Mijn eigen verzonnen verhaal

[Todo]

Proloog

Het was een prachtige dag. Sunshine, het mooie 10-jarige elfen meisje had een prachtige paarse fluwelen jurk aan met het embleem van haar vaders rijk. Het embleem bestond uit een gouden draak met een grote V op zijn voorhoofd. De V stond voor Viridia, Het land waar ze woont. Sunshine had mooie blauwe ogen en lang blond haar. Ze speelde in de achtertuin van het kasteel, dat zo groot was als een klein weiland.
Om de tuin heen stond een hoge muur van 5 meter hoog, op de muur liepen wachters die de muur bewaakte. Het weiland stond vol met verschillende soorten bloemen. De twee honden die mee waren gegaan renden rond en haalden de stok op die Sunshine weg gooide. Ze stopte met spelen toen haar vader naar buiten kwam. Ze rende naar haar vader toe. Haar vader had een paars gewaad aan met op de rug een witte V geborduurd, een mooie nette zwarte broek en een licht zwarte sweater. Toen Sunshine bij haar vader aankwam begon hij te praten.
“Ik ga een paar dagen weg om belangrijke dingen op te lossen, dus ik zal er niet zijn tijdens je verjaardag”
Sunshine begon te huilen en te snotteren. De gedachte alleen al dat haar vader weg ging maakte haar verdrietig.
”Ik wil niet dat je weg gaat, ik wil dat je hier bij mij en mama blijft.”
“Ik kan echt niet blijven.”
Haar vader beet op z’n lip.
“Weet je wat, ik zal cadeaus meenemen voor jou.”
Sunshine begon weer te lachen terwijl haar tranen van haar wangen afgleden.
Ze werd al blij bij de gedachte dat ze cadeaus kreeg van haar vader. Zijn cadeaus waren bijzonder, ze kreeg altijd wel iets uit een ver land.
“Ik moet nu gaan, wees braaf en let op je moeder.” Zij haar vader met een grote grimlach.

*

Het was al heel laat en voor de eerste keer mocht Sunshine laat opblijven.
Haar moeder zat bij de openhaard een deken te breien, terwijl Sunshine telkens van kanaal wisselden op de bank.
“Bed tijd, Sunshine.”
“Mag ik nog niet heel even opblijven, ik wil dit programma uitkijken” terwijl Sunshine snel de tv op een van de leerzame zenders zette, waar net een programma over draken begon.
“Nee, je moet nu echt naar bed”
Zuchtend stond ze op en liep naar ze naar de deur. Sunshine draaide om.
“Welterusten mama.”
“Welterusten Sunshine.”
Fluitend liep ze door de gangen op weg naar haar kamer. Gedachteloos en fluitend kwam ze voor haar kamer deur. Ze deed hem open en ging naar binnen. Ze liep naar haat bed waar haar nachtjapon klaar lag. Ze pakte haar roze nachtjapon en ze ging haar zelf omkleden. Sara, het kamermeisje kwam toen net

[Todo]

binnen. Sara had een grijze jurk aan en een passend truitje. Ze had licht groene ogen en had haar bruine haar in een knot.
“Sara” zei Sunshine.
“Ja prinses, wat kan ik voor u doen.”
“Weet jij waar mijn vader naar toe gaat?”
“Nee prinses, dat weet ik niet.”
“Sara, je mag me gewoon bij mijn naam aanspreken hoor.”
“Zal ik doen……Sunshine.”
“Welterusten Sunshine.”
“Jij ook Sara.”
Terwijl Sara de kamer verliet kroop Sunshine in haar bed. Ze dacht na over de cadeaus die ze zou krijgen van haar vader. Langzaam viel ze in slaap, nog steeds aan het denken aan cadeaus van haar vader.
Plotseling werd Sunshine wakker geschut. Slaperig keek ze rond door wie ze wakker werd gemaakt. Ze zag Sara.
“Sara, waarom maak je mij wakker?”
“Dat zal ik later wel uitleggen Sunshine, me moeten nu weg”
“Oké, dan kleed ik me wel om”
Sunshine stapte uit bed en rekte haar uit.
“Daar hebben we geen tijd voor. Geef me je hand.”
Sunshine keek Sara aan en gaf haar hand aan haar.
Sara pakte Sunshine’s hand en begon te rennen. Sunshine werd mee getrokken.
Doordat Sara begonnen was met rennen viel Sunshine bijna, gelukkig was ze wakker genoeg om te zorgen dat ze ook ging rennen. Ze renden door de gangen naar de keuken. Aan de andere kant van de keuken was er weer een deur. Sara en Sunshine gingen door de keuken heen de andere deur door. Ze kwamen weer in de gang.
“Waar gaan we naar toe?”
“Zodra we veilig zijn zal ik alles vertellen.”
Sara stopte met rennen toen ze geluid hoorde in de gang om de hoek. Ze stonden te wachten, opeens kwamen er twee wachters voor bij rennen. Omdat de wachters snel door de gang renden werden Sara en Sunshine niet gezien.
Sunshine wou naar de wachters roepen, maar Sara hield haar hand voor Sunshine’s mond.
“We moeten stil blijven, niemand mag ons zien. Volg mij, we moeten hier weg.”
Sara liet Sunshine’s hand los en begon weer te rennen. Sara rende zo stil dat je een haarspeld kon horen vallen op de grond. Sunshine begon ook met rennen en volgde Sara. Ze renden beide door tot de kasteel deuren. Sara keek Sunshine aan en hield een vinger tegen haar mond.
Ze luisterde, maar naar wat vroeg Sunshine af. Opeens hoorden ze twee stemmen aan de andere kant van de kasteel deuren.
“Kom op, het is tijd. Onze waakdienst is om.”
De stem kwam van een man rond de 40 vond Sunshine.
“Ja meneer.”

