verhaaltje

Met een betraand gezicht en rode ogen scheurde Lotje haar witte jurkje aan flarden. Stukjes stof dwarrelden door de kamer en ze haalde haar vinger open aan een van de ijzeren drukknoopjes.
In haar roze ondergoed liet ze zich op het bed vallen en snikte. Het bed voelde koud en hard, niet meer zo zacht als het was geweest. De zeurende pijn in haar vinger maakte dat ze nog harder moest huilen.
Het vrolijke behang lachte haar toe en ze wenste dat ze een spuitbus had om alles zwart te verven. Want zwart, zo voelde ze zich. Haar lange blonde lokken werden nat van de tranen en het helderwitte kussen werd lichtblauw van de oogschaduw die met de tranen van haar gezicht droop.
Daarna was er leegte.
Voorzichtig opende Lotje haar ogen. Had ze alles gedroomd? De ochtendzon straalde door het raam en liet haar zonnebankbruine huid glanzen. Maar de pijn in haar hart bracht haar terug naar de realiteit. Hij was weg.
Haar grote liefde, Jaap-Jan... de stukjes witte stof op de grond op de grond deden haar opnieuw uitbarsten in een huilbui. Over drie dagen was de begrafenis, hoe moest ze daar in godsnaam doorheen komen?
Ze trok haar satijnen nachthemd aan en liep de gang in waar ze haar moeder tegen kwam. 'Goedemorgen Lotje', groette die haar koeltjes. In Lotje kwam boosheid op. Maar ja, wat moet je anders ook verwachten van een moeder die succesvol zakenvrouw is. Lotje daalde de trap af en betrad de grote hal beneden, en liep door naar een van de huiskamers. Op de grote tafel stond een mand met verse broodjes. Ze had geen trek.

Drie dagen later. De begrafenis van Lotje's liefde, Jaap-Jan. Voor het eerst in haar leven droeg Lotje zwart. Ze had deze jurk speciaal besteld voor de begrafenis. Tranen dropen over haar gezicht toen ze de ouders van Jaap-Jan zag. Waarom moet dit soort onheil zulke degelijke mensen overkomen?
De kist zakte langzaam naar beneden en Lotje gooide 3 witte bloemen erop. Drie bloemen voor drie jaar relatie, zo plotseling onderbroken door het lot.
De zaal was vol met babbelende mensen. Lotje lieten ze links liggen. Ze kroop weg in een hoekje. Haar moeder was niet eens aanwezig. Die had een of andere belangrijke zakenlunch. Woede kroop door haar lichaam.
Opeens voelde ze een hand op haar schouder. Ze keek om en herkende de neef van Jaap-Jan. Ze had hem ooit eerder op een verjaardag gezien, hij was min of meer het zwarte schaap van de familie.
'Hai', zei hij met een begrijpende blik. 'Hoi...', zei Lotje. 'Ik ben de neef van Jaap-Jan, Yuri.' 'Dat weet ik.' 'Je ziet eruit of je wel een sigaretje kunt gebruiken.' Lotje keek naar het pakje dat Yuri voor haar open hield. Het kon haar eigenlijk geen bal schelen en ze pakte er een sigaret uit. 'Ik rook eigenlijk niet', zei ze met doffe stem, en stak de sigaret op. Ze ademde de rook diep in haar longen en hoestte niet. Haar lichaam was al kapot van verdriet.
Als haar moeder dit zou zien zou ze de volle laag krijgen. De nicotine maakte haar duizelig en rustig. Yuri pinkte een traantje weg. Het was vreemd om zo'n stoer figuur te zien huilen. 'Ik ben met hem opgegroeid', zei Yuri. Lotje begon ook weer te huilen. 'Ik mis hem zo...'
De sigaret was op en Lotje doofde hem in de asbak. De zaal droop leeg en ze belde een taxi. Toen die aangekomen was zei ze Yuri gedag en ging terug naar huis.

