De Nerderige Zak

[Just Johan]

Ah! Wat een koppijn! Jezus, waar ben ik en hoe kom ik in godsnaam hier? Het lijkt wel of ik de gehele nacht non-stop gezopen heb man. Door de spleetjes van m’n ogen ontwaar ik het silhouet van twee bebloede handen die m’n gezicht lijken te omvatten. Ik koester m’n gelaat, maar de snijdende pijn komt met stoten van binnenuit. Ik voel me voor het eerst sinds lang weer het kleine hulpeloze hoopje mens dat ik ooit was. “Mama! De grote jongens, ze slaan me! Mama! Mama! Mama!”
Ik klauter overeind terwijl m’n rechterhand voorzichtig tastend de pijnlijkste plek op m’n hoofd onderzoekt. De grootste boosdoener blijkt een flinke wond schuin boven m’n rechteroor te zijn. Het bloeden is reeds gestopt, maar een vieze vochtige korstachtige substantie markeert nog de plaats des onheils. Van daaruit straalt de pijn door m’n hele lichaam. Wat is er gebeurd?
En dan wordt het nog gekker, want met de ogen volledig geopend valt pas op wat een vreemde plek dit eigenlijk is. Ik strompel een paar stappen in het rond en observeer het onbekende om mij heen. De bodem waarop ik sta is egaal vlak en groen en strekt zich uit zover als ik kijken kan. De lucht is strak blauw en de felle zon werpt een kil en onheilspellend licht over het onwerkelijke landschap. Ik tel drie bomen die als het ware met hun stam door de keiharde bodem heen lijken te steken. Ik slik eenmaal en kijk van boom tot boom; wat eigenaardig… Ik kijk nog ‘ns beter en nog ‘ns beter. En ja, de stam, de takken, het bladerdak, alles is tot in detail identiek. Wat is dit voor een rare plek?
“Welkom,” buldert dan een stem alom om mij heen, “Ik zie dat je mijn paradijsje al een beetje bent gaan verkennen.”
Paradijs? God? Ben ik dood? Jezus!
“Bent u… God? En ben ik dan dood?”, klink ik bedremmeld.
“God? Ja, zou je me mogen noemen. En dood? Wel, zo goed als,” buldert de stem.
Als dit de dood is, dan was ik blijkbaar zo ver buiten westen dat ik de tunnel gemist heb; want hoort er geen tunnel te zijn met licht aan het uiteinde waar al m’n overleden dierbaren op me wachten? Een moment waarop ik de kans krijg om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen of ondanks alle verleidingen terug te keren naar het land der levenden. Was ik soms zo ver heen dat ik een verkeerde afslag genomen heb? Ik voel me totaal niet prettig op dit moment.
“Hoe kom ik terug? Ik ben nog niet klaar!” roep ik wanhopig uit.
“Ik ben bang dat er voor jou geen weg meer terug is,” antwoordt de god.
Godverdomme. Waar heb ik dit aan verdiend? Ik ga toch naar de kerk? Ik bid toch voor m’n eten? Ik steun zelfs goede doelen. Wat is er dan in godsnaam misgegaan?
Nee! Is het soms Allah? Wat als het Allah is? Ja, dan ben ik zwaar de lul.
“Kunt u me alstublieft zeggen waarom ik hier ben?” besluit ik dan te vragen.
“Ik heb jou nodig.” is het antwoord.
“Ik doe alles wat u van me verlangt, maar breng me alstublieft terug naar waar ik vandaan kom.”
“Vertel me eens schepsel… Wat is het laatste dat je je nog kunt herinneren?”
Na wat denkwerk herinner ik me plotseling die harde klap op m’n hoofd; vandaar dus mijn verwondingen.
“Ik ben vermoord met een stalen buis, denk ik.”
“Okay,” ging God verder, “En was er een toedracht?”
“Nou, niet dat ik weet.”
“Niet dat je weet? Dus je hebt ook geen idee wie er verantwoordelijk voor is?”
“Nee, geen idee,” lieg ik, alsof sommige dingen maar beter voor God verborgen kunnen blijven.
“Dan zal ik je met rust laten tot je je meer herinnert,” zegt God dan cynisch.
“Nee alstublieft niet! Ik herinner het me al. Het was de man van een vriendin van me; die kerel draaide plotseling geheel door. En nu ben ik dood.”
