What to do?

[marabella]

Ik zit nu ongeveer een half jaar op kamers in Utrecht.
Ik ben gaan wonen bij een vriendin en een ander meisje dat ik ook wel ken en nog een meisje dat ik niet zo goed ken. Die vriendin daar ging ik vroeger veel mee om, maar de laatste tijd is het contact verwaterd.

Het probleem is dat ik me totaal niet op me gemak voel in dit studentenhuis. Dit heb ik al van het begin maar ik dacht steeds dat het wel over zou gaan.
Ik ga met tegenzin naar Utrecht (mijn studentenhuis) en ben blij als het weer weekend is en ik naar m’n ouders kan gaan.
De 3 meisjes met wie ik samen woon, zijn heel close met z’n 3en en ik val daar een beetje buiten. Ik vind het moeilijk om contact met ze te krijgen.
Ze verwachten ook dat er veel gezamenlijk in het huis gedaan wordt. ’s Avonds blijf ik vaak tv kijken terwijl ik liever in mn eentje boven op mn kamer zit, maar ik weet dat ze dit niet leuk vinden dus blijf ik bij ze zitten. Ze maken vaak opmerkingen over dat ik te vaak op mn kamertje zit.
We koken gezamenlijk maar er zijn geen duidelijke regels wie wanneer kookt en dat vind ik best lastig. Ik vind het ook lastig om er over te beginnen omdat zij daar blijkbaar geen last van hebben.
Ik voel me hier gewoon totaal niet thuis. Eerst maakte 1 meisje lullige opmerkingen maar dat is nou wel over. Maar ze bemoeien zich helemaal niet met mij.
Ik probeer soms wel wat interesse te tonen maar zij tonen nooit uit zichzelf interesse in mij en ik vind het ook moeilijk om zelf de stap te nemen meer initiatief te nemen.
Als ze uitgaan vragen ze vaak op het laatste moment pas of ik ook mee wil, terwijl hun 3 daar al dagen van te voren mee bezig zijn. Als er 1 huisgenoot jarig is gaan ze met zn 2en cadeautjes kopen en laten mij er buiten.
Ik heb het daar erg moeilijk mee en ik heb het gevoel heb dat ik hier gewoon helemaal niet mezelf kan zijn. Ik wacht soms expres met naar beneden gaan tot ze weg zijn, omdat ik me niet op m’n gemak voel met hun erbij. Ze kijken me ook altijd zo heel erg aan.
Ik durf ook niet mezelf te zijn als we in de woonkamer zitten, ik durf mezelf helemaal niet uiten of dingen te zeggen.
Ik heb sinds ik op kamers woon heel erg veel last van stress. Dit uit zich in vele verschillende lichamelijke klachten zoals moeheid depressie en nog wat dingen, vaak huilen.

Ik zou het liefst weer naar me ouders teruggaan, maar tegelijkertijd ook niet, omdat daar veel problemen aan kleven.
Ten eerste moet ik dan steeds anderhalf uur reizen voor ik op de universiteit ben en ook nog anderhalf uur terug, dit heb ik vorig jaar ook gedaan en ik ben dat best wel zat. Het is wel te doen maar tegelijkertijd word je daar heel erg moe van en kost het veel tijd.
Ik merk ook dat mn ouders afstandelijker zijn sinds ik op mezelf ben, ik heb ze daar mee geconfronteerd maar zij ervaren dat zelf niet zo.
Ik wil ook eigenlijk zelfstandig zijn en het voor mezelf zorgen op zich vind ik niet onprettig. Het koken en wassen enz heb ik helemaal geen problemen mee. Het opzich leven zonder mn ouders vind ik ook niet moeilijk, al mis ik ze af en toe en vind ik het fijn om thuis bij mn ouders te zijn, maar dat komt meer doordat ik me in Utrecht niet thuis voel.
Als ik thuis bij m’n ouders ben vallen de regeltjes die daar zijn erg op, daar begin ik me nu al aan te irriteren omdat ik in Utrecht gewoon mijn eigen gang kan gaan. Ben bang als ik weer bij ze ga wonen dat ik het dan teveel regeltjes vindt, maar tegelijkertijd wil ik het wel en wil ik me dan ook meer met het huishouden gaan bemoeien als ik weer bij me ouders woon, omdat ik dat hier wel geleerd heb.
Ook is het afspreken en omgaan met studiegenootjes lastiger als ik zo ver weg woon. Ik heb niet veel vrienden in de plaats waar mn ouders wonen, hier ook niet echt, maar hier heb ik tenminste nog studiegenootjes.
Verder hebben mn ouders in Utrecht veel geïnvesteerd voor mij. Ze hebben laminaat en vloerbedekking gekocht, een bed, een kast, een computerbeeldscherm, een magnetronoven voor ons huis, een fiets, noem maar op.
Daarom durf ik niet tegen mn ouders te vertellen dat ik het daar niet leuk vindt en ook omdat ik niet de loser wil zijn voor mijn ouders en mijn omgeving die niet op zichzelf kon en liever bij zn ouders verblijft.
Ik vind het ook heel moeilijk om weg te gaan in dit huis, omdat ik dat dan moet uitleggen aan die vriendin die me uitnodigde bij haar te gaan wonen en mn huisgenoten.