Een week later. Het verdriet was van Lotje's gezicht af te lezen. Voor het eerst in haar leven liet ze de lichtblauwe oogschaduw staan en pakte donkerdere kleuren. Zwarte eyeliner, donkerblauwe oogschaduw. Ze had dagelijks ruzie met haar moeder om diens onbegrip. De oude Lotje, het vrolijke brave meisje, was verdwenen. Lotje had de smaak van het roken te pakken gekregen en kocht in plaats van gerookte zalm sigaretten als ontbijt. Het gemis stak door haar hart iedere keer als ze aan Jaap-Jan dacht. Hij zou haar moeten zien nu... maar hij was er niet meer.

Een maand later. Lotje werd wakker en opende de gordijnen. Vandaag regende het, maar mooi ook. Zonneschijn begon haar de keel uit te hangen. Zonder Jaap-Jan voelde ze zich alleen. Haar vriendinnen kwamen geregeld langs, maar meldden niets meer behalve 'ga je mee winkelen', 'het was gezellig op hockey', 'ik ga met mijn vriend naar de canarische eilanden', 'waarom draag je nog steeds zwart?' en 'bah je rookt'.
Lotje liep de badkamer in en ging langdurig onder de douche staan. Ze droogde zich af en trok haar nieuwe zwartsatijnen ondergoedsetje aan. Het was maat 40. Door het verdriet was ze kilo's afgevallen en eigenlijk was dat beter voor haar gezondheid ook. Voorzichtig ging ze op de weegschaal staan. 65 kilo... dat had ze ooit alleen maar gedroomd. Maar wat doet uiterlijk ertoe, als je innerlijk zoveel pijn hebt.

Twee maanden later. Morgen is er een feest in de Soundroom, een discotheek waar Lotje en haar vriendinnen zich nooit zouden vertonen. Lotje liep alleen door de stad met haar overladen pinpas in haar zak. Ze wou naar het feest. Ze was het gezeik van haar moeder en het eigendunk-gewauwel van haar vriendinnen helemaal zat. Met haar nieuwe maat 38 kon ze uitkiezen wat ze wilde. Ze koos voor kleren die bij haar gevoel aansloten. Een strakke zwarte broek en een auberginekleurig topje met spagettibandjes. Gedurft, vond ze. Jaap-Jan zou het ordinair vinden...
De volgende avond belde ze een taxi en reed richting de grote stad. Het was levendig om haar heen, zo anders als in de straat met villa's waar ze woonde. Voor de soundroom stopte de taxi en ze betaalde de chauffeur. Bij de ingang betaalde ze 10 euro voor het kaartje en stapte met haar hakschoentjes binnen.
Dit had ze nog nooit gezien. Harde muziek, dansende meisjes in korte rokjes en dronken kerels aan de bar. Bij diezelfde bar bestelde ze een glas rode wijn. Dat had ze wel leren drinken de afgelopen maanden. Alcohol verzachtte pijn. Ze stak er een sigaret bij op en keek enigszins voorzichtig rond.
Een meisje met een neuspiercing kwam op haar af. Prachtig vond ze die piercings. Het deed haar denken aan indiase vrouwen. Het meisje leek net zo oud als zij. 'Hey, jou ken ik niet, wat zit je hier nou weggekropen aan de bar?' 'Ik kijk even rond', zei Lotje. Het meisje glimlachte. 'Je gaat zeker niet zo vaak uit? Hou je van dansen?' Lotje bedacht zich dat ze met haar slankere lijf zich niet meer hoefde te schamen op de dansvloer, maar zei 'nee'. Het meisje liep net weer verder toen Lotje weer die hand op haar schouder voelde.
Het was inderdaad Yuri die haar met grote verbaasde ogen aankeek. 'Jij hier?'. 'Ja, ik hier', meldde Lotje. 'Ik dacht dat jij nou niet bepaald het type was om hier te komen. Wat zie je er geweldig uit trouwens! Hoe voel je je?'. 'Gaat wel', zei Lotje, 'ik mis hem nog steeds...'.
Na nog wat glazen wijn sleurde Yuri Lotje mee de dansvloer op en de alcohol deed zijn werk. Lotje danste tot haar voeten pijn deden en haar haar plakte van de warmte. Ze wilde nooit meer naar huis.
Maar uiteindelijk ging het grote licht aan als teken dat de tent sloot. Het was 4 uur, voor Lotje onoverkomelijk laat. Haar moeder was toch niet thuis, maar het feit dat ze uitging en ordinaire kleren droeg shockeerde haar sowieso.
Een half uurtje later stond ze buiten, met Yuri. 'Ik weet nog een cafe wat open is', zei hij. Lotje vond alles best. Stiekem waren er vlindertjes in haar buik gekropen voor deze jongen die zoveel op Jaap-Jan leek, maar zoveel ruiger was. Ze liepen de straat af en stapten een ongure kroeg binnen.
Yuri werd meteen verwelkomd door zo'n 20 aanwezigen, die hem allemaal leken te kennen. 'Wie is dat meisje', vroeg iemand met een lovende blik. Yuri zei niets en nam Lotje mee naar een leeg tafeltje.
De nacht sluimerde verder en Yuri en Lotje dronken wijn, bier en rookten shaggies. Steeds dichterbij elkaar kwamen ze en om 6 uur raakten hun lippen elkaar.