“Omdat je met z’n vrouw lag te rotzooien?”, vraagt God.
“Ehh… Ja.” geef ik beschaamd toe.
“Dat staat je netjes, jongen.”
“Maar dat was te verwachten als je weet hoe hij haar verwaarloost!” verdedig ik mezelf, “Ze verdient toch veel beter dan zo’n nerderige zak die alleen maar aan z’n computers en z’n zogenaamde wetenschappelijke publicaties denkt?”
Ik vraag me af of ik er wel goed aan deed om de tien geboden in twijfel te trekken waar God zelf bij is, zeker nu het er naar uitziet dat we samen de eeuwigheid zullen moeten doorbrengen.
“Okay,” zegt God dan bedachtzaam, “stel dat ik je nu terug zou brengen naar de plaats delict om je daar vervolgens te laten ontwaken zonder herinnering aan dit gebeuren… Zou je er dan met de staart tussen de benen vandoor gaan en het zaakje doodzwijgen? Of zou je aangifte doen van zware mishandeling?”
“Wat u maar wilt. Zegt u het maar!”
“Daar gaat het niet om, DWAAS. Ik wil weten wat JIJ zou doen.”
Oh God. Wat ík zou doen? Wát zou ik doen? Wat is dit voor een rare vraag? Sodemieter; God zelve test me en ik heb geen idee waar het om gaat. Ik zou er vandoor gaan denk ik; ik heb er heus geen behoefte aan dat m’n vriendin er lucht van krijgt, maar het gaat er nu niet om wat ík zou doen, maar wat God wil horen dat ik ga doen.
“Ik zou weggaan en er met geen woord meer over reppen denk ik,” zeg ik twijfelachtig en ik motiveer:”Ik zat zelf immers ook behoorlijk fout, nietwaar?”
“Ik ben blij dat te horen” zegt God vriendelijk.
Ik slaak een zucht van verlichting. Ik zal wellicht wel iets vaker naar de kerk moeten gaan; en langer bidden is ook een idee, maar dat is geen probleem. Ik heb alles liever dan dit hier.
“Zou u me dan nu alstublieft terug willen brengen?” vraag ik opgelucht.
“Sorry, maar dat zal helaas niet gaan.”
“Niet?”
Het zweet breekt me prompt uit.
“Nee! Jij bent niet wie je denkt dat je bent jongen. Jij bent slechts een miezerig kopietje.”
“Een kopietje?”
Op enige afstand vormt zich een langwerpige schaduw. Kut! Er komt iets gigantisch naar beneden! Binnen luttele seconden, nog voordat ik het op een lopen heb kunnen zetten, dondert een enorm blok beton met een luide knal tegen de grond. Dat scheelde weinig zeg. De adrenaline stroomt door m’n lijf als nooit tevoren; wat moet ik doen? Angstvallig kijk ik naar het enorme blok dat veel weg blijkt te hebben van een venster zoals ik dat van mijn computer ken. ‘VIO Webcam Software - version 1.6 - De Nerderige Zak’ Lees ik bovenaan het venster. Op het beeld verschijnt het hatelijk lachende gezicht van een man. Het huilen staat me wederom nader dan het lachen. Het is hém.
“Alstublieft, haal me hier uit, breng me terug! Alstublieft!”, smeek ik hem.
“Weet je, ik zou het niet eens kunnen als ik het zou willen. Maar ik ben al zeer verheugd over het feit dat deze ‘nerderige zak’ digitale kopieën kan maken van echte voorwerpen, en the other way around… Dat is nou toevallig net niet mijn vakgebied.”
“En nu dan? U kunt me toch niet zomaar hier achterlaten?” vraag ik in paniek.
“Nu je m’n vraag hebt beantwoord heb ik jou eigenlijk niet meer nodig, maar ook een nerderige zak heeft zo z’n frustraties, weet je. En ik heb een backup van je, dus ik vermaak me nog wel even. Pas je wel op voor vallende vensters?”
Overal om me heen zie ik nu snel groeiende schaduwen opdoemen en hoor ik door het hysterische gelach heen knallen alsof er bommen inslaan; en ik ren en ik ren en ik ren…

[clubje]

Prachtig 'plot'!

Waar heb je je inspiratie gehaald?

Wel opletten met de grammatica in verband met de aanhalingen!

[Anne]

Super! Geen commentaar, het leest heerlijk!

[Fladdergeval]

Geweldig!