[stelling] Het idee snijden komt voor de behoefte!

Stelling:

Het idee snijden komt voor de behoefte!

Mijn betoog:

Mensen hebben geen directe reden tot snijden, snijden lijkt alleen een oplossing wanneer ze er eenmaal van gehoord hebben. "Hoe kom je hierbij?", vraag je jezelf waarschijnlijk af. Nou simpel, in 9 van de 10 gevallen is er toch een reden voor snijden? Tenminste, zo verklaart een ieder die snijdt of gesneden heeft. Verklaar mij dan eens waarom je er niet direct mee begon?

Chronologisch gezien, lijkt me het logisch dat iemand zich eerst rot, bekneld, opgesloten in eigen lichaam, kwaad, verdrietig en dergelijke voelt, voordat ook maar de zoektocht naar een uitlaat begint. De een vindt zijn heil in sporten, de ander vertoont vandalistisch gedrag (naar buiten gericht, vaak bij jongens), weer de volgende kropt zijn gevoelens op en vreet zichzelf van binnen op (naar binnen toe gericht, vaak bij meisjes). Met name de laatste groep zit mijns inziens met een groot probleem; ze hebben bedrukkende gevoelens, maar kunnen ze nergens echt goed kwijt.

De behoefte tot snijden is er echter nog niet, het idee is namelijk nog niet aanwezig rationeel gezien. Het gevaar is nu echter het volgende: ze horen van anderen over het idee snijden, zij het van de TV, radio, literatuur of gewoon van bekenden.

Nu is het idee snijden dus aanwezig. Vergeet niet dat ook zulke mensen niet constant met een bekneld gevoel zitten, ze hebben om de zoveel tijd een dipje als elk ander waar het allemaal even te veel wordt, alleen dat het bij hun velen maler intenser is.

Vanaf dit moment wordt de verleiding groot, ze zitten weer met dezelfde problematiek als eerst, weten niet waarheen met hun gevoelens .. althans, nu het idee snijden er is juist wel; de verleiding is immers groot; "misschien helpt het me wel? 1 keer proberen kan ook weinig kwaad, is maar een sneetje toch?", denkt diegene mogelijkerwijs bagatelliserend. Ze moeten hun gevoel expressie geven, het moet eruit.

Tsja, voor de rest is het net zoals drugs en roken; als je het eenmaal hebt gedaan, kom je er nog maar moeilijk vanaf. Het is uitvlucht, een tijdelijke en tevens destructieve oplossing voor je problemen..

Maar goed, gezien mijn denkwijze hierover begin je dus niet met snijden, omdat je daar direct behoefte toe hebt .. maar omdat je het van anderen hoort. In deze zin is ook dit forum een gevaar, maar we kunnen het niet verhinderen, mensen zien het toch wel; als niet op dit forum, dan wel ergens anders .. om deze reden lijkt het me een goed idee ervoor te waarschuwen op het forum. Misschien online dossiers over zulke onderwerpen (snijden, eetstoornissen, etc) bijhouden oid?

Na ja, ik dwaal af, maar blijf bij mijn stelling: het idee snijden komt voor de behoefte.

Bedankt voor het lezen en groetjes,
Marc.
(die er heilig van overtuigd is dat je met elke vorm van automutilatie uiteindelijk niets opschiet)

ik snap helemaal wat je bedoelt. ik denk ook wel dat je een beetje gelijk hebt.
bij mij was ut zo dat ik me dus al lang slecht voelde... bij mij kwam ut idee bij me op, nja, er kwam een idee bij me op om mezelf te pijnigen, maar die ga ik hier natuurlijk niet zeggen. twas niet heel ernstig ofzow hoor, maar ok. later zag ik een film op tv waar een meisje zichzelf sneed, en ik kwam het steeds vaker tegen, ook op internet enzow. ik vond ut een beter idee dan dat wat ik eerst deed en zow ben ik daarop gekomen. later begon ik naar alles wat ook maar in de kamer ofzow was, te kijken of ik me ermee pijn kon doen enzow. heb echt hele vreemde dingen gedaan (niemand weet wat ut is, das echt gwoon voor mezelf). mja... bij mij was de behoefte om mezelf kapot te maken er al voordat ik met snijden begon.

