Verhalenwedstrijd: Een leven ondersteboven

Weet je? Soms zou ik de wereld wel eens ondersteboven willen keren. Dat kan je natuurlijk op meerdere manieren interpreteren. Ondersteboven kan je ook zien als andersom en dat kan leuke effecten geven.
Als ik al naar mezelf kijk. Naar mijn leven. Dat kan je nu niet bepaald boeiend noemen eigenlijk. Ik studeer, heb een leven, maar is dat spannend? Mijn antwoord daarop kan niet anders dan nee zijn. Ik val lekker in de grijze massa zonder ergens ook maar op te vallen.
Wat als je dat dus zou omdraaien? Wat zou ik dan willen omdraaien? Maar zou ik dan alleen iets aan mezelf omdraaien? Eigenlijk niet, ik ben niet super egoïstisch, maar ja, dat maakt het nu toch minder interessant aangezien je dan weer op alle clichés uit komt. Iets spannends aan mezelf dus. Hmm… Iets wat me minder grijs zou maken. Eigenlijk zou ik dat ook best wel willen.

-----------

Ik loop over de Coolsingel in Rotterdam. Druk genoeg voor een heimelijk, niet al te opvallende ontmoeting. Hoewel. Eigenlijk is het meer een heimelijke overdracht van spullen, wat snel en onopvallend kan als er maar genoeg mensen op straat zijn. Een overdracht van een zwart koffertje en ik loop verder richting het Hilton, zonder de gever een blik waardig te keuren.
We hebben deze afspraak geregeld via internet. De anonimiteit van het internet is zo ideaal voor dit soort dingen en is daarom wat mij betreft ook de uitvinding van de eeuw. In het koffertje zit mijn aanbetaling, nog meer geld en een foto. De opdracht is me duidelijk.
Die avond ga ik naar het casino, alwaar mijn slachtoffer al zit te wachten. Alles is klaar, maar toch heb ik twijfels of het wel handig is om dit soort dingen in een casino te regelen. Ik heb toch liever wat meer privacy bij dit soort zaken. Je weet maar nooit wat er gebeurt en ik moet er toch wel goed uitkomen. Ik ga tegenover hem zitten en leg de zwarte koffer op tafel.
“Zo ben je daar eindelijk?”
“Het spijt me, wat problemen onderweg” meld ik hem in alle rust. Ik kan me nu geen zenuwtrekken veroorloven, dit is uitkijken. Misschien moet ik het toch anders doen, maar dan moet ik het wel snel bedenken.
“Heb je het geld?”
“Wat dacht jij dan, als ik iets doe dan doe ik het goed. Alleen is het maar een gedeelte, de rest heb ik achtergelaten. Eerst maar even zien of dit zonder problemen gaat”
“Wat ben je toch een onzettende doos. De afspraak was hier en nu. Alles!”
“Ik zei toch al, ik had wat problemen. Als ze me gepakt hadden was alles weg geweest, dus leek het me handiger om het in twee porties te doen.”
Hij zet zijn mes met de punt in de tafel. Een duidelijke bedreiging, maar ik mag me niet uit het veld laten slaan. Niet hier, niet nu.
“Hoe was je plan dan? Zo kan ik ook niet leveren.” zegt hij terwijl hij zachtjes met zijn vinger langs de scherpe kant van het mes strijkt. “Hij is mooi scherp hoor.”
“Nou, het lijkt me handiger als jij straks naar mijn hotel komt. Dat is daar bij de fontein. Vanavond, alleen. Anders kan je naar de rest, en dat is een meerderheid, fluiten.”
“Meisje, ik hou niet van dit soort dingen. Hoe kan je nou van mij verwachten dat ik je aan je eisen ga aanpassen? Jij wil wat van mij.”
“Ja, maar jij laat dat geld echt niet liggen.”
“Goed, je hebt een punt. Ik kan er ook weinig anders mee. Morgenavond om negen uur kom ik naar je toe.”
“Alleen en met het ding?”
“Ja.”
“Tot morgen dan. Kamer 310.”
Nog wat gespannen loop ik het casino uit. Ik heb wat uitstel en bovendien krijg ik hem alleen tegenover me. Ik hoop dat dat het makkelijker gaat maken. Nu maar eerst goed slapen en me morgen goed voorbereiden.