Het liefst zou ik eigenlijk hier blijven wonen maar dan wel dat ik een leuker contact heb met huisgenoten en hier mezelf kan zijn, maar ik weet niet of dat ooit wel gaat gebeuren.
Ik ben meer een einzelganger en in dit huis moeten we alles samen doen, ik moet alles samen delen, alles vertellen en daar ben ik geen ster in.

Een tijdje geleden kreeg ik een bericht van de SSHU, ik stond anderhalf jaar op de wachtlijst en er was een kamer voor me vrij. Ik moest binnen 10 dagen reageren, dat heb ik niet gedaan. Misschien een gemiste kans. Ben gewoon bang dat ik daar weer tegen hetzelfde probleem aanloop dat ik me moeilijk kan aanpassen aan huisgenoten. Of wanneer het huis juist niet close is, dat ik dan vereenzaam.

Want tegelijkertijd ben ik blij dat we hier in Utrecht met zn 4en wonen want dan heb ik tenminste mensen om me heen. Ik heb niet zoveel vrienden dus ik ben tenminste dan niet alleen.

Mijn vriend heeft sinds een tijdje een eigen appartementje met eigen keuken en eigen badkamer. Heb met de gedachte gespeeld om bij hem te gaan wonen en dat lijkt me eigenlijk heel fijn.
Het probleem is dat we vaak ruzie hebben en ik bang ben als we dicht op elkaars lip leven dat dat nog erger wordt.
In het begin dat ik hem kende was hij degene die iets met mij wilde, ik twijfelde toen nog. Ik ben nog steeds bang als ik nu met hem ga samenwonen, dat ik dan als het ware definitief voor hem kies en mn vrijheid opgeef. Want als ik bij hem ga wonen en uiteindelijk bij hem wegga, dan heb ik ook geen plaats meer om te wonen, behalve mijn ouders. De kamer in Utrecht is dan alweer vergeven aan een ander. Dus dan zit ik er wel aan vast bij hem te blijven.
Een praktisch probleem is dat zijn appartement officieel een studentenwoning betreft voor 1 persoon en ik niet weet of ik me dan bij hem kan inschrijven in verband met studiefinanciering. Ook moet je in die plaats studeren (de plaats waar me ouders wonen) voor die kamer van mn vriend. Opzich is het dus ook een optie bij hem te gaan wonen. Hij wil het heel graag en er is daar alles wat ik nodig heb.

Ik vind het nu lastig om te bepalen wat ik nu moet doen. Enerzijds wil ik in Utrecht blijven, maar wat heb ik daaraan als ik daar alleen ongelukkiger wordt? Weer terug bij mijn ouders gaan wonen, hoe gaan die daar op reageren, de spullen die gekocht hebben? Toch bij mn vriend gaan wonen, ondanks de bezwaren?

