Licht in het hoofd, angst, stress.

[OnderkofferMe]

Goed, even zo kort mogelijk een uitleg proberen te geven van wat er speelt.
De laatste jaren heb ik erg veel stress gehad in mijn privé-leven. Ik ben van nature een opgejaagd persoon, vanaf het moment dat ik opsta heb ik al een misselijk en zenuwachtig gevoel in m'n maag en ik kan nooit, of zelden, écht ontspannen. Mijn hoofd draait altijd op volle toeren en ik heb geen rust in m'n lijf.
Nadat mijn laatste relatie is uitgegaan is alles erger geworden. We woonden samen, en doordat ik ook psychische problemen heb (denk borderline-like symptomen) is het vaak de spuigaten uitgelopen. Ging ik echt van nul naar honderd, schreeuwende ruzies, daarna een breekpunt met als gevolg dat ik bekaf was.
Naar mijn idee ben ik nu, paar maanden later, goed op weg om alles weer op de rit te krijgen. Ik praat er met een aantal mensen over, probeer heel hard me niet te laten opfokken, probeer te ontspannen, beter te eten en ga aan een opleiding beginnen.

Nu is het zo dat ik sinds eind juni contact heb met een oude buurman die ik altijd al waanzinnig aantrekkelijk heb gevonden, en ik ben met hem gaan afspreken. Bij de derde afspraak gebeurde het: we zaten bij de Griek, lekker gegeten, en hij ging een heel verhaal vertellen over een reis naar Amerika die hij ooit had gemaakt. Ik luisterde aandachtig, maar voelde me licht in mijn hoofd worden en het zweet brak me uit. Het was die dag heel erg warm geweest en ik zat steeds op een roze wolk omdat ik hem zooo knap vond en niet kon geloven dat ik hier nu met hem zat, dus ik dacht: dat zijn de zenuwen. Ik heb het proberen te verbijten maar op een gegeven moment werd het te erg en ging ik toch even naar de wc, rustig worden. Het ging weer en ik ging terug naar het tafeltje. Even later had ik het weer. Paniek, duizelig, zweten, misselijk... Ben weer naar de wc gegaan, moest overgeven.. Uiteindelijk ging het niet helemaal over en ben ik naar huis gegaan. Ik baalde ontzettend. Wat voor idiote indruk maakte dit nou?! Gedachtes als "stomme idioot, aansteller, doe toch ook eens normaal!" spookten continu door mijn hoofd.

Nouja goed, sindsdien associeer ik die man dus steeds met zenuwen en duizeligheid. Ik zie hem nog steeds want het loopt op zich allemaal goed, maar zodra ik bij hem thuis ben bekruipt me die angst. In mijn eigen woning heb ik het minder, daar heb ik het idee van "als ik me ff niet goed voel dan ga ik desnoods even op bed liggen of met de hond naar buiten want het is tenslotte MIJN huis". Veilige omgeving dus voor mij. Ik kan vluchten, want dát is het volgens mij: het idee niet weg te kunnen zonder een rare indruk te maken.

Het mooiste van alles is dat ik die angst en daarmee de duizeligheid steeds vaker krijg en in steeds meer situaties. Supermarkt, bioscoop, auto, trein, bus, stad, terras... Overal waar mensen zijn. Het lijkt alsof het zomaar opkomt zonder dat ik eraan denk, maar ik vrees dat ik er onbewust continu mee bezig ben. En dan ineens "oh jee... shit,,,ik voel het weer, daar komt het... Nee, het komt NIET, doe normaal, trut! Het zit tussen je oren, ophouden nu!" maar dat helpt dus voor geen meter. Ik probeer het zo ontzettend hard maar het gaat niet.
Ik merk dat de angst voor de angst mijn leven begint te beheersen en ben heel erg bang dat ik straks nergens meer heen durf. Puur door mijn eigen irreële angst. Ik vind het eng om me zo te voelen en ben dan heel bang flauw te vallen of over te geven en dat mensen dat dan zien. Zodra ik me even kan afzonderen is het goed. Ik zoek ook steeds naar 'vluchtwegen', of 'wat kan ik dadelijk zeggen als ik me weer slecht voel zodat ik weg kan?' Het is verschrikkelijk. Ik weet dat het met stress te maken heeft, dat het tussen de oren zit, maar ik kom er niet vanaf...

