Vage tegenstelling.. wat denk jij?

Stel je hebt een probleem, en dat is eenzaamheid. En stel, dat je op verscheidene manieren in contact komt mensen en je ineens niet meer hoeft te vervelen. Maar nu komt het: je voelt je niet beter, maar juist slechter erdoor..

Je weet niet wat het is; misschien ben je wel zo wantrouwend als de pest, misschien heb je het helemaal niet zo goed naar je zin als je jezelf en anderen steeds vertelt, misschien kun je het niet waar hebben, misschien wil je het ook helemaal niet?

En stel, dat je je steeds vervreemder voelt van de rest nu je juist meer in contact komt met mensen.

Wat zou je dan doen? Jezelf weer terugtrekken, terug naar de gevoelloosheid? Of je helemaal in het diepe gooien en lak aan je gevoelens hebben? Een film kijken, niet wetende of deze uiteindelijk bij het genre komedie of horror behoort?

PS:
Daarnet vroeg ik me af wat ik nou echt leuk vind, en het duizelt me. Die vraag blijft terugkomen en ik vind maar geen goed antwoord (toch een groot deel van het probleem)..

Mijn antwoord / doen:
Ik gooi me op het moment een beetje in het diepe, onderneem wel van alles en laat het op me afkomen, maar ik weet (jammer genoeg) niet hoe lang ik het volhou..

[Nena21]

Je denkt gewoon teveel na...

[lady_x]

Ik begrijp niet zeer goed wat je bedoelt, wel dat je je niet zo goed voelt, ondanks de nieuwe contacten die je maakt en dat je je dus liever afzondert in je eigen wereldje.
Je bent nogal onzeker misschien, maar wel moet ik zeggen dat ik me herken in jouw verhaal, het doet me denken aan wat ik voel en denk. Ik voel me soms beter alleen. Omdat ik niet goed tegen de drukte kan, zonder ik me vaak af en het doet soms goed alleen te zijn. Maar dan begin ik mezelf teveel vragen te stellen en ook vragen als: wat vind ik nou leuk of niet en wat drijft me om verder te gaan?... Maar al bij al is het misschien inderdaad beter jezelf niet te veel vragen te stellen want dat maakt het denk ik allemaal des te moeilijker...
Liefs, lady_x

Toen ik dacht,
ingewikkeld te zijn.
Had ik niet verwacht,
simpel te zijn.

En toen ik dacht,
simpel te zijn,
overtrof onmacht,
..
en bleek ik zeer ingewikkeld te zijn.

[abort]

lady_x schreef:
Je bent nogal onzeker misschien

Ja, ik denk het ook. Als ik onder mensen ben, durf ik wel steeds meer, maar achteraf voel ik me altijd ontieglijk rot en vraag ik me af hoe mensen nou over mij denken.

Als ik dan later merk dat er echt geen interesse is voor mij, dan val ik regelrecht in een diep zwart gat gevuld met emoties en gedachten. Dan komen idd de vragen over wat het nut ervan is en waarom ik er eigenlijk nog moeite voor doe.

Maar ja, een dag later zie ik het meestal weer iets nuchterer, begin het nog eens te analyseren en merk dan dat ik irrationeel bezig ben; te graag vrienden wil, te graag een vriendin wil .. en daardoor (tegen beter weten in) erg gevoelig / wantrouwend ben als ik merk dat het niet van beide kanten komt.

Ik vind het moeilijk om mij open te stellen, moeilijk mijn echte gevoelens bloot te leggen en als ik het doe .. komt het er meestal verkeerd uit. Dan ben ik te opdringerig, wil ik gelijk alles weten .. en dan ben ik de lul, want mensen hebben daar 9 van de 10 keer geen behoefte aan.

Pfff, weet niet wat ik hieraan kan doen, is namelijk zeer moeilijk. Mijn gevoelens beheersen me dan totaal

[Mef]

******** schreef:
Stel je hebt een probleem, en dat is eenzaamheid. En stel, dat je op verscheidene manieren in contact komt mensen en je ineens niet meer hoeft te vervelen. Maar nu komt het: je voelt je niet beter, maar juist slechter erdoor..

