Advertentie | |
|
26-11-2003, 17:49 | ||
Citaat:
Hou voor 'Meer?' de Verhalenwedstrijd maar in de gaten. |
02-01-2004, 22:53 | ||
Citaat:
|
03-01-2004, 10:18 | ||
Citaat:
|
03-01-2004, 11:09 | ||
Citaat:
|
Ads door Google |
05-01-2004, 17:38 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
05-01-2004, 18:05 | ||
Citaat:
|
06-01-2004, 13:14 | ||
Citaat:
__________________
█████████████████████99%
|
06-01-2004, 14:44 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
06-01-2004, 14:55 | |
Verwijderd
|
Ik heb je verhaal gelezen en zal proberen er een uitvoerige reactie op te geven. Mijn werkwijze is gruwelijk en daarom zal ik haar even toelichten. Heel asociaal deel ik het verhaal op in de drie stukken (Trouwens, is het een verwijzing naar De Moor?) die je zelf ook al gaf en lees ik ze om de beurt. Alles wat ik merkwaardig vond, heb ik eruit gelicht en voorzien van commentaar. Dit gaat van de meest flauwe interpunctie fouten drie keer op rij eruit halen, tot een algemeen commentaar over de tekst. Om het rommelige karakter teniet te doen, geef na elk hoofdstuk een korte 'conclusie' die ik trok en schrijf ik aan het einde van mijn reactie nog een compleet commentaar, waar je vermoedelijk het meeste aan zult hebben.
Ik neuk mieren, ben overvolledig en leg op elke wonde zout (mijn reactie is langer dan 75% van jouw verhaal). Dit is strontvervelend en ik zou het normaal ook niet doen (het kost veel te veel tijd en moeite), maar in dit geval wilde ik zo volledig mogelijk zijn. Waarom? Verschillende redenen. Allereerst: Je bent duidelijk van plan een groot schrijver te worden en ik heb alle intentie om je daarin zoveel mogelijk te helpen. Als je werkelijk een geniaal literair talent ben, is dat een grote opluchting voor me, want dat hebben we de afgelopen zeshonderd jaar niet meer gehad in Nederland, geloof ik. Ik meen dus dat je alle kritiek die ik maar kan verzinnen kan gebruiken. Ten tweede: Ik wil proberen een contrast te bieden voor de andere reacties in de topic, waar je zelf ook niet aan hebt. Gejuich is fijn, maar je leert er geen bal van. Daarom ga ik voornamelijk in op mijn kritiek en nauwelijks op de dingen die ik goed vond. Ik denk dat je dit wel kunt hebben. Tot slot: Als je werkelijk een blinde plek hebt voor zelfkritiek is dat een groot gemis. Deze kritiek is namelijk het meest vernietigend en belangrijk van al. Om dit gemis op te vullen, ben ik uitgebreid, gemeen en stip ik alles aan. Ik neem aan dat je je beseft dat het onderstaande mijn kijk op de zaken is en dat ik jou en de rest van de mensheid veel geluk en plezier wens met hun eigen kijk op de zaken. Ik verkondig geen enkele waarheid en elke ontkenning van een stelling van mij is even waar als de stelling zelf. Zwart: "Maar waarom? Ik heb er zelf niet voor gekozen, want ofschoon ik mij weinig herinner over de vele onbelangrijke dingen die elk mensenleven beschoren zijn, (...)" - Je herinnert je ergens iets 'van', niet 'over'. "(...) overspant zonder meer dat kleine tijdsbestek (...)” - Zondermeer. "Mijn vriendin Mandy was bij ons thuis, en ze zou blijven slapen." - Komma kan hier weg. Twee hoofdzinnen plak je aan elkaar door alleen een nevenschikkend voegwoord, zoals ‘en’. "(…) draaide toen mijn hoofd weg en ging op mijn bed zitten. Ik herinner me nog, dat ze toen al hetzelfde anders was." - Het is niet vreselijk, maar tweemaal het woord 'toen' moet je vermijden. Eenmaal is eigenlijk al teveel. In dit geval kan je de eerste zeker weten weglaten zonder pijn te hebben. "(...) als al die miljoenen mensen hier.” Zei ze plotseling." - Zinnen die in de directe reden staan en de vertellerstekst waarin ze ingebed