Advertentie | |
|
10-09-2007, 13:58 | |
Wat een interessant onderwerp snij je hier aan
Ik merk het bij mezelf ook wel soms (ik ben in de 20). Ik weet in ieder geval wel of mijn huidige partner kinderen wil, maar ik weet wel dat hij ze niet 'nu' wil. Eerlijk gezegd vraag ik me ook vaak af wat hij soms bedoeld met 'later'. Soms lijkt het allemaal niet snel genoeg te gaan voor mij. (terwijl hij alle tijd van de wereld lijkt te hebben...) Soms zou ik graag een sprong in de toekomst willen maken zonder hierbij ouder te wordenof alleen al stiekem naar de toekomst kijken of je 'nu' de goede kant op gaat, zou me al enorm kunnen helpen. Ik praat hier vaak met mijn vriend over. Je lijkt zolang bezig te zijn met "ergens naartoe te werken" voordat je denkt dat je leven echt begint. Ik ben hier inmiddels wel een beetje overheen en heb geleerd de toekomst in te kleuren, maar daarbij wel oog te houden voor het (mooie) leven van alledag. Hoewel ik buien heb dat ik weer erg ongeduldig wordt (vooral als je van andere mensen in je omgeving hoort dat ze gaan samenwonen of je ziet het huis, nog erger) Het zal wel die beroemde biologische klok zijn die je dan hoort tikken als vrouw vroeger vond ik het namelijk allemaal maar overdreven en burgelijk gedoe Wat helpt (ja het klinkt waarschijnlijk erg dom) is je eens in te denken dat je een kindje (of huisdiertje) neemt. Uiteindelijk kom ik er dan altijd weer op uit: dan kan ik niet zomaar in de trein springen en naar familie gaan of een leuk uitstapje maken, ik moet er altijd voor zorgen dat er voor het kindje/huisdiertje gezorgd wordt. Ik ben in ieder geval erachter gekomen dat het op dit moment niet in mijn leven zou passen. Ik vind dat je een kindje wel een fijne thuishaven moet kunnen bieden. Daarnaast verandert je relatie natuurlijk ook ontzettend van een kindje, iets waar je partner zo te horen nog niet aan toe is. Zoals mijn vriend het altijd zegt "we moeten eerst het met zijn tweeën kunnen genieten, voordat we daaraan beginnen". Het argument van carriere opbouwen is ook iets wat je mee moet nemen in je overweging. Voor jou is het misschien een idee om samen te gaan wonen en dat eerst maar eens te proberendan kun je evt. een huisdier nemen (zorg er dan wel voor dat het een kindvriendelijk diertje wordt, want het diertje opzij zetten als het kind er niet mee overweg kan, vind ik dan weer superzielig voor het dier)
__________________
..so what was good..what just slipped out..what went wrong?..oh the way he feels about me has changed....thanks for playing try again! (game over)
|
10-09-2007, 14:52 | |
Ik herken dit ook heel erg. Elke keer als ik een zwangere vrouw zie of een baby, dan denk ik jaaaaaaaaaaaaa ik wil ook! En ik weet dat het praktisch gezien echt NIET slim is om nu al aan kinderen te beginnen, maar dat gevoel blijf je houden. Ik pas vaak op mn neefjes en nichtjes, dat helpt wel even maar als ik ze bv naar bed breng en ik ga daarna nog ff kijken, denk ik oeh was ie maar van ons! Dus echt een oplossing heb ik niet voor je, maar wel herkenning.
__________________
Er zal altijd van jullie gehouden worden, en gek genoeg heb ik daarvoor geen toverstaf nodig, al is het de meest mysterieuze magie die er bestaat.
|
10-09-2007, 15:14 | |
Ik vind het eng om te zeggen op een vreemde manier, want vreemd is het dus blijkbaar niet, maar ik herken het wel!