[damaetas]

misschien bij snijden wel, maar als je pijn wilt dan zorg je er wel voor dat je die krijgt.
misschien komt het gewoon van een keer een ongelukje dat eigenlijk best deugd deed, ofzo

[Sincerely yours]

Hahah...ik ben ook begonne toen ik een film zag over een meisje dat haarzelf sneed. (Mss was het dezelfde film als die van Me Blackrose ) Het moest eigenlijk mensen stoppe om hunzelf te snijde maar, eigenlijk heeft het me aangezet om te beginne. Ik snij trouwens niet zoveel, dus het is onschuldig.

[the Comebackkid]

jonge legatus, de waarheid is hard jonge, je hebt weer es helemaal gelijk met je theorie. Echt ik meen het. ill shit.

[Mef]

ow, en weer een wijze stelling van onze Marc

Maar hij heeft gelijk. Glaube ich. Snijden verzin je niet zelf, net als zuipen, iets kapot slaan of wat dan ook. Je voelt je kut en je wilt er op de een of andere manier uiting aan geven. Je kijkt dan welke mogelijkheden de maatschappij je biedt; wat doet men zoal, daar is snijden dus een van de opties.

Je stelling is alleen niet logisch naar mijn idee, al bedoelen we hetzelfde denk ik. Ik denk zo: Je zit met een gevoel en dat wil je kwijt, verzachten, afstraffen, uiten of wat dan ook. Je hebt dus een behoefte te reageren op dat gevoel. Dan kies je een uitingsvorm, in dit geval snijden. Jij zegt dat het idee snijden voor de behoefte komt.

Hm, volgens mij ben ik het een beetje ingewikkeld aan het maken...

niet nuchter

Mef schreef:
ow, en weer een wijze stelling van onze Marc

Je stelling is alleen niet logisch naar mijn idee, al bedoelen we hetzelfde denk ik. Ik denk zo: Je zit met een gevoel en dat wil je kwijt, verzachten, afstraffen, uiten of wat dan ook. Je hebt dus een behoefte te reageren op dat gevoel. Dan kies je een uitingsvorm, in dit geval snijden. Jij zegt dat het idee snijden voor de behoefte komt.

Ik spreek over de 'behoefte tot snijden' en deze kan moeilijk aanwezig zijn als het idee er niet is.

De behoefte je gevoel te uiten is er wel, maar als het idee ervoor niet aanwezig is; zul je er ook weinig mee doen .. ergo; je voelt de pijn, het beknellende gevoel of wat dan ook .. en in tegenstelling tot wat iemand goed of slecht lijkt op zo'n moment, is het juist goed dit gevoel te ervaren in plaats van het te verdringen of destructief te uiten.

Want de juiste vraag (voor een persoon in zo'n situatie) is niet "wat doe ik tegen dit gevoel" .. maar eerder "waarom voel ik me nu zo?"

Je moet dus aan de oorzaak werken, niet aan het gevoel zelf. Zoek je een uitvlucht, een verzachtende werking voor het gevoel; dan is er een behoefte tot uiting, maar nog niet direct in de vorm van snijden. De behoefte tot snijden komt pas nadat men het een keer gedaan heeft of denkt dat het mogelijkerwijs kan helpen bij het gevoel en voor dit laatste moet dus het idee aanwezig zijn.

wat ik wil zeggen is dat de behoefte tot snijden misschien pas later komt, maar meestal is de behoefte tot jezelf kapot maken er allang.