Je weet niet wat het is; misschien ben je wel zo wantrouwend als de pest, misschien heb je het helemaal niet zo goed naar je zin als je jezelf en anderen steeds vertelt, misschien kun je het niet waar hebben, misschien wil je het ook helemaal niet?

En stel, dat je je steeds vervreemder voelt van de rest nu je juist meer in contact komt met mensen.

Ik weet even niet wat ik moet zeggen... Ik denk dat dit gevoel voortkomt uit de angst dat je teleurgesteld wordt. Als je zelf het initiatief neemt om met mensen in contact te komen, dan wil je dat contact toch wel. Misschien ben je gewoon erg bang voor de dingen die volgen, ik weet het echt niet. Ik wil alleen nog zeggen, denk alsjeblieft iets minder na, al weet ik zelf ook hoe moeilijk dat kan zijn...

PS:
Daarnet vroeg ik me af wat ik nou echt leuk vind, en het duizelt me. Die vraag blijft terugkomen en ik vind maar geen goed antwoord (toch een groot deel van het probleem)..

Niet zoveel nadenken, je moet niet zoveel druk op jezelf uitoefenen, denk ik...

Mijn antwoord / doen:
Ik gooi me op het moment een beetje in het diepe, onderneem wel van alles en laat het op me afkomen, maar ik weet (jammer genoeg) niet hoe lang ik het volhou..

Ik hoop dat je ontdekt dat dit beter is of dat het uiteindelijk een beter gevoel geeft dan je isoleren, want alleen zijn is misschien veiliger, contact met mensen is wel een stuk leuker en vruchtbaarder voor ontwikkeling van je eigen persoonlijkheid.

Mef schreef:
*denk minder na en oefen niet zoveel druk op jezelf uit*

Minder nadenken lukt me niet, ik ben iemand die van nature uit over alles nadenkt en het keer op keer weer analyseert. Het laat me gewoon geen rust, juist omdat ik het zo graag wil..

*contact vs. isolatie*

Ik weet wel dat het beter hoort te zijn en ik probeer dan ook in contact te komen met mensen, maar een beter gevoel heb ik er niet bij :/

Het is allemaal tijdelijk, ik voel me even goed en daarna begin ik te bestuderen wat er nu feitelijk is gebeurd. Meestal kom ik dan tot de conclusie dat ik het leuk vond, omdat ik het zo graag leuk vinden wou .. niet omdat het zo leuk was Ook dan pas valt me op hoe de anderen zich gedroegen t.o.v. mij, dan haal ik alles naar boven; loop nog eens op een meeting, ga nog eens uit .. en dan zie ik de kleine dingen en voel ik me beroerd..

Hmpf, ik onthou ook teveel

[damaetas]

******** schreef:
Mijn antwoord / doen:
Ik gooi me op het moment een beetje in het diepe, onderneem wel van alles en laat het op me afkomen, maar ik weet (jammer genoeg) niet hoe lang ik het volhou..

ja bij mij vindt ik het toch redelijk gelukt. al voel ik me soms totaal vervreemd van mn vrienden, maar toen ik dat is ff in een gesprek opbracht bleek dat iedereen dat heeft, dusseuh, geen probleem toch?

[Mef]

******** schreef:
Ik weet wel dat het beter hoort te zijn en ik probeer dan ook in contact te komen met mensen, maar een beter gevoel heb ik er niet bij :/

Het is allemaal tijdelijk, ik voel me even goed en daarna begin ik te bestuderen wat er nu feitelijk is gebeurd. Meestal kom ik dan tot de conclusie dat ik het leuk vond, omdat ik het zo graag leuk vinden wou .. niet omdat het zo leuk was Ook dan pas valt me op hoe de anderen zich gedroegen t.o.v. mij, dan haal ik alles naar boven; loop nog eens op een meeting, ga nog eens uit .. en dan zie ik de kleine dingen en voel ik me beroerd..