zijn, scheid je van elkaar met een komma. Dus: "(...) miljoenen mensen hier," zei ze plotseling." "Ze dacht even na, en vervolgde toen haar rede." - Je schijnt een abonnement te hebben op het woord 'toen'. Probeer dat af te leren. In deze zin is het immers weer overbodig. Het probleem met dit woord is dat het refereert aan de basisschoolkrant-stijl: "Toen gingen we naar de dierentuin. Toen zagen we de apen. Toen gingen we weer naar huis. Enz." "(...) wéten al bij het ontluiken van hun leven wat ze zijn." - Toegegeven, ik ben vrij negatief over het menselijk ras, maar ik denk toch dat het aantal zeventienjarigen dat in een normaal gesprek dit woordgebruik bezigt, angstvallig klein is. ik begrijp dat je ze hierdoor juist als twee aparte mensen wilt kenschetsen, maar ik denk dat het voor veel lezers (waaronder ikzelf) overkomt als twee sprekende poppen. Dat komt nog eens extra naar voren met de zin "Je redenatie rammelt dus van alle kanten." De ikpersoon brabbelt wat over een touw en knopen daarin en meent daarmee een redenatie (die ik overigens niet heb kunnen vinden) voldoende ontwricht. De zelfgeclaimde 'diepgang' van de gesprekken ontgaat mij compleet en maakt het me erg moeilijk om de twee personen serieus te nemen. Sorry dat ik je karakters afzeik, maar ik wil zoveel mogelijk uit dit verhaal halen: "Hoe leg je aan een automonteur uit wat de pracht is van de Mona Lisa? Hij ziet een vrouw, en ze ziet er aardig uit. Wat daarachter schuilgaat, kan hij niet zien. En waarschijnlijk zal hij het ook nooit leren. Mensen zijn bang om toe te geven dat ze niet alles kunnen leren. Tegelijkertijd is het zo dat je niet alles kan “leren kunnen”, auto’s maken bijvoorbeeld." Wat een enorm pretentieus, snobistisch geneuzel. Maar onbewust gebruikt ze de juiste terminologie: leren. De 'elite' is nu eenmaal geleerd dat de Mona Lisa en de nachtwacht mooi te vinden en wie een andere mening heeft, wordt afgeschilderd als dom, barbaars, proleet of zelfs automonteur. Nee, dat is een meisje dat ik persoonlijk direct van mijn matras zou flikkeren. De zin "Tegelijkertijd is het zo dat je niet alles kan “leren kunnen”, auto’s maken bijvoorbeeld." is trouwens niet het meest heldere betoog dat ik ooit las. "(...) de onbelangrijke formaliteiten (...)" - Pleonasme? "(...) doek van mijn geheugen opengaat, (...)" - Als je refereert aan een toneelvoorstelling moet je spreken van een doek dat opgaat. Zo niet, dan heb ik niets gezegd. "We rijden door de nacht, en dan doemt de kerk op." - 'En' en een komma gaan slechts zelden goed samen. In dit geval mag de komma weg. "Een gigantisch donkere brok steen." - Een taalkundige knoop: Letterlijk staat er nu dat het brok steen gigantisch donker was en niet dat hij gigantisch EN donker was. Bedoel je dat? " (...) maar wellicht is dat slechts een schim van mijn geheugen. Of droom ik nu?" Ik vind het toch moeilijk om 'wellicht' en 'slechts schimmen van geheugen' zonder gniffelen te lezen in een tekst van na 1880. Zeker met een Weltschmerziaanse 'of droom ik nu?' erachter. Maar dat is heel persoonlijk. "Toch raakte hij me met zijn opmerking, en ook ik raakte in een haast overheerlijke staat van verruktheid." - Alweer een komma die er mijns inziens niet hoeft. En een 'overheerlijke staat van verruktheid' lijkt mij een nogal bombastisch pleonasme. "Ik zou het nu zeldzame dorst naar geestelijke genoegdoening noemen." - Het houdt niet op. "Dan zie ik de gezichten, duizenden huilende gezichten die zich buigen over mij." - Prachtig beeld. Deze alinea vind ik ook bijzonder goed. "Het is in ieder geval niet verzonnen, en moet dus ergens zijn oorsprong hebben." - Zonde dat