Depressief

[mariemaaike]

Hoi allemaal,

Al anderhalf jaar voel ik me nogal depressief. En niet zo'n klein beetje ook. Ik sluit me heel erg af voor iedereen en besteed alle tijd door op mijn kamer. Ik kan me slecht concentreren en dit is te merken aan mijn schoolresultaten. Daarnaast huil ik veel en overweeg serieus om zelfmoord te plegen. Om mijn sombere gevoelens te verlichten drink ik veel te veel alcohol. Ik ben 18 jaar en doe een hbo-opleiding. Een vriendin heb ik in vertrouwen genomen en ik heb haar verteld wat ik voel. Ze vindt dat ik hulp moet zoeken. Ik vind het heel moeilijk om deze stap te zetten. Daarnaast zien mijn ouders ook dat ik niet lekker in mijn vel zit, maar ik geloof dat ze nog nooit hebben nagedacht dat ik wel eens een depressie zou kunnen hebben. Ze zien me nu meer als een naar chagrijnig kind. Mijn moeder weet niet wat ze met me aan moet. Soms huilt ze en zegt dat ik zo naar en boos tegen haar doe. Hier wordt ik heel verdrietig van. Maar als ik naar de dokter ga en over mijn probleem ga praten, ben ik bang dat ik niet serieus word genomen. Dat ik gewoon weer naar huis word gestuurd. En als ik wel serieus word genomen zou ik het zo geheim mogelijk willen houden. Ik wil niet dat mijn ouders het te weten komen, die hebben zelf al genoeg gezondheidsproblemen. Hier zou ik ze niet ook nog mee op willen zadelen.
Dus hierbij mijn vraag: Is hier iemand die ook zelf ook naar de dokter is gestapt? Is dit probleem goed geheim te houden? Heeft iemand verder nog tips?

[Infidel]

Natuurlijk is dit niet goed geheim te houden, dat moet ook niet je doel zijn. Je kunt wel proberen het voorlopig nog voor jezelf te houden, totdat je hulp hebt gevonden en denkt dat je stevig genoeg in je schoenen staat om het je ouders te vertellen.

Je kunt naar een dokter gaan, je kunt ook naar een vertrouwenspersoon van je opleiding gaan (indien die er is), je kunt ook naar een psycholoog gaan. De dokter zal je hoogstwaarschijnlijk doorsturen, maar die weet wel waar je terecht kunt, dus dat is niet zo'n slecht idee.
Ik raad je aan sowieso hulp te zoeken. Uit sommige denkpatronen kom je gewoon niet los, niet alleen.

Meisje
Ga naar een arts.. Ik heb dit ook zo gehad.. Maar pleeg geen zelfmoord! Een arts kan je Citalopram voorschrijven! Dan ga je je minder depri voelen! Maar ga door.. Spreek met vriendinnen af ...

Ga naar een arts en vertel je probleem, een arts heeft een geheimhoudingsplicht dus je ouders zullen hier niet achter komen. Vraag anders of je vriendin met je meegaat. De arts zou je waarschijnlijk doorsturen naar een psycholoog en die kan jou helpen.

Zoek help want hier kom je niet alleen uit en zelfmoord is nooit de oplossing!

Allereerst: Goed dat je het hier post en je probleem zelf onderziet! Ik heb hier zelf ook last van gehad, maar in mindere mate. Toch lijkt het af en toe allemaal erg uitzichtloos. Ik raad je aan om, net als bovenstaande forummers zeggen, naar de dokter te gaan. Desnoods ga je samen met een vriendin. Ik snap dat je je ouders niet wilt belasten met dit probleem, maar als zij niet snappen wat er aan de hand is kunnen ze je ook niet helpen. Als je uitlegt wat er aan de hand is, krijg je meer begrip en zijn ze ook in de mogelijkheid je te helpen. Succes, en geef de moed niet op .

ik zou idd naar een vertrouwenspersoon van je opleiding gaan, dat merken je ouders sowieso niet, als je met hem haar de afspraak maakt dat je onder schooltijd naar de huisarts/psycholoog mag merken je ouders er niets van.
iemand die ik ken die had dat ook gedaan, ouders zijn er nooit achter gekomen.

[Volk]

Een dokter mag sowieso niks doorvertellen dus op dat gebied is het prima geheim te houden. Ik denk echter wel dat je ouders opgelucht zullen zijn te weten dat er een reden is dat jij je zo gedraagt.