Hmpf, ik onthou ook teveel

misschien denk je te negatief en moet je gewoon accepteren dat dingen echt leuk kunnen zijn, als je iets als leuk ervaart ga dat dan niet neerhalen door vanalles te analyseren en naar dingen te zoeken zodat je het gevoel krijgt dat je het eigenlijk niet leuk vond. *beetje in de war*

damaetas schreef:
ja bij mij vindt ik het toch redelijk gelukt. al voel ik me soms totaal vervreemd van mn vrienden, maar toen ik dat is ff in een gesprek opbracht bleek dat iedereen dat heeft, dusseuh, geen probleem toch?

Wel als je besluit het contact te verbreken daardoor..

Mef schreef:
misschien denk je te negatief en moet je gewoon accepteren dat dingen echt leuk kunnen zijn, als je iets als leuk ervaart ga dat dan niet neerhalen door vanalles te analyseren en naar dingen te zoeken zodat je het gevoel krijgt dat je het eigenlijk niet leuk vond. *beetje in de war*

Nou, het is meer andersom. Ik doe mijn best dingen leuk te vinden, terwijl het niet per se zo is..

Na ja, ik verwacht ook altijd teveel van mezelf en anderen geloof ik :/

*is zelf in de war*

[damaetas]

******** schreef:
Wel als je besluit het contact te verbreken daardoor..

maar dat doe je toch niet! heb je dat gevoel dan zo veel?

damaetas schreef:
maar dat doe je toch niet! heb je dat gevoel dan zo veel?

Best vaak ja. Heeft er in het verleden ook voor gezorgd dat ik mensen 'afschreef' ..

Aan de andere kant bevestigde dat echter mijn vermoedens. Ik nam geen contact meer op, maar bleef wel bereikbaar. En raad eens wat er toendertijd gebeurde (ik spreek nu over enkele jaren geleden, niet over internet)?

Juist ja, ik hoorde niks meer van ze. Als mensen niet eens de moeite nemen om vanzelf een keer iets van zich te laten horen, weet ik in principe genoeg.

******** schreef:
Best vaak ja. Heeft er in het verleden ook voor gezorgd dat ik mensen 'afschreef' ..

Aan de andere kant bevestigde dat echter mijn vermoedens. Ik nam geen contact meer op, maar bleef wel bereikbaar. En raad eens wat er toendertijd gebeurde (ik spreek nu over enkele jaren geleden, niet over internet)?

Juist ja, ik hoorde niks meer van ze. Als mensen niet eens de moeite nemen om vanzelf een keer iets van zich te laten horen, weet ik in principe genoeg.

Misschien denken hun wel hetzelfde...

eddie schreef:
Misschien denken hun wel hetzelfde...

Maar het blijft behoorlijk lullig als jijzelf steeds degene bent die contact moet opnemen met de ander. Op een gegeven moment wil je het gewoon niet meer..

Ik had het vorig jaar wel dat ik een oude klasgenoot van mij opzocht. Hij deed best aardig en we praatten over van alles. Maar ja, toen ging hij op vakantie en toen hij weer thuis was, was ik niet belangrijk. Ik belde hem op om te vragen hoe z'n vakantie was en of we binnenkort weer eens zouden afspreken..

Hij reageerde alsof ik helemaal niet belangrijk was. Zo van "euhh ja .. vakantie was leuk hoor .. *stil totdat ik weer wat zeg* .. o gewoon met een paar vrienden .. hey, 'k mot er vandoor .. groetjes" .. beep beep beep

Na ja, dan hoeft het niet meer. Ik heb hem sindsdien helemaal niet meer gesproken en ook niet de behoefte ertoe..

[dystopia]

******** schreef:
Maar ja, toen ging hij op vakantie en toen hij weer thuis was, was ik niet belangrijk.

Misschien had hijhet druk met iets anders op dat moment. Je bent nou eenmaal niet het belangrijkste in z'n leven..

dystopia schreef:
Misschien had hijhet druk met iets anders op dat moment. Je bent nou eenmaal niet het belangrijkste in z'n leven..

Nee ok, maar ook gewoon de manier waarop en hoe hij 'klonk' waren doorslaggevend, kan ik niet omschrijven..