Ik heb die drang ook steeds meer, helemaal nu mijn zus kinderen heeft. IK vind het heerlijk om met die kinderen te spelen, naar bed te brengen en ik zie hoe liefdevol dat alles is. Ik droom zelfs soms dat ik zwanger ben enzo. Maarja, praktisch is het niet. Ik studeer nog, moet eerst nog ergens aan de bak komen, en mijn vriend moet ook nog eerst settelen qua werk. En ook omdat ik bang ben dat mijn ouders/schoonouders het niet gaan meemaken ofzo. Ze worden ook steeds ouder natuurlijk. En ik zie dat ze nu nog net vitaal genoeg zijn om Leuke dingen te gaan doen met mijn nichtjes. En ik wil ook graag dat mijn kinderen ooit zulke opa's en oma's krijgen. Ik heb dan ook echt het idee dat die lijn verkeerd loopt. Ik had nu al een goede baan moeten hebben. Ik vind in de 30 gewoon te oud. Ik wil zelf natuurlijk ook nog mijn kleinkinderen ooit meemaken Wat je kan doen aan dat gevoel? Geen flauw idee, ik heb een kat genomen En redenen opnoemen waarom het nu wel fijn is om geen kinderen te hebben. Wat ik nu heeeeel fijn vind, is dat ik nu lekker veel tijd heb voor mijn vriend. Hij staat nr.1 Zoiets verandert al snel als je kinderen hebt. En we kunnen lekker onbezorgd reizen, weggaan, stappen, onverantwoordelijk doen. En dan gewoon af en toe dagdromen over later als we groot zijn. |
10-09-2007, 15:37 | |
Verwijderd
|
Mijn houvast is nu ook dat ik zéker voor mijn 30ste kinderen wil, dus als ik nu vooruit denk, dan weet ik dat ze er op m'n 30ste al zijn (En als ik zelf fysiek geen kinderen kan krijgen, dan wil ik zeker weten adopteren, dus kinderen gaan er hoe dan ook komen.)
Mijn streven is om er rond m'n 25/26ste voor te gaan, tegen die tijd moet ik afgestudeerd zijn en ik vind het ook een mooie leeftijd; niet te jong, maar ook zeker niet te oud. Ook wil ik dat mijn man niet te oud is; hij is 10 jaar ouder dan ik ben, en tja, ik wil gewoon echt niet dat mijn kinderen een oude vader krijgen. 35 vind ik voor hem een mooie leeftijd (En af en toe betrap ik hem op opmerkingen als;'We zouden ook kunnen proberen zwanger te worden als je afstuderen in zicht is..' en dat vind ik zo fijn ) Ik zie nu bij mijn zus dat het kan; zij is nu thuis om voor hun dochtertje te zorgen, haar man werkt, en het lukt gewoon. Ze wonen kleiner en verdienen minder dan wij doen, en zij kunnen het. Dan kunnen wij het ook en al helemaal over een jaar of vier; dan is alles gewoon echt perfect gereed voor een kindje. |
10-09-2007, 15:47 | |
Verwijderd
|
Ooh, daar heb ik gelukkig helemaal geen last van Begrijp me goed, ik wil later heel graag kinderen, maar ik zou er nu niet echt om staan te juichen. (maar als het gebeurt is het natuurlijk nog steeds heel erg welkom en geliefd) Maar misschien dat het ook wel komt dat vanaf het moment dat ik ging trouwen, ik ontzettend onder druk gezet wordt om zwanger te worden. De meest idiote onderwerpen weten mensen soms in de richting van 'kindjes krijgen' te pushen. Hoe meer ik gepushed wordt, hoe minder mijn enthousiasme zeg maar
Daarbij komt ook dat veel mensen in mijn omgeving zwanger zijn en/of kinderen hebben. Het lijkt wel of ze elkaar in een rap tempo afwisselen; Is de ene bevallen, staat de volgende alweer voor de deur met de blijde boodschap. Ik hoor de meest gruwelijke verhalen over enge bevallingen. Daarnaast sta ik bij veel van die mensen dichtbij, dus ik kan op alle fronten meegenieten; Weten dat ze zwanger zijn, ochtendmisselijkheid, de eerste echo, weten welk geslacht het kindje heeft, nadenken over de naam en voor je het weet zitten ze alweer