[Solee]

Ik begrijp hoe je je voelt. Ik snap ook heel goed dat je je gevoelens geheim wilt houden voor je ouders, je wil ze immers geen pijn doen.
Zelf ben ik ook een hele lang tijd depressief geweest, en nog steeds een beetje eigenlijk. Ik ben toen naar een vertrouwenspersoon op school gegaan, zij heeft mij doorgestuurd naar de maatschappelijk werkster op school en via haar ben ik weer bij mijn huidige psychologe terecht gekomen. Ik weet niet hoe oud je bent, ik was op dat moment nog 16/17 dus geen van allen mochten mijn ouders iets vertellen zonder mijn toestemming. En deze toestemming heb ik hen natuurlijk niet gegeven, omdat ik mijn ouders geen pijn wilde doen. Uiteindelijk is mijn moeder er toch achtergekomen omdat ik mezelf in die periode opzettelijk pijn deed. In eerste instantie was ze erg boos, later verdrietig maar ook heel opgelucht omdat ze mijn gedrag eindelijk snapte. Nu ben ik blij dat ik het haar verteld heb omdat ze me steunt in moeilijkere perioden en het ook snapt als ik me even niet zo goed voel.
Ik raad je trouwens heel erg aan hulp te zoeken. Aan mijn psychologe heb ik iniedergeval veel gehad, ik voel me beter en het is heel fijn om iemand te hebben die naar je luistert.
Oh en ik geloof trouwens niet dat je dokter je niet serieus zal nemen, dan moet het wel een hele slechte dokter zijn! Van wat ik van je gelezen heb moet hij hier wel iets aan doen. Goed trouwens dat je een vriendin in vertrouwen hebt genomen, blijf met haar praten en krop het niet op.
Ik wens je heel veel sterkte en als er iets is mag je me altijd pm'en.

[mariemaaike]

Bedankt iedereen voor de reacties! Dit geeft zeker een steuntje in de rug om naar de dokter te stappen... Volgende week ben ik vrij, en zijn mijn ouders werken. Het lijkt me een verstandig plan om dan een afspraak te maken.

mariemaaike schreef:

Bedankt iedereen voor de reacties! Dit geeft zeker een steuntje in de rug om naar de dokter te stappen... Volgende week ben ik vrij, en zijn mijn ouders werken. Het lijkt me een verstandig plan om dan een afspraak te maken.

Goedzo! De eerste stap in de goeie richting .

Dokters hebben een beroepsgeheim. Dus gewoon ernaar toe gaan!

Hoeveel alcohol drink je dan? Doe je dat dan alleen? Hoe lang sluit je jezelf op in je kamer?

[mariemaaike]

De hoeveelheid verschilt. Soms begin ik doordeweeks in de ochtend met een glas. Maar dat heb ik nu al een paar weken niet meer gedaan. Ik probeer het zoveel mogelijk te minderen. Vaak wordt er in het weekend gemiddeld zo'n anderhalve fles sterke drank genuttigd op een avond..

[Egoconstructie]

Ja je moet hulp zoeken, dat ben je waard.
Waarschijnlijk raad een psycholoog anti-depressieva aan voor het biologische gevolg van de depressie. Maar je moet jezelf vooral afvragen wat de psychologische oorzaak is. Anders kom je er niet zomaar vanaf.

mariemaaike schreef:

De hoeveelheid verschilt. Soms begin ik doordeweeks in de ochtend met een glas. Maar dat heb ik nu al een paar weken niet meer gedaan. Ik probeer het zoveel mogelijk te minderen. Vaak wordt er in het weekend gemiddeld zo'n anderhalve fles sterke drank genuttigd op een avond..

Wat zit je eigenlijk dwars?
Despressies ontstaan vaak als je iets negatiefs oppropt in jezelf, het resultaat is te zien.

Misschien dat je er niet al te openlijk over wilt praten op een forum maar ik raad je inderdaad ook aan dat je het beste gewoon samen kunt kijken met iemand anders hoe je dit kunt oplossen. Blijf vooral open voor nieuwe suggesties want veel depressieve mensen negeren de waarheid wanneer ze het horen, bijvoorbeeld: Iemand geeft je een oplossing maar vanwege je negatieve gevoel wil je het als nog niet uitvoeren.

Uit eindelijk moet je dus zelf ook bewust en stevig het besluit nemen dat hier een einde aan moet komen alleen dan zul je het effectiefst hulp kunnen ontvangen.
Ik geloof alleen wel al dat je hier mee bezig bent aan de hand van wat je tot nu toe al hebt verteld aan ons

Ranil