichaam verdwijnen. Ze sloot haar ogen en voelde zachte, warme lippen op de hare gedrukt worden. Het was een lief klein kusje. Een laatste traan ging vanuit haar oog naar beneden. Buiten zag ze een ster even fel oplichten. Dat was vast hij die nog even naar haar knipoogde. Verdrietig steunde ze met haar hoofd in haar handen en ging met haar tong over haar lippen heen. In haar hoofd bleef ze steeds hetzelfde zinnetje horen.
“Ik zal altijd van je blijven houden...”

----------

Dit verhaal stond al in een ander topic...

Heb niet gestemd, iig nog niet. Ik weet niet, ik denk dat ''Twee geesten, één lichaam'' wel past...
Of anders ''Terug, voor even''
maar dat is mijn bescheiden mening

[duivelaartje]

Ja, nu kom je met nog meer titels die zouden kunnen!

LUH??? Kan je even de poll veranderen?

Gefixed.

LUH-3417

[Een Tweeling]

Ik vind het moeilijk, maar 'Het Late Afscheid' vind ik meer het onderwerp ipv een goede titel. Zo verraad je gelijk het einde van het verhaal, denk je niet? Of geeft dat niet?

[duivelaartje]

LUH-3417 schreef op 17-05-2004 @ 00:01 :
Gefixed.

LUH-3417

Dank je wel! Jij bent een lieve moddereter.

[duivelaartje]

Een Tweeling schreef op 17-05-2004 @ 00:09 :
Ik vind het moeilijk, maar 'Het Late Afscheid' vind ik meer het onderwerp ipv een goede titel. Zo verraad je gelijk het einde van het verhaal, denk je niet? Of geeft dat niet?

Ja, daar heb je helemaal gelijk in. Daarom vind ik het ook zo moeilijk.

Vandaar deze poll! Misschien kunnen jullie me helpen. Op "het late afscheid" zijn nu wel de meeste stemmen. Is te begrijpen, want daar gaat het ook over. Maar zoals Een Tweeling al zei... dan weet de lezer al waar het precies over gaat. Dan is de spanning er een beetje af. Toch?

[xxesther]

Hmz, ik vind het late afscheid een beetje te voorspelbaar klinken. als je iets doet als terug voor even of twee zielen een gedachte, dan krijg je een beetje meer iets in de titel dat een vraag oproept waar het verhaal over zal gaan. worden ze wat nieuwsgieriger

[Een Tweeling]

xxesther schreef op 17-05-2004 @ 13:43 :
Hmz, ik vind het late afscheid een beetje te voorspelbaar klinken. als je iets doet als terug voor even of twee zielen een gedachte, dan krijg je een beetje meer iets in de titel dat een vraag oproept waar het verhaal over zal gaan. worden ze wat nieuwsgieriger

Daar sluit ik me volledig bij aan.

[duivelaartje]

[Millroy]

Eigenlijk wel waar, het verklapt iets teveel.
Ach, may the best titel win

[duivelaartje]

Ja precies.

[duivelaartje]

[Charlottetje]

uiteindelijk toch maar op 'terug, voor even' gestemd, omdat ik de andere titels toch net iets te 'goedkoop' vond, ofzo.

Charlotte

[Een Tweeling]

Ik vind bij ' Terug, voor even' eigenlijk hetzelfde als bij 'Het late afscheid' - als je namelijk met die titel in je hoofd bij alinea 5 aankomt, waar je beschrijft over haar vriend die dood is gegaan etc. dan weet je direct wat er gaat gebeuren en hoe het afloopt...
Tenminste, zo zie ik het ik weet niet of dat een probleem is?

[duivelaartje]

Tweeling? Waar heb jij op gestemd dan?

Umh tja, moeilijk. Bij "terug, voor even" krijg je al minder een idee waar het verhaal over zal gaan. "Het late afscheid" verspelt natuurlijk meer.
"Terug, voor even" past er opzich wel bij, ookal geeft dat meer het onderwerp aan dan dat het echt een mooie titel zal zijn. Maar bij het verhaal zal denk ik geen enkele titel écht goed passen. Dus een beetje verklappen wat het onderwerp is zou opzich wel kunnen.

[Charlottetje]

Een Tweeling schreef op 18-05-2004 @ 16:30 :
Ik vind bij ' Terug, voor even' eigenlijk hetzelfde als bij 'Het late afscheid' - als je namelijk met die titel in je hoofd bij alinea 5 aankomt, waar je beschrijft over haar vriend die dood is gegaan etc. dan weet je direct wat er gaat gebeuren en hoe het afloopt...
Tenminste, zo zie ik het ik weet niet of dat een probleem is?

absoluut, daarom twijfelde ik ook tussen 'terug' of een van die 'tranen', ik vond deze toch beter omdat ik dat andere wat goedkoop vond...
dan vind ik kennelijk toch de stijl van de titel (ik zit met mijn gedachten ergens anders, dus vergeef mij mijn eventuele fouten) belangrijker dan hoeveel het al over het verhaal zegt...

Charlotte

[Een Tweeling]

duivelaartje schreef op 18-05-2004 @ 16:55 :
Tweeling? Waar heb jij op gestemd dan?

Ik heb zelf gestemd op Twee Zielen, Eén Gedachte. Maar volgens mij is dat hem ook niet hoor, er moet een mooiere te bedenken zijn, met z'n allen!

Welke spreekt jouzelf het meest aan?

[duivelaartje]

"Terug, voor even" opzich wel. Maar er bestaat denk ik wel een betere. Maar als 1 de meeste stemmen krijgt zal ik een goed kijken of die er misschien toch wel bij past.