[Todo]

De stem klonk op een jonge stem, waarschijnlijk van een jongen van 20. De stemmen klonken steeds verder weg. Sara hoorde niets meer.Sara deed een van de kasteel deuren open en keek om een hoekje. Er was niemand te zien.
“Kom, ren zo snel als je kan naar de poort.”
Sunshine knikte en begon te rennen, ze rende zo snel ze kon achter Sara aan.
Ze bleven allebei door rennen totdat ze allebei bij de poort waren. Sara opende de poort. De poort piepte zacht en Sara glipte door de opening. Sunshine volgde Sara en vroeg opnieuw.
“Sara, wat is er nou aan de hand? Waarom lopen wij weg?”
“Luister Sunshine, zodra we in het dorp een plaats hebben gevonden om te
overnachten zal ik alles vertellen.” zei Sara.
Sara keek rond of de kust veilig was en zei.
“Volg mij maar.”
Sunshine rende achter Sara aan het dorp in. Ze wist dan het dorp niet ver van het kasteel lag. Het was maar een uurtje lopen. Ze kwamen langs een boomgaard vol met appelbomen. Normaal zou ze dan onderweg kijken naar wat de plukkers deden, maar nu had ze haast. Voordat Sunshine het doorhad waren ze al in het dorp. In het dorp klopte Sara drie keer op een deur.
“Waarom bel je niet aan?” vroeg Sunshine.

“Ik heb ooit afgesproken met deze familie, dat als ik ooit hulp nodig heb dat ik
dan drie keer moet aankloppen.” zei Sara.
De deur ging open en er stond een jongenman in de deuropening.
“Wie is daar?” vroeg hij terwijl hij naar Sara keek.
Sara stond in de schaduw en Sunshine stond achter Sara.
“Ik ben het, Sara. Mag ik binnen komen Jack?” zei Sara.
“Sara! Ben jij het echt, kom snel binnen.” zei Jack.
Jack deed de deur helemaal open en stapte opzij. Sara stapte naar binnen.
Sunshine volgde Sara naar binnen. Jack keek op toen hij Sunshine zag. Eenmaal binnen gingen ze allemaal zitten en rustten ze uit. Sunshine keek om zich heen naar de woonkamer.
“Mag ik nu eindelijk weten wat er aan de hand is Sara?”
Sara zuchtte. Sara vertelde aan Sunshine, Jack en zijn ouders, die wakker waren geworden, alles wat er gebeurd was. Toen Sara klaar was met vertellen wat ze hier kwam doen, vroeg Sunshine.
“Maar wat heeft dit te maken met mijn ouders.”
“Sunshine, je ouders zijn………”
“Je ouders zijn vermoord door de half broer van je vader, jou oom Gorgamar wil Viridia regeren.” zei Sara
Geschokt keek Sunshine voor haar uit. Ze voelde tranen opkomen en begon met huilen. Ze had haar ouders niet meer.
“Maar…... maar wat heeft……dit dan……met mij……te maken.” snotterde Sunshine.
“Zo lang jij nog leeft, mag je oom officieel geen koning worden.” zei Jack.
“Maar wat gebeurd er dan met Eon, mijn broer.” vroeg Sunshine.
“Eon deed afstand van de troon, hij wou een simpel bestaan leven. Hij wil er niks

