Vreemd Meisje

[MissyGeduld]

Hier een nieuw verhaal van mij!

Dit verhaal gaat over een meisje. Ze lijkt zo normaal. Tot er iets gebeurd, en ze erachter komt dat ze niet zo normaal is. En ze kan er helemaal nik aan doen... ( voor de duidelijkheid ze is 6 jaar)


“Laartje loop nou niet zo hard!” Ik moet rennen om het kleine meisje bij te houden. “Zeur niet zo Jessica” Zucht ze. “Waarom wacht je niet gewoon even!” Ik pak haar arm beet. “Zeg, blijf van me af! Doe niet zo irritant. Loop gewoon normaal naast me, er is niks aan de hand” Het meisje zucht. Ik loop treurig naast haar. Sinds ze met dat ene meisje omgaat, is ze niet meer hetzelfde. Ze doet zo onaardig. “Wat is er aan de hand Laartje?” Ik kijk naar haar. Ze kamt met haar slanke vingers, haar lange blonde haar. Ze maakt sierlijke bewegingen. “Niks, helemaal niks! Behalve jij, je irriteert me” Laartje begint harder te lopen.
Ik blijf stilstaan. “Ga dan maar alleen naar huis!” Schreeuw ik boos. “Best!” Ze draait zich om en kijkt me aan. Haar armen over elkaar geslagen. “Ik zie je morgen wel!” Ik loop weg. Laartje blijft alleen achter. Ik voel dat ze me nakijkt. Haar ogen prikken in mijn rug. Maar ik draai me niet om. ,,Gewoon doorlopen” Denk ik boos. ,,Dan krijgt ze vanzelf wel spijt” Tenminste, dat dacht ik.

Hoofdstuk 1.

“Jessica!” Ik hoor een stem en draai me om. Tot mijn teleurstelling is het niet Laartje. “Hoi Becky” Zeg ik met een zachte stem. “Wat is er aan de hand” Het meisje met de rode vlechtjes legt een hand op mijn schouder. “Ruzie” Zeg ik treurig. “Goh, met wie?” Ze is aardig, maar altijd zo nieuwsgierig. “Dat vertel ik liever niet” Ze kijkt me teleurgesteld aan. “Waarom niet? Ik ga je heus niet verklikken” Ik zucht. “Ik vertel het niet, omdat het anders lijkt, dat ik haar tegen jou opzet. Daar heb ik dus geen zin in!” Ik begin harder te lopen. Becky’s kleine handje glijd van mijn schouder. Ze blijft staan, de wind speelt met haar rode vlechtjes. “Sorry hoor” zegt ze met een bibberend stemmetje. “Sorry heeft geen zin!” Ik draai me om en ren weg.

Ik loop het schoolplein op. Uit de hemel komen grote regendruppeltjes. Mijn jas is al nat. Mijn schoentjes stappen in plasjes water. Ik voel me niet zo lekker, heb een naar gevoel. Komt waarschijnlijk omdat ik zo naar deed, tegen Becky. Ze verdiende die grote mond niet. Ze had tenslotte niks fout gedaan. ,,Ik ga straks zeggen dat ik spijt heb” Denk ik vrolijk. ,,Ze zal dan vast niet boos zijn” Ik knik in gedachten. Ik loop het trapje op. Mijn handje glijd langs de leuning. Op het metaal liggen kleine waterparels. Ze zijn mooi. Ik haal mijn vingers er langs. Sommige druipen naar beneden en vallen kapot op de grond. Ik open de klapdeur en loop naar binnen.