je daarna de actie van het moment en de spanning die er was weer dood gaat redeneren met geneuzel. Verzonnen zaken hebben net zo goed een oorsprong. De hoofdpersoon is wat zeker van de onfeilbaarheid van zijn superieure redenatievermogen. Dat maakt hem, in combinaties met de redenaties zelf, soms wat belachelijk. Maar misschien bedoelde je het ironisch. Trouwens, de komma hoeft niet. - - - Ik vond zwart een niet bijzonder spannend stuk om te lezen. Ik leer twee jonge mensen kennen die menen de wijsheid in pacht te hebben, maar zichzelf belachelijk maken door hun woordgebruik en hun redenaties. Vervolgens gaan ze, met twee anderen, zonder duidelijke reden blowen in een kerk waar zich een prachtig visioen-achtig iets voordoet aan de hoofdpersoon. Dat was het enige stuk in 'Zwart' dat ik echt met gemeend plezier las. - - - Wit: "Ik zie de cafetaria, en verderop staat een grote menigte te drommen." - Nogmaals de komma. Ik denk dat je mijn punt snapt. Bovendien is 'staat te ...' niet zo erg fijn om te lezen. "de suikerspin kraam." - Eén woord. "Het is niet desinteresse in het nu dat hen tot een vroegere fase van hun leven laat teruggrijpen, het is het pure gevoel van gelukkig zijn, dat ze zelfs door er alleen maar over te praten (zij het in minder heftige mate) opnieuw ervaren." - Je zou er goed aan doen het verhaal minder vaak stop te zetten om een melancholische overpeinzing erdoorheen te gooien. Het irriteert. "voor jou halen?” Vraagt ze." - Net als in 'Zwart', wat betreft de directe reden. Het vraagteken moet blijven, maar is slechts een sluitingsteken voor de geciteerde zin, niet voor de geschreven zin. 'Vraagt' moet dus weer met een kleine letter. In de zin hierna heb je weer een overbodige komma. "Is die draaimolen niet net het leven?" - "Nee, dat is het niet. Houd je mond en vertel een verhaal. "Of zijn het de botsauto’s? (...) Maar het kan natuurlijk ook het reuzenrad zijn." - Als er iets makkelijk is, is het wel dingen symbolisch vergelijken met 'het leven'. Ik kan me niet echt voorstellen dat er veel mensen op zitten te wachten wat Shan erover te zeggen heeft. "Helemaal niet slecht.” Zei ik." - '(...), zei ik." "(...), alsof ik zojuist een stel slippers van het slechtste merk ter wereld met de Nobelprijs bekroond had." - Eindelijk, een kleine opluchting. "De beugels zaten nogal los toen we dan vertrokken." - Dan? "En dan ben ik opeens zelf de achtbaan." - Nee hè, niet weer! "Ik moet je iets belangrijks vertellen.” Vraag ik haar." - Enz. Enz. "“…in vredesnaam voor je uit te staren?” Vraagt ze. Het gevoel bekruipt mij weer, maar ik ga er niet op in." - Tijdens de gefantaseerde achtbaanrit verander je van verleden naar tegenwoordige tijd (wat op zich niet erg is) en daarna blijf je er foutjes mee maken (wat wel vervelend is). Trouwens, weer die directe rede fout. "(...) wat er gebeurd (...)" - Wat er gebeurt. "Ik had geen zin om ook maar iets uit te leggen, (...)" - "maar ga daarna de lezer toch vervelen met gepraat over het 'niets'." "Misschien zij of ik naar de WC geweest, (...)" - Ik mis een persoonsvorm in deze zin. " (...) en zette mijn mond op de hare." - Terwijl hij even daarvoor zei dat zij het initiatief nam. Wat een Casanova. "Met jou, beste lezer, heb ik niets te maken." - Dat verklaart een hoop. Dit plotselinge aanspreken van de lezer (wat je, als ik het me goed herinner, niet eerder deed) stoort mij. het is ergens logisch dat je het doet, want je probeert een betoog te houden en betogen veronderstellen luisteraars, maar door dit plotseling te laten vallen, zinkt het nogal in het diepe. (Ik neem dit een beetje terug bij het lezen van 'Grijs', maar nog altijd