|
Een paar dagen geleden heb ik dit stukje geschreven. Het is misschien een leuk begin voor een nieuw verhaal, maar eerst wil ik weten wat jullie hiervan vinden. Het is nog niet echt uitgebreid en je zult niet meteen weten waar het over gaat, maar ik wil alleen weten of het een goed begin is/goed geschreven/blablabla. Kus Soapsie -x-
Ik zat op het uiterste puntje van mijn stoel, mijn neus aandachtig naar voren wijzend. Mijn ogen waren wijd open en mijn handen tikten van opwinding op mijn knieën, tot ergernis van mijn naasten. Wekenlang had ik naar de dag uitgekeken, ik had de dagen zelfs afgeteld. Alle schoonheid die vandaag gezien mocht worden, exclusief, alleen voor genodigden. Het was fantastisch, alleen de sfeer die in het chique gebouw hing was al overweldigend. De rode tapijten, de gouden linten aan de gebroken witte gordijnen, de sierlijk versierde raamkozijnen, het was allemaal wonderschoon. Het mooiste van alles waren de modellen, de foto’s, maar het meest de kleding. Die felbegeerde kleding van Laura Biagiotti, Roberto Cavalli, Gazzarrini, het was allemaal adembenemend. En ik mocht daar gewoon bij zijn.
“Dames en heren, mag ik u allen van harte welkom heten. Wij zijn blij u te mogen ontvangen in deze prachtige zaal, dank u heer Watson, en wij willen uw aandacht vragen voor de zomer 2005.”
Luid geklap vulde de ruimte, alsof er duizenden glazen tegelijk kapot vielen op een marmeren vloer. Rond om mij werd zacht gefluisterd, allemaal even opgewonden als ik was. Ook zij hadden hier wekenlang naar uitgekeken. Voor mij was dit de belangrijkste dag in het jaar, niet mijn verjaardag, niet kerstmis, niet oud en nieuw, maar gewoon deze dag. Een dag vol fashion, glitter en glamour. Een dag, gevuld met een lust voor de ogen, lust voor het hart.
“Met plezier toon ik u, de modekleuren van 2005,” sprak de uiterst, maar mooie blanke vrouw, in een verbijsterend driedelig grijs.
De spotlights gingen, als in een schema, één voor één uit. De zaal kreeg langzaam een half donkere kleur, dat het leek alsof de zon langzaam onderging. De muziek startte en liet de indruk achter dat er iets heel bijzonders ging gebeuren. Muziek werd gevolgd door flitsende lichten, wat in combinatie leek op een flinke onweersbui in november. De gordijnen openden, terwijl de harde muziek langzaam wegdreef, de lichten gloeiend bleven branden rondom de verhoging en de blanke dame haar mond naar de microfoon bracht. Iedereen wachtte in spanning af, mijn nagels had ik diep in mijn benen gedrukt. Eindelijk was het moment daar, ik hoefde niet meer af te tellen, kon uitgebreid genieten van deze show. Terwijl het eerste, wederom prachtige model de catwalk op kwam lopen, begon de blanke vrouw aan haar uiterst belangrijke verhaal, de kleuren van de zomer.
“Wit en subtiel aangetinte witten, alsof slechts een druppel gekleurde verf is toegevoegd, verlopen naar heel lichte pastels. Voor de mannen overwegend zachte neutralen, voor de vrouwen meer kleur en met een sterk vintage karakter. Maar ook de frisse tinten spelen mee, die doen denken aan zwembadwater. Natuurlijke tinten lijken door de zon te zijn overgoten en aangetast; warme beiges en zandkleuren, okertinten, vergrijst groen, terra en roestbruine schakeringen. Warm en sensueel is een groep oranje-, rood- en bruintinten, verlopend van huidkleurig roze naar diep chocoladebruin. Tot slot, maar daarom niet minder belangrijk, voor zomer de fellen. Deze fellen gecombineerd met zwart en vooral wit, maar ook om andere, neutralere kleuren te verlevendigen en meer zomers te maken.”
Luid applaus volgde opnieuw en sommigen mensen stonden zelfs op. Ik kon niet opstaan, ik wilde nog genieten van de laatste blikken op de schoonheid van kleding. Het was nog niet afgelopen, nog lang niet, geen reden dus om zo te overdrijven, zou men zeggen. Maar elke ziel, die in deze ruimte aanwezig was, wist dat dit weerzinwekkend was. Dit was alles, dit was de wereld. Of je nou ontwerper, fotograaf of styliste was, hier moest je gewoon zijn. Hartje Milaan, hartje modewereld. Ik genoot hier optimaal van, ik voelde mijn ogen stralen en mijn wangen gloeien. Soms voelde het net alsof ik verliefd was, maar dan verliefd op de mode.
De collectie van Victoria Grantham stond als volgende op het programma. Het bestond uit prachtige kleding voor mannen, vaak ook de mooiste modellen, en wonderschone kleding voor vrouwen. Dit was zeker niet het hoogte punt van de avond, maar mocht zeker gezien worden. Stijl en status vonkten er vanaf, alsof de kleding in de brand stond.
Nog steeds, zittend op het puntje van mijn stoel, wachtte ik af tot de muziek opnieuw zou beginnen, de lampen opnieuw zouden schijnen en mijn droom het podium op zou lopen. Ik hield mijn adem in toen voor de tweede keer de loodzware gordijnen open gingen en de eerste modellen naar voren kwamen. Opnieuw had de blanke vrouw haar gezicht naar de microfoon gebogen en sprak vol overtuiging over de beeldschone kleding.
“Op de catwalk van Grantham zien we vooral ‘stoere mannen’. Zij zijn een mix van legendarische figuren uit het verleden, we zijn terug in de jaren ’70. Ruim vallende casual jeans met trenchcoats, met jacks die over lichte zomertruien worden gedragen en de ruitjesoverhemden. Spijkerbroeken worden met spijkerjasjes gecombineerd, T-shirts en jeans zijn verrijkt met franjes. Net zoals op vele anderen catwalk zien we ook hier veel ‘blote basten’ en open geritste jacks die goed ontwikkelde borstspieren vrijlaten. Een stoere en sexy collectie.”
Ik keek mijn ogen uit. De mannen die nu vlak voor mijn neus hun loopjes deden waren stuk voor stuk prachtig. Nee, niet prachtig, zelfs fantastisch en heerlijk. Een licht getinte jongen kwam voorbij, ik schatte hem ergens rond de vijfentwintig. Hij had een grijze broek aan, met strepen in een lichtere tint, die laag op zijn heupen hing. Een zwarte riem met zilveren gesp en een bijna ontbloot bovenlichaam. De jongen had een blauw spijkerjasje aan, waarvan de knoopjes dichtzaten. Zijn ontwikkelde borstspieren, zoals de blanke vrouw had verteld, kwamen er inderdaad goed uit. Opnieuw had Grantham het voor elkaar gekregen om de exacte hoeveelheid aandacht te trekken naar de kleding én het model.
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|