“Sorry Becky” Ik ga naast haar zitten. Het meisje met de rode vlechtjes zit haar haren te drogen. Ze snuift en draait zich om. Ik kijk tegen haar gekromde rug aan. “Ik zeg toch dat het me spijt!” Zeg ik boos. Ze kijkt me aan. Haar groene ogen zitten vol vuur. “Je zegt elke keer dat het je spijt, maar je doet het elke keer weer!” Haar stem klinkt woest. “Ik heb nog nooit gezegd dat het me spijt!” Zeg ik nadenkend. “Dat bedoel ik” Zegt Becky sarcastisch. Ik sta op en loop weg. “Krijg wat!” Zeg ik mompelend, maar ik zeg het hard genoeg, zodat Becky het kan verstaan. Als ze het zo wil hebben, kan ze het zo krijgen.

[Dromer_de_kers]

Nadat iets gezegt is, geen hoofdletter
Wat mensen zeggen op een nieuwe regel zetten. Is wel zo overzichtelijk

[Nienna*]

Een meisje van 6 jaar dat op deze manier praat?
Ga weg!
Nee, echt geloofwaardig komt het niet over. Ik heb niet eens verder gelezen.
Oh ja, die spellingsfout in je vierde zin kan écht niet...

[MissyGeduld]

Silla schreef op 09-10-2004 @ 18:38 :
Een meisje van 6 jaar dat op deze manier praat?
Ga weg!
Nee, echt geloofwaardig komt het niet over. Ik heb niet eens verder gelezen.
Oh ja, die spellingsfout in je vierde zin kan écht niet...

Dat word nog uitgelegd. Wacht maar. Enne welke spelfout

[Redhair]

Geen 'en' na de punt.
Nik lijkt me niks.
Een kind van zes zegt niet iets sarcastisch en gebruikt het woord irritant niet.
Getallen onder de twintig liefst voluit schrijven.

Verder pakt het me niet echt, sorry.

[Zut Alors!]

En ik maar de hele tijd commentaar krijgen dat mijn verhalen vaag en onduidelijk zijn. Ik vind die meisjes alledrie vreemd. Welk is nou 'het' vreemde meisje? Ik snap er niks van. Zo boeit het inderdaad niet veel.

[Nienna*]

MissyGeduld schreef:
Dat word nog uitgelegd. Wacht maar. Enne welke spelfout

Hm nee, sorry, maar het verhaal boeit niet genoeg om erop te wachten.
Ik heb daar geen zin in...
en die fout stond niet in je verhaal, maar daarvoor nog.

[Redhair]

Je hebt trouwens nog wat fouten.

Uit de hemel komen grote regendruppeltjes.

Grote regendruppeltjes? Je moet geen onnodige verkleinwoorden gebruiken.

Op het metaal liggen kleine waterparels.

Opzich een mooie zin, alleen het is verteld vanuit een kind van zes en die zal de woorden metaal en waterparels niet gebruiken.

“Ik vertel het niet, omdat het anders lijkt, dat ik haar tegen jou opzet.

Allebei de komma's zijn overbodig. Het is een gehele zin.



Dan nog wat ik persoonlijk ergelijk vind; je gebruikt veel verklein woorden.
Bijvoorbeeld:

Mijn schoentjes stappen in plasjes water.

Becky’s kleine handje glijd van mijn schouder.

Deze is niet zo heel erg, maar overbodig. Als iets klein is is het al een handje, als iets een handje is is het wellicht klein.

Ik loop het trapje op. Mijn handje glijd langs de leuning.

Trapje is niks ergs aan, het is nou eenmaal een trapje, alleen daarna nog eens handje vind ik minder.


Verder zie mijn eerdere commetaar.

[merijn]

En wat is nou het idee van het verhaal???

[MissyGeduld]

Jammer dat jullie het niet leuk vinden. Ik zal het verhaal zo snel mogelijk verbeteren!
Hier nog de versie, van hoe het is.


