Placebo-depressies

[Mr_Akkerhuis]

Ik ben net een lid van dit forum, dus ik ben er niet totaal van op de hoogte welke topics al hebben bestaan en welke nog niet. Ik start dit topic in ieder geval, en ik hoop me daarbij niet bij de moderators in het harnas te jagen, anders mijn excuses.

Een aantal gebeurtenissen op school, in mijn familie, op internet, bij mij in de straat en in de overige leden van mijn familiekring heeft mij ertoe gezet heel sceptisch te kijken naar de term depressie. Niet alles wat men een depressie noemt is echt een depressie.
Ik ben er sinds kort van overtuigd, dat iemand zichzelf depressief kan maken door zichzelf en anderen vaak te vertellen dat hij of zij depressief is, het allemaal niet meer aankan of dood wil zonder dat in eerste instantie echt te willen. Als je het maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, wordt je ook depressief.
Bovendien is het een vicieuze cirkel. Als de een depressief wordt, heeft de ander een soort van 'jaloezie', of voelt dat hij of zij te weinig aandacht krijgt. Vervolgens gaat deze tegen zichzelf herhalen dat hij het niet meer aankan dat 'iedereen in zijn omgeving depressief is', gaat zichzelf depressief vinden en wordt depressief. Het steekt elkaar aan.
Een belangrijk kenmerk, waar een depressieveling aandacht door krijgt, is het gebruik van antidepressiva. Iemand zal - als deze bij een psychiater terecht is gekomen - aandringen op medicijnen, zal deze krijgen en aan veel mensen vertellen dat deze antidepressiva gebruikt, om zijn of haar aandachtbehoefte bevredigd te laten worden.
Soms snijden ze een beetje ergens in, of krassen ze wat. Dan krijgen ze nog meer aandacht, en dan zijn ze nog blijer (maar eigenlijk nog depressiever, want ze vinden dat ze dat zijn).

Dit geldt voor - in mijn ogen - veel mensen. Het is misschien een beetje een ingewikkeld verhaal, maar hierboven beschrijf ik de mensen onder het kopje aandachttrekkers. Ik weet zeker dat er ook mensen zijn - en vast ook op dit forum - met echte depressies, omdat ze van nature of vanwege een trauma of iets anders een chronisch serotoninetekort hebben, of om andere redenen. Maar wat ik probeerde te vertellen dat ik vind dat er heel veel gefake bij zit. Deelt iemand misschien mijn mening?

Dit is geen persoonlijke aanval op iemand. Ik ken niemands achtergrondsituatie, dus iedereen moet zijn of haar depressie serieus nemen. Toch wou ik dit even opmerken, en jullie mening erover horen.

[Sponstanietje]

Je stelling klinkt aan sommige kanten wel wankel, maar ik ben het met je eens dat er van die figuren zijn die maar al te graag vertellen dat ze zichzelf 'mishandelen' en xanax gebruiken omdat pluisje het konijn is doodgegaan ofzoiets vaags.

Ik ben zelf wel echt depressief geweest en weet dat het the real deal was nu ik erop terugkijk omdat mijn manier van denken gewoon niet in orde was. Ik was ook in ontkenning wat dat betreft en wilde niet aan de psych en anti-depressivia kwam niet eens in mij op. Wel was ik zelfdestructief (de term die ik bedoel, gebruik ik bewust even niet), maar daar deed ik mijn best voor om dat te verbergen omdat ik mij daarvoor schaamde.

Wat mij opvalt is dat die mensen die onder de placebo groep vallen ook overduidelijk in hun msn naam van die typische boodschappen zetten enzo.

[Miracle]

In mijn omgeving merk ik juist dat mensen die depressief zijn minder aandacht krijgen. Er wordt liever niet over gesproken en het liefste wordt het genegeerd. Dus wat betreft aandacht klopt dat gewoon niet.

Ik denk wel dat sommige mensen zich soms te snel depressief noemen. Maarja, daar is weinig aan te doen. (je kunt wel zeggen dat ze het niet zijn, maar daar schiet je ook weinig mee op natuurlijk. )

[Tio]

Gegroet, Akkerhuus, en welkom op dit forum. Zijn wij op school te saai om tegenaan te discussiëren?

Maargoed, gedeeltelijk ben ik het wel met je eens. Ik denk ook, dat een groot deel van de mensen die zich depressief noemt, niet daadwerkelijk depressief is. Ook, dat depressieve symptomen bij jezelf constateren, het uiteindelijk ontwikkelen van deze symptomen kan bevorderen.
Bovendien denk ik zelfs, dat een gedeelte van de mensen met automutilatieve neigingen deze ook vanuit "onzuiver" oogpunt ontwikkeld, namelijk met het doel daarmee aandacht te trekken.

Echter, ik zou het wel minder zwart/wit willen zien. Op het moment dat iemand géén depressie heeft, betekent dat niet, dat er met deze persoon niets aan de hand is. Er zijn veel meer psychische storingen, die weliswaar niet zo erg zijn als een "echte" depressie, maar die toch vervelend zijn om te hebben. Punt is, dat het begrip "depressie" in de volksmond veel bekender is, en dat mensen dat daarom sneller op zichzelf zullen gaan toepassen dan "negatief beïnvloed zelfreflectie en cognitievermogen" (om maar een term uit de lucht te grijpen). Daarom denk ik, dat de term "depressie" zoveel voorkomt.
Onder deze mensen zullen echter weer velen hulp nodig hebben, omdat ook hun probleem misschien te groot is voor henzelf om op te lossen, ondanks dat het geen depressie is.

Als laatste wil ik me trouwens nog even aansluiten bij de stelling, dat depressies en automutilatie besmettelijk zijn. Ik denk dat vooral de laatste zeer besmettelijk is, en denk dat daaruit ook wel eens de "automutilatiegolf" die een tijd terug (in mijn omgeving) heerste, voortgekomen zou kunnen zijn.

[moon]

Ja ik heb toch wat meer moeite met het idee dat sommige mensen zich zouden aanstellen, of om niks aandacht proberen te trekken.
Ik ben er misschien een beetje gevoelig voor omdat ik zelf zoiets mee gemaakt heb. Het is misschien niet de bedoeling dat ik hier over een persoonlijk probleem praat, maar ik wil het toch even kwijt omdat ik denk dat het misschien wat duidelijk maakt:

Toen ik nog maar heel jong was 9/10 heb ik een tijd lang volgehouden dat ik maagpijn had. Ik vertelde het aan mijn ouders en op school, maar ze hadden het idee dat ik me aanstelde. Ik had ook helemaal geen maagpijn, maar was gewoon depressief. (mijn moeder had borstkanker) Andere wisten niet dat ik depressief was, maar dat wist ik zelf ook niet. Ik wist dat er iets mis met me was, maar ik kon niet benoemen wat het was. Ik wist zelfs niet eens dat ik me geestelijk niet goed voelde. Omdat er geen naam was voor mijn gevoel heb ik het zelf maagpijn genoemd. Ik moest naar de dokter en de dokter maakte er nog een mooiere naam van: "maagslijmvliesontsteking". Dat klonk wel goed, en ik begon steeds meer in mijn eigen verhaal te geloven. Ik kreeg een drankje maar het drankje hielp niet zo hield ik mensen voor. Het nare gevoel was immers nog niet weg. Omdat het niet hielp kreeg ik bruistabletten mee. Die dingen waren zo vies dat ik dacht dat ik nu wel moest doen of het over ging. Bovendien moest het wel helpen, het was tenslotte een sterker medicijn. En inderdaad het medicijn heeft me genezen..ervan genezen om 4 jaar niet meer over mijn gevoelens te praten. Ik stopte het weg, zag het bruistablet als een soort straf.

Misschien heb ik me jou stukje iets te persoonlijk aangetrokken, maar wat ik er mee wil zeggen...oordeel niet te snel of mensen aandacht trekken om niets. Je weet niet altijd wat er achter zit. Ik heb het gevoel dat mensen die aandacht vragen altijd wel ergens mee zitten, er zit altijd iets achter. Ik zeg niet dat er geen mensen zijn die gewoon graag aandacht willen hebben, maar ik denk dat er vaak toch wat achter zit. Zeker bij mensen die op de verkeerde manier de aandacht vragen bij andere mensen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd hoor!

overigens voel ik me met mijn persoonlijke verhaal nu zelf een beetje een aandachttrekkster, maar ik wilde hiermee even duidelijk mijn standpunt aangeven.

[Fantôme]

@ moon, ik herken me enigzins in je verhaal, althans vroeger dan. maar niet helemaal. ik zal het proberen op te schrijven. ik hoorde altijd mensen over anderen praten en wat voor dingen ze hadden meegemaakt enzo, en ik moest blij zijn met mn leven. Ik lijdde een gelukkig leven... In het echt was dat niet helemaal zo maar de dingen die ik had meegemaakt durfde ik niet te vertellen en toen ging ik ziekten verzinnen (geen ernstige ziekten maar toch. ik had dan ook, niet echt, buikkrampen e.d.) Het is misschien wel wat anders. Want ik maakte wel dingen mee, maar niemand wist dat (ik hield het voor me) en verzon dingen, wat je wél kon zeggen. xxx

[Eend]

Ik ben het hier helemaal mee eens Sommige mensen vinden zich zoooo zielig en de naam depressief is tegenwoordig heel hip, dus als ze depressief worden krijgen ze weer een bepaalde aandacht, maar omdat ze alsmaar meer en meer willen, blijven ze depressief. Maar je moet niet vergeten dat er ook ECHT depressieve mensen zijn. Mensen die stoffen in hun lichaam missen of een geestelijke stoornis hebben, vergeet dat niet.

[Nona]

Eend schreef op 01-04-2004 @ 13:00 :
en de naam depressief is tegenwoordig heel hip

Natuurlijk moet je wel onderscheid kunnen maken tussen depressief in de volksmond en klinisch depressief. Het woord depressief wordt ook vaak gebruikt om gewoon kleine dipjes en vervelende buien mee aan te duiden. Het woord is geïntegreerd in de taal en het is absoluut niet slecht om het ook op die manier te gebruiken. Zolang je maar duidelijk stelt of je het hebt over de term depressief in de volksmond of het klinische beeld van depressief, met alle varianten van dien.

[thabomb1986]

ik deel je mening dat er idd een heleboel mensen zijn die hun verhaal enigszins overdrijven, jah. Om aandacht te krijgen. Maar ik vraag me dus af, hè, is er sowieso niet al wat mis met mensen die geen natuurlijke, positieve aand8 kunnen krijgen? Vaak houdt dat wel verband met pestgedrag wat ze eerder meegemaakt hadden...

[ratsja]

er is altijd volksmond depressief of echt depressief.
een tijdelijke dip is geen depressie.
depressie (welke vorm dan ook) is nog altijd een ziekte (probleem).

en van jezelf zeggen dat je depressief bent, lijkt mij niet echt representatief hoor.

en of iemand depressief wordt door te denken dat ie depressief is, het zou kunnen, zegt veel over die persoon, dus ik denk dat diegene ergens "anders" last van heeft.

[Mr_Akkerhuis]

Ik denk dat veel mensen niet doorhebben dat gewone 'dipjes' bij de normale schommelingen in iemand's leven horen, en dat ze dat al gauw betitelen als 'depressief'. Net wat iemand hierboven al vermeldde: het is duidelijk te zien in MSN-namen.

BTW, als iemand anders zegt dat je depressief bent hoeft dat nog lang niet zo te zijn. Hoe overdreven het ook klinkt, er zijn ook mensen die mensen uit hun omgeving depressief noemen om zo aandacht te krijgen van hun omgeving onder de woorden "ik kan het niet meer aan".

De aandachttrekkerij beperkt zich niet tot depressies, maar breidt zich uit over automutilatie, zelfmoordneigingen en nog wat dingen. Jammer, moet ik zeggen. Echte klinische depressivelingen komen zo helemaal op de achtergrond. Aandachttrekken is wat dat betreft nog asociaal ook. Jammer dat aandachttrekkers niet echt begrijpen dat ze niet echt depressief zijn.

Overigens - en dit is niet om aandacht te trekken - vind ik mijn mening bovengemiddeld uit ervaring voorkomend, omdat ik klinisch depressief ben geweest, en het hele circuit van RIAGG t/m antidepressiva t/m psycholoog, etc. mee heb gemaakt. Toen ik er weer bovenop kwam zie je hoe veel aandacht er eigenlijk mee getrokken wordt. Ik heb wel eens dingen gehoord van "je weet er helemaal niks van af", dat wou ik even alvast voorkomen .

@Tio: David en Ben waren twee van de meerdere personen die mij deden aanzetten tot het beginnen van dit topic. De meeste forummers hebben hier niets aan, maar Tio wel .

Tip voor mensen die twijfelen of ze zich aanstellen of niet: probeer eens Sint Janskruid, bij de drogist te verkrijgen. Slik ze een week of 3, je kunt dan jezelf helpen, zonder per se je omgeving ermee te belasten. Sint Janskruid is een natuurlijk antidepressivum, dat net zo goed schijnt te werken als antidepressiva die psychiaters voorschrijven.

Conclusie: denk je dat iemand depressief is? Kijk eens naar zijn of haar MSN-naam. Staat er daar niks over in, dan is dat een reden om het iets serieuzer te nemen. Vertelt deze aan iedereen dat-ie zich kut voelt enzo, dan is dat weinig reden om hen of haar serieus te nemen.
Misschien is het grote aantal aandachttrekkers wel oorzaak voor de enorme wachtlijsten in de psychiatrie, die de echte probleemmensen hun genezen belemmeren...

[Fantôme]

@ mr. Akkerhuis

mijn msnnaam:
Can you run up that hill without falling down?

dus nu ben ik nep-depri?! of valt dit nog net niet onder die catogorie. Mja... ik weet niet hoor of ik het wel zo met je eens ben.

[Mr_Akkerhuis]

~~Fantôme~~ schreef op 02-04-2004 @ 18:14 :
@ mr. Akkerhuis

mijn msnnaam:
Can you run up that hill without falling down?

dus nu ben ik nep-depri?! of valt dit nog net niet onder die catogorie. Mja... ik weet niet hoor of ik het wel zo met je eens ben.

Ik ken jou toch helemaal verder niet?

[Fantôme]

Mr_Akkerhuis schreef op 02-04-2004 @ 18:18 :
Ik ken jou toch helemaal verder niet?

zover ik weet niet tenzij je ineens bij mij op school blijkt te zitten neej, maar vanwege je msn-namen stukje wat je schreef.

[moon]

Mr_Akkerhuis schreef op 02-04-2004 @ 18:09 :
Ik denk dat veel mensen niet doorhebben dat gewone 'dipjes' bij de normale schommelingen in iemand's leven horen, en dat ze dat al gauw betitelen als 'depressief'. Net wat iemand hierboven al vermeldde: het is duidelijk te zien in MSN-namen.

BTW, als iemand anders zegt dat je depressief bent hoeft dat nog lang niet zo te zijn. Hoe overdreven het ook klinkt, er zijn ook mensen die mensen uit hun omgeving depressief noemen om zo aandacht te krijgen van hun omgeving onder de woorden "ik kan het niet meer aan".

De aandachttrekkerij beperkt zich niet tot depressies, maar breidt zich uit over automutilatie, zelfmoordneigingen en nog wat dingen. Jammer, moet ik zeggen. Echte klinische depressivelingen komen zo helemaal op de achtergrond. Aandachttrekken is wat dat betreft nog asociaal ook. Jammer dat aandachttrekkers niet echt begrijpen dat ze niet echt depressief zijn.

Overigens - en dit is niet om aandacht te trekken - vind ik mijn mening bovengemiddeld uit ervaring voorkomend, omdat ik klinisch depressief ben geweest, en het hele circuit van RIAGG t/m antidepressiva t/m psycholoog, etc. mee heb gemaakt. Toen ik er weer bovenop kwam zie je hoe veel aandacht er eigenlijk mee getrokken wordt. Ik heb wel eens dingen gehoord van "je weet er helemaal niks van af", dat wou ik even alvast voorkomen .

@Tio: David en Ben waren twee van de meerdere personen die mij deden aanzetten tot het beginnen van dit topic. De meeste forummers hebben hier niets aan, maar Tio wel .

Tip voor mensen die twijfelen of ze zich aanstellen of niet: probeer eens Sint Janskruid, bij de drogist te verkrijgen. Slik ze een week of 3, je kunt dan jezelf helpen, zonder per se je omgeving ermee te belasten. Sint Janskruid is een natuurlijk antidepressivum, dat net zo goed schijnt te werken als antidepressiva die psychiaters voorschrijven.

Conclusie: denk je dat iemand depressief is? Kijk eens naar zijn of haar MSN-naam. Staat er daar niks over in, dan is dat een reden om het iets serieuzer te nemen. Vertelt deze aan iedereen dat-ie zich kut voelt enzo, dan is dat weinig reden om hen of haar serieus te nemen.
Misschien is het grote aantal aandachttrekkers wel oorzaak voor de enorme wachtlijsten in de psychiatrie, die de echte probleemmensen hun genezen belemmeren...

'k krijg inmiddels een beetje het idee dat we allemaal maar moeten zwijgen over onze gevoelens en het alleen op moeten lossen. Dat is waarschijnlijk niet wat je wilde zeggen, maar dat gevoel krijg ik wel bij het gene wat je nu schrijft.
Je geeft andere mensen misschien het idee dat ze zich aanstellen. Mensen die wel echt in de problemen zitten gaan nu ook denken dat ze maar een natuurlijk antidepressivum moeten kopen, en drukken op die manier hun gevoelens weg. Op deze manier krijg je juist mensen met problemen.
Ik blijf erbij dat mensen die aandacht vragen dat ook vaak niet voor niks doen, en je kunt ze wat mij betreft dan maar beter een keer te veel aandacht geven als te weinig...want als blijkt dat ze echt in de problemen zitten, dan gaat het niet meer zo snel weg.
Ik snap ook eigenlijk niet wat je met dit topic wilt zeggen, want de echte aandachttrekkers bereik je er volgensmij toch niet mee.
Je probeert op allerlei mogelijke manieren oplossingen te vinden voor mensen die de aandacht vragen. Waarom ben je zo bang voor mensen die aandacht vragen? moet iedereen zijn gevoelens maar verbergen? daardoor zullen er vast minder mensen met problemen komen die aandacht nodig hebben .
Waarom open je niet een nieuw topic en geef je mensen daarin tips om op een positieve manier aandacht te vragen o.i.d, volgens mij kom je daar veel verder mee.
Oke deze hele aanval was misschien niet helemaal terecht maar het irriteert me gewoon een beetje, en bovendien denk ik dat je er niet mee bereikt wat je wil bereiken.

[Fantôme]

ik heb proffesionele hulp gezocht, nu eindelijk na jaren. aandachtvragerij? ja... cker wel! maar is dat dan zo verkeerd...? *huilt een klein beetje*

[Droyd]

Ik ben het geweest, twee jaar terug, en herinner me nog mijn vreemde oneindig diepe gedachtengangen. Toch moet ik toegeven dat ik in die periode wat aandacht opeiste, maar dan is het niet noodzakelijk een placebodepressie. Ik zette et bv niet in mijn nick ofzo ;-) Ik vertelde idd wel aan sommigen dat ik antidepressiva nam, maar ik vond dat ze het moesten weten.
Sommige mensen keken me vreemd aan in die periode, na verloop van tijd moet je wel vertellen wat er aan de hand is.
De eerste keer dat ik datgene deed wat vele depressievelingen geneigd zijn te doen was het puur uit frustratie en ongeluk. Daarna werd het enerzijds verslaving, anderzijds nog steeds ongeluk, maar ook idd het trekken van aandacht. Ik probeerde dit echter enkel te doen bij een lotgenoot in de tijd, maar was er vrij beschaamd over tegenover gewone mensen. We wisten beiden dat we zeer ongelukkig waren toen, maar we zijn pas later te weten gekomen dat we beiden aan zelfpijniging deden. Op zich was het een troost voor mij om te weten dat we beiden in het zelfde schuitje zaten, en het was ook opmerkelijk hoe gelijk en afwijkend ons denken was. Het feit dat we elkaars meningen deelden over ongeluk zie ik echter nog steeds niet als een negatief punt.

Er is steeds een schemerzone tussen placebo en echte depressies, het ene heeft steeds een slag van het andere.

[Mr_Akkerhuis]

Droyd schreef op 03-04-2004 @ 00:30 :
Er is steeds een schemerzone tussen placebo en echte depressies, het ene heeft steeds een slag van het andere.

Dat is wel een goeie inderdaad. Daarom oordeel ik ook niet over wie dan ook, ookal vatten ze het wel zo af.

@Moon: Wat ik er mee wil bereiken, geldt vooral voor de extremen in de groep 'depressievelingen'. Mensen die echt alleen maar aandacht trekken, weten dat zelf ook als ze zo naar zichzelf kijken. Het is meer een aanval op die mensen.
Maar mensen die echt aandacht nodig hebben, daar heb ik alle respect voor en oordeel ik ook niet over.

[Barbabarbara]

Ik lees hier regelmatig, maar zie nooit iets waar ik op 'moet' reageren.
Tot nu.
Want dit onderwerp houdt mij de laatste tijd behoorlijk bezig, bij mezelf.

Gaat het echt niet goed met mij of stel ik me aan, wil ik aandacht, wil ik geen verantwoording voor mijn eigen leven nemen.
En jammergenoeg kom ik er totaal niet uit!
Ik heb net een jaar opname achter de rug, en het leek allemaal best oké te gaan. Ook allemaal leuke dingen; mn eigen huisje, weer beginnen met werken, leuke vriend.
Maar toch, steeds kwam er zo'n 'naar' (geen zin uit te leggen wat dat inhoudt ) gevoel naar boven, wat alleen maar erger geworden is. Inmiddels is het uit tussen mij en mijn vriend(we zijn nog steeds beste vrienden), ben k nog bezig aan mn huisje en ben k nog steeds aan het werk en dat 'nare' gevoel wordt alleen maar erger.
Maar wordt het ook erger? Of hou ik me erin? Kijk, t is niet zo dat k dit tegen iedereen vertel, af en toe mn moeder en mn ex-vriend/beste vriend. Is het aandacht? Zorg vragen? Aanstellen? Is het dat misschien al die tijd al geweest, ook tijdens mijn opname? Ik weet het echt niet meer, die beste vriend zegt dat ie me kent, en niet gelooft dat ik nep ben, en dat ik weer hulp moet zoeken. Ik zelf vind dat ik er eerst achter moet komen of het nou echt is of niet.

Dus mensen, iemand enig idee hoe ik hier achter kom?

[Mr_Akkerhuis]

Laten we er even van uit gaan dat je in het verleden blijk hebt gegeven van een afwijkende psychologische levenslijn, volgens mij was dit uit je post op te halen, doch weet ik dat niet zeker.

Affijn, als je vermoedt dat psychologische stoornissen naar boven komen, dan is het extra wijs dit serieus te nemen als je ook al een verleden hebt gehad in het psychiatrische circuit. Ondanks dit, is het vaak beter om problemen in een vroeg stadium te behandelen dan het probleem eerst volledig te laten integreren in het dagelijkse leven. Het lijkt me toch echt wijzer om een geneesheer raad te plegen, want de kans is groot dat het mis zal gaan.

[Tio]

Beste Akkerhuis,

Ik meen toch een vaag soort antipathie te bespeuren jegens de mensen die jij omschrijft als "placebo-depressief." Ik denk echter, dat dat niet helemaal terecht is. Ook wil ik je even vragen, bij jezelf te rade te gaan in hoeverre je eigen oordeel objectief is.

Ik blijf ondertussen bij mijn stelling, dat mensen die aandacht trekken, door te veinzen alsof ze depressief zijn, ook daadwerkelijk een vorm van aandacht nodig hebben. Anders zouden zij deze ook niet op die manier trekken. Er is dus wel degelijk iets mis met deze mensen, wat op een bepaalde manier, met of zonder professionele psychische hulpverlening, opgelost dient te worden.

Om even mijn eigen ervaring aan te spreken. Op een gegeven moment heb ik een half jaar een periode gehad, waarin ik mij zeer zeker niet goed voelde. Het heeft een tijd geduurd, maar uiteindelijk ben ik hierover ook met anderen gaan praten. Ook heb ik in die periode het woord depressief wel eens in de mond genomen om mijzelf aan te duiden. Achteraf gezien weet ik, dat het geen depressie was. Toch had ik het zonder hulp niet gered, en denk ik niet dat ik verkeerd gehandeld heb in die periode.

Bedenk je ook, dat de gemiddelde puber door een emotioneel wat instabielere periode gaat. In deze periode is men, denk ik, ontvankelijker voor zaken als automutilatie en depressie. Aangezien beide enigszins besmettelijk werken, is het niet verwonderlijk dat er soms veel gevallen, al dan niet gemeend, de kop op steken.

Verder weet ik niet in hoeverre het een handig idee was om die twee namen vrij te geven, aangezien ik in ieder geval één persoon weet die ons allen kent en hier ook het forum bezoekt. Van B. en D. zelf weet ik het niet, maar zowiezo zou ik in deze context de hele naam niet gebruikt hebben.
Bovendien denk ik, dat het ook in hun geval, onredelijk is om ze meteen als "placebo's" af te doen, hoewel ik kan zien waarom je deze conclusie trekt. Uiteindelijk ben je waarschijnlijk evenmin geïnformeerd over hun achtergrond als ik, en kan je daar dus net zo weinig over zeggen.

[phensicske]

@TS: Wie ben jij om te oordelen wie al dan niet een depressie heeft?

Het is dan ook niet omdat er in je msn-nick een verwijzing naar je 'niet goed voelen'laten we het zo noemen staat, dat het daarom niet waar is.

Ik ga nu ook af en toe een subtiele hint in mijn nick zetten, mensen die me beter kennen, zullen die begrijpen en mss wel reageren. Anderen zullen het nooit doorhebben.

Nu is mijn nick

I shall not walk alone__'k geloof in jou,...(eerste letter van een naam, aangezien alleen die persoon en goede vrienden dit moeten weten) en dan nog Nobody said it was easy!.

Weet jij nu veel meer over me? Nee.
Vrienden wel.

Is dit negatieve aandacht trekken? Nee.
Dit is een eerste stap om te spreken erover, want zelf zal ik het anders niet aanbrengen.

Na een vriendschap van 13 jaar, heb ik eindelijk verteld aan die vriendin dat ik een paar weken thuis zat, dat het niet meer ging, dat ik ging stoppen met school...en alles wat aan de oorzaak lag.
Ik heb geen depressie, maar door omstandigheden en verschillende oorzaken liep het niet zo goed en ging ik enkel nog bergaf. Nu gaat het een heel stuk beter, omdat ik verschillende dingen heb kunnen uiten. Vooral tegen mijn zus en ouders.

Vrienden weten er het fijne niet van en ik heb dan ook maar een klein stuk verteld nu ik me wat beter voel. Ik sprak ook niet meer af met hen, dus wisten ze van niets.

Placebodepressies zijn OOK een uiting van het zich niet goed voelen op welk gebied dan ook. Het is een begin van een negatief circuit dat dan al moet doorbroken worden. Door van het begin af aan aandacht te schenken en die mensen hun verhaal eens te laten doen, kan er al veel verholpen zijn.

Tuurlijk, ik ken ook mensen die gewoon aandacht trekken en geen hulp aanvaarden. Maar die mensen hebben ook problemen, ze zitten er gewoon al zo lang in, dat die problemen veiliger aanvoelen dan iets nieuws te proberen. Betere omstandigheden schrikken deze mensen af, want het is anders, niet vertrouwd en misschien verliezen ze wel een stuk van hun identiteit, hoe ze zichzelf kennen...

Maar nu weet ik dat ik zo'n mensen geen aandacht meer geef op vlak van hun problemen. Ik probeer een paar weken hulp te bieden, erop in te gaan en hen te steunen. Maar als ik merk dat ze die hulp niet willen, het niet zien zitten om verdere professionele hulp te zoeken en nooit hun problemen kunnen beduiden, dan is dit er in vast zitten en puur aandacht opslorpen.

Daar ga ik gewoon niet meer op in, want dat maakt een mens ook kapot.
Een sms krijgen midden in de nacht 'ik droom van morgen niet meer wakker worden', je stuurt iets terug, probeert te troosten en die persoon reageert niet. Pas de volgende dag, 's avonds hoor je die persoon op msn...wordt je wel pissig van, want je was bezorgd om niets.

Ik kan nog tal van voorbeelden noemen, maar ik denk dat mijn standpunt redelijk duidelijk is.

Enneuh, St-Janskruid helpt wel degelijk, dus baat het niet, dan schaadt het niet. 't Is een natuurlijk middel, zodus. Persoonlijk ben ik niet zo voor medicijnen, want dit neemt enkel de symptomen weg, vind ik... maar ja, 'k zwijg al.

[Masquerade]

Er zitten ook nadelen aan Sint-Janskruid. Ik zou me er maar in verdiepen voordat je het besluit te gaan slikken. Het is bijvoorbeeld niet slim om Sint-Janskruid te gaan slikken als je ook aan de pil bent, want het heeft daar invloed op. Zelfs op medicijnen tegen allergie.
Zo heilig is Sint-Janskruid ook weer niet.

ik ben het hier in een aantal opzichten wel mee eens; het is besmettelijk. maar uit mijn omgeving ken ik juist veel depressievelingen die daardoor juist geen aandacht krijgen. Mijn moeder bijvoorbeeld is zo depressief dat ze niet geholpen wil worden, nu heeft iedereen er genoeg van en ze krijgt echt geen aandacht. iedereen heeft meer zoiets van: pff. ze doet het niet om aandacht te krijgen, want ze krijgt er alleen maar minder aandacht door. het is gewoon echt zo. misschien dat veel mensen wel snel zeggen dat ze depri zijn, maar ik denk dat iedereen wel eens op een punt in zijn of haar leven even heeft dat zij/hij dood wil en alles tegen zit, maar dat betekend nog niet dat je depressief bent! een depressie is het pas als je maanden lang achter elkaar in een diep dal zit. of juist als je eerst een hele dag in een enorm dal zit en dan weer een dag eruit en dan weer in het dal en zo maar door (manisch). veel mensen zeggen weleens dat ze een beetje depri zijn, maar dan zijn ze echt niet depressief, maar zitten ze gewoon in een dipje... en tegenwoordig letten psychiaters er wel beter dan vroeger op dat ze niet iedereen zomaar een antidepressivum voorschrijven! daar zijn nu strikte regels voor.
maar ja, het is wel waar dat veel mensen denken dat ze daardoor aandacht krijgen...
kuss

[phensicske]

Masquerade schreef op 05-04-2004 @ 17:47 :
Er zitten ook nadelen aan Sint-Janskruid. Ik zou me er maar in verdiepen voordat je het besluit te gaan slikken. Het is bijvoorbeeld niet slim om Sint-Janskruid te gaan slikken als je ook aan de pil bent, want het heeft daar invloed op. Zelfs op medicijnen tegen allergie.
Zo heilig is Sint-Janskruid ook weer niet.

Het is inderdaad niet verstandig Sint-Janskruid te nemen als je reeds andere medicijnen neemt, door de grote invloed dat Sint-Janskruid er op heeft. Maar da's een peulenschil als het het vergelijkt met echt anti-depressiva, vind ik. Noem me anders eens één medicijn op dat geen negatief punt heeft...maar daarom kan je dat medicijn nog niet minder goed vinden.
Ik vind het vooral positief, aangezien het een kruid is, het is natuurlijk en je wordt er niet afhankelijk van.

Heilig heb ik het nooit verklaard, maar ik vind dat het me heel goed helpt.

[phensicske]

lise_smiles schreef op 05-04-2004 @ 18:18 :
ik ben het hier in een aantal opzichten wel mee eens; het is besmettelijk. maar uit mijn omgeving ken ik juist veel depressievelingen die daardoor juist geen aandacht krijgen. Mijn moeder bijvoorbeeld is zo depressief dat ze niet geholpen wil worden, nu heeft iedereen er genoeg van en ze krijgt echt geen aandacht. iedereen heeft meer zoiets van: pff. ze doet het niet om aandacht te krijgen, want ze krijgt er alleen maar minder aandacht door. het is gewoon echt zo. misschien dat veel mensen wel snel zeggen dat ze depri zijn, maar ik denk dat iedereen wel eens op een punt in zijn of haar leven even heeft dat zij/hij dood wil en alles tegen zit, maar dat betekend nog niet dat je depressief bent! een depressie is het pas als je maanden lang achter elkaar in een diep dal zit. of juist als je eerst een hele dag in een enorm dal zit en dan weer een dag eruit en dan weer in het dal en zo maar door (manisch). veel mensen zeggen weleens dat ze een beetje depri zijn, maar dan zijn ze echt niet depressief, maar zitten ze gewoon in een dipje... en tegenwoordig letten psychiaters er wel beter dan vroeger op dat ze niet iedereen zomaar een antidepressivum voorschrijven! daar zijn nu strikte regels voor.
maar ja, het is wel waar dat veel mensen denken dat ze daardoor aandacht krijgen...
kuss

Ik ben het met je eens.

't Probleem is dat veel mensen zichzelf als (amateur)dokter beschouwen.

[Masquerade]

phensicske schreef op 05-04-2004 @ 20:21 :
Het is inderdaad niet verstandig Sint-Janskruid te nemen als je reeds andere medicijnen neemt, door de grote invloed dat Sint-Janskruid er op heeft. Maar da's een peulenschil als het het vergelijkt met echt anti-depressiva, vind ik. Noem me anders eens één medicijn op dat geen negatief punt heeft...maar daarom kan je dat medicijn nog niet minder goed vinden.
Ik vind het vooral positief, aangezien het een kruid is, het is natuurlijk en je wordt er niet afhankelijk van.

Heilig heb ik het nooit verklaard, maar ik vind dat het me heel goed helpt.

Het was dan ook vooral een reactie op de topic starter. Ik wilde alleen even aanduiden dat er ook aan Sint-Janskruid nadelen zitten. Net zoals aan andere antidepressiva. En het is heel fijn dat het jou zo goed helpt.

[ratsja]

waar hebben we het over,
waarom zou je bij bovengenoemde placebo depressie medicijnen gaan gebruiken ?

volgens een amerikaans onderzoek werk Sint Jans kruid niet, ja alleen mensen die daarin geloven.

[phensicske]

ratsja schreef op 06-04-2004 @ 12:24 :
waar hebben we het over,
waarom zou je bij bovengenoemde placebo depressie medicijnen gaan gebruiken ?

volgens een amerikaans onderzoek werk Sint Jans kruid niet, ja alleen mensen die daarin geloven.

Als ik wil kan ik nu allerlei (wetenschappelijke) artikelen opzoeken waarin staat dat het wel werkt, maar da's nogal zinloos, denk ik.

En bij placebodepressies neem je best placebo's.

[ratsja]

phensicske schreef op 06-04-2004 @ 16:40 :
Als ik wil kan ik nu allerlei (wetenschappelijke) artikelen opzoeken waarin staat dat het wel werkt, maar da's nogal zinloos, denk ik.

En bij placebodepressies neem je best placebo's.

ook bij een echte depressie en ook als je tekort aan serotonine hebt.
werkt het zeer goed of matig.
Is het voor iedereen.
als het zo is kan ik het eventueel gebruiken als ik met mijn ad gestopt ben.

Aandacht krijgen zonder je gevoelens te spuien is veel moeilijker

[ratsja]

Benfatto schreef op 07-04-2004 @ 12:13 :
Aandacht krijgen zonder je gevoelens te spuien is veel moeilijker

en ?