Zo zijn er wel meer dingen met anderen die ik had .. misschien ben ik ook te gevoelig voor dat soort zaken, I dunno .. ik kon nooit echt vriendschappen onderhouden..

[lady_x]

dystopia schreef:


Misschien had hijhet druk met iets anders op dat moment. Je bent nou eenmaal niet het belangrijkste in z'n leven..

Wel ja in het geval van ******** zou ook ik raar opkijken en die persoon laten schieten. En dan inderdaad, dan wil je het gewoon niet meer.
Maar bij echte vrienden voel je een klik en is er een aantrekking van beide kanten waarbij je niet hoeft na te denken, en als dat er eens niet is, dan ja, dan ga je gewoon door.

******** schreef:
Maar het blijft behoorlijk lullig als jijzelf steeds degene bent die contact moet opnemen met de ander. Op een gegeven moment wil je het gewoon niet meer..

Dit komt me bekend voor...

******** schreef:

Ik belde hem op om te vragen hoe z'n vakantie was en of we binnenkort weer eens zouden afspreken..
Hij reageerde alsof ik helemaal niet belangrijk was. Zo van "euhh ja .. vakantie was leuk hoor .. *stil totdat ik weer wat zeg* .. o gewoon met een paar vrienden .. hey, 'k mot er vandoor .. groetjes" .. beep beep beep

En dit ook

Maar goed, gelukkig is er nu email MSN en die ondere dingen, die communicatie 'makkelijker' maakt (even de negative smileys teniet doen...: )

Maar ja, het blijft lullig, wanneer IK steeds degene moet zijn die begint met 'heey ', of 'hoi' oid...
*zucht*

eddie schreef:
Dit komt me bekend voor...

Tsja.. het wordt ook moeilijker als dingen zoals MSN/ICQ (eigenlijk het hele internet) niet van toepassing zijn..

Er zijn nog anderen die ik nog oppervlakkig 'ken' .. en die ook zonder meer met mij praten als ze me zien, maar daar blijft het dan ook bij. We zijn ook deels uit elkaar gegroeid.. zo ken ik er genoeg die best populair onder de mensen zijn en die niks tegen mij hebben, maar de mensen waar zij mee omgaan hoor ik niet bij.

Ik ben nou eenmaal niet cool, loop niet in de duurste kleding rond, ga elk weekend uit en schep op over de talloze vriendinnetjes, etc.. Daar val ik dus totaal buiten. Die mensen sluiten niet aan op mij..

[Gwen H.]

Ik kan wel begrijpen dat je behoorlijk *** voelt als je contact met iemand zoekt en je krijgt dan zo'n reactie.

Dan baal je gewoon en kan je gaan denken wat doe ik in godsnaam verkeerd. Ik denk niet dat je perse cool hoeft te zijn om niet zo'n reactie te krijgen. Vooral niet afwachtend opstellen denk ik, maar jezelf neerzetten. Je hoeft niet te vragen naar zijn vakantie, hij zou het ook niet aan jou vragen.

Het heeft geen zin om je best te doen aardig gevonden te worden als iemand je als shit behandeld. Laat eerst in een gesprek eens je mening horen, laat duidelijk merken wat jij wel en niet normaal vind, of leuk vindt. Laat vooral blijken dat ze met jou niet kunnen sollen. wees vooral niet bang om arrogant gevonden te worden, jij weet zelf wel beter, en wat die ander denkt, dat denkt ie maar.

Gwen H. schreef:
Ik kan wel begrijpen dat je behoorlijk *** voelt als je contact met iemand zoekt en je krijgt dan zo'n reactie.

Het is vaker gebeurd, dus je went er een beetje aan :/

Ik voel me dan meestal een dag minder en dan ga ik weer verder, maar ja .. geen manier van doen zo natuurlijk.

Het heeft geen zin om je best te doen aardig gevonden te worden als iemand je als shit behandeld.

Tsja.. ik mis het zelfvertrouwen om gewoon te handelen zoals mij dat dunkt. Is erg moeilijk..

[Monica]

Marc, internet is denk ik niet het medium om een goed contact met mensen op te kunnen bouwen, niet irl. Sommigen treffen het, hebben geluk, maar dat is ook maar voor een moment. Over 10 jaar ken je de mensen die je nu tegenkomt waarschijnlijk niet meer..