[Todo]

mee te maken hebben.” Zei Sara
“Laten we allemaal naar bed gaan. Het is al laat en iedereen heeft rust nodig.
Jullie twee kunnen wel bij Jack op de kamer.” zei de moeder van Jack.
Iedereen liep terug naar hun slaapkamers. Sunshine kroop onder de deken. Ze viel al snel in slaap en droomde over haar vermoorde ouders. Haar ouders die er niet meer waren.

*

In de ochtend stond Sunshine op. Ze wist niet of dit allemaal een nachtmerrie was of niet. Ze liep de slaapkamer uit en kwam in de woonkamer.
Het was moeilijk te geloven voor Sunshine dat haar ouders echt dood waren.
Ze had nu niemand meer om voor haar te zorgen. Waar moest ze naar toe. Al die vragen maakte haar duizelig. Ze stapte uit bed en zag wat vieze kleding liggen op een stoel. Ze trok een vies gezicht. Sunshine voelde dat ze een lege maag had. Ze liep naar de woonkamer.
“Sunshine!”
Sara kwam de huiskamer binnen.
“Kom je eten, we gaan over een paar uur weg.”
Sunshine volgde Sara naar de eet tafel die buiten in de tuin stond. Ze ging aan tafel en begon te eten zonder een woord te zeggen. Iedereen was druk aan het praten, toen Sara opeens zij.
“Weten jullie een stad waar wij veilig kunnen leven?”
Jack keek ze moeder aan en zij toen.
“Ik ga vandaag weg om in een andere stad te gaan wonen, dus als je mee wilt
kan je met mij mee gaan.”
“Echt waar, wat geweldig.” Sara gaf een knipoog naar Jack
“Dankje.” Zei Jack. Hij kreeg een kleurtje.
“Afgesproken, dan reizen we met z’n drieën.” zei Sara.
“Met z’n drieën? Wie gaat er dan nog meer mee?” vroeg Jack.
“Sunshine natuurlijk, als we haar hier achter laten loopt ze gevaar om gepakt te
worden door haar oom.” Zei Sara.
“Het is inderdaad een slim idee om haar mee te nemen Jack.” Zei Jack’s Moeder.
“Maar dan moeten we wel opschieten.”
Toen iedereen klaar was met eten, ging iedereen naar binnen om om te kleden. De moeder van Jack gaf kleren aan Sunshine.
“Hoe moet ik in deze kleren?” vroeg Sunshine terwijl ze een broek omhoog hield en een T-shirt. Sunshine wist alleen hoe ze jurken aan moest trekken.
“Heel simpel, hier gaat je eene been in en daar de andere.” Zei Jack’s moeder.
“Oke, zal het proberen.” Zei Sunshine terwijl de raar naar de spijkerbroek keek.
“Sunshine ben je klaar?” vroeg Sara toen ze net kwam binnen lopen.
“Ja, het gaat wel denk ik.”
“Kop op Sunshine. Eenmaal een Viridiaan, altijd een Viridiaan.”
Sunshine keek Sara raar en verdwaast aan.
“Het betekent: je bent en je blijft wie je bent, wat de omstandigheden ook zijn.”

[Todo]

“Maar…”
“Nee, geen gemaar graag. We hebben weinig tijd.”
Toen iedereen was omgekleed en zijn spullen had ingepakt besloten Jack en Sara maar te gaan. Buiten draaide Jack, Sara en Sunshine om en zwaaide de ouders uit van Jack.