Ik kijk naar het meisje met de rode vlechtjes. Met haar tong uit haar mond, is ze een stuk karton aan het knippen. Ik kijk starend naar haar. ,,Waarom doet ze zo onaardig tegen mij? Ik heb toch sorry gezegd”. “Hoi Jessica” Een jongen komt naast me zitten. Het is Mario. “Hoi” Zeg ik afwezig. “Ik zit hier” Hij zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. Ik kijk nog steeds, doelloos, naar Becky. Ze is nu rondjes aan het opplakken. Sommige blijven aan haar vingers kleven, door de lijm. ,,Zou ik naar haar toe lopen en haar helpen? Ik denk dat, dat niet zo’n slimme beslissing zou zijn” Denk ik treurig. “Vind je niet?” Mario’s ogen voel ik vragend in mijn rug prikken. “Sorry, zei je wat?” Mario kijkt teleurgesteld. “Waarom zeg je niks? Ben je boos op me?” Hij kijkt zenuwachtig. “Nee, ik ben gewoon niet in de stemming” Mario haalt zijn schouders op en loopt weg. Zijn schouders zijn naar beneden gezakt. Vind hij het nou jammer dat ik niet met hem praat?


Ik pak de schaar en zet hem in het papier. ,,Wat zou ik nou eens maken? Een hart, of een vierkant. En welke kleur?” Ik kijk naar de vele vellen karton die voor me liggen, verspreid over de tafel. Blauw, dat is een mooie kleur. Blauw staat voor de hemels blauwe lucht, waar de zon altijd op straalt. Blauw, de kleur waar ik altijd zo mooi, bij weg kan dromen. Die kleur zorgt ervoor, dat ik even weg ben van de wereld. ,,Meestal ben je dat” Zegt iets in mij. Ik lach, inderdaad. Ik leef graag in mijn eigen wereld. Het is daar zo zorgeloos. Ik heb geen problemen, hoef met niemand rekening te houden.
Ik pak de schaar wat steviger beet. Met mijn andere hand pak ik het blauwe vel. Hij voelt stevig aan. Ik zet de schaar op de rand van het papier. ,,Ik kan natuurlijk ook rood nemen. Een woeste kleur. Een kleur waar ik zo kwaad bij kan worden. Als ik boos ben, kijk ik graag naar rood. Nee, ik neem toch blauw” Ik knip een klein hartje uit het papier. Hij is een beetje vervormt. Hij kan er wel mee door.

Ik kijk op van mijn werkje. Er zijn grote en kleine hartjes op geplakt. De achtergrond is heel lichtblauw. Er zitten ook donkerblauwe hartjes op. “Mooi hoor” Mario staat naast me. Ik bloos. “Dank je” Fluister ik. “Mag ik jouw knutselwerkje ook zien?” Vraag ik zachtjes. “Tuurlijk” Mario haalt een stuk karton, achter zijn rug vandaan. Overal zijn lettertjes geknipt. “Vormt het ook een woord, of zin?” Vraag ik nieuwsgierig. “Ja” Zegt Mario. “Wat dan?” Mario gaat zitten. “Er staat, Jessica ik vind je leuk” Mario laat zijn vinger, langs de letters glijden. Het staat er inderdaad. “Wat leuk” Mijn wangen gloeien. Mario kijkt me aan. “Vind je me echt leuk?” Ik kijk hem aan. “Ja” Zijn wangen trekken rood op. “En jij mij ook?” Hij lacht schuw. “Ja” Zeg ik kort. “Ik heb je altijd al leuk gevonden” Wat ik zeg is echt waar. Al vanaf het begin, was ik verliefd op hem. Ik zag hem de eerste dag op de kleuterschool. Ik was gelijk verliefd. Alleen leek hij geen interesse in mij te hebben. “Gaaf!” Zegt Mario, hij springt op. Ik aai over zijn hoofd. De stekeltjes prikken in mijn hand. Mario kust mijn wang. Ik voel, dat ik warm van binnen word. Ik kus hem terug. Mario rent weg naar zijn vrienden. Daar zie ik hem uitbundig vertellen. Zijn vrienden gluren naar me. Ik pak mijn knutselwerk en schrijf bij een hartje. Jessica, hartje, Mario. Voor eeuwig. Eindelijk, vind hij me leuk! Eindelijk heb ik een vriendje, dat moet Laartje weten!