in groep 2! Die kinderen groeien snel, het is dat het normaal is, maar anders zou ik zeggen dat het niet normaal is Maar daardoor merk ik ook de zorgen die een kindje met zich meebrengt en welke verantwoordelijkheden daarbij komen kijken. En telkens als er weer eentje kotsend boven de wc hangt, last hebben van opgezwollen enkels en niet spontaan kunnen komen stappen ben ik heel erg blij dat zij het zijn en niet ik Maar als ik kijk naar de termijn die je noemt: Ik wil toch ook wel graag over een jaartje of 4, 5 een kindje en ik zou het vreselijk vinden als dat om welke reden dan ook niet mogelijk blijkt te zijn. Ik heb het 'geluk' dat mijn vriend hetzelfde denkt over kinderen als ik; We willen ze heel graag en hopen ook dat het ons gegunt is, maar voorlopig gewoon niet. Zoals gezegd: je vriend wil het nu niet. En zelf geef je ook al enkele redenen aan waarom het in ieder geval niet handig zou zijn om morgen zwanger te worden. Maar ik denk dat ik in jouw geval een gesprek aan zou gaan met je vriend. Okee, het hoeft niet meteen morgen, maar een gesprek over hoe hij de toekomst ziet en jij lijkt me wel handig. Op die manier kan je kijken in hoeverre dat overeen komt en of er mogelijkheden zijn om in de 'afwijkende' plannen een tussenoplossing te vinden. Door dit te bespreken weet je wat de ander wilt, waarom en wanneer hij/ zij dingen dan wel wilt. En met deze wetenschap kan je dan weer dingen gaan doen. Ik zeg niet dat je een datum moet gaan plannen voor wanneer je de pil in de prullebak kan gaan mikken, maar plan de stapjes daarvoor. Onder welke voorwaarden zou hij willen samenwonen en wat heb je ervoor nodig om dat te realiseren? Je kan denken aan bijvoorbeeld het verzamelen van een uitzet, zorgen dat je ingeschreven staat bij een woningbouwvereniging en een rekening openen waar je beide spaargeld op stort voor als het dan zover is. En als je dan samenwoont; wat wil hij en jij nog gedaan hebben en geregeld hebben voor er een kindje komt? Een studie afmaken, een reis maken en dergelijke? Kijk dan wat je kan regelen om dat te verwezenlijken. Misschien dat je kan uitzoeken hoeveel een kindje in het eerste jaar kost. Open een rekening waar je geld op stort zodat je weet dat zodra het zover is, je je over de financieën geen zorgen hoeft te maken. Wat ik eigenlijk bedoel: Het is niet fijn om niet te weten waar je aan toe bent. Maar als je weet dat er een soort van plan ligt waar je met z'n tweetjes naar toe werkt om te zorgen dat jullie er dan allebei achter staan voor als het zover is. Het is niet fijn om te wachten, maar je hebt het dan concreet allemaal. Misschien dat dat het wachten wat makkelijker maakt. Dat als je even met een flink verlangen zit, je tegen jezelf kan zeggen: 'Het is geen oneindig iets. We hebben erover gepraat, we werken er met z'n tweetjes naar toe.' Hopelijk kan je dat een beetje rust geven om dat verlangen en het wachten wat draagelijker te maken. En verder inderdaad: Geniet nog vollop van de dingen die je kan doen zonder dat je rekening moet houden met een kindje. En verwen de kindjes in je omgeving stierlijk. Lees erover als je dat wilt, zolang je maar realistisch blijft. En praten praten praten. Ik geloof echt dat communicatie een heel belangrijk basisonderdeel is van je relatie. |
10-09-2007, 16:59 | |
Verwijderd
|
Ik herken het heel erg.. tenminste, het gevoel kinderen te willen. Ik heb precies die oudere vriend, waardoor wij wel op 1 lijn zitten. We willen het beiden nog niet NU, maar hij begint er zelfs vaker over dan ik..