ben ik er niet geheel blij mee.) - - - In deze tekst is Mandy als vertellend personage min of meer weggemoffeld zodat de verteller, als herinnerend persoon en als persoon op de kermis (die twee vloeien door elkaar (wat niet erg is)) nog meer kan zeggen wat hij allemaal denkt. Er gebeurt te weinig om het interessant te houden voor een lezer die na het eerste deel al niet meer geboeid was door semi-filosofische uitwijdingen en pseudo-verklarend geneuzel. Het houdt op, draagt niets dan irritatie bij en verdringt het verhaal geheel. - - - Grijs: "Deze woorden zijn zonder meer waar, wat de aard van de gebeurtenissen ook mag zijn. Of het nu een droom was, een hallucinatie, of iets wat ik in mijn dood heb bedacht, het woord kan niet liegen zonder enige druk van buitenaf of de wil van de schrijver." - Ik ben natuurlijk zwaar beïnvloed door een aantal taalfilosofen, maar ik denk dat je als worstelend schrijver (zo stel ik me jouw voor in dit verhaal en ik geloof dat je dat ook wel van plan was) toch niet echt zo naïef kan denken over woorden of taal. Even hiervoor vermeldde je ook al dat je je complete leven wilde opschrijven. Besef je niet dat woorden altijd ontoereikend zijn? Woorden zijn letters, geluiden, zonder enige betekenis. Hoe zouden die ooit vergeleken kunnen worden met de ervaringen die we opdoen tijdens een simpele wandeling door het park? Woorden liegen altijd. ",(...) ofwel continuitijd, (...) " - Fantastische woordspeling. "(...) dat er niet uit niets, iets kan ontstaan." - Ik had al een donkerbruin vermoeden dat het hier naar toe zou gaan, omdat ik mijzelf deze vraag ook vaak zat gesteld heb. Ik heb haar ooit (vier jaar terug, toen was ik ook zeventien ) ook in een verhaalvorm gegoten (en vreselijk slecht betoog waarvan ik het bestaan eigenlijk niet meer wil erkennen) waarin ik stelde dat de menselijke logica geen wet van meden en perzen was, maar een willekeurige systeem om orde in de chaos te scheppen. Om de logica van haar troon te stoten, toonde ik aan dat de wetten van de causaliteit (dus ook liniare tijd) het ontstaan van het universum onmogelijk maken zonder Goddelijke interventie (op die wijze is het ontstaan van godsdienst feitelijk niet meer dan 'logisch'). Jouw antwoord op deze problematiek is "(...) het is de dood van later die nieuw leven van nu maakt." waarin ik de speelse noot van circulaire tijd herken. Geloof mij echter, circulaire tijd maakt meer kapot dan je lief is. Nee, als jijzelf tevreden bent met dit antwoord dan kan je je gelukkig prijzen. Zelf heb ik de illusie om ooit antwoorden op dit soort vragen te vinden opgegeven en dat lijkt me het enige verstandige om te doen. Het zijn leuke, pretentieuze spellen die het op een verjaardag goed doen, maar als het in aanraking komt het filosofie, zal er niet veel van over blijven. (Maar, ik vul natuurlijk erg veel in. Als jij straks reageert dat het niet om circulaire tijd gaat en ik er naast zit, dan heb je daar alle recht toe. Ik probeer echter een consistent iets van je verhaal te maken, zodat ik erop kan reageren. Ik moet nog wat woorden zeggen over het verhaal in zijn totaliteit. Ik gun je het voordeel van de twijfel en denk dat je werkelijk iets te melden had binnen dit verhaal waarover het interessant praten is. Het is duidelijk dat je bepaalde gedachten hebt en de lezer daarvan deelgenoot wilt maken door ze te concretiseren in een verhaal. Nu is de combinatie tussen literatuur en filosofie een geweldige combinatie, maar ook vreselijk moeilijk om tot een goed einde te volbrengen (ik probeer het soms ook en hoewel ik het zelf op het moment fantastisch vindt, zie ik twee weken later dat het