Om negen uur precies wordt er op mijn deur gebonkt. Ik doe open, daar staat hij. Nu heeft hij een bruin koffertje in de hand. Wat ik wil hebben.
“Heb je bij je waar ik om gevraagd heb?”
“Ja, ik ben niet zo’n doos als jij bent.”
“Mag ik je dan wat te drinken aanbieden? Het is toch wel een deal en daar moet op gedronken worden. Ga zitten zou ik zeggen.”
“Graag.”
Ik wijs naar een stoel naast het tafeltje waar het zwarte koffertje op ligt. Ondertussen pak ik de fles champagne met de 2 glazen die ik al had klaar gezet en neem ze mee naar hem.
“Alsjeblieft. Ik wil een toast uitbrengen op onze goede deal”
“Proost!”
Beiden drinken we van de champagne. Het is een goede, dure champagne en ik zie dat hij hem wel waardeert. Ik hou er niet zo van, maar dit is toch de makkelijkste oplossing.
“Zo en nu wil ik wel zien of je het geld voor me hebt.”
Ik open de koffer en draai het naar hem toe.
“Kijk maar. Nu jij.”
Hij zet zijn koffer op schoot, maakt hem open en gunt me er een blik in.
“Prima, ik had ook niet anders van je verwacht. Dan ruilen we wat mij betreft nu”
De koffers veranderen van eigenaar. Ik de bruine, hij de zwarte. Zoals het hoort.
“Nog maar een toastje? Die champagne die je hebt is wel erg goed”
Ik lach hem vriendelijk toe en vind het een goed idee.
“Proost!”
Weer blijkt dat hij het echt prima vind smaken. Des te beter. Tijd om afscheid te nemen.
“Het was prettig zaken doen.”
“Ja, dat vond ik ook.”
“Nou, tot ziens maar weer.”
“Een goedenavond mevrouw.”

Hij is net weg en de deur naar de slaapkamer gaat open. Daar staat de man die me eerder het zwarte koffertje overhandigde op de Coolsingel.
“Perfect, hoe lang gaat het duren denk je?”
“Hij heeft voldoende van de Champagne gedronken. Op zichzelf is die stof uit zijn glas niet gevaarlijk, maar in combinatie met alcohol doet het z’n werk snel. Hoe meer alcohol, hoe sneller het gaat. Het lijkt op een hartstilstand en ze zullen er waarschijnlijk niks achter zoeken, bij een man van zijn postuur, leeftijd en met dat gedrag.” Antwoord ik hem.
“Prima. Hier heb je de rest van je geld”

----------

Dit is wat mij betreft mijn eigen wereld totaal ondersteboven. Het is helemaal anders dan wat ik in het echt ben. Ik ben een student uit de massa studenten. Ik zou nooit een huurmoordenaar kunnen zijn, dat is echt de wereld op z’n kop.
Maar nu ik er toch wel over nadenk. Zou ik het eigenlijk wel willen? Waarom zit ik in de grijze massa? Ik denk toch dat ik erin zit omdat ik niet anders zou willen. Anders kan je volgens mij altijd wel iets vinden waardoor je er bovenuit gaat steken. Wat ik nu allemaal heb bedacht is ook wel erg extreem. Maar of kleine veranderingen in de wereld deze totaal anders maken? Het kan, maar kleine veranderingen zijn geen ondersteboven zaken. Kleine veranderingen kan je als je dat wil zelf ook nog wel veranderen.
De veranderingen die ik met name zou willen zitten hem in de kleine dingen. Kleine dingen van mijn leven die ik wel anders zou willen zien. Iets dat iedereen wel wil denk ik, altijd is er wel iets waar je ontevreden over bent. Maar een echte ondersteboven zetter van mijn leven? Ik bedank. Doe mij de grijze massa maar.