[Millroy]

Wanneer beslis je of er een genoeg stemmen heeft?
Is er een deadline?

[duivelaartje]

Ik dacht zelf als er 20 mensen hebben gestemd.

[Riantje]

Ik vind zelf 'twee zielen, één gedachte' het best bij het verhaal passen. Het geeft het beste weer waar het verhaal om gaat, zonder echt cliché te zijn.

[Giovanna]

Ik heb op 'bittere tranen' gestemd. Het verraad het verhaal niet, maar het past er wel goed bij, vind ik dan...

[duivelaartje]

Dank jullie wel

[Charlottetje]

ik hoop voor je dat je de 20 stemmen gaat halen

Charlotte
(ahh, toe, stem maar gewoon op terug, voor even... of een nieuwe verzinnen natuurlijk...)

[duivelaartje]

20 vind ik een mooie op bij te stoppen. Er kan dus nog wel wat veranderen in de poll. "Bittere tranen" en "het late afscheid" hebben er allebei 4, maar wie weet wat er nog gaat gebeuren!?

[Charlottetje]

zeg, hoor jij eigenlijk niet op school te zijn op dit moment?
je bent hier al de hele ochtend!

Charlotte

[duivelaartje]

He nietus! Vanochtend voordat ik naar school ging heb ik even iets gepost. En ik was om 12 uur uit!

[cyntha]

Ik heb op 'bittere tranen' gestemd. Ik vind het er goed bij passen en je weet dan nog niet hoe het verhaal afloopt.

[duivelaartje]

Nog 2 stemmen en dan zien we wie de winnaar is. Als er 2 gelijk eindigen zal de poll doorgaan totdat een van de twee wint.

Met 2 punten verschil, dat wel, anders was het gewoon een kwestie van op tijd kijken?

[duivelaartje]

Grim schreef op 20-05-2004 @ 20:42 :
Met 2 punten verschil, dat wel, anders was het gewoon een kwestie van op tijd kijken?

Ja das waar... maar stel dat er 2 nek aan nek gaan? Ach, ik kijk wel even bij de 20.

[Little Phoebe]

Ik zit te twijfelen tussen 'Het late afscheid' en 'Terug, voor even'

Ik moest moeite doen om mijn tranen in te houden, maar ik had wel snel door dat het die vriend was...

Ik denk dat ik ff kijk naar de resultaten tot nu toe en dan dit ding ff wijzig...

Ik heb ff gekeken, en ik ga nu voor 'Het late afscheid'

[Charlottetje]

en zelfs al 21 stemmers!
nou, duivel, waar blijft gij?
wordt het inderdaad twee zielen 1 gedachte?

Charlotte

[duivelaartje]

Hey Charlotte rustig.
Hmm, ik weet niet... ik laat het toch nog maar even doorgaan tot de 25 stemmen!

[Charlottetje]

tssss
(stiekeme hoop dat het toch, terug voor even wordt, soms? nou, dan mag het wel hoor, alleen dan )

Charlotte

[duivelaartje]

Ik vind "twee zielen 1 gedachte" eigenlijk niet zo'n mooie.

Charlottetje schreef op 21-05-2004 @ 19:29 :
tssss
(stiekeme hoop dat het toch, terug voor even wordt, soms? nou, dan mag het wel hoor, alleen dan )

Charlotte

Ma 4 gekken nodig

ennum, Karin, tis nog altijd jouw eigen keuze

[Charlottetje]

er zijn er ook twee met 5 stemmen, dan kies je toch gewoon een van die?

Charlotte

Kan inderdaad ook

[duivelaartje]

Ja, maar waarom was die poll er dan? Nee, nog 4 stemmen en dan degene die het meeste heeft wint (behalve twee zielen 1 gedachte)

[Charlottetje]

die poll was er om meningen uit te lokken, of zoiets, en zo beter je eigen mening te kunnen vormen, waardoor je een meer verantwoorde beslissing kan nemen over de titel

Charlotte
psst, gewoon roepen dat je het hier mee eens bent, is een goed excuus om uiteindelijk toch je eigen voorkeur te kunnen nemen als titel, vind ik

Zinnig uitspraak hierboven

[Charlottetje]

ik gebruik zoiets altijd als excuus wanneer ik even meningloos ben omdat ik eigenlijk niets van dat bepaalde onderwerp weet

Charlotte

[duivelaartje]

Ok Charlotte, je hebt wel gelijk natuurlijk.

[Een Tweeling]

duivelaartje schreef op 21-05-2004 @ 19:44 :
Ja, maar waarom was die poll er dan? Nee, nog 4 stemmen en dan degene die het meeste heeft wint (behalve twee zielen 1 gedachte)

Ronduit belachelijk!

[duivelaartje]

Een Tweeling schreef op 21-05-2004 @ 22:37 :
Ronduit belachelijk!

Sorry schat.

[duivelaartje]

*trapt*

Stemmen mensen! (Ja, ik weet het, er komen niet zoveel mensen op Letteren, dus de vaste bezoekers hebben misschien al gestemd. Maar toch. )

[duivelaartje]

Stem stem stem!!! Tralielalalalielalie

*doet een dansje*

Stem stem stem!!! Tralalielalalalielalalie

*springt*

Stem stem stem!!! Tralalalielalalalielalalalie

[Millroy]

Zozo! Een echt spannend gebeuren!
25 stemmers, 3 nek aan nek.
Ik zou er nu sudden death van maken, al de andere keuzes weg, behalve de drie met 6 stemmen, en wie het eerste nog een stem krijgt, wint.
anders blijft het duren