Mijn vriend heeft dit echter ook pas sinds een jaar.. een aantal van zijn vrienden krijgen/hebben kinderen en iedere keer dat hij een vader met kind bezig heeft gezien, heeft hij vaderkriebels. Ikzelf zou gevoelsmatig het liefst direct stoppen met de pil en ervoor gaan.. maar ik ben net begonnen aan een nieuwe studie en we wonen sinds 2 maanden samen. We wachten dus nog.. we proberen te wachten tot ik afgestudeerd ben, maar mochten de kriebels voor die tijd echt te heftig worden zoeken we een manier om dingen te combineren. Ik heb altijd al graag jong moeder willen worden.. al ben ik doodsbang voor de bevalling (ik heb mijn broertje geboren zien worden en alles ging mis bij die bevalling, oftewel.. trauma!) en soms is het heel moeilijk om met mijn verstand nog voldoende tegen mezelf in te kunnen gaan. Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel moeilijk is dat je vriend daar allemaal nog helemaal niet mee bezig is en dit spanningen oplevert.. vooral voor jou. Als hij er tenminste al over nadacht of met je over wilde praten, geeft dat natuurlijk al een veel beter gevoel. Zoals.. mijn vriend had gezegd nooit te willen trouwen, wat ik heel moeilijk te accepteren vond. Een tijdje terug hebben we het er weer over gehad en bleek hij inmiddels van "niet" al veranderd te zijn naar "op een dag".. en na dit gesprek kwam ik erachter dat ik dat ook helemaal nog niet wilde, maar hier alleen zo mee bezig was doordat het voor hem zo een grote nono was! Mogelijk wakkert het feit dat jouw vriend op een andere "bladzijde" in jullie relatie staat, jouw gevoelens te willen samenwonen en zwanger worden wel enorm aan. Misschien helpt het om eens goed na te gaan denken over alle andere dingen die jij nog wilt bereiken of die je heel graag zou willen doen.. en je hiervoor te gaan inzetten. Het geeft je misschien een stuk afhankelijkheid en wat afleiding van het hele "toekomst"-onderwerp. Je leeft immers in het nu en kinderen zijn ook een hele verantwoordelijkheid. Misschien kun je een manier vinden nu nog extra te genieten van je vrijheid en ten volle te leven.. iedere dag "de leukste" maken zeg maar.. het avontuur een beetje opzoeken? Ik zeg maar wat hoor.. Mijn vriend is geen makkelijke.. Ik ook niet.. we zijn beiden mensen die heel veel tijd nodig hebben om naar elkaar toe te groeien, echt voor elkaar te kiezen, dingen heel langzaam aan doen.. Doordat dit bij ons zo goed aansluit, is alles juist heel snel gegaan.. maar juist door de vrijheid te geven aan elkaar om te wennen aan dingen, onszelf de tijd ook te geven. Het heeft heel erg lang geduurd voor ik "Ik hou van je" kon zeggen en dit is altijd okee geweest. Misschien helpt het om een weg te gaan vinden voor jezelf om jouw vriend die tijd ook te geven.. Door je te focussen op je eigen dingen en alles wat je alleen kunt, geef je hem misschien de kans naar de toekomst toe te groeien. Moeilijk hoor, ik zou me in jouw situatie waarschijnlijk precies hetzelfde voelen.. Ja, het enige wat ik kan bedenken is te zorgen voor jezelf dat samenwonen en kinderen krijgen op DIT moment minder belangrijk wordt, door andere dingen te zoeken waar je passie voor hebt/die je een enorm goed gevoel krijgen. Ik vind dit echt een super interessant onderwerp en zou er het liefst oneindig met je over praten/pmen.. dus euh, mocht je ooit weer dingen kwijt willen o.i.d... PM me Offtopic: (Ik weet niet of je het nog wist.. maar ik ken je van gezicht.. ik zat ook op het MLA, paar klassen onder jou.. Ik wist je naam ook toen.. En om die stomme reden voel ik me stiekem ietsjes extra verbonden met je ) |
Ads door Google |
10-09-2007, 17:00 | |
Hoi,
Ik herken jouw gevoelens heel duidelijk. Bijna precies hetzelfde maak ik nu door. Het probleem hier is alleen. Dat het gewoon zou kunnen. Dat mijn vriend het ook wil. Het enige probleem is dat het niet praktisch is nu. We zijn al hard opzoek naar een huisje, en het ziet er naar uit dat dat binnen een half jaar geregeld is. M'n vriend heeft een baan, is een heel stuk ouder. Stabiele relatie...maar toch. Er blijft een bepaalde drempel. De drempel tussen het realistische en het dromen. Het is moeilijk om er praktisch over na te denken en om een echt plan te smeden is tocho ok weer zo eng...en het lijkt bindend terwijl een plan alleen een plan is. Mijn plan is binnen nu en twee/drie jaar. Dan is mn studie af, heb ik even kunnen werken. Zitten er toch weer een paar jaartjes zekerheid aan vastgeplakt. Als je erover wilt kletsen mag je me pmmen, het blijft een leuk onderwerp om over te praten
__________________
*Signature*
|
10-09-2007, 17:16 | |
Verwijderd
|
23 is ook best jong voor een man om al aan kinderen te beginnen.