“Kom op Puck, we moeten gaan.”
“Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je me niet Puck moet noemen. Ik heet
Pitch black.”
Pitch black had zijn gezicht half zwart geverfd. Zijn kleding was ook zwart en hier en daar gescheurd. Hetzelfde gelde ook voor Deep blue, alleen zijn kleding was donker blauw. Pitch black keek Deep blue pisnijdig aan. Pitch black stond op en liep naar de overkant van de woonkamer, daar pakte hij zijn zakmes.
“Nou, kom dan. Of blijf je liever zitten?”
“Ik kom er aan.”
Deep blue keek nog even rond in de woonkamer. Hij zag een tafel en een paar stoelen. Hij kon eigenlijk niet geloven dat ze hun clubhuis achterlieten om in de stad een grote gang op te richten. Zuchtend liep hij naar buiten en sloot hij de deur achterzich.
“We gaan eerst Sweet orange en Cute pink ophalen. Anders denken ze nog dat
we hun achterlaten.”
Deep blue knikte. Hij wist dat Pitch black nooit ze meisje achterliet. Ze deden altijd alles samen. Deep blue was Pitch black’s rechterhand, gezien van zijn positie. Ze liepen over straat en mensen gingen voor hen opzij. Deep blue wist dat zij de enige en gevreesde gang waren van dit dorp. De politie probeerde al jaren hun gang, de Color gang te pakken. Maar al hun misdaden waren altijd nooit te achterhalen. De bewoners baalden daarvan, maar niemand durfde tegen hen op te gaan. De enigste die durfde hun gang uit te dagen zou een vernederende nederlaag tegemoet gaan. Verder op de straat stonden Sweet orange en Cute pink al te wachten. Sweet orange was lief, maar kon ook echt een gemene trut worden en had zoals haar naam oranje kleding aan. Maar Cute pink was net als Pitch black. Haar kleding was roze, zodat ze leek alsof ze schattig en lief was. Maar schijn bedriegt. Ze was altijd klaar om iemand in elkaar te meppen met haar roze leren handschoenen. Sweet orange keek op en zag Pitch black naar haar toe lopen.
“Schattebout, je bent er.”
“Kom eens hier en geef je schat een zoen.”
Het stel zoende elkaar heftig. Ze stopte abrupt toen iemand de hoek om kwam lopen. Een dwerg keek hen aan, hij wist dat hij in de problemen zat.
“Kijk eens aan. Ik heb eindelijk iemand om in elkaar te rammen.” zei Cute pink.
De dwerg bewoog niet, terwijl Cute pink naar de dwerg toe liep. Ze sloeg met haar vuist in haar handpalm.
“Zijt gij een clan. Horen jullie niet op school te zitten?” vroeg de dwerg met een zware stem.

[Todo]

“Wij naar school? Ik weet niet eens hoe die er uit ziet.” zei Cute pink
Ze gaf een schop tegen de dwerg, maar de dwerg was haar te snel af en sprong naar achteren.
“He, we gaan nou niet moeilijk doen. Blijf gewoon staan en wees klaar voor mijn
vuisten in je gezicht.”
“Je wil niet met mij knokken, dat zal je niet overleven.”
“Dat denk jij dwerg.”
Cute pink schoot naar voren naar de dwerg toe met zwaaiende vuisten. De dwerg sprong weer opzij. Cute pink stopte weer, keek de dwerg pisnijdig aan. Niemand sprong weg voor haar. De dwerg keek haar recht in de ogen aan. Voordat ze het door had sprong ze naar de dwerg. De dwerg bukte en Cute pink kwam achter de dwerg op de grond. Hij draaide zich om en gaf haar een schop tegen haar schenen. Cute pink zakte door haar knieën. Niemand, maar dan ook niemand was haar ooit te slim afgeweest. Ze was altijd iedereen een stap voor, maar deze dwerg was blijkbaar haar een stap voor. Deep blue hoorde sirenes ver weg, ze kwamen snel dichterbij. De politie kwam de straat in rijen.
“Fijn, komen de blauwtjes ff onze pret bederven.” zei Pitch black.
De auto stopte en twee agenten stapten uit.
“Oké, dit straat gevecht is afgelopen. Jullie kunnen beter verder door lopen.” zei een van de agenten.
“Kom, laten we gaan. Deze dwerg is het toch niet waard.” zei Deep blue.
“We gaan wanneer ik dat zeg!” Schreeuwde Pitch black.
Pitch black keek een van de agenten aan. Waarom moesten die blauwtjes zo nodig nu komen. Net nu iemand Cute pink te slim af was.
“Kom laten we gaan. Die blauwtjes moeten nog oude vrouwtjes helpen met
oversteken.” zei Sweet orange.
“Vooruit dan maar. We gaan!”
Pitch black draaide zich en sloeg een arm om Sweet orange. Pitch black en Sweet orange liepen weg. Deep blue volgden hen. Cute pink stond op keek de dwerg aan en stak een middelvinger op naar de agenten. Daarna liep ze achter de rest aan. Waarom moesten ze nu gaan, die blauwtjes konden toch niets tegen hun doen. Dacht Cute pink.
“Waar gaan we naar toe?” vroeg Sweet orange.
“We gaan naar het trein station. Vandaag kreeg ik een telefoontje dat onze spullen
zijn aangekomen in ons nieuwe clubhuis.” zei Pitch black.
Sweet orange schreeuwde het uit van vreugde.
“We gaan naar de stad, yes. Weg uit dit saaie dorp.” zei Sweet orange.
“We gaan toch niet lopen, hé?” vroeg Deep blue.
“Nee, we jatten een auto een paar straten verder op.” zei Pitch black.
Ze liepen langs een paar straten. Onderweg gingen mensen al opzij. Ze hoopten dat ze niet in elkaar geslagen werden voor de pret. Cute pink zag een sport auto staan. Een mooie rood gekleurde auto.
“Laten we deze auto nemen.” zei ze.
Pitch black keek om over zijn schouder. Hij bekeek de auto. Hij knikte en Deep blue begon de deur te forceren.