niets voorstelt). Jij gaat deze moeilijke combinatie proberen te maken en voor mij faal je erin, om een aantal redenen: -Het verhaal wordt in deze tekst totaal verdrongen door je overpeinzingen, wat het erg lastig maakt om te lezen. Er is geen spanningsboog, er gebeurt weinig en de personages maken zichzelf en elkaar belachelijk door hun taalgebruik en overdreven pogingen om tot een diepgaand gesprek te komen. De balans tussen verhaal en theorie is ver te zoeken. -Ten tweede is de theorie zelf ook niet duidelijk. Je herhaalt vreselijk veel (wat misschien bij het thema past) maar het wordt er niet duidelijker op. Ik meen dat ik zelf niet dom ben en dat ik mijn best gedaan heb om een filosofische stelling of gedachtegang uit de tekst te distilleren. Dit is mij echter met moeite gelukt en veelal door de hulp die je geeft in het laatste hoofdstuk. Ik denk dat dit weer te wijten is aan het taalgebruik in combinatie met je overdadige woordenstroom. Je wilt teveel tegelijk zeggen en wil bij elke opmerking weer een achterliggende gedachte, een tegenopmerking of een twijfel plaatsen. De lezer raakt het spoor bijster en weet niet meer wat je nu wilt vertellen, terwijl de verteller ervan overtuigd blijft dat hij een betoog voert dat helder is als glas. Dat irriteert. Het gevolg is dat het noch literatuur is, noch filosofie. Ik vond het matig fijn om te lezen (sommige zinnen waren mooi en de scène in de kerk zal ik niet snel vergeten) omdat je teveel moeilijk aan het doen bent zonder duidelijke reden. Filosofisch valt er geen touw aan vast te knopen omdat je een rommelig betoog houdt. Deze rommelige indruk, samen met de zekerheid van de personages en het bombastisch, irreële woordgebruik maken het voor de lezer nog moeilijker om de filosofie in het verhaal serieus te nemen. Ik denk niet dat je wegkomt met het aloude excuus dat je niet begrepen wordt en dat de lezer te dom is. Ik ga geen discussie met je aan over de macht van de lezer en de macht van de schrijver, omdat daar geen einde aan komt. Als jij begrepen wilt worden, moet je je gedachten duidelijker neerzetten en als je geen verhaal kunt schrijven dat je hierin steunt, kun je beter geen verhaal schrijven, maar een betoog. Als jij een goed verhaal wilt schrijven en ons iets 'leren', moet je ook daadwerkelijk een verhaal vertellen en ons de mogelijkheid geven je te begrijpen. LUH-3417 |
Advertentie |
|
06-01-2004, 15:07 | |
Verwijderd
|
Ik heb het gelezen. Hieronder mijn overpeinzingen.
Hoewel het is alsof ik nooit geleefd heb, Ik vind dit een vreemde zin. Zelf zou ik dan van 'is' 'lijkt' maken. “(...) miljoenen mensen hier.” Zei ze plotseling. Interpunctie: het is mooier als je van die hoofdletter na het aanhalingsteken een kleine letter maakt. En eigenlijk hoort die punt een komma te zijn, volgens mijn eigen interpunctieregels. Ik kan me ook niet herinneren zoiets ooit in een boek te hebben gezien. het gesprek over het leven, dood, en bejaarden en knopen en kinderen Een raar gesprek. Niet echt filosofisch aandoend, terwijl het volgens mij wel zo bedoeld is. Misschien kun je dat gedeelte beter herschrijven, want de zinnen lopen niet allemaal lekker, en de bedoeling wordt me ook niet geheel duidelijk. Besluiteloos stonden we daar even, niet zeker wat te doen. Niet weten wat te doen is inderdaad een goede definitie van besluiteloos. Dubbelop dus - maar geen mooi dubbelop. Had zelfs dit nog met geslachtsdrift te maken? Hoe verpletter je iets wat op zichzelf mooi is met een zo lelijk mogelijk woord? Deze memoires zouden een onderdeel moeten zijn van een episch werk dat mijn complete leven omvat, als een puzzel waar de stukjes vanzelf