Ik ben nu 26 en vind het nog steeds een behoorlijke stap die je leven overhoop gooit. Wel ben ik inmiddels zover dat als zij het graag zou willen, ik het ook wel prima vind. Dat hij niet zou willen samenwonen is wel een beetje apart. Samenwonen heeft in mijn ogen alles te maken met de relatie zelf en veel minder met de impact die het op je leven heeft (qua hobbies, vrije tijd, geld, verantwoordelijkheid). |
10-09-2007, 18:05 | |
Verwijderd
|
ik zit met hetzelfde
mààr eigenlijk is het bij mij ook wel totaal anders, omdat m'n vriend en ik nog maar twee maanden samen zijn (en we kennen elkaar vijf maanden) met hem wel ik écht wel kinderen - het klikt zoooo fantastisch: op àlle gebied komen we 100% overeen (niet dat we hetzelfde zijn, maar alles 'klopt' gewoon, het 'past', ik weet niet hoe ik het moet zeggen ) we willen echt helemaal dezelfde dingen in het leven, en het is echt wel pure liefde - tevreden met elkaar tot in de kleinste details, we zijn elkaars droom zonder ook maar een béétje te moeten sleutelen aan het beeld van 'de ideale partner/de ware' dat we al hàdden voor we elkaar kenden... ... mààr ik moet nog één jaar studeren, en hij moet zijn doctoraat nog afmaken (als hij het afmaakt is hij daar nog tweeëneenhalf jaar aan bezig...). we willen éérst samenwonen, dàn trouwen en dàn kinderen, maar zolang zijn doctoraat niet af is zitten die laatste twee er nog niet in... *zucht* hij wil overigens ook asap s/t/k, maar we weten allebei dat we nog wel even zullen moeten wachten, en dat doet wel een beetje pijn zo nu en dan... maar er samen van dromen is ook al hééél fijn *liefde!* hij heeft eigenlijk nooit echt 'persé kinderen gewild' ("misschien ooit wel, I dunno") en nu we elkaar hebben is het echt wel iets dat bovenaan zijn verlanglijstje staat. hij is er trouwens ook heel erg mee bezig - hij is volop naar een huis aan het zoeken dat aan de criteria voldoet, etcetc dus mja, eigenlijk kan ik je niet helpen met 'hoe moet ik ermee omgaan' - maar ik kan wel zeggen dat het voor mij wel fijn is dat we er samen hardop over kunnen dromen en fantaseren, dat maakt het aspect van 'moeten wachten' draaglijk, omdat we beiden weten wat we willen en we er samen naar kunnen uitkijken... edit: mijn vriend is trouwens 29 - misschien wel een belangrijk detail... |
10-09-2007, 18:16 | |
Ook ik herken het (jeetje, het zijn er veel trouwens!). Wilde van jongs af aan al heel graag moeder worden en sinds mijn huidige relatie, zie ik dat ook echt wel voor me. Het verschil met jou, is dat mijn vriend en ik er hetzelfde over denken. Mijn vriend is bijna 4 jaar ouder, werkt al een aantal jaar en we hebben een eigen koopwoning. Sinds 2 maandjes ben ik afgestudeerd en werk ik ook fulltime. De basis van onze relatie is ondertussen behoorlijk sterk en we fantaseren en praten dan ook serieus over hoe we kinderen binnen onze relatie zouden zien.