Je openstellen is belangrijk, mensen voelen zich nu eenmaal meer vertrouwd bij mensen die niet al te wantrouwig zijn.. Ja heel moeilijk, zeker als je al een aantal deuken hebt opgelopen. Een afwijzing is niet meteen een vertaling dat je niets meer waard bent of nooit iets waard bent geweest. Jij bent jij, dat is nu eenmaal een gegeven. Laat mensen je accepteren zoals je bent, anders moet je ze achter je laten, die verdien je niet! Denk niet iedere keer 'wat zouden ze van me vinden', het houdt je onzeker. Ja makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb hele periodes gehad dat ik dacht dat iedereen me vreselijk zou vinden, maar als je om je heen kijkt merk je dat dat best meevalt..

Aan mensen vastklampen is nooit echt het beste.. Zelf sterk staan, er is altijd een kans dat je er weer alleen voor komt te staan als je iemand op welke wijze dan ook verliest.

Ik heb ook moeite met internet, probeer het beste naar voren te komen en als ik niet kan voel ik me niet prettig. Het is een verslaving, erbuiten voel je je rot en als je er eenmaal bent meestal weer erg goed.. Tja, verslaving..

Maar denk niet dat je leven zinloos is, dat is het niet.. dat is het van niemand.. er is altijd wel iets om voor te leven. Verschilt per persoon en dat moet je voor jezelf zien. Ik heb een moment gehad dat het niet meer zo hoefde, maar daar heb ik nu spijt van. Niet denken dat ik er doorheen gekomen ben met behulp van vriendinnen, want de begrepen het niet. Je kunt het!

En als je nog wat herkenning zoekt eventueel: Een vlucht regenwulpen van Maarten 't Hart is echt een goed boek..

Sorry ik kan je niet heel veel verder helpen, omdat alles wat ik van je weet maar een momentopname is..

[Chelsea]

als je heel lang geen vrienden heb gehad en je was altijd alleen is t nie goed om opeens heel veel mensen om je heen te hebben beetje rustig opbouwen
(ps ik heb alleen je 1e post gelezen)

Monica schreef:
Marc, internet is denk ik niet het medium om een goed contact met mensen op te kunnen bouwen, niet irl. Sommigen treffen het, hebben geluk, maar dat is ook maar voor een moment. Over 10 jaar ken je de mensen die je nu tegenkomt waarschijnlijk niet meer..

Daar ga ik eigenlijk niet eens vanuit, maar 't is fijn om tenminste een vorm van contact te hebben .. is alleen rot als je het niet kunt bevatten en / of het gewoon niet werkt.

Het probleem is dus het vinden van een beter medium, maar dat ken ik niet. Daarvoor zou ik dingen moeten doen die ik niet echt leuk vind, puur om in contact met anderen te komen .. en dat werkt dan ook niet :/

Je openstellen is belangrijk, mensen voelen zich nu eenmaal meer vertrouwd bij mensen die niet al te wantrouwig zijn.. Ja heel moeilijk, zeker als je al een aantal deuken hebt opgelopen.

Mezelf openstellen in realiteit is erg moeilijk. En nog moeilijker is het om niet meteen voorstellingen / verwachtingen op te bouwen.

Ik weet ook niet wat in me geraken was, mijn excuses daarvoor. Ik voel me in principe slecht om iets wat eigenlijk logisch is en dat maakt het des te erger.

Een afwijzing is niet meteen een vertaling dat je niets meer waard bent of nooit iets waard bent geweest. Jij bent jij, dat is nu eenmaal een gegeven. Laat mensen je accepteren zoals je bent, anders moet je ze achter je laten, die verdien je niet!

Esther, ik ben nu 21 jaar oud. Toen ik 17 was handelde ik naar mijn eigen wijs, mijn eigen wil en raakte toen ook niet zo in de ban van mijn gevoelens.

Het was niet alleen de drukte op het werk waardoor ik me geheel afzonderde, maar ook hoe mensen met mij omgingen. Aan het einde van mijn HAVO opleiding was ik weliswaar iets socialer en hielp mensen hier en daar met school bijv., maar meer was ik niet en dat knaagde..

Ik heb in principe ook niets te bieden, ik ben niet 'leuk' .. Het komt er altijd op uit dat iedereen dingen leuk vind, dingen die iemand bezighouden en iemand ook aantrekkelijk maken.

Maar wie ben ik? Ik kom uit het niets en niemanddal, al die kleinigheden die mensen leuk vinden gaan gewoon aan me voorbij. Zelfs mijn interesse voor de computer flauwt alsmaar af, gewoon niks blijft over..

Denk niet iedere keer 'wat zouden ze van me vinden', het houdt je onzeker. Ja makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb hele periodes gehad dat ik dacht dat iedereen me vreselijk zou vinden, maar als je om je heen kijkt merk je dat dat best meevalt..

Maar het valt niet mee. Jij hebt net als ieder gewoon mens je bindingen; mensen van school die je kent, mensen met wie je opgegroeid bent, enz.. die zijn er bij mij niet.

Ik leef achter 1 grote facade waarin ik 'normaal' probeer te zijn. Alles doe ik bewust. Ik zal je voorbeeld geven van de meeting, namelijk dat mij opviel dat jij je lichtelijk irriteerde aan Daniel zijn gesprekken over treinen, talen, enz..

Wat ik daarop deed, is een proces wat je noemt 'spiegelen'. Ik nam jouw mening, stelde mij een beetje op tegen Daniel en maakte een paar cynische opmerkingen. Op die manier lijk ik iets normaler, terwijl ik het niet ben.

Want wat is nu mijn eigen mening? Hoe sta ik tegenover de situatie? Hoe zou ik 'eerlijk' met jullie beiden zijn omgegaan?

Ik weet het niet eens, ik weet namelijk niet wat ik van mensen moet denken. Mensen zijn voor mij gewoon mensen, 'iets' wat ik nodig heb omdat ik me anders zo vreselijk alleen voel.

Aan mensen vastklampen is nooit echt het beste.. Zelf sterk staan, er is altijd een kans dat je er weer alleen voor komt te staan als je iemand op welke wijze dan ook verliest.

Ja, en hier is de grote tegenstrijdigheid tussen mijn gevoel en mijn verstand. Ik begrijp zelf niet waarom ik me zo vastklamp aan personen en waardoor ik me op een bepaalde wijze gedraag.

Mijn verstand is koud en beredenerend, mijn gevoel echter erg sterk en beide wisselen elkaar af. Als ik iemand kwijt raak, onderdruk ik het gevoel meestal. Ik vertel tegen mezelf dat het niet zo erg is, dat mensen zowiezo komen en gaan.

Nu is dat ook zo, ik begrijp en denk immers volgens mijn verstand, maar ik voel me dan toch erg rot. Ik bouw een valse hoop op en dan takel ik totaal af als ik merk dat het toch niet kan (terwijl ik het volledig begrijp rationeel gezien)..

Ik wil zelf sterk staan, maar ik ben erg gevoelig en dat belet mij meestal dingen te ondernemen.

Ik heb ook moeite met internet, probeer het beste naar voren te komen en als ik niet kan voel ik me niet prettig. Het is een verslaving, erbuiten voel je je rot en als je er eenmaal bent meestal weer erg goed.. Tja, verslaving..

Ja, dat is zo. Bij mij is alleen het probleem dat het internet op zich mij ook steeds minder voldoening geeft en daardoor blijf ik steeds vaker in dat rotgevoel hangen.

Maar denk niet dat je leven zinloos is, dat is het niet.. dat is het van niemand.. er is altijd wel iets om voor te leven. Verschilt per persoon en dat moet je voor jezelf zien.

Mensen leven uiteindelijk maar voor 1 ding, en dat is voor zichzelf. Dat is waar ik me op concentreer, maar het gaat goed fout als ik datgene als iets zie dat hopeloos is. Een project dat gedoemd is te falen..

Ik heb een moment gehad dat het niet meer zo hoefde, maar daar heb ik nu spijt van. Niet denken dat ik er doorheen gekomen ben met behulp van vriendinnen, want de begrepen het niet. Je kunt het!

Dat had ik vorig jaar heel erg. En toen besloot ik ertegen te vechten .. het probleem is dat ik nu steeds vaker naar het resultaat kijk. Wat is het nut ervan?

Ik vind het mooi voor jou dat je er doorheen gekomen bent, maar ik weet van mezelf niet in hoeverre ik er ooit weer bovenop kom. Het is altijd zo dat wanneer dingen net iets beter lijken te gaan dat ik weer tegen een muur loop, en dan komt het nog harder aan..

En als je nog wat herkenning zoekt eventueel: Een vlucht regenwulpen van Maarten 't Hart is echt een goed boek..

Ik zal eens kijken

Sorry ik kan je niet heel veel verder helpen, omdat alles wat ik van je weet maar een momentopname is..

Nou, ik vind het aardig van je dat je de moeite genomen hebt op mij te reageren. Ik had je wel een link gegeven naar mijn verhaal, wat je schijnbaar niet gelezen hebt, maar ik verwijt het je niet.

Ik kan je immers niks verwijten, want wat heb ik gedaan voor jou? In principe niets..

Daarom schreef ik ook dat ik over alles na moet denken. Het is mijn reflectie op anderen die ik niet genoeg stuur, waar ik nauwelijks controle over heb. Wat vinden mensen leuk aan iemand?

Als ik antwoorden op die vraag verzin, vind ik deze niet terug bij mij. Het klinkt erg depressief, maar ik uitte al eens vaker dat ik niet besta buiten mijn gedachtenwereld. Alles wat ik ben, is mijn vicieuze cirkeltje van gedachten.. ik denk zo vaak na over dingen dat ik er niet eens aan toekom een normaal leven te leiden.

Er is geen regelmaat, ik laat mezelf zo gaan. Ineens ga ik niet meer sporten, ineens verzorg ik me niet meer goed, alles stopt gewoon. Alleen omdat ik ergens over puzzel, ergens mee zit.

Na ja, ik hou nu maar weer op, want anders kan ik vannacht weer niet slapen. Ik moet iets ondernemen IRL en ik kan maar hopen dat ik er sterk genoeg voor ben..

Eigenlijk moet ik leren lol te hebben in het leven zonder van iemand afhankelijk te zijn :/

Goed, genoeg! Ik voel me nu weer een ongelooflijke zeikerd, misschien waait het ook weer over.. iig bedankt voor je reactie

[Monica]

Sorry voor de link, maar als ik internet is het meestal met de muis bij het sluiten-knopje. Ik zal het vanavond uitprinten en lezen, het is niet dat ik niet wil of geen interesse heb, 'tijdtekort' is ook zo'n rotwoord, maar meestal wel waar..

Het is heel tegenstrijdig, je ziet 'de mens' als een soort van vijand (zo lijkt het), maar ook als iets dat je nodig hebt om door te kunnen leven. Een mens leeft niet voor zichzelf, als dat zo was waren we stuk voor stuk egoïsten en zo egocentrisch als wat. Op een aantal uitzonderingen zijn we dat niet, we zijn sociaal en hebben elkaar nodig. Het is niet nodig om ervan op te kijken dat jij ook mensen nodig hebt. Het is zelfs heel normaal..

Je kunt jezelf zekerheid aanpraten, nu duw je jezelf steeds verder weg, op die manier kom je niet bij het positieve dat je waarschijnlijk wel wilt bereiken. Ga eens de straat op, een winkelstraat ofzo, en gewoon gaan lopen. Net doen of er niks aan de hand is, je bent één met alle andere mensen die er lopen en dat ben je ook gewoon..

Verwacht niet dat ik een enorme vriendenkring heb met mensen die alles voor me doen. Dat is niet zo. Ik heb 1 vriendin die ik ken van groep 3, de anderen zijn er allemaal voor me 'bijgekomen' sinds de middelbare school. Idd, mensen komen, mensen gaan. Vriendschap hebben is niet volautomatisch houden