in elkaar vallen. Jammer dat het laatste stukje van de zin een nogal veelgebruikte metafoor is die daardoor niet het effect bereikt wat het zou moeten bereiken. of wellicht mondeling had medegedeeld, wellicht is zoals iemand het ooit uitdrukte 'gewild literair'. Je toon is op zich al redelijk 'verheven', maar hier voer het het m.i. wat te ver door. En zowaar Zelfde commentaar als hierboven. zelfs de demonen kunnen mij daar niet toe aanzetten waar tover je die nou ineens vandaan? Ze worden hier niet vermeld, maar een soort van neergesmeten. Het past niet helemaal. Doe met deze alinea wat je wilt, beste lezer. Ik machtig je om er haken omheen te zetten. De lezer wil een verhaal lezen, niet zelf aangesproken worden, neem ik aan. Dit vind ik echt een 'slecht' stukje, dat waar het over gaat had je inderdaad ook beter weg kunnen laten. want ik blijf filosoferen Helaas wel ja. maar omdat zij zichzelf ontkent doordat zij pleegt de eigenschap “eeuwig” te hebben 'pleegt' zou ik zelf achter eeuwig zetten, omwille van de zinsconstructie. ofwel continuitijd Dat rekent je word spellingscontroller vast niet goed. En nu stop ik met schrijven. Ik heb weer zin om te leven. Wel een goede laatste zin. (Ik vind het trouwens jammer dat je bij zo'n soort verhaal niet een betere naam als 'Mandy' had kunnen verzinnen. Ik (en misschien met mij wel meer) heb er toch bepaalde associaties bij. Heel fout, ik weet het, sorry.) Algemeen: Je schrijft 'gewild literair', zoals ik al zei. Dat is jammer. Eigenlijk zou je pretentieloos moeten schrijven, schrijven omdat je het leuk vind, een boodschap hebt te verkondigen, niet omdat je literatuur wilt schrijven, dat is tenminste mijn visie. Dat resulteert in te wollig taalgebruik. Je 'voelt' (althans dat voel ik) dat je heel graag iets heel geweldigs wilt schrijven, en daarom stop je het vol met moeilijke woorden, moeilijke zinsconstructies en dat maakt dat je een soort stijl krijgt die de jouwe waarschijnlijk niet is. Ik ben benieuwd wat er van je verhalen overblijft als deze 'stijl' die je nu gebruikt, voor een keertje laat varen. Verder staan er een aantal cliché zinnetjes in je tekst. Dat is jammer. Daaruit blijkt dat er toch weer niet zo heel veel aandacht aan is besteedt - of dat je niet zo heel goed bent in iets eigens verzinnen. Maar ik vind het niet slecht. Wel vind ik dat je dus een eigen stijl moet vinden, en dan pas 'literair' moet proberen te schrijven, maar dat zei ik hierboven al. Verder wil ik er aan toevoegen dat ik natuurlijk niet de wijsheid in pacht heb, maar dat ik wel denk dat je wat aan mijn kritiek hebt, omdat ik een buitenstaander ben. En omdat ik heb geprobeerd zo objectief mogelijk te reageren. Krummeltje. P.S. Ik las net het stuk van LUH, en ik ben het wel met hem eens. Vooral dat hij zei dat hij het 'overdreven' en 'bombastisch' vond - dat klopt wel denk ik. Laatst gewijzigd op 06-01-2004 om 15:34. |
06-01-2004, 16:10 | ||
Citaat:
Maar dat is mijn mening.
__________________
█████████████████████99%
|
06-01-2004, 16:29 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
maar dat hoort niet in Renards topic... |
06-01-2004, 16:38 | ||||||||||||||
Noot vooraf: Ik ga echt niet overal op reageren, (niet dat ik dat niet wil, maar ik neem de lezers in bescherming) maar toch wil ik bepaalde dingen nader toelichten en wat vragen beantwoorden. Vandaar dit bericht. Alle kritiek op spelling en schrijftechniek waren zeer prettig om te krijgen, de fouten die je genoemd hebt zal ik voortaan proberen te voorkomen.
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
|
06-01-2004, 17:46 | |
Verwijderd
|
Ik ben blij dat je er echt iets aan hebt.