[Swissiegirl]

Ik kan me er helemaal in vinden. Mooie theorie. Helaas nog geen oplossing, maar ja, wie heeft die wel. Er is gewoon geen oplossing om het tegen te gaan. Maar ja, nogmaals... klopt precies. Kiss Swissie

[Anne]

Sincerely yours schreef:
Hahah...ik ben ook begonne toen ik een film zag over een meisje dat haarzelf sneed.

Die heb ik ook gezien denk ik. Op België? Bij mij was het een schok. Ik deed het namelijk al langer en het leek alsof ik een spiegel voorgehouden kreeg. Ik schrok, het drong opeens tot me door, alsof ik er nu pas achter kwam. Ik deed het altijd in een waas, voelde dan ook niets. In het begin wel, maar daarna niets meer en daarom bleef ik ook door gaan.
Wat jij, Marc, schreef, klopt denk ik wel: ik voelde me opgesloten, alsof ik geen kant op kon. Ik had in die tijd ook eetproblemen, maar mijn ouders en vrienden waren daar achter gekomen en ik moest weer eten. Ik wilde ergens controle over hebben, want blijkbaar kon ik dat niet over niet-eten. Ik dacht dat ik niets kon, dat ik waardeloos was, en ik zag ook geen uitweg meer. Heb toen met een doosje zware pijnstillers in mijn handen gestaan, maar heb het ook weer weggegooid.
En toen dat snijden... het kwam inderdaad als een behoefte en omdat ik er over gelezen had. Op het forum, maar ook in boeken. Niet eens expres, het gebeurde bij toeval. Ik las over mensen die opeens weer gelukkig waren en ik dacht: oh, dat komt van het snijden.
Een andere reden was dat ik verliefd was en dat nooit iets kon worden. Ik (stomme ik) dacht dat als ik mezelf nou zou snijden, dat het bloed er uit zou stromen en de liefde zo uit mijn lichaam kon verdwijnen. Dat werkte maar voor even, toen het bloeden gestopt was, begon alle ellende weer opnieuw.
Maar om niet af te dwalen: het was inderdaad een behoefte die me ook heel lang 'geholpen' heeft.
Nu weet ik: automutileren heeft geen zin, je maakt er alleen maar jezelf én je omgeving mee kapot. Ik ben er met veel moeite ook mee gestopt, af en toe val ik nog wel gigantisch terug, maar het gaat steeds beter. En ik voel me nu ook beter!

[Little miss NAUGHTY]

Volgens mij ben ik een uitzondering op de regel. Ik had nooit echt van snijden gehoord maar wou mezelf gewoon pijn doen. Het begon met spelden, krabben en nagels in mijn vel zetten, maar werd steeds erger. Ik snij nu pas anderhalf jaar echt, terwijl ik mezelf al zeker vijf jaar pijn doe, en 2,5 jaar regelmatig. Ik kwam er ook pas een jaar geleden achter dat er relatief veel mensen zijn die automutileren. Dus mijn snijden heb ik niet dankzij het horen erover.

[lady_x]

Je stelling hangt ervan af, je kan dat toch zomaar niet veralgemenen?! Twee jaar geleden had ik zin mezelf pijn te doen want ik voelde me niet zo lekker in m'n vel door omstandigheden en ik sneed, ik wou bloed zien, en pijn hebben. Het kwam in me op plots toen ik een scherp stuk hout zag. Het is niet omdat ik dat van anderen had gehoord dat ik dat deed, wat is dat nou voor onzin? Nee serieus, ik kende het woord automutilatie niet eens en kende niemand die zichzelf sneed. Ik vond het gewoon een kick en ik voelde me er sterker door, omdat de pijn aan mijn arm me de innerlijke pijn deed verzachten.
Nu gebeurt dat niet meer gelukkig, het was een fase toen ik mezelf niet meer was en nauwelijks besef had van de realiteit. Nu ik ook zoveel meer weet over borderliner en automutilatie, zou ik opzettelijk juist niét gaan snijden, omwille van de slechte gevolgen en omdat het ook niet meer zo 'speciaal' en 'uniek' is zoals ik toen dacht...
Dus mijn conclusie is ook: door meer over automutilatie en borderliner te spreken en er de gevolgen van te geven, zoals hier op dit forum, is de drang om te snijden véel kleiner... (althans bij mij!)