Afleiding helpt heel soms maar meestal niet. Rustig ademen ook niet. Water drinken niet, suiker en zout niet. Alleen afzondering. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling... Daarom verbijt ik het steeds en blijf ik doen wat ik aan het doen ben.

Ik vermijd nu nog weinig tot geen situaties omdat het sinds die dag nog nooit echt is misgegaan, maar ben bang dat die dag wel gaat komen..
Iemand?!

[Pluis]

Ik speel even advocaat van de duivel hier, maar is het echt erg als mensen je zien flauwvallen of overgeven? Wat gebeurt er dan volgens jou voor vreselijks?

Ik herken je gevoelens wel. Ik ben ook een stresskonijn en ik heb een periode gehad waarin ik niet meer kon eten omdat ik voortdurend misselijk en angstig was. niet eten maakte me misselijk, maar wel eten nog meer. dus at ik zo min mogelijk. En ik deed ook niks, want stel je voor dat ik me ergens anders op m'n allervreselijkst voelde en dat ik dan niet weg kon? Zelfs naar de supermarkt gaan was een verschrikking. Ik ben er heel langzaam vanaf gekomen met behulp van een psycholoog. Het is geen wondermiddel, maar die gesprekken hebben me wel geholpen m'n angsten onder ogen te zien en om weer wat te gaan doen. Je zou het dus kunnen overwegen.
Bij mij is het pas beter gegaan toen het kwartje viel dat ik niet moest vechten tegen de angst, maar dat ik het mocht toelaten (want je mag best bang en zenuwachtig zijn) en dat het dan pas minder werd.
Ik hoop dat je iets met mijn verhaal kan.

[Takkeling]

OnderkofferMe schreef:

"stomme idioot, aansteller, doe toch ook eens normaal!"

OnderkofferMe schreef:

"oh jee... shit,,,ik voel het weer, daar komt het... Nee, het komt NIET, doe normaal, trut! Het zit tussen je oren, ophouden nu!"

Hier zit een deel van het probleem. Zoals Pluis ook zegt, probeer jezelf toe te staan om angstig te zijn. Door het jezelf te verbieden of er kwaad om te worden, leg je alleen maar extra druk op jezelf (met grotere kans dat je angstig wordt).
Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar eigenlijk zou je juist extra lief voor jezelf moeten zijn omdat je je af en toe zo rot voelt. Niet denken in zelfverwijten, maar je afvragen: hoe kan ik zo goed mogelijk met dit probleem omgaan? Wat heb ik nodig?
Je kunt je wel heel erg kwaad gaan lopen maken over het feit dat je dit probleem hebt, maar daar los je niks mee op. Begrip hebben dus voor jezelf en gewoon heel praktisch gaan kijken wat je zou kunnen helpen (buurman inlichten over je situatie, jezelf bemoedigend toespreken, naar de huisarts gaan? etc.).

[OnderkofferMe]

Dank jullie wel voor deze nuttige reacties! Hier ga ik zeker mee aan de slag. Hopelijk kan ik jullie tips in de praktijk brengen en zal het beter gaan.:-)

[Keys]

Ik herken veel van je problemen en ik denk dat het het beste is als je naar je huisarts gaat die je kan doorsturen naar een psycholoog. Klinkt misschien best heftig om daar naar toe te gaan maar het is echt het beste. Met therapie kun je precies uitzoeken waar het vandaan komt en kun je jezelf trainen om minder angstig te zijn en om te gaan met je gedachtes.
Als je dat niet wil kun je ook beginnen met cognitieve gedragstherapie.
Het komt in ieder geval goed, als je maar in jezelf gelooft. Probeer te denken volgens je echte gevoel, je echte jij en laat je niet leiden door je angst. Dat maakt het alleen maar erger. En te veel nadenken is ook niet goed. Laat de dingen gebeuren en probeer ze met een ander oog te bekijken.
Succes

[Em.]

Naast wat de rest zegt: helpt het ook niet als je aan je buurman uitlegt dat je soms zomaar ineens misselijk/duizelig/angstig wordt? En dat het dan kan helpen als je even weggaat? Als hij het weet kun je het gewoon even aangeven als het gebeurt en dan is het niet raar en gek en hoef je niet bang te zijn dat hij het maar raar vindt hoe je doet of dat je niet weg kan.