[Verhalenwedstrijd] De Vlieger

[flyaway]

Als kind heb ik nooit veel gevliegerd, maar het bevalt me wel. Het kostte me wat moeite om ‘m omhoog te krijgen, de vlieger, maar met de hulp van wat nieuwsgierige kinderen is het toch gelukt. Nu loop ik rond in het park en trek haast hypnotisch aan wat touwtjes. Omhoog.
Ik had niet echt een reden om te gaan vliegeren. Ik denk ook niet dat je die nodig hebt. Maar sinds ik hier ben gaan wonen, zo’n drie maanden geleden, heb ik nog niets uitgevoerd. Ik heb enkel thuis gezeten. De stad, waar ik zo naar uitkeek, heb ik enkel ’s nachts kunnen bestuderen vanuit mijn kleine raampje. Ik heb uitzicht op een drukke autoweg. Het is als een dikke ader, die alsmaar blijft doorbloeden, dag en nacht, zoals ook het hart nooit ophoudt met kloppen.
Maar toen ontdekte ik een oude vlieger, made in China natuurlijk, in de opslagruimte. Hij heeft de vorm van een octopus, een vrij vreemde keuze. Het lijkt erop dat de maker dit zelf ook wel besefte, want heeft hij er nog twee tentakelachtige vleugels aan genaaid om het geheel wat meer op een daadwerkelijke vlieger te laten lijken.
In een opvlieging besloot ik toen om naar buiten te gaan. In een parkje ging ik zitten. Ik bedacht me hoe dat ook alweer ging, vliegeren, dat is zoiets dat elk mens min of meer geacht wordt te kunnen maar slechts weinigen echt meester zijn. Ik moet zeggen dat nu ik eenmaal bezig ben ik nog steeds niet weet hoe het nu eigenlijk moet, maar het lijkt goed te gaan. Hij gaat omhoog.
Terwijl ik touwentrekkend door het park stuntel, komt er een oude man in de buurt zitten. Hij bekijkt me door zijn jampotglazen terwijl ik bezig ben. Af en toe glimlacht hij.
Onbewust heb ik mezelf ten doel gesteld mijn vliegende octopus zo hoog mogelijk te laten komen. Hij moet zo ver stijgen tot hij slechts een klein stipje aan de hemel is, zodat niemand kan zien of het een vlieger is in de vorm van een gewone, kleurige ruit, een vogel of een gevleugelde octopus. Misschien uit onbewuste schaamte voor de vorm ervan, ik weet het niet. Ongetwijfeld een trucje van de maker, het lelijke uiterlijk van zijn werk als extra motivatie bij het vliegeren.
Mijn doel is, helaas, snel bereikt. Het touw is op. Tussen mijn handvat en de vlieger zit nu enkel een rode lijn die loodrecht de hemel inschiet. Nu is er niets meer te doen dan in het gras gaan liggen en naar de vlieger staren, en de hemel erachter, tot hij uit zichzelf neerstort. Maar dan staat de oude man plots naast me, in zijn hand een touw. We snijden het rode touw los van het handvat en proberen het gerafelde koord van de man aan mijn vliegertouw te bevestigen. Ik improviseer een zeemansknoop maar het resultaat is teleurstellend. Ik heb nooit gezeild, zo’n gedoe. Ook zoiets wat iedereen geacht wordt te kunnen, knopen leggen.
De octopus stijgt verder. Plotseling is zijn vorm niet meer misplaatst: zijn tentakels zijn majestueuze vleugels en aan zijn buik zit een rood en gele navelstreng. Ik trek eraan als een sukkelige nieuwe vader die ‘m niet doorgeknipt krijgt.
Dan begint het te regenen. De kinderen in het park gaan naar huis en enkel de oude man en ik blijven over. Intussen laat ik mijn vlieger stijgen en blijft de man maar staren. Dan is ook het gele koord van de oude man veranderd in een rechte lijn naar de hemel. We gaan maar in het gras liggen en staren naar de octopus. Ik hoor de regen tikken op het plastic.