[Todo]

“He, die auto is van mij.”
Een grote man kwam naar buiten uit een winkel. De man droeg een dun T-shirt aan, je kon zijn spieren zien. Hij zag er behoorlijk sterk uit.
“Ik zei, dat is mijn auto.”
“Laat mij maar. Ik heb me imago nog recht te zetten, na wat die dwerg me heeft
aangedaan.” zei Cute pink
ze liep naar de man toe, keek hem aan.
“Kom maar op.”
“Jij wil tegen mij vechten? Je maakt een grapje”
de lachte het uit. Cute pink werd pisnijdig.
“Pak aan.” schreeuwde ze.
Ze schopte de man in zijn kruis. De man viel op de grond van de pijn. Deep blue die op keek trok een pijnlijk gezicht. Hij wist hoe het voelde om in je kruis geschopt te worden.
“Ga door met die auto.” zei Pitch black.
Cute pink trok de man omhoog en gaf een vuist in de maag van de man. De man viel op zijn handen en knieën en gaf een kreunend geluidje van de pijn die hij voelde. Cute pink hield haar elleboog omhoog. Ze keek naar de man. Toen gaf de ze een klap in de rug van de man met haar elleboog. De man zakte in elkaar, bewusteloos lag de man op de grond.
“pfff, watje. Hij kan nog niet eens verdedigen.” zei ze.
Deep blue had de deur open gekregen en stapte in.
“He pink, kan jij de sleutels pakken van die gozer.” zei hij.
Cute pink graaide in ze zakken van de man en vond wat ze zocht. Ze liet de sleutels tussen haar vingers rinkelen.
“Kom, stap maar in iedereen. We gaan toeren.” zei Deep blue.
Pitch black en Sweet orange gingen achter in zitten. Cute pink ging naast Deep blue zitten. Ze gaf de sleutels aan Deep blue. Hij startte de auto en reed weg.
“Rij gelijk door naar het treinstation en we stoppen niet. Begrepen.” zei Pitch black.
“Is goed.” zei Deep blue.
Hij wou liever nog ff rond rijden en kijken of ze nog iets leuks konden doen. Hij reed door naar het station. Ze waren er zo. Ze stapten allemaal uit en liepen het perron op.
“We zijn op tijd voor de trein. Laten we maar ff gaan rustten.” zei Pitch black.



“We moeten lopen naar het treinstation.” Zei Jack
“Is niet erg, zolang we geen problemen krijgen.” Zei Sara.
Sunshine wandelde achter Jack en Sara aan. Is dit nu wat ik voor de rest van mijn leven moet doen, wegrennen van me oom dacht Sunshine. De wandeling duurde niet lang. Ze zagen het treinstation al.
“Hier begint mijn reis van ellende.” mompelde Sunshine.
“Zei je iets Sunshine?” vroeg Sara.