Hierna is Lotje niet meer gesignaleert. Op de hockeyclub gaat het gerucht dat ze met een of andere sloeberjongen in een kraakpand is ingetrokken en haar villa met spullen en al in de steek heeft gelaten. Haar moeder geeft geen commentaar. Zij heeft het te druk.

Cat

[murwari]

*print het ff af* ga het zo lezen

[autodropje]

mooi verhaal!

[murwari]

tis kei mooi geschreven
kvind het heel mooi

[stroopwafel]

* zucht heel diep *
jaloers wordt ik ervan!! dat je zoiets kunt bedenken

[rodina]

Mooi,

het komt me bekend voor (niet dat ik je verhaal ergens anders heb gelezen, maar de situatie min of meer)

[Zotur]

Hier zou ik nog een voorbeeld aan kunnen nemen, zo mooi. Dan bedoel ik vooral de manier waarop en niet het verhaal zelf. Het zo mooi verwoorden kan ik dus echt niet.

[lucy]

echt een heel erg mooi verhaal.
*stil*
prachtig

Liefs miekje

[MAS187]

Mooi geschreven

Toen ik het begin las, moest ik het uitlezen!

[Kupu]

heel mooi, vooral dat einde is goed.

[silver_kane_freakje]

mooi verhaal...het blijft boeien...alleen jammer dat ze verliefd worden..das wel voorspelbaar

mooi vind ik hoe alles zo duidelijk beschreven is, en de verandering van Lotje

[Dit bericht is aangepast door silver_kane_freakje (05-07-2001).]

[PV]

Het is mooi geschreven, maar het is wel voorspelbaar dat ze een relatie krijgt met die neef, dat idee kreeg ik al toen ze hem op de begravenis ontmoette.

[Anne]

Echt mooi. Wie heeft er nou talent?

[ritmo]

lucy schreef:
echt een heel erg mooi verhaal.
*stil*
prachtig

Liefs miekje

zo denk ik er ook over

[Gwen.]

Ik vind jouw verhaaltjes goed geschreven en leuk , je kan goed schrijven

Ik maak lekker een Darkcatbundeltje

[lil devil]

Lekker verhaal, doorgaan met schrijven je kan het goed! Suc6

[Eva*]

Goed verhaal, mooi verwoord...

Je hebt schrijftalent en niet zo´n beetje ook, ook aan je andere verhalen te merken.

[Megalomaniace]

echt prachtig!

[Lindansje]

Heel mooi verhaal, ik vind alleen dat allerlaatste zinnetje een klein btje zonde. Te clichématig voor zo'n goed stuk