[Miracle]

Swissiegirl schreef:
Ik kan me er helemaal in vinden. Mooie theorie. Helaas nog geen oplossing, maar ja, wie heeft die wel. Er is gewoon geen oplossing om het tegen te gaan. Maar ja, nogmaals... klopt precies. Kiss Swissie

Dat vind ik nou ook!!!

Maar ik hoop dat er toch wat gebeurt

[kleine wicca]

JAh hier ben ik etw el meej eens, maar ik wil dr ok meteen opw zijen dat dit niet altdij het geval is, bij egt snijden misschien wel, en dat kan ook verder gaan dan snijden alleen.........
Maar bij kleinere en minder ernstige vormen hoeft het niet zo te zijn. Ikzelf kan me heel goed herinneren dat ik als klein kin altijd mijn sleutel van mn fietsje in mn zak had, En elke keer als ik me ongemakkelijk voelde, of bijna moest huilen maar ik wilde het neit, dat zette ik het puntje van mn sleutel heel diep in me vinger om me daar op te kunnen concentereren, en ik ahd toen echt nog nooit van dergelijke dingen als automutilatie gehoord hoor!!

Maar later op school (al op de middelbare, dus veel later!) zag ik het bij een meisje, aan de ene kant vond ik et vet erg voor haar, aan de andere kant is het ook wel interessant, hoe STOM dat ook klinkt, het IS zo!

Ik voelde me toen nog niet kut, maar toen ik me ongeveer twwe jaar later wel vet verror voelde, duurde het niet lang of ik ben dr meej begonnen, in het begin voor de aan8 HELP!!! later uit gewoonte..

Maar ik ben het wel met de stelling eens in de zin van heel bewust automutileren en ook weten wat het inhoudt en voor je doet. Maar van dat sleuteltje bij mij dan, is ook egt iets wat ik toen puur het fijnst vond, dus ik denk dat mensen die automutileren toch wel iets in zich hebben waardoor het makkelijker tot stand komt.......trouwens, jongens hebben et ook, als ze verliezen...tegen de muur rammen....hoor ik vaak genoeg van

mah jah das mij mening

[Frida]

Je spreekt over specifiek over snijden...Waarom? Omdat de meeste mensen dit als probleem hebben, noujah, iig minder gepraat wordt over automulatie in het algemeen? Ik denk dat die stelling dan ook wel algemener kan gesteld worden, want waarop zou iemans zich wel gaan slaan en bijten maar iet uit zichzelf gaan snijden??

******** schreef:

Verklaar mij dan eens waarom je er niet direct mee begon?
Je geeft het antwoord min of meer hieronder, niet?

Chronologisch gezien, lijkt me het logisch dat iemand zich eerst rot, bekneld, opgesloten in eigen lichaam, kwaad, verdrietig en dergelijke voelt, voordat ook maar de zoektocht naar een uitlaat begint.
En inderdaad,je gaat niet meteen beginnen snijden oid als je je een keertje slecht voelt. Die gevoelens proppen zich op. En men moet na een periode van verdringen op zoek naar een uitlaat.

De een vindt zijn heil in sporten, de ander vertoont vandalistisch gedrag (naar buiten gericht, vaak bij jongens), weer de volgende kropt zijn gevoelens op en vreet zichzelf van binnen op (naar binnen toe gericht, vaak bij meisjes). Met name de laatste groep zit mijns inziens met een groot probleem; ze hebben bedrukkende gevoelens, maar kunnen ze nergens echt goed kwijt.
[b]

Idd de een vindt het in sport de andere in overmatig eten enzo..
Maar beide groepen kunnen gezien worden als bezitters van een groot probleem. Ze bevinden zich in een cirkel. Ze hebben gevoelens waar ze met het gewone gedrag niet kunnen hanteren. Maar wat als dat nieuwe gedrag slachts een tijdelijke oplossing biedt. Na een tijd weer gewoon diezelfde onhandelbare gevoelens? Dan moeten ze weer beginnen aan hun zoektocht naar die uitlaat. Toch?