[Todo]

Sunshine knikte nee. Ze liepen het treinstation op, Jack liep gelijk door naar de kaartjes automaat. Toen Jack de reiskaartjes had gekocht gingen ze zitten op een bankje op het treinstation.
“Over tien minuten komt de trein er aan.” zei Jack.
Sunshine keek rond. Ze zag andere mensen met elkaar praten in groepjes. Een paar tieners liepen rond met gescheurde kleding met verschillende kleuren. De trein kwam aan zweven bij het station. Ze stapten van het treinstation in de zweeftrein.
“Iedereen aan boord.” schreeuwde de conducteur. De deuren gingen dicht en Sunshine, Jack en Sara gingen zitten in een coupe. De conducteur kwam langs hun coupe.
“Raar, we worden niet gecontroleerd?” zei Sara.
Sunshine schrok, want ze hoorde een keiharde knal.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Sunshine.
“Weet ik niet Sunshine, maar blijf gewoon zitten.” zei Sara.
Sara keek Jack aan, ze had een bang gezicht.
“Ik ga wel even kijken.” zei Jack.
“Wees voorzichtig.” zei Sara.
Jack keek Sara aan en glimlachte. Jack liep de coupe uit. Sunshine wou ook mee en stond op.
“Nee, je blijft hier. Ik wil niet dat je in de problemen komt.”
“Zal ik ook niet komen, dat zweer ik.”
“Nee, je blijft gewoon hier. Straks verdwaal je.”
Zuchtend ging Sunshine weer zitten. Ze naar de gang en zag iemand voorbij komen in het roze.



Pitch zag een jong meisje het perron op komen met twee volwassen mensen, een vrouw en een man. Hij draaide zich om en keek of de trein er al aan kwam. Hij voelde twee ogen naar hem kijken. Hij wist dat het jonge meisje hem aan keek. Toen de trein aan kwam, stapte Pitch black, Sweet orange, Deep blue en Cute pink de trein in. En gingen zitten in een coupe. Het jonge meisje deed hem denken aan Sweet orange. Toen ze nog klein was, kwam hij meestal voor haar op al ze werd gepest. Al vroeg had hij met haar een club opgericht waar Deep blue en Cute pink later bij kwamen.
“Zeg Pitch, hoe houden we die conducteur…” Nog voor Deep blue zijn zin kon afmaken kwam de conducteur binnen lopen.
“Kaartjes graag” vroeg hij.
“Hier is mijn kaartje.” zei Cute pink.
Ze sloeg de man in zijn gezicht. De conducteur verloor zijn evenwicht. Hij viel neer op de gang. Bang keek de conducteur omhoog naar Cute pink die nu tegen de deurpost stond van de coupe. Ze hield haar vuisten voor haar. De conducteur stond op en rende weg de gang uit.
“Zal ik achter hem aan gaan.” vroeg Cute pink.
“Geef hem nog een paar minuten. Dan mag je.” zei Pitch black.
Ze lachte en keek Sweet orange aan.
“Zin om mee te gaan, orange?”
“Nee, hij is helemaal voor jou.” zei Sweet orange.
Ze schoof dichterbij Pitch black aan.
“Ik zou maar gaan, anders vind je hem nooit op tijd.” zei Deep blue.
Cute pink stapte de gang in, ze zag niemand. Ze rende de kant op waar de conducteur op ging. Ze hoefde niet lang te rennen. In de volgende wagon trof ze de conducteur met nog een man aan. Ze liep naar de twee mannen toe. De conducteur keek op en zag haar.
“Nee, laat me met rust.” zei de conducteur
De andere man keek Cute pink aan.
“Laat hem met rust, hij doet je toch niks.”
“Dat bepaal ik wel.” zei ze.
Nog voordat de man zich kon verweren, sloeg ze hem bewusteloos.
“Zo nu jij.” glimlachte ze.

[Todo]

veel lees plezier. de rest komt een andere keer nog wel.

Ik hoor graag meningen

[Vogelvrij]

Waarom post je nu al zoveel? Daar schrik je mensen mee af, je kan beter beginnen met alleen de proloog of zo te posten, zodat je mensen nieuwsgierig maakt en ze ten slotte toch alles lezen. Maar goed

Het was een prachtige dag. Sunshine, het mooie 10-jarige elfen meisje had een prachtige paarse fluwelen jurk aan met het embleem van haar vaders rijk. Het embleem bestond uit een gouden draak met een grote V op zijn voorhoofd. De V stond voor Viridia, Het land waar ze woont.

Ik heb alleen dit stukje gelezen en daarover heb ik eigenlijk al een paar opmerkingen. Eigenlijk denk ik dat je het beste alles nog eens goed kan doorlezen, want er zitten een hoop kleine dingetjes in die, als je ze zou veranderen, maken dat je verhaal meteen een stuk beter is.

tienjarige
elfenmeisje (mag gewoon aan elkaar, volgens mij)
En die laatste zin, daarin spring je ineens naar de tegenwoordige tijd, dat is niet nodig, hoor.