Verkering, maar niet gelukkig

[_Moby_]

Zoals ik al op DK had gezet, heb ik sinds 5 maart (of eigenlijk sinds carnaval) een vriendin. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik echt een vriendin heb, vorige keren werd ik steeds gedumpt door iedereen na een avondje. Ik ben dus eigenlijk nog heel onervaren op dit gebied.

Mijn vriendin is echt alles waar ik altijd van heb gedroomd. Ik dacht dat het perfecte meisje niet bestond en ik geloofde al helemaal niet in "de ware". Maar zij is dus echt PERFECT: echt bloedmooi, knap, slim, vrolijk, spontaan, aardig, lief, leuke ouders, leuke vrienden enz. Ik ben echt stapelverliefd op haar en wil haar nooit meer kwijt....
En dat is nou net het probleem: ik wil haar niet kwijt. Steeds weer als ik bij haar ben ben ik bloednerveus en daardoor soms erg saai, terwijl er (volgens mijn vrienden) een hoop lol met me te beleven is en iedereen met me kan lachen. Soms heb ik echt moeite om me op m'n gemak te voelen bij haar. Terwijl ik echt helemaal wegsmelt als ik in haar ogen kijk. Ik heb tot nu toe eigenlijk ook nog niet één normaal gesprek met haar gehad, we vertellen elkaar van alles, maar we praten niet met elkaar (beetje vaag ja).
Ik zie haar ongeveer 2 a 3 keer per week (veeeel te weinig dus), mja zij heeft erg veel huiswerk en ik moet int weekend vaak werken.
Als ik niet bij haar ben moet ik echt altijd aan haar denken, maar hoe meer ik aan haar denk, hoe ongelukkiger ik word. Ik ben namelijk zo verschrikkelijk bang dat ze 't over een paar dagen, weken of maanden weer uitmaakt. Ze is echt alles voor me, terwijl ik voor haar misschien één van de vele jeugdliefdes ben, zij heeft namelijk veel meer ervaring op dit gebied dan mij. (Hoe kan 't ook anders, zij is super knap en ik ben niets speciaals).

Dit kan eigenlijk niet verder zo, ik word helemaal gek van de gedachte dat ze 't ooit gaat uitmaken. Elke keer als ik haar heb gezien vraag ik me af of ik me wel goed had gedragen en of ze niet slechter is gaan denken over mij. Elk afspraakje met haar voelt als de eerste date. Ik heb wel ALLES voor haar over, ik neem vrij van het werk om haar te kunnen zien, ik ga soms niet voetballen of niet fitnessen en ik zie mijn vrienden nog nauwelijks. Ik ben tot over m'n oren verliefd, ik heb eindelijk alles wat ik altijd heb gewild, maar ben toch ongelukkig

Herkennen jullie hier iets van (misschien is 't wel faalangst , maar daar heb ik op school nooit last van gehad), hoe krijg ik vertrouwen in mezelf en in deze relatie??

Sorry dat ik er nogal omheen lul, ik zou dit misschien ook in 5 regeltjes geschreven kunnen hebben.

[meisje]

Het is heel logisch hoor, je bent zo verliefd dat je onzeker bent. Helaas, maar het hoort erbij

[juno]

Zij is leuk en jij niet dus, begrijp ik. Waarom heeft ze jou op 5 maart dan uitgekozen? Ze zal toch heus wel wat inm je zien, nietwaar?

Niet bang zijn, geniet van je mooie lieve leuke vriendinnetje. Je wordt vanzelf wel wat zekerder als het langer "aan" is. Zeg het haar even he, dat je onzeker bent en daardoor misschien soms een beetje raar doet. Als ze weet waar het vandaan komt kan ze er rekening mee houden. Anders gaat zij zich nog zorgen maken dat jij vast niet van haar houdt...

[_Moby_]

ik sms haar elke dag om te zeggen hoeveel ik van haar houd.

Maar dat wist ik dus niet, dat die onzekerheid er misschien wel een beetje bij hoort. Ik zal in ieder geval (het proberen) haar te vertellen. tot nu toe heb ik steeds smoesjes gebruikt: "sorry dat ik niet zo spraakzaam was vanavond, kwas nogal moe" ".
Mja ik doe altijd heel erg mijn best om mezelf te zijn en dat mislukt nogal..

maar bedankt voor jullie reply's, geven me in ieder geval een veel beter gevoel

[Sponstanietje]

Als communiceren niet je sterkste punt is op dit moment, kun je je focus misschien ergens anders leggen. Er zijn meerdere manieren om te zeggen dat je van iemand houdt. Je kunt het met woorden zeggen, met een gedicht, door haar te trakteren op een etentje of een filmpje of door zoiets simpels als een glimlach.