Maar hoe sterk het verlangen af en toe ook is (zeker bij mij; zullen echt wel vrouwelijke hormonen zijn als ik zo lees dat de meeste jongen meiden dit al hebben), we kunnen de wens ook nog even voor ons uitschuiven. Het enige praktische punt waar we sowieso nog aan moeten werken, is een grotere woning, want wat we nu hebben is echt te klein voor met een kind erbij. Bovendien vinden we het allebei wel fijn om buiten ons werk weinig tot geen verantwoordelijkheden te hebben en nog de vrijheid te hebben om te kunnen doen en laten wat we willen. Over 2, hooguit 3 jaar willen we dan overstappen naar een grotere woning en denk ik dat we misschien ook wel bewust voor de kans op kinderen gaan kiezen. En met dat in het vooruitzicht, kan ik prima omgaan met mijn verlangens en is het een leuk toekomstbeeld en geen 'hopeloos' verlangen. Jij hebt dat niet, omdat je niet weet waar jouw vriend op dat punt staat en hij voor jouw gevoel ook nog weinig dingen voor in de toekomst vast wil leggen. En dat maakt het verlangen ernaar echt tot een verlangen denk ik, en niet zozeer tot een leuk toekomstbeeld dat je nog even voor je uit kunt schuiven (wat Dusjcrib eigenlijk ook zegt dus). Tuurlijk kun je nu niet direct zekerheid of toezeggingen van je vriend gaan eisen, maar ik zou toch kijken of jullie er een gesprek over aan kunnen gaan. Ik weet niet in hoeverre hij weet hoe jij er tegenover staat? Door een gesprek zal hij er misschien wel wat meer over na gaan denken en is het onderwerp wat meer 'open' voor in de toekomst. Wat je op dit moment met je verlangens zou kunnen doen, weet ik eerlijk gezegd niet zo goed. Ik hoop voor je dat jullie er in ieder geval eens (luchtig) over kunnen praten. Verder is het misschien een idee om een huisdier in huis te halen indien dit mogelijk is en je dit leuk lijkt. Mijn vriend en ik hebben vanaf het begin al 2 katten en ik vind het echt heerlijk om naast onszelf een bron van leven in huis te hebben. Tuurlijk, het is niet te vergelijken met een kind en om die reden hebben wij ook niet voor 2 katten gekozen, maar het geeft je wel een heel stuk gezelligheid en levendigheid in je huis, waar ik ook echt van kan genieten
__________________
Alles gaat fout, maar het is goed zolang ik het beleef. Want ik leef.
|
10-09-2007, 21:02 | |
Ik denk dat dergelijke gevoelens maar moeilijk te bedwingen zijn. Misschien helpt het om jezelf de nadelen- en onpraktische zaken voor ogen te doen houden, zodat je steeds weer tot het besef komt dat de keuze voor kinderen voorlopig niet juist is. Ook zou je in de vrije uurtjes misschien kunnen gaan oppassen, zodat je het 'verlangen naar' en het gevoel toch bevredigd, maar dan hooguit op een andere manier.
Vreemd genoeg herken ik je gevoel ook, ik wil ook dolgraag kinderen. Het enige wat mij tot dusver van een zwangerschap weerhoud is puur mijn huidige situatie; Niets is nog hoe ik het wil hebben, ik kan nog niet voldoen aan het ideaal dat ik voor 'mijn' kinderen voor ogen heb enz. Voorlopig is dromen voldoende, en heb ik nog zoveel andere dingen die mijn prioriteit hebben en die ik waar wil maken. Laat ik daar eerst de komende paar jaren maar naartoe werken, dan komt de rest vanzelf wel
__________________
<3 Everyday I love you more....
|
11-09-2007, 11:06 | |
Wauw, ik wist niet dat er zoveel vrouwen waren die het wilden. Ik moet zeggen: toen ik zo oud was als (de meeste van) jullie (22 ofzo) had ik er nog helemaal geen behoefte aan. Het is pas iets van het laatste jaar ongeveer. Ik geloof dat het grootste probleem dus is dat m'n vriend jonger is dan ik. Als hij nu 26/27 zou zijn zou het er veel eerder van komen, denk ik. Nou ja, er zit inderdaad niet veel anders op dan wachten, maar ik wilde inderdaad ook altijd graag jong kinderen (niet op m'n 24e hoor, maar 27/28) en ik weet niet of dat er wel in zit....
__________________
Tsja
|
11-09-2007, 13:13 | ||
Citaat:
Volledig mee eens, als vrouw weet je dat je gewoon half "afgeschreven" wordt als je kinderen hebt gekregen. Je kunt onmogelijk nog fultime werken, de regeling rond de kinderopvangtoeslag vertoond ook veel problemen (wat betreft betalingen die veels te lang op zich laten wachten soms). Je weet gewoon dat je je zaakjes supergoed voor elkaar moet hebben, voordat je eraan begint! Maar dat lijkt me op zich een terechte gedachtegang. Het enige vervelende is dat ze nu half campagne gaan voeren om vrouwen eerder kinderen te laten krijgen, alleen maar omdat de samenleving supersnel vergrijst (en er wordt trouwens ook op een rare manier aan de abortuswet geknabbeld). Maar vervolgens passen ze de samenhangende regelgeving nauwelijks aan! Ook scholen zijn nauwelijks voorzien van creches e.d. (ja wellicht wat ROC's, maar zeker geen HBO instellingen of WO) Terwijl in principe heb je tijdens je schoolperiode de meeste tijd voor een kind (maar misschien nog niet de volwassenheid maar oke), maar de voorzieningen voor zwangere studenten zijn er gewoon ook niet. Dan heb je je kinderen al wat groter als je gaat werken, wat een baas erg prettig zou vinden, maargoed.
__________________
..so what was good..what just slipped out..what went wrong?..oh the way he feels about me has changed....thanks for playing try again! (game over)
|
11-09-2007, 13:21 | |
Weten wat je wilt. Zoals je zegt is het kiezen tussen eerst lekker carriëre maken en even wachten, of een kind.. Bepaal voor jezelf wat je het belangrijkst vind. En overleg het vooral met je vriend, voordat je zn condoom gaat saboteren
__________________
Don't laugh! Life's very serious business!
|
11-09-2007, 13:26 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
11-09-2007, 14:19 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
11-09-2007, 14:21 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
11-09-2007, 15:09 | ||
Citaat:
Precies waar dit hele topic eigenlijk over gaat!
__________________
..so what was good..what just slipped out..what went wrong?..oh the way he feels about me has changed....thanks for playing try again! (game over)
|
11-09-2007, 16:34 | |
*voegt zich ook bij degenen die het herkennen*
Ongeveer 2,5 jaar geleden kwam bij mij het gevoel dat ik het huis uit wilde en graag met mijn vriend samen wilde gaan wonen. We wonen nu ruim een jaar samen, en sinds we alles een beetje op orde hebben, beginnen bij mij ook de kriebels te komen, al weet ik dat het voorlopig helemaal niet kan. Inderdaad door dingen als opleiding (nog 1 jaar te gaan), woonruimte (geen kamer over in ons appartement), financien en dingen die je moet laten als je kinderen hebt. Ik heb altijd gezegd dat ik niet voor mijn 28/29e moeder zou willen worden, en daar ben ik het eigenlijk steeds mee eens. Maar het kriebelt wel, zeker nu in mijn omgeving een aantal bekenden een kindje hebben gekregen (afgelopen zaterdag de laatste!). Loop je in de Prenatal iets leuks te zoeken als kraamcadeautje . Heerlijk. |
11-09-2007, 16:52 | |
Ik wil het liever niet toegeven (na al mijn ferme uitingen over hoe vervelend kinderen wel niet zijn) maar ik heb er ook wel wat last van Dan zit ik me te bedenken wat voor soort kinderen we krijgen, dan zit ik namen te bedenken, dat het toch wel leuk is zo'n kwijlend , kotsend en poepend wurmpje dat op een gegeven moment 'mama' tegen je gaat zeggen.
Argh.. Uh ja ik zit in de situatie waarin we ook daadwerkelijk kinderen kunnen hébben. Maar het is nogal lastig want ik wil ook graag werken, en ik wil geen kindje wat tegen de oppas 'mama' gaat zeggen En hoewel mijn vriend een goeie huisman is denk ik dat het voor hem ook niet echt verstandig is om maar thuis te gaan zitten. Allebei minder werken? Ja kan, maar dan ook minder verdienen. Nu komen we goed rond van ons inkomen. Maar meer mensen en minder geld, lijkt me niet echt een fantastisch plan. Bovendien wil ik eigenlijk eerst getrouwd zijn voor dat ik kinderen wil maar dat is ook weer zo'n heisa (om verschillende redenen)
__________________
Your kisses lift me higher Like the sweet song of a choir You light my morning sky With burning love
|
Ads door Google |
11-09-2007, 17:17 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
12-09-2007, 14:54 | |
Ik heb het een hele tijd gehad (toen ik 19 was) en toen ook echt serieus alle opties bekeken en gekeken of het praktisch haalbaar was (was het niet want m'n vriend en ik woonden nog niet eens samen) maar uiteindelijk toch alles uit m'n hoofd gezet omdat het praktisch niet haalbaar was. Toen ging m'n relatie bergafwaarts en dan ben je er sowieso niet meer zoveel mee bezig. Nu droomde ik een paar maanden geleden dat ik zwanger was en toen spookten er gelijk dingen door m'n hoofd 'ow help de vakantie (Interrail)' enzo dat ik weet dat ik er nu nog niet aan toe ben en het ook nog niet wil. Ik wil nu nog lekker m'n leven leiden wat ik nu wil en vrij zijn en dat gaat niet met een kind.
__________________
~ God's own existence is the only thing whose existence God's action does not explain ~ | You are the symbol of too much thinking...
|
12-09-2007, 15:01 | ||
Citaat:
Na al deze "ja, ik wil ook mama worden" posts heb je bijna het gevoel dat geen kinderen willen op deze leeftijd abnormaal is
__________________
<):o)
|
12-09-2007, 15:06 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik heb het juist heel vaak andersom (Dus dat het heel raar is wél kinderen te willen als 22-jarige student.) |
12-09-2007, 15:10 | |
Verwijderd
|
Ik ken trouwens wel twee meisjes van onze leeftijd met een baby, allebei geneeskundestudenten. De een is tijdelijk gestopt met haar studie en gaat volgend jaar weer verder, bij haar was het niet gepland, ze was ook pas kort samen met haar vriend (die toen net aan het afstuderen was) toen ze zwanger werd, maar nu wonen ze dus samen; de ander was vorig jaar tijdelijk gestopt en is dit jaar weer verder gegaan en zij heeft het wel zo gepland, ze is getrouwd, haar man werkt ook al. Ze hebben wel allebei het voordeel dat ze net hun bachelor hadden en er dus makkelijk een jaar tussenuit kunnen voordat ze aan de master beginnen. Dan heb je geen problemen met zwangerschapsverlof en kun je in het begin zelf voor het kind zorgen. Als je studeert kun je het geld voor kinderopvang ook aftrekken van de belasting. Maar het zal niet makkelijk zijn.
Laatst gewijzigd op 12-09-2007 om 15:16. |
12-09-2007, 15:15 | |
Ik weet dat er tegenwoordig op de Hogeschool Rotterdam een steunpunt studerende moeders is waar je terecht kan voor informatie enzo en dat vind ik op zich wel een goed initiatief.
__________________
~ God's own existence is the only thing whose existence God's action does not explain ~ | You are the symbol of too much thinking...
|
12-09-2007, 15:26 | |
Verwijderd
|
Ik geloof dat de RU Nijmegen ook een kinderopvang op de campus heeft, maar ja, dat is voor mij niet te doen, want dan moet ik m'n kindje iedere keer helemaal mee naar Nijmegen nemen Via 't werk van mijn man zal er ook wel iets geregeld zijn (ook een universiteit).
Maar goed, ik wil mijn kinderen niet al zo jong naar de opvang sturen, misschien een dagje per week als ze wat ouder zijn, maar echt niet als baby's al... Dus ja, ik wil eigenlijk gewoon zeker 4 jaar thuis blijven, tot ze naar schoon gaan, en dat maakt 't ook wel lastig Ik heb nog vier jaar om dat uit te vogelen, gelukkig |
12-09-2007, 17:52 | |
Ik moet er niet aan denken.
Misschien dat een dagje in een creche je op andere gedachten kunnen brengen. Kinderen vreten sowieso al je energie weg. Ik snap dergelijke nesteldrang niet zo goed eigelijk. Wil je iets opvullen in je leven?
__________________
Speak softly and carry a big stick
|
12-09-2007, 18:03 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
12-09-2007, 18:05 | ||
Citaat:
juh...
__________________
Tsja
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Lichaam & Gezondheid |
Vraagje: kan ik zo zwanger worden? Verwijderd | 16 | 12-03-2011 19:39 | |
Liefde & Relatie |
Zwanger worden #5 Verwijderd | 498 | 14-01-2009 09:36 | |
Seksualiteit |
zwanger worden van samen in bad gaan? tja... | 21 | 30-05-2007 14:34 | |
Lichaam & Gezondheid |
zwanger worden iLaySha_007 | 18 | 02-10-2005 18:51 | |
Seksualiteit |
Vraagje over de pil! kan je zwanger worden kindermens | 10 | 28-04-2003 20:32 | |
Seksualiteit |
hoe zwanger worden BoB | 14 | 17-03-2003 13:09 |