Met de Moor bedoelde ik Magriet de Moor die het boek 'Eerst grijs dan wit dan blauw' (er zitten komma's in, dacht ik) schreef. ik moest er direct aan denken, hoewel de inhoud eigelijk nogal verschilt. Geloof ik, maar het boek las ik een poos terug. "" (...) maar wellicht is dat slechts een schim van mijn geheugen. Of droom ik nu?" Ik vind het toch moeilijk om 'wellicht' en 'slechts schimmen van geheugen' zonder gniffelen te lezen in een tekst van na 1880. Zeker met een Weltschmerziaanse 'of droom ik nu?' erachter. Maar dat is heel persoonlijk." Ik bedoel ermee dat deze zin voor mij een hoogtepunt was in nogal bombastisch taalgebruik met overpeinzingen. Het doet mij altijd terugdenken aan Piet Paaltjens (die het ironisch toepast) en Bilderdijk (die het serieus meende). Die komen uit die tijd en daarom vind ik deze stijl nogal anachronistisch/ouderwets overkomen. "De hoofdpersoon is een zij." Dat verklaart een hoop. Voornamelijk de naam Shanon. Wel een beetje slordig dat ik er zelf niet op kwam. Ik had me moeten herinneren dat de meeste verhalen op scholieren.com over ontluikende, lesbische liefdes gaan. "Zonder de betekenis die wij aan de woorden geven niet, toch?" Het probleem is dat ik zei dat woorden altijd liegen doordat ik beïnvloed ben door vervelende taalfilosofen. Ik zal er kort op ingaan (omdat ik het toch makkelijk kan knippen en plakken uit een paper die ik voor school moest maken: - - - Woorden, die voorheen gezien werden als betekenisdragende elementen, vallen onder de handen van De Saussure uiteen in kleinere onderdelen: de betekenaar (signifiant) en het betekende (signifié). Beiden zijn twee kanten van hetzelfde taalteken, maar zijn niet op een natuurlijke manier aan elkaar gehecht. De totstandkoming van betekenis is daarmee ook geproblematiseerd. Het woord ‘boom’ betekent niet meer gewoon boom omdat die betekenis immanent aan het taalteken is, maar ‘boom’ betekent boom omdat dit door het taalsysteem binnen die cultuur zo bepaald is. In een andere cultuur kunnen dezelfde betekenaren deel uitmaken van een ander taalteken en zo verbonden zijn met een andere betekenis. De relatie tussen betekenaar en betekende is dus arbitrair en berust op conventie. Elke betekenis komt dus tot stand op basis van verschil. Door het gebruik van het ene teken, worden alle andere tekens uitgeschakeld en dit maakt betekenistoekenning mogelijk. - - - Een woord zelf heeft dus geen betekenis, maar is een leeg iets. Door mensen die de conventie hanteren, wordt er betekenis aan vast geknoopt. Het probleem is echter dat deze betekenis negatief tot stand komt. Door hond, kat en alle andere mogelijkheden uit te sluiten, komen het woord 'boom' en het concept 'boom' bij elkaar tijdens het lezen van een tekst. Maar er blijft altijd een niet te overbruggen kloof tussen het woord boom en het concept. Woorden liegen in de zin dat ze de mens de illusie geven een betekenis te hebben, terwijl dit niet waar is. Ze zijn slechts lege representaties. Weer wat uit de paper: - - - Derrida is geïntrigeerd door deze manier van betekenisverwerving en meent dat de voornaamste eigenschap van een tekst de afwezigheid van wat er niet gezegd wordt is. Dat wat er wel gezegd wordt, staat slechts in de weg voor wat er allemaal gezegd had kunnen worden. Omdat het gezegde op zo’n manier een relatie aangaat met het ongezegde, heeft dit implicaties voor de theorie van De Saussure. Teksten gaan een eigen leven leiden en produceren ook meer betekenis dan dat wat er staat. Volgens Derrida is het betekende op zijn beurt evengoed een betekenaar die verwijst naar andere (ongezegde) betekenden. Deze verwijzen echter ook weer verder en het gevolg is een eindeloze keten van betekenisproductie, waarin elke betekenis slechts tijdelijk is. Bovendien beperkt Derrida tekens niet alleen tot het systeem van de