Zoiets komt heus wel over. Ikzelf maakte mij ook zorgen en vond dat ik niet genoeg deed voor de relatie en dat mijn vriendin zo bij de eerste de beste gozer die haar niet als shit behandelt (ze kwam daarvoor steeds de verkeerde figuren tegen) interesse in mij zou verliezen.
Ik heb hierover met haar gepraat maar elk signaal (zelfs die signalen waarvan ik mij niet bewust ben) blijkt overgekomen te zijn.

Maar als je die zekerheid duidelijker wel wilt proberen te nemen, moet je daar eens met haar over praten. Voor de rest zou ik je aan te raden om het haar aangenaam te maken op de manier die jouw het beste ligt. Verder sluit ik mij aan bij Juno's advies.

[coecie]

je moet haar echt zeggen dat je soms een beetje onzeker bent omdat je haar zo leuk vind, en dat je daarom misschien soms gek doet.
precies zoals juno zei.
je moet dat ten eerste zeggen zodat zij zich niet OOK onzeker gaat voelen omdat jij altijd zo raar doet.
maar ook om jezelf te helpen, want als zei ervan weet, zul jij je een stuk ´losser´ voelen, je draagt immers die angst niet meer bij je als een soort geheim, maar zij is er deel van. als je dan nog eens totaal je woorden kwijtraakt omdat ze je zo diep in de ogen kijkt, kun je er daarna samen om lachen, en dat brengt je ook dichter bij elkaar.
misschien zelfs wel, dat als je aan haar verteld dat jij onzeker bent, dat zij ook iets over haar gevoelens verteld en dat jullie zodoende ´praten´

ik zou alleen wel uitkijken dat je in je blijdschap dat je haar deel laat uitmaken van wat jou zo dwars zit, zo op dreef raakt dat je je verhaal over het onzekere gevoel enorm overdrijft of er enorm veel belangrijke aandacht op richt, waardoor zij denkt.. ieeh, is hij zo onzeker, dat is ongezond.

maar ik denk als je het gewoon normaal verteld zoals je het voelt, je jullie relatie misschien wel naar een ´hoger plan´ tilt

[leucomelas]

ja, ik heb dat ook.. ik ben nu al 2 jaar samen met mn vriend en ben nog steeds bang dat ie weggaat... bij mij ligt het zeker aan onzekerheid.. iedereen is mooier en knapper en liever dan ik en dat verdient mijn vriend ook.. ma helaas geen oplossing

[Stefanie]

In het begin van onze relatie was dat juist andersom. Hij was onzeker en vond mij veel mooier dan zichzelf, was bang dat ik er zo met een ander vandoor zou gaan en dat ik hem na een tijdje idd te 'saai' zou vinden. Dit is allemaal niet waar geworden gelukkig, we zijn nu al langer dan een jaar samen.

Hij heeft nog steeds buien waarin hij zichzelf minderwaardig vind, maar daar luister ik gewoon niet naar. Hij is wijs genoeg om te weten dat dit bullshit is en dat ik gruwelijk veel van hem hou en helemaal geen ander wil. Volgens mij blijft die onzekerheid wel, maar stiekem weet je ook wel dat het niet waar is dat je zogenaamd minder waard ben dan haar of minder knap, maar volgens mij kun je dat pas echt bewijzen als je al een tijd bij elkaar bent...

[Simon]

Je zou het er haast om uitmaken, om te voorkomen dat zij het doet.

Geef het even de tijd, blijven ademen, als de relatie wat langer duurt ontspant het vanzelf.

[snoopy]

Ik ben het eens met de mensen boven me (lekker makkelijk).
Even alleen iets anders:
a) het leuke van een lief smsje is er wel vanaf als je het elke dag stuurt
b) hoe kun je nou na minder van een maand van iemand houden?

Verder ken ik je gevoel heel erg, hoor. Ik bedoel het ook niet lullig, maar ik heb het idee dat het een beetje krampachtig overkomt wat je aan het doen bent.

