|
Pff,
Ik voel me intens verdietig en wil graag mijn verhaal kwijt, ookal leest niemand het, en wordt deze topic dicht gegooid, ik zal me waarschijnlijk al een stukje opgeluchter voelen..
Oké van af het begin, ik heb zo'n 22 maanden een vriendin, bijna 2 jaar, het is echt een leuke meid, spontaan, grappig, ziet er goed uit, sex is goed, alles is goed, behalve tussen ons..
In het eerste jaar hebben we amper ruzie gemaakt en zijn we zoveel tijd bij elkaar geweest dat ze op een duur 5/6 dagen per week bij me sliep en iedereen ons waarschuwde dat we zo op elkaar uitgekeken raken, maar zo verliefd als we waren negeerde we het, we sliepen bij elkaar, ze was altijd bij me zelfs al was ik huiswerk aan het maken of gewoon ergens wat ging eten met een vriend van me, ze was er altijd.
Tot na ongeveer 14/15 maanden het bergafwaarst ging, snel bergafwaarts.. We kregen om alles ruzie, kleine dingen zoals "je staat op mijn t-shirt, dat doe je altijd etc etc" of "je klonk zo onenthousiast aan de telefoon, dat doe je altijd etc etc". We zagen elkaar nog steeds vaak, maar gesprekken hadden we niet echt meer, we sleipen bij elkaar deden leuke dingen samen maar als ik een gepsrek wilde aanknopen werdt dat meteen afgeketst.
En ik wist dat het mis ging met der, ouders gescheiden, en dat nam nogal de nodige ruzie mee met haar ouders en vooral haar moeder. Die wilde ze nooit meer zien, ik als begrijpend vriendje was er natuurlijk voor der, ze sliep nog steeds bij ons, maar ze weigerde iets te vertellen erover tot ik op een nacht waarbij ze voor de 5de nacht achter elkaar spontaan huilend tegen me aan kroop er een punt achter gezet hebt en der half gedwongen om met me te praten (want hey!, ik blijf der vriendje en daar moet je mee kunnen praten toch).. Toen heeft ze me half verteld wat er aan de hand was en het was inderdaad de drama thuis. Alleen wat er daarna gebeurde was niet erg prettig voor mij, ik werdt de schuldige van alles, ze reageerde alles op mij af, en ze deed steeds extremer (me slaan, zeggen dat ze me haat etc etc). Ik wist me geen raad, maar elke keer heb ik haar tot bedaren gebracht en haar rustig in mijn armen gehouden tot ze stil was en weer rustig deed.
Weken en maanden ging dit door, tot op een dag ze me een sms stuurde me "ik heb iets gedaan waar ik erg spijt van hebt, en ik weet dat je me nu gaat haten" . Ze had met een andere jongen afgesproken en die had haar half gezoend, ze zaten tegen elkaar op zijn bank een film te kijken -aii, geen fijne herinneringen- iets in me brak denk ik want sindsdien ben ik niet meer verliefd op der, we hebben 't uitgepraat en 't was weer even zoals in het begin, ze deed vriendelijk, aardig, spontaan, lachte met me en we deden leuke dingen samen dit vooral omdat ze spijt betuigde dat ze dat gedaan had. De week die daarop volgde ging 't weer slecht, wederom kregen we een enorme ruzie, met scheldwoorden van haar kant, duwen, etc etc. alleen dit maal kon ik haar niet rustig krijgen en kwam haar vader naar boven gestormd, die mij de schuld van alles gaf en me weg stuurde..
Ik heb die dag echt een hele dag in de kou in een park gezeten met de tranen over mijn wangen (ik ben 20, ik weet 't, sorry)..
De hele dag niets meer van haar gehoord en zij stuurde ook niets, tot ze me belde en huilend aan de telefoon vroeg of ik langs wilde komen, waar ze wederom der spijt betoog en beloofde dat alles goed zou komen, wederom zwichte ik daar voor.