[rare kwast]

lastig

het is jammer dat je je daar niet op je gemak voelt en dat de andere je er zo buiten laten liggen..
misschien kan je eerst een in de groep proberen te pratne over een vast kookschema en hoe je je voelt (wel erg moeilijk )
anders zou ik toch proberen om iets anders te vinden.. je hoeft natuurlijk niet meteen met je vriend samen te gaan wonen maar eerst een andere kamer proberen te vinden..?
(weet niet hoe moeilijk dat is in utrecht)

wat betreft de dingen die je ouders toen hebben gekocht kan je dan toch 'gewoon' meenemen?
ik heb zelf 6 mnd op kamers gezeten en vond t onwijs moeilijk te vertellen dat ik ging stoppen.. ze hebben veel tijd en geld in mn studie gestopt.. maar als je er zelf niet gelukkig wordt dan is dat denk een teken dat je weg moet...

succes iig

[Experiment]

Ik zou op zoek gaan naar een andere kamer. Laatst heb je een kamer afgewezen; jammer maar als je je best doet kun je vast wel wat anders vinden. Als je daar dan gaat kijken, let dan op de sfeer in huis. Het verschilt natuurlijk heel erg per huis, hoeveel er samen gedaan wordt, wat de huisregels precies zijn e.d.
Zo kun je een studentenhuis proberen te vinden waar de mensen wat meer 'zoals jij' zijn.

Succes

[Missy1234567890]

Ik zou ook op zoek gaan naar een andere kamer. Je zit nu in de 'luxepositie' dat je al in Utrecht woont, dus je kunt rustig op zoek naar een kamer. Stel dat de sfeer nog verbetert in jullie studentenhuis kun je daar altijd nog blijven.
Wat betreft die kamer die je aangeboden had gekregen van de SSHU: ik denk dat dat om een kamer in een studentenflat ging? Waar je met 10 man op 1 gang zit met gedeelde keuken en sanitair? Dat lijkt me dan ook niet echt iets voor jou, hoewel je daar wel anoniemer bent.

Wat Rare kwast ook zegt, die spullen die je ouders gekocht hebben, kun je gewoon meenemen en ik zou het ze wél vertellen dat je je daar niet op je gemak voelt. En je niet schuldig voelen tegenover hen en de omgeving, jij hebt je juiste plekje gewoon nog niet gevonden.

Ik zou wel voor je eigen kamer gaan in de stad waar jij studeert en niet bij je vriend (nog niet) Het is wel fijn om een paar jaar zelfstandig te wonen en als ik het goed begrijp moet je anders alsnog reizen elke dag? Volgens mij ben je ook nog niet helemaal zeker over je vriend, dus dan is samenwonen wel een grote stap. Plus dat je daar alleen je vriend hebt en misschien nog meer in een sociaal isolement terecht komt.

[Myuki]

Jeetje, waarom pas je je zo aan aan die meisjes? Ga toch gewoon je eigen gang, zoek je eigen vrienden...

mijn eerste tijd op kamers was ongeveer hetzelfde.
tips zijn er niet, iedereen werkt zich er op een andere manier door heen. Wat mij geholpen heeft, is heel duidelijk doelen stellen. Kleine, korte termijn doelen, maar ook grote lange termijn doelen. Een daarvan kan je studie zijn: weet waarom je daar zit: voor je studie. Kleine doelen: dat tentamen.

Jezelf "openen" lukt niet als je er maar tegenaan zit te hikken. Dus go with the flow, steeds een stapje verder, zonder je doelen uit het oog te verliezen.

Samenwonen met je vriend lijkt me geen optie, want je kunt nog niet fatsoenlijk voor jezelf opkomen, laat staan dat je dat samen met je vriend wel kan. Zorgen voor jezelf, betekend namelijk ook voor jezelf doelen stellen, en grenzen trekken. Dat wordt nog lastiger als je die vrijheid opgeeft en je moet aanpassen aan je vriend, terwijl je, zoals ik het nu lees, nog helemaal niet zeker bent van je relatie. Dat is nu dus nog een no-go-area.

lastig

iig veel succes.

[Chat_NoiR]

Ik herken mezelf ook wel een beetje in dit verhaal. Ik woon sinds september op kamers, ik heb 12 andere huisgenoten. In het begin was ik ook erg onzeker, maar langzamerhand leer ik mijn huisgenoten beter kennen. Bij mij in huis is het niet zo dat we echte dikke vrienden zijn, maar het is er wel erg gezellig. Ik wilde in het begin vooral aardig gevonden worden, maar ik ben erachter gekomen dat je maar beter jezelf kan zijn. Dat is een stuk fijner dan je anders voordoen dan je bent. ik heb erg geluk gehad dat ik best toffe huisgenoten gevonden heb.
Ik zou ook proberen om toch ook zelf een leuke tijd te hebben daar, en niet te veel aanpassen aan de 3 anderen als je dat zelf niet wil. Je hoeft je toch niet per se te vermaken met je huisgenoten? Vraag anders ook eens aan studiegenoten of ze met je uit willen gaan... Als de sfeer in huis echt niet meer te houden is zou ik wel proberen een andere kamer te vinden. Het moet dan eigenlijk niet uitmaken wat je vriendin daar van vindt, je mag best voor jezelf opkomen!

