Weet niet waar te beginnen

[slisje]

want er is zoveel...
Weet er wel over te zeggen dat ik altijd een vlucht zoek wat er nergens mee te maken heeft, zodat ik me over nog meer onzeker kan voelen.
Ik laat het allemaal bijzonder wazig wat ik hier schrijf, want ik schaam me er eigenlijk voor, en vind het ook bijzonder moeilijk om er over te praten, of zelfs over te tikken.

Het is een bijzonder emotionele kwestie, want het zijn dingen die me leven drastische aangrijpen die ik niet kwijt wil. Het is al eigenlijk lang geleden begonnen, van kleins afaan heb ik dit allemaal mee gekregen en zo nu en dan komt er weer iets naar boven en dan barst het in me los, en dan slaat het over op de twijfels over juist iets wat zo goed is...

De confrontatie is iets wat ik nooit aankan, probeer het eigenlijk te vermijden, en eigenlijk heeft iedereen gelijk en ik in deze ongelijk. Ik maak me druk om iets wat er totaal niks mee heeft te maken, ja als het ware wel maar dat is indirect omdat ik me vastgrijp aan iets wat ik ook niet wil verliezen. En hoe doe je dat door het maar zoveel mogelijk te laten blijken denk ik dan, maar dit werkt ook averecht.

Het beste is natuurlijk altijd de waarheid, maar dit doet mij juist zo'n vreselijk pijn. Het er over hebben is geen probleem want ik zeg het zonder het zelf te horen, maar wanneer zich zo'n situatie voordoet dan kan ik het niet meer hebben om mezelf ook nog eens te horen, en dan graaf ik langzaam een diep donker gat, waarin ik mezelf dan ook langzaam gooi.

Ik wil niemand meenemen, ik wil het zelf kunnen oplossen, maar dan nog zoek ik mijn vlucht en kom bij juist het goede terecht en weet dat ook te verpesten... eerlijk zijn... vertellen wat er aan de hand is... neem me eigen twijfels weg, want ik heb ze ook in de wereld gebracht.

Okay, je denkt nu vast en zeker okey, waarmee wil je nu hulp ofzo... Nou dat is er dus niet echt ofzo... het is meer een uitleg voor mezelf voor mijn gedrag.
Een gedrags vorm die mij totaal niet aanstaat en mij alleen maar steeds verder en verder schaat.
Afstand nemen is niet de oplossing acceptatie is ook niet de oplossing en hulp is geen optie.
Wat moet je dan wel, wat kan je dan wel.
Het is teneerste niet eens mijn probleem, ik maak het alleen maar mijn probleem, en al trek ik me er op het moment niks van aan, en doe alsof mijn neus bloed, als het eventjes is ingezakt en ben alleen dan bloed me neus wel, dan bloed ik langzaam leeg van pijn...

Ik kan geen verlies aan, ik kan niet met de gedachte leven om iets kwijt te zijn. Ik kan het gewoon echt niet aan om met een bepaalde gedachte te moeten leven.

Ik wil zekerheid dat dingen niet gebeuren, en niet gaan komen en niet zullen gaan.

Ik wil het onmogelijke, want niks is onmogelijk.

Maar wat ik voornamelijk wil is controlle, en weten waar ik mee bezig ben en voor wat het goed is...

Misschien dwaal ik nu weer wat af, maar ik laat mijn gedachte de vrije ruimte gaan. Totale rust is dit voormij, maar toch nog een slecht gevoel, want ik vertel het niet wat er werkelijk aan de hand is, wist alleen een nieuw probleem voor mezelf te creeëren en sleepte iemand anders hier ook in mee, en dit was niet mijn bedoeling.
Waarom doe je dit dan, waarom laat ik dit dan gebeuren.
Ik weet genoeg andere dingen, ik weet meer dan ik zou willen weten, maar waarom precies dan dat laten weten... waarom niet zelf oplossen. Ben ik dan werkelijk zo hulpbehoevend ben ik dan werkelijk zo zwak...

Dit zou ik dus niet inmezelf herkennen zwakte, maar wanneer ik het er zo over heb dan voel ik het wel... erg snel emotioneel erg snel jalours erg terughoudend... Ik weet het echt niet meer.
Ik zit nu diep in de put, maar het licht wat me toestraald van boven is zo aantrekkelijk, maar waarom knijp ik daar nou juist me ogen voor dicht...
WAAROM?

Sorry voor alles, sorry voor alles wat ik niet heb gezegt, sorry voor alles wat ik nog niet ben geweest, wat ik zo graag had willen zijn. Sorry om niet mezelf te zijn, maar me laten "leiden" door een situatie die mij niet ligt.
Sorry.

ik heb het nu van me afgeschreven op een manier dat je er alles in kan interpreteren. Het is namelijk mijn probleem, en ik zou het zonder hulp uiteindelijk moeten oplossen. Dit is alleen een manier geweest om het probleem voor mezelf te zien, en nu zo een beetje weten hoe ik er verder mee om zou moeten gaan.

Bedankt voor je tijd om dit te hebben gelezen, en als je iets op heb te merken voel je vrij, misschien heb ik er stiekem dan toch hulp bij.

Met vriendelijke groet

Een verstrooide Chrisje.

[illch84]

Wat kan een jonge man zo verstrooien *denkt enkele seconden*

Het gaat om een vrouw, right?

[slisje]

illch84 schreef:
Wat kan een jonge man zo verstrooien *denkt enkele seconden*

Het gaat om een vrouw, right?

uhm nee, die betrek ik juist bij het probleem wat niet de bodoeling is, omdat dat het enige punt van rust in me leven is, en dat weet ik dus ook te verstrooien...

[Iduna]

Weet niet precies wat te zeggen, heb ik de laatste tijd wel vaker last van maar ik heb het helemaal gelezen.
Een dingetje viel me op: Afstand nemen is niet de oplossing acceptatie is ook niet de oplossing en hulp is geen optie.
Dat laatste dus, wat voor hulp bedoel je, professionele hulp? En waarom is dat geen optie?
Ik merk dat wanneer ik iets typ dat ik dan kan afdwalen en zo dus het een en ander van me af kan schrijven. Schrijf je weleens vaker? Dat kan wel dingen ophelderen, gewoon alles even op een rijtje zetten. Wel even de tijd ervoor nemen.
(Misschien heb ik wel nix bijzonders gezegd, maar dat maakt weinig uit, suc6 iig)

[kleine wicca]

Ja, et is nogal vaag allemaal. Maar wat ik eruit begrijp is dat je je wil afsluiten voor mooie dingen omdat je bang bent het te verpesten en het te verliezen. En dat dat gevoel wordt veroorzaakt door iets wat er ooit in jouw leven is gebeurt. Of gewoon een bepaalde gedachte waar je erg aan vasthoudt.

ik denk dat het enige wat je moet leren is om die dingen los te laten, je bent ergens bang voor, maar waarvoor? dat weet je zelf misschien ook niet eens meer. je wilt situaties aanzien, maar omdat je dat niet kan of niet durft, ga je ze uit de weg......................zoiets?

Op een dag zul je er toch serieus over moeten praten, over wat jij denkt dat de oorzaak is en de gevolgen ervan, bijvoorbeeld met die persoon die je zonder de bedoeling meesleept in jouw probleem, weet diegene er wel van af? Het zou heel waardevol kunnen zijn die erbij te betrekken zonder mee te slepen. Als diegene weet waar het over gaat kan hij/zij sterker blijven omdat ie weet er voor jou te moeten zijn.......................