De dagen daarom ging 't weer mis, en wederom kregen we ruzie, om niets, zoals we altijd kregen.. alleen dit maal heb ik de knoop door gehakt en ben ik weg gelopen, richting mijn auto, richting huis. Ditmaal belde der vader op om te zeggen dat zijn dochter enorme spijt had en of ik alsjeblieft terug wilde komen, nogmaals deed ik dat..
Tot op de dag van vandaag is ze nog steeds mijn vriendin, alleen vanavond ging 't weer mis.
Ik ging samen met haar en een vrined van mij naar de bioscoop, ik reed de auto en haalde mijn maat op, en daarna gingen we langs haar huis, toen ze de auto instapte zei ze *hmmppf* ofzo, en toen ik vroeg hoe het ging gaf ze helemaal geen antwoord meer, eindelijk in de biosaangekomen loopt ze van ons weg en gaat vrolijk tegen iedereen daar doen, en als ik weer wat vroeg of bij haar wilde staan duwt ze me weg of negeert ze me, woordenwisselingen wederom.
Na de film waarin ze nog wel 1 keer mijn hand vastpakt (liefste wat ze gedaan eeft in dágen, ik krijg geen kus meer, geen knuffel, geen omhelsing of wat dan ook) liepen we samen naar buiten omdat mijn maat naar het toilet was. Ik vroeg haar wat er aan de hand was en eindelijk vertelde ze me iets, ik had nooit intresse in der en vond nooit iets goeds, vond al haar vriendinnen stom, vod al haar kleren lelijk, haar vader kut etc.. ik vond blijkbaar heel der leven kut.
Ik stond perplex. werkelijk, ik wist neit wat me overkwam en bleef doorvragen, maar meer wilde ze er neit over kwijt, ik weer zeggen dat dat helemaal niet het geval is etc.
Toen in de auto, zegt ze helemaal niets meer, ik sta voor haar huis, zet de auto stil en loop nog even een stukje mee, maar ze rent weg, ik hou haar tegen en vraag wat er aan de hand is, toen begon ze te huilen en me te duwen, ik probeer haar te bedaren maar ze probeerd 10 keer weg te lopen (hysterisch) maar ik hou haar stevig vast.. tot ze dingen zegt die ik liever niet herhaal, ik laat haar los en het laaste wat ik hoorde was "GORE KLOOTZAK"..
ik kan je vertellen wanneer je vriendin dat gemeend tegen je zegt dat dat inslaat als een bom, het voelt alsof je ogen de tranen niet meer kunnen stoppen en alsof je machteloos toekijkt hoe iemand met een hamer je hart kapot slaat.
Ik weet niet wat nu verder, en natuurlijk geeft dit verhaal lang niet het complete beeld, en natuurlijk heb ik ook dingen gedaan of gezegd, en ben ik niet heilig.. maar dit is wat ik heb meegemaakt.. alleen nu weet ik het niet meer,
Ik hou ontzettend veel van dat meisje, maar iedereen in mijn omgeving zegt dat ik er mee moet stoppen om mezelf de pijn te besparen, maar dat is zo ontzettend lastig..
De gedachtes van alleen zijn zonder haar geven me een extreem slecht gevoel..
Alleen wat als ik nu weer wacht, tot ze misschien morgen een verontschuldiging aanbied, of gewoon doorgaat doen met het ik doe expres kut tegen jou en aardig tegen de rest van de wereld- .. sorry. maar dat kan ik denk ik niet aan..
Pff, naja, dit is een beetje mijn verhaal, voel me machteloos en verdrietig, een relatie van 2 jaar opgeven is niet echt iets waar ik achtersta, maar missschien heb ik geen andere keuze..
ALs iemand het leest, bedankt, en anders geen probleem..
Ohw en het laatste waar ik op zit te wachten is een sarcastische/synische reactie die probeerd grappig te zijn.. Sorry, dan heb ik liever dat je niets post..
Met vriendelijke groet,
-Octavius-
__________________
*Tomaten zijn onze vrienden!*
|