Ik herken je verhaal wel een beetje, alleen niet van mezelf maar van mijn vriendin. Ik persoonlijk word er nu wel redelijk gek van, dat onzekere van haar. Ik weet dat zij heel onzeker is, dat ze bang is dat ik bij haar wegga, dat ik het uitmaak, dat ik voor een ander kies of wat dan ook, maar dat is allemaal nergens voor nodig. Ik ben nu al 9 maanden bezig om te proberen dat uit haar hoofdje te praten, en te vertellen dat ik van haar hou, haar niet kwijt wil en alles, maar het werkt niet. Ik heb het idee dat ze me niet gelooft als ik zeg dat ik van haar houd, omdat ze CONSTANT die bevestiging nodig heeft van mijn kant. "Als ze het een dag niet zegt, dan zal het ook wel niet meer zo zijn" is haar denkwijze.

Ik zou dus wel een beetje voorzichtig zijn . Verliefd zijn is geweldig, en daar moet je van genieten. Als je constant bang bent dat je iemand kwijtraakt kan je er nauwelijks van genieten lijkt me. Het is nooit de bedoeling dat je echt afhankelijk wordt van iemand om gelukkig te zijn denk ik. Ik vind dat ook een beetje eng, mijn vriendin geeft mij het idee dat ze niet gelukkig kan zijn als ik even niet bij haar ben. Dat ze alleen maar blij is als ik in de buurt ben. En aangezien er 200 km tussen ons zit KAN ik gewoon niet altijd bij haar zijn. Ik vind het echt eng dat iemand zo afhankelijk van me is, en ik heb al meerdere keren op het punt gestaan om het DAAROM uit te maken. Omdat ik niet in m'n eentje verantwoordelijk wil zijn voor iemand anders haar geluk. Dat kan ik gewoon niet.

Wees dus voorzichtig met je angsten. Ik zeg niet dat ze uit zullen komen, maar als je niet relaxed KAN ze zich uiteindelijk TE verantwoordelijk voor je gaan voelen. Ik weet natuurlijk niet hoe je vriendin in elkaar zit, maar geloof haar als ze zegt dat ze van je houdt. Ze zegt het niet voor niets. Dat ze tijd maakt voor je zegt ook genoeg .

Heel veel succes in ieder geval, en probeer alsjeblieft te genieten van je relatie . Je klinkt in ieder geval echt onwijs verliefd, dus des te meer te genieten lijkt me! Ga anders samen leuke dingen doen, dat je niet de hele tijd stil naast haar op haar kamer hoeft te zitten. Ga naar een pretpark ofzo, dat je lekker kan ontspannen en lachen of iets dergelijks. Maar dat die spanning in ieder geval verdwijnt. EN dan heb je weer iets om over te praten .

EN: Vergeet je vrienden niet! Die zijn ook belangrijk... Dus als je niet bij je vriendin kunt zijn kan je misschien ook wat tijd voor hen vrijmaken. Dat verzet je zinnen misschien ook wat. Dat je gewoon ff lekker slap gaat ouwehoeren en even niet over de angst om haar kwijt te raken hoeft in te zitten..

dat zijn de standaard verliefd gevoelens! Deze is er net zoeen: waarom zou hij/zij me leuk vinden? hij/zij is veel leuker en kan veel beters krijgen.

Achjah gewoon lekker jezelf blijven en je niet dat dat gevoel laten opjutten.

uiteindleijk gaat dat "perfecte"van haar er ook wel af.. geloof me

[Fade of Light]

_Moby_ schreef op 01-04-2004 @ 01:00 :
ik sms haar elke dag om te zeggen hoeveel ik van haar houd.

Don't overdo it, kid.

[ilse]

_Moby_ schreef op 31-03-2004 @ 23:54 :
Zoals ik al op DK had gezet, heb ik sinds 5 maart (of eigenlijk sinds carnaval) een vriendin. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik echt een vriendin heb, vorige keren werd ik steeds gedumpt door iedereen na een avondje. Ik ben dus eigenlijk nog heel onervaren op dit gebied.