Het duurt niet lang of de man staat op en gaat naar huis. Ik blijf achter in mijn eentje, liggend in de regen, starend naar dat ding dat ik het liefst zo ver mogelijk van me af wil hebben. Ik vraag me af wanneer de octopus hoog genoeg is om zelf te vliegen, zijn vleugels uit te slaan en zijn ouderlijk nest te verlaten.
Maar dan komt de man plotseling terug. In zijn hand heeft hij een nieuw touw, zo te zien net aangeschaft. Met een grote glimlach presenteert hij het aan mij en samen maken we onhandig de verpakking open. Ik bedenk opnieuw een originele knoop en we bevestigen het nieuwe, groene touw aan de andere. De octopus hervat zijn kunstmatige hemelvaart.
‘Straks raken we nog een vliegtuig,’ grinnik ik. En terwijl de regen naar beneden stort laat ik de octopus alsmaar verder stijgen. The sky is the limit.
En als de regen vermindert wordt het touw nog steeds langer en langer en dans ik steeds uitbundiger door het park om de octopus van de wind te laten winnen. De oude man slaat enthousiaste kreten uit waar ik geen woord van versta.
Naarmate de zon verder wegzakt gaan er meer lichtjes aan in de wolkenkrabbers om ons heen. Ik zie mensen achter hun bureau vandaan komen en naar onze vlieger wijzen. Er komen meer mensen het park in. Automobilisten die staan te wachten in de spits van de vroege avond openen hun raampjes om naar boven te kijken. Vanuit een wolkenkrabber schijnt iemand met een zaklamp op de vlieger om hem zichtbaar te maken en ik zie de octopus even glimlachen.
Maar zoals alles doorgaat in de stad blijft ook niets eeuwig. De mensen in de wolkenkrabbers moeten weer aan het werk, de file stroomt langzaam door en de toeschouwers in het park raken verveeld. En even later is het touw weer op.
Ik overhandig de vlieger aan de oude man, die tot nu toe enkel heeft staan kijken. Ik gebaar dat ik een nieuw touw ga halen. Terwijl ik het park uitloop wennen mijn ogen langzaam weer aan het beeld van de aarde na uren staren naar de lucht. Ik struin door een winkelstraatje op zoek naar nieuw touw, maar het duurt lang voordat ik iets vind. Voor een belachelijk hoge prijs koop ik een blauw koord, want ik wil snel weer terug naar de vlieger.
Onderweg naar het park staar ik naar de lucht, naar de octopus. Hij zweeft daar zo rustig, boven de drukte van de stad. Maar dan vliegt hij plotseling omhoog. Heeft de oude man al nieuw touw gevonden? Maar de vlieger stijgt snel, alsof hij niet kan wachten om de hemel in te gaan. Vlug ren ik nu naar het park, terwijl de vlieger alsmaar onverklaarbaar blijft stijgen.
In het park zie ik de man zitten. Het touw is nergens te bekennen, maar in zijn hand heeft hij het handvat. De octopus is nu zo hoog dat zijn vorm moeilijk is te onderscheiden. De man gebaart dat het touw is gescheurd, rats, zegt hij erbij. Maar ik heb iets gezien. Ik heb gezien hoe hij het mes wegstopte.
Ik weet niet hoe ik op de situatie moet reageren, dus ik negeer de man en staar naar boven. Ik blijf kijken naar de octopus, net zo lang tot hij enkel een klein stipje aan de hemel is, een vuiltje, een dode pixel.
Ik slenter terug naar huis en kijk naar de stad, naar de eindeloze stroom mensen, kleine radertjes in het geheel, naar de lichtpuntjes die de wolkenkrabbers sieren, naar de neonletters met gouden beloftes, naar de files die als dikke stroop van de weg afglijden, het bruist en het tiert en ik vraag me af waarom ik hier ben gaan wonen als ik enkel naar een vlieger wil staren.
Bij mijn huis werp ik nog een blik richting de hemel en ik zie een vliegtuig aan de avondlucht, als een ruimteschip dat tussen de eerst zichtbare sterren manoeuvreert. Aan zijn neus zie ik een octopus, maar het zou net zo goed een gewone, kleurige ruitvlieger kunnen zijn.