De behoefte tot snijden is er echter nog niet, het idee is namelijk nog niet aanwezig rationeel gezien. Het gevaar is nu echter het volgende: ze horen van anderen over het idee snijden, zij het van de TV, radio, literatuur of gewoon van bekenden.
De behoefte tot overmatig eten of zeer intensief sporten is ook nog niet aanwezig, toch zeker gekoppeld aan het doel ( HUn gevoel ergens kwijt kunnen...)

Ennuh als iemand nu ten einde raad is, het allemaal te zwart ziet en gewoon een eind wil maken aan alles.
Maar wanneer het mes in het lichaam zit en de eerste druppels bloed stromen al meteen een gevoel van verlossing veroorzaken... Gaat deze persoon misschien veranderen van gedachten.Waarom een eind aan alles veroorzaken als wat verwondingen een fijn gevoel geven...

Dan weer later, weer dat gevoel, weer snijden....

Het heeft ook te maken met de draaglast en kracht iemand heeft.
Iemand die een grote draagkracht gaat ook minder snel over naar zulke "dramatische" uitlaten maar kan genoegen nemen aan een keertje huilen, sporten, roepen, eens praten...
Heeft iemand nu echter een beperkre draagkracht dan zal die sneller en langer opzoek gaan naar zo'n uitlaat.

Verder euh...Geef ik je geen ongelijk met je betoog enzo hoor.. IK vind dat je alleen wat algemeen een stempel heb gezet. Ik denk idd ook dat in vele gevallen mensen met automulatie gaan beginnen experimenteren, nadat ze van andere hoorde dat het zo'n goed effect kan hebben...

Frida schreef:
Je spreekt over specifiek over snijden...Waarom?

Omdat snijden 'een vorm van' automutilatie uitdrukt. Mensen moeten dus op het idee ervoor komen. Automutilatie opzich, zoals lady_x al opperde, kan wel degelijk uit jezelf voortkomen; alleen de kans dat je dan gaat snijden is nog niet zo bijster groot, er is altijd nog een drempel die je moet overwinnen daarvoor.

Dan weer later, weer dat gevoel, weer snijden....

Het kan. Iemand is ooit ook begonnen met snijden, iemand was de eerste. Ik meen alleen dat de kans op imitatie groot is als de basis ervoor gelegd is.

Het heeft ook te maken met de draaglast en kracht iemand heeft.

Dat is logisch Net zoals met managers; een manager met een grotere draagkracht kan een grotere last aan, dan een manager met een kleinere draagkracht.

Zo zijn er genoeg mensen die veel ergere dingen hebben meegemaakt, maar toch niet naar een dergelijke uitlaat hebben gezocht. Ze gingen om met hun problemen.

Ik denk trouwens ook dat de draagkracht van iemand kan groeien over tijd, maar de initiele draagkracht bij een situatie speelt inderdaad een grote rol

Ik denk idd ook dat in vele gevallen mensen met automulatie gaan beginnen experimenteren, nadat ze van andere hoorde dat het zo'n goed effect kan hebben...

Dat is mijn hele punt en daarom gaat het dus 'algemeen' over snijden, omdat mensen het daar juist vaak over hebben en dus bestaat daar de kans erop.

[Frida]

Omdat snijden 'een vorm van' automutilatie uitdrukt. Mensen moeten dus op het idee ervoor komen. Automutilatie opzich, zoals lady_x al opperde, kan wel degelijk uit jezelf voortkomen; alleen de kans dat je dan gaat snijden is nog niet zo bijster groot, er is altijd nog een drempel die je moet overwinnen daarvoor.

Ja die drempel is er voor zowat alles, alleen is deze voor sommige stappen (zoals wanneer we over automulatie gaan spreken) iets hoger dan in andere situaties.
Ik denk idd ook dat de drempel voor sommige vormen van automulatie lager ligt dat wanneer men spreekt over snijden. Maar ik blijf bij het idee dat voor beide de aanleiding vooral bij het emotionele leven en de psyche van de mens ligt. Ik bedoel maar, je gaat toch niet gaan snijden enkel alleen omdat andere daar een goed gevoel bij krijgen. Mensen hebben binnenin een drang naar een "gat" zeg maar. De drang naar een "gat" waar alle pijn kan uitstromen. ZE hebben BEHOEFTE aan zoiets.

Misschien niet rechtstreeks aan snijden, wel aan zo'n uitlaat.


Het kan. Iemand is ooit ook begonnen met snijden, iemand was de eerste. Ik meen alleen dat de kans op imitatie groot is als de basis ervoor gelegd is.

Ons gedrag komt voort uit enkele leerprocessen idd. Waarbij modelling of imitatie een van de belangrijke is. Het is bij dit leerproces ook zo dat men pas gaat imiteren als men er een motiefvoor heeft ( en laten we zeggen dat het motief bij deze is dat ze ook hun emotie en gevoel kwijt willen zoals andere die dit voorbeeld stellen). Maar ook gaat iemand pas imiteren als ze het effect hebben waargenomen dat het gedrag voor het model had.. klopt ook weer want in dit geval spreken we van een model dat het effect als goed beschouwd op dit forum. Mensen zeggen enerzijds dat ze van snijden af willen maar anderzijds dat het een goed gevoel kan geven. OM dat goed gevoel, dat positieve effect gaat het ons toch ?




Ik denk trouwens ook dat de draagkracht van iemand kan groeien over tijd, maar de initiele draagkracht bij een situatie speelt inderdaad een grote rol

IK ben het hier deels mee eens. Het kan gaan groeien hoor, maar niet in situaties waar je onderworpen wordt aan een zeer grote draaglast. IN zo'n situatie gaat denk ik alle energie naar het dragen van zo'n enorme last.



Dat is mijn hele punt en daarom gaat het dus 'algemeen' over snijden, omdat mensen het daar juist vaak over hebben en dus bestaat daar de kans erop.
Als mensen enkel onprofessioneel ervaringen gaan wisselen is de kans op gevaar van datsoort meldingen (over snijden oid) misschien best wel risico vol??

Ik besef me wel degelijk dat er een motief aanwezig behoort te zijn voor imitatiegedrag, blijkt overigens hopelijk ook wel uit mijn betoog.

Tevens maak ik echter een onderscheid tussen het motief en het imitatiegedrag op zich. Om iets te imiteren heb je namelijk een voorbeeld nodig, een rolmodel dat dient voor de imitatie. In deze optiek is alles wat een model voorgeeft, een gevaar, aangezien het de mogelijkheid biedt tot imitatie.

De behoefte tot automutilatie is volgens mijn logica dus al aanwezig, maar de concretisering ervan niet. Deze komt pas nadien een enkeling zich realiseert dat deze binnen zijn / haar bereik ligt.

Als ik hierbij rekening hou met de ervaringen van lady_x, zou je bij de concretisering van de behoefte kunnen onderscheiden tussen imitatiegedrag en het zelf verleggen van grenzen / onderzoeken en ervaren. Neemt niet weg dat een rolmodel bij velen sneller leidt tot imitatiegedrag, terwijl deze uit zichzelf niet over die drempel zouden gaan.

Een kanttekening: erover praten op het forum zal sommige mensen inderdaad helpen, voornamelijk in het geval dat ze al aan automutilatie gedaan hebben .. omdat het forum naast het idee, tevens de gevolgen ervan in kaart brengt. Bezinning?