Mijn vriendin is echt alles waar ik altijd van heb gedroomd. Ik dacht dat het perfecte meisje niet bestond en ik geloofde al helemaal niet in "de ware". Maar zij is dus echt PERFECT: echt bloedmooi, knap, slim, vrolijk, spontaan, aardig, lief, leuke ouders, leuke vrienden enz. Ik ben echt stapelverliefd op haar en wil haar nooit meer kwijt....
En dat is nou net het probleem: ik wil haar niet kwijt. Steeds weer als ik bij haar ben ben ik bloednerveus en daardoor soms erg saai, terwijl er (volgens mijn vrienden) een hoop lol met me te beleven is en iedereen met me kan lachen. Soms heb ik echt moeite om me op m'n gemak te voelen bij haar. Terwijl ik echt helemaal wegsmelt als ik in haar ogen kijk. Ik heb tot nu toe eigenlijk ook nog niet één normaal gesprek met haar gehad, we vertellen elkaar van alles, maar we praten niet met elkaar (beetje vaag ja).
Ik zie haar ongeveer 2 a 3 keer per week (veeeel te weinig dus), mja zij heeft erg veel huiswerk en ik moet int weekend vaak werken.
Als ik niet bij haar ben moet ik echt altijd aan haar denken, maar hoe meer ik aan haar denk, hoe ongelukkiger ik word. Ik ben namelijk zo verschrikkelijk bang dat ze 't over een paar dagen, weken of maanden weer uitmaakt. Ze is echt alles voor me, terwijl ik voor haar misschien één van de vele jeugdliefdes ben, zij heeft namelijk veel meer ervaring op dit gebied dan mij. (Hoe kan 't ook anders, zij is super knap en ik ben niets speciaals).

Dit kan eigenlijk niet verder zo, ik word helemaal gek van de gedachte dat ze 't ooit gaat uitmaken. Elke keer als ik haar heb gezien vraag ik me af of ik me wel goed had gedragen en of ze niet slechter is gaan denken over mij. Elk afspraakje met haar voelt als de eerste date. Ik heb wel ALLES voor haar over, ik neem vrij van het werk om haar te kunnen zien, ik ga soms niet voetballen of niet fitnessen en ik zie mijn vrienden nog nauwelijks. Ik ben tot over m'n oren verliefd, ik heb eindelijk alles wat ik altijd heb gewild, maar ben toch ongelukkig

Herkennen jullie hier iets van (misschien is 't wel faalangst , maar daar heb ik op school nooit last van gehad), hoe krijg ik vertrouwen in mezelf en in deze relatie??

Sorry dat ik er nogal omheen lul, ik zou dit misschien ook in 5 regeltjes geschreven kunnen hebben.

mijn verhaal.. *zucht*

[_Moby_]

hey bedankt, nuttige reply's

Ik heb besloten haar woensdag (vrij duur) mee uit eten te nemen. Dus dan kan ik misschien wat makkelijker uitleggen hoe ik me voel...
en @ Fade of Light: ik denk dat je helemaal gelijk hebt, dat mag idd iets minder...

[Bravo]

Verliefd zijn/verkering hebben maakt je kwetsbaar. Heb het zelf ook weer ervaren, vreselijk! Je wilt zo graag het tegenovergestelde maar toch.. die angst dat je hem kwijt raakt of wat dan ook, is erg.


Ik denk dat je wel gelukkig bent maar dat je dat nu even niet ziet door je onzekerheid. Ik weet niet of jullie elkaar al lang kenden, zo niet, dan zijn jullie eigenlijk nog ´vreemden´ voor elkaar. Je leert elkaar steeds beter kennen en dan komt het helemaal goed!

[_Moby_]

nee van te voren kenden we elkaar nog niet, we hebben elkaar pas ontmoet met carnaval en twee weken later voor 't eerst samen iets gaan drinken.
Daarom is het soms ook een beetje moeilijk om hele gesprekken te voeren, terwijl ik uren aan de telefoon kan hangen om te praten met vrienden.

_Moby_ schreef op 01-04-2004 @ 01:00 :
Mja ik doe altijd heel erg mijn best om mezelf te zijn en dat mislukt nogal..

Haha, tsjah dat moet je ook niet proberen, dat moet je gewoon doen. Of niet. Anders werkt het namelijk niet.
En onzekerheid hoort in een relatie hoor
En verder sluit ik mij inderdaad aan bij Fade Of Light - overdrijven is ook een kunst.

[sas_andrea]

ja, het dat ook wel. iedere keer weer stress om niets als ie bijvoorbeeld uit gaat met vrienden... maar ja, echt makkelijk krijg je dat er niet uit. maar hij heeft dat helemaal niet. op zich ook wel lastig, hij weet dan nl niet wat ik voel op die momenten.