taal, maar ziet hij ze terug in alle vormen van betekenisproductie. Foto’s, schilderijen, televisiebeelden, een groet op straat, een kledingstuk, een vallend blad; allemaal zijn het tekens. Dit is ook wat hij bedoelde met “Il n’ya pas de hors-texte.” (158). - - - Die gedachten lagen er zeg maar achter mijn uitspraak dat woorden altijd liegen. De mens kan de werkelijkheid alleen maar ervaren via de taal en de taal zelf vervormt die werkelijkheid in dat proces. Mensen kunnen nooit objectief iets zien. Woorden verstoren het beeld altijd. "Maar hoe kan de filosofie dit 'beeld' dan aantasten? Ik ben er namelijk helemaal niet tevreden mee, maar het is leuk om eens 'anders' over dingen na te denken. En ik dacht dat ik de tijd als cirkel zelf had bedacht, maar blijkbaar zijn er mij duizenden voor gegaan." Welk beeld bedoel je precies? Dat van circulaire tijd? Dat is zeker geen uniek idee van je, er zijn al eeuwenlang mensen die dat roepen. Er zijn ook genoeg theorien die circulaire tijd verdedigen, maar veelal worden die toch gezien als onvoldoende. Wanneer je stelt dat tijd circulair is, krijg je toch problemen als je wilt gaan werken met 'feiten' of subjecten. Conclusies komen al snel uit op alles of niets-antwoorden, zoals jij soms ook in je verhaal hebt. 'Omdat tijd circulair is, is ze oneindig (de lijn van een cirkel houdt niet op) en omdat ze oneindig is, zal alles ooit plaatsvinden. Omdat het in een circulaire tijd niet uitmaakt wanneer het plaatsvindt, is het vol te houden dat alles op elk moment plaatsvindt en dat er feitelijk geen tijd is.' Dit gaat zo erg in tegen het 'gezonde verstand' (voor zover dat bestaat) dat veel mensen liever een andere conceptie van tijd hanteren. Onze maatschappij en hele manier van denken is gebaseerd op een liniar verloop van tijd. Daarom is het inderdaad leuk en uitdagend om er anders over na te denken. Alleen ook verschrikkelijk moeilijk, omdat je in staat moet zijn om al je huidige zekerheden compleet op te geven om plaats te maken voor iets nieuws. Trouwens, een schrijver die hier heel erg mee bezig is geweest is Jorge Luis Borges, een Zuid-Amerikaan. Je zou eens een aantal korte verhalen van hem moeten opzoeken. Ik denk dat je dat erg interessant gaat vinden. Circulaire tijd is trouwens een heel erg hip gegeven bij veel postmodernisten. In Gabriel García Marquez' 'Honderd jaar eenzaamheid' (een geweldig boek) is het ook een thema. LUH-3417 |
06-01-2004, 22:18 | ||
Citaat:
--- Met alle theorie in je paper kan ik het allemaal wat beter begrijpen. In die context heb je natuurlijk helemaal gelijk, een woord is zonder mens inderdaad 'hol'. Je kunt nooit een boom beschrijven zoals hij is, door de vervorming die de woorden veroorzaken. --- Als ik eeuwen geleden had geleefd, had ik dus iets revolutionairs ontdekt? Ik vond de redenering "Omdat tijd circulair...geen tijd is." trouwens al behoorlijk overtuigend. Tot slot, ik zal eens een verhaal van die man opzoeken, ik ben benieuwd. |
07-01-2004, 10:29 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
07-01-2004, 17:32 | ||
Citaat:
Dan heb je in dit geval goed gegokt.
__________________
█████████████████████99%
|
07-01-2004, 18:26 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
07-01-2004, 21:12 | ||
Citaat:
__________________
█████████████████████99%
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
ARTistiek |
Mc Kauw Mc Kauw | 69 | 02-09-2014 11:48 | |
Algemene schoolzaken |
kunst madonna enz aylinn | 7 | 18-01-2012 00:56 | |
Lichaam & Gezondheid |
Blind geboren worden. The Crash Bash | 56 | 14-04-2004 16:37 | |
Verhalen & Gedichten |
Manifest 1 - Pijn Type | 5 | 24-12-2003 18:41 | |
Verhalen & Gedichten |
Het kind en de soldaat nienie | 2 | 19-05-2003 12:12 | |
Verhalen & Gedichten |
Mijn naam is Nienke en ik besta metzondernix | 5 | 31-08-2001 16:02 |