[Lord Dolphin]

Aangrijpend verhaal, ik kan me er veel bij voorstellen..

Het zal misschien geen optie voor jou zijn omdat je je er niet prettig bij zou voelen, maar zou je dit bericht (of een bewerkte versie ervan) niet aan de vriendin kunnen laten lezen die je heeft uitgenodigd om bij haar te komen wonen?
Ik weet zeker dat ze er begrip voor zal hebben, want zoals je het vertelt is het heel begrijpelijk dat je je zo voelt.

Bij je vriend gaan wonen is een grote stap, vooral als je wel regelmatig ruzie hebt. Het zal er waarschijnlijk niet minder door worden en als je bij hem in gaat wonen raak je ook afhankelijker van hem.

Wat je ouders betreft, ik denk dat het gewoon is dat je ervaart dat ze afstandelijker van je worden. Toen ik zelf uit huis ging had ik dat ook, maar ik had er niet echt last van. Als je elkaar niet elke dag spreekt dan wordt het contact minder intens en dus minder intiem. Ze zullen echt niet anders over je gaan voelen hoor..
Als je behoefte hebt aan minder afstandelijkheid, misschien zou je toch eens over dit probleem moeten beginnen. Het zal goed voor je zijn om erover te kunnen praten met degenen die van je houden, het zijn tenslotte wel je ouders.

Wie weet zou je het volgende kunnen voorstellen.. Als het niets wordt in je huidige woning kan je bij je vriend gaan wonen (als hun daar geen problemen mee hebben?) en als dat niet goed loopt dat je dan weer bij je ouders in kunt trekken. Eventueel totdat je een andere woning vind?

Problemen worden opgelost door erover te praten met de betrokkenen. Het mag dan wel niet leuk zijn om te doen, maar het helpt wel vaak.

Ik zou gewoon eens met je huisgenootjes gaan kletsen hierover

[marabella]

beetje laat, maar ik heb het nogal druk gehad dus ik ga nu ff reageren

[marabella]

Experiment schreef op 03-04-2006 @ 18:17 :
Ik zou op zoek gaan naar een andere kamer. Laatst heb je een kamer afgewezen; jammer maar als je je best doet kun je vast wel wat anders vinden. Als je daar dan gaat kijken, let dan op de sfeer in huis. Het verschilt natuurlijk heel erg per huis, hoeveel er samen gedaan wordt, wat de huisregels precies zijn e.d.
Zo kun je een studentenhuis proberen te vinden waar de mensen wat meer 'zoals jij' zijn.

Succes

Het probleem is dat het zoeken naar een kamer heel erg moeilijk is in Utrecht. Als je de juiste sociale contacten hebt vind je wel iets, maar die heb ik helaas niet.
Ook moet je overal hospiteren en dan is het maar de vraag of ze jou kiezen.
Verder loop ik dan tegen het probleem aan wat ik hierboven al schreef: Als het een heel close huis is loop ik misschien weer tegen hetzelfde aan als nu. Is het een heel los huis is het misschien zo dat ik ga vereenzamen.

[marabella]

Myuki schreef op 03-04-2006 @ 20:55 :
Jeetje, waarom pas je je zo aan aan die meisjes? Ga toch gewoon je eigen gang, zoek je eigen vrienden...

in ons huis is nogal moeilijk als je je niet aanpast want dan krijg je wel allerlei gezeik over je heen

[marabella]

Louis Armstrong schreef op 04-04-2006 @ 08:29 :
mijn eerste tijd op kamers was ongeveer hetzelfde.
tips zijn er niet, iedereen werkt zich er op een andere manier door heen. Wat mij geholpen heeft, is heel duidelijk doelen stellen. Kleine, korte termijn doelen, maar ook grote lange termijn doelen. Een daarvan kan je studie zijn: weet waarom je daar zit: voor je studie. Kleine doelen: dat tentamen.

Jezelf "openen" lukt niet als je er maar tegenaan zit te hikken. Dus go with the flow, steeds een stapje verder, zonder je doelen uit het oog te verliezen.