“Laartje, ik moet je echt iets vertellen” Ik sta springend bij haar tafel. Ze wuift sierlijk met haar hand, dat ik weg moet gaan. “Je staat in mijn zon” Zegt ze sarcastisch. Ik kijk naar buiten, het regent. “Nee, ik moet echt iets belangrijks zeggen” Ze zucht. “Dat zeg je elke keer” Ze kijkt me aan. Haar ogen staan spottend. “Mario heeft me verkering gevraagd! Nou ja, niet in zekere woorden. Maar hij zei, dat hij me leuk vind. En hij zoende me, op de wang!” Ik ga zitten. Laartje kijkt me woedend aan. “Hoe durf je! Hoe durf je! Waar haal je het gore lef vandaan?!” Ze springt overeind. “Je weet dat ik vanaf dit jaar verliefd op hem ben” Verbluft kijk ik haar aan. “Dat is helemaal niet waar! Je liegt. Je hebt hem nooit leuk gevonden!” Ik voel de wanhoop. Ik heb geen bewijs. “Hoe durf je te zeggen, dat ik lieg. Je bent verdomme mijn vriendin. Waarom doe je me dit aan!” Laartje rent huilend weg. “Dat is helemaal niet waar” Mompel ik. Een paar meisjes lopen met hun neus omhoog, weg. Ze negeren me, allemaal! ,,Laartje is dan wel goed in toneelspelen. Maar ik ben veel beter. Veel beter” Denk ik boos. Dit zal niet zomaar gebeuren! Ze heeft me belachelijk gemaakt, tegenover iedereen. Ze denken nu, dat ik mijn beste vriendin heb ‘bedrogen’ Terwijl dat helemaal niet zo is. ,,Laartje, ik krijg jou nog wel” Zeg ik in mezelf. Ik ga zitten en denk diep na over een plan. Iets waar ze veel problemen mee gaat krijgen.

[Nienna*]

Dit is zo mogelijk het slechtste verhaal dat ik ooit heb gelezen...
Ik som met plezier mijn argumenten voor je op. Misschien zit je daar niet op te wachten...?

[VirginVampiress]

Ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar wat er verder gaat gebeuren, dus ik blijf het misschien wel checken. Je schrijft alleen wel belabberd moet ik zeggen. Gedachten schrijf je niet tussen aanhalingstekens, dat is verwarrend. Na iets wat gezegd is schrijf je geen hoofdletter. Je gebruikt te pas en te onpas komma's waar die niet moeten staan. Verder zitten er ommeunig veel spelfouten in, maar aangezien je 13 bent is dat niet zo'n ramp.
Verder: kinderen van 6 zeggen geen "krijg wat" of "je bent verdomme mijn vriendin" op dit soort momenten. Ze gebruiken meestal ook geen sarcasme.

Zitten nog wel meer fouten in maar omdat ik toch wel wil weten hoe het verder gaat zal ik je niet te veel ontmoedigen

edit: als je wil weten hoe 6jarigen denken moet je misschien eens boekjes voor die doelgroep lezen. Jouw personages praten namelijk als kinderen van je eigen leeftijd

[Zut Alors!]

MissyGeduld schreef op 09-10-2004 @ 17:30 :
Dit verhaal gaat over een meisje. Ze lijkt zo normaal. Tot er iets gebeurd, en ze erachter komt dat ze niet zo normaal is. En ze kan er helemaal nik aan doen... ( voor de duidelijkheid ze is 6 jaar)

Het is sowieso erg om voor je verhaal uitleg (en dan vooral op deze manier/deze vorm) neer te zetten. Daarnaast gaat ongeveer alle kritiek daarover.

Tip: haal het weg.