Hallo iedereen,
Ik zal beginnen door aan te geven dat ik bij dit bericht het nog redelijk kort wil houden omdat er te veel dingen zijn om op te noemen. Voel je vrij om iets te vragen als je iets niet duidelijk is.
Zoals mijn naam aangeeft blijf ik graag anoniem, maar ik ben 18 jaar oud. Mijn huidige situatie thuis is voor mij ondraagbaar en zoek daarom een oplossing, maar heb niemand in mijn omgeving die hier iets mee kan doen. De situatie is vrij gecompliceerd, maar ik zal beginnen bij het feit dat mijn ouders twee jaar geleden besloten om te scheiden. Mijn vader had deze beslissing genomen en mijn moeder was verbaasd en geschrokken, maar beiden gaven aan dat ze ons (ik en mijn broer) allebei zoveel mogelijk buiten de situatie willen houden. Voor mij op zich was de scheiding op zich niet moeilijk om te begrijpen aangezien mijn ouders nooit echt... normaal waren? Ik kan niet uitleggen waarom maar achteraf snap ik het wel. Het probleem begon echter toen de scheiding was aangekondigd. Mijn ouders wonen een jaar na deze uitspraak nog steeds met ons in huis en wij (ik en mijn broer) worden overal bij betrokken. De hele band tussen mij en mijn ouders is verdwenen en de rest van de familie heeft contact verbroken (streng gelovig, maar waren toch nooit echt betrokken). Op school had ik wel enige vrienden maar sprak daar nooit mee af buiten school, en die zie ik nu ook niet meer nu ik klaar ben met school (ook geen behoefte aan). Na een jaar zijn er stappen ondernomen en nu woon ik met mijn broer en vader samen. Dit is nu en dus al zo voor een jaar. Ik had verwacht dat de situatie beter zou worden zonder een van de ouders, maar de situatie thuis bleef hetzelfde. Een maand nadat ik geslaagd was heb ik veel genoten van de vrijheid die ik had, maar ik had geen zin om dingen op te pakken. Ergens in me wil ik wel een baan aanpakken en kijken voor een studie, maar het lukt gewoon niet. Nu zit ik elke dag thuis, game veel en heb de afgelopen tijd bijna geen stappen genomen. Een week geleden ben ik naar de dokter gegaan en die heeft me doorverwezen naar de mediant, die ik binnenkort ik ga spreken als het goed is. Ongeacht wat daar het resultaat van is, is de thuissituatie nog steeds vreselijk. Ik kan heel goed omgaan met mijn broer maar wanneer mijn vader de kamer in komt verdwijnt de hele sfeer. Gesprekken kunnen niet normaal gaan omdat ik vrij negatief tegen mijn vader aankijk (door dingen die gebeurd zijn in mijn jeugd) en hij kan er niet tegen dat niemand tegen hem praat. In het kort, geen van ons drie wil nog in hetzelfde huis wonen maar zowel ik als mijn broer hebben niet de financiële middelen om weg te gaan. Ik ben mentaal uitgeput en kan het echt niet in me opbrengen om überhaupt te gaan solliciteren. Mijn broer zit nu in therapie en werkt een dag per week maar dat is voor hem ook net te doen, daarnaast kan hij daarmee amper zijn maandelijkse kosten betalen. Het liefste zouden wij met z'n tweeën ergens een kleine woning regelen, maar het is voor ons echt niet te betalen.
|