Samenwonen met je vriend lijkt me geen optie, want je kunt nog niet fatsoenlijk voor jezelf opkomen, laat staan dat je dat samen met je vriend wel kan. Zorgen voor jezelf, betekend namelijk ook voor jezelf doelen stellen, en grenzen trekken. Dat wordt nog lastiger als je die vrijheid opgeeft en je moet aanpassen aan je vriend, terwijl je, zoals ik het nu lees, nog helemaal niet zeker bent van je relatie. Dat is nu dus nog een no-go-area.

lastig

iig veel succes.

ik kan wel me grenzen stellen bij mn vriend, maar je hebt gelijk samenwonen is geen optie. Daar is mijn relatie niet stabiel genoeg voor en daar ben ik zelf ook nog helemaal niet klaar voor.
Dat van die stapjes heb je wel gelijk in, dat probeer ik ook zoveel mogelijk te doen

[marabella]

Lord Dolphin schreef op 06-04-2006 @ 04:58 :
Aangrijpend verhaal, ik kan me er veel bij voorstellen..

Het zal misschien geen optie voor jou zijn omdat je je er niet prettig bij zou voelen, maar zou je dit bericht (of een bewerkte versie ervan) niet aan de vriendin kunnen laten lezen die je heeft uitgenodigd om bij haar te komen wonen?
Ik weet zeker dat ze er begrip voor zal hebben, want zoals je het vertelt is het heel begrijpelijk dat je je zo voelt.

Bij je vriend gaan wonen is een grote stap, vooral als je wel regelmatig ruzie hebt. Het zal er waarschijnlijk niet minder door worden en als je bij hem in gaat wonen raak je ook afhankelijker van hem.

Wat je ouders betreft, ik denk dat het gewoon is dat je ervaart dat ze afstandelijker van je worden. Toen ik zelf uit huis ging had ik dat ook, maar ik had er niet echt last van. Als je elkaar niet elke dag spreekt dan wordt het contact minder intens en dus minder intiem. Ze zullen echt niet anders over je gaan voelen hoor..
Als je behoefte hebt aan minder afstandelijkheid, misschien zou je toch eens over dit probleem moeten beginnen. Het zal goed voor je zijn om erover te kunnen praten met degenen die van je houden, het zijn tenslotte wel je ouders.

Wie weet zou je het volgende kunnen voorstellen.. Als het niets wordt in je huidige woning kan je bij je vriend gaan wonen (als hun daar geen problemen mee hebben?) en als dat niet goed loopt dat je dan weer bij je ouders in kunt trekken. Eventueel totdat je een andere woning vind?

Problemen worden opgelost door erover te praten met de betrokkenen. Het mag dan wel niet leuk zijn om te doen, maar het helpt wel vaak.

tja erover praten met huisgenoten of met die vriendin is wel een goed idee, maar dat is wel een grote stap voor mij, daar zou ik me niet echt prettig bij voelen, hoewel je natuurlijk wel gelijk hebt. Het is alleen altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan.

[Experiment]

marabella schreef op 20-04-2006 @ 13:36 :
Het probleem is dat het zoeken naar een kamer heel erg moeilijk is in Utrecht. Als je de juiste sociale contacten hebt vind je wel iets, maar die heb ik helaas niet.
Ook moet je overal hospiteren en dan is het maar de vraag of ze jou kiezen.
Verder loop ik dan tegen het probleem aan wat ik hierboven al schreef: Als het een heel close huis is loop ik misschien weer tegen hetzelfde aan als nu. Is het een heel los huis is het misschien zo dat ik ga vereenzamen.

Mja, blijkbaar ben je wel 'aan de beurt' voor een kamer. Je kunt rustig op zoek gaan naar een kamer die beter bij je past toch, en ondertussen proberen beter om te gaan met de situatie in je huidige huis, met de tips van de anderen

[UnderControl]

marabella schreef op 20-04-2006 @ 13:36 :
in ons huis is nogal moeilijk als je je niet aanpast want dan krijg je wel allerlei gezeik over je heen

Misschien is dat aan het begin zo, maar het zou best kunnen dat als je gewoon doorzet en je eigen gang gaat het uiteindelijk postitief uitpakt. Maarja ik weet het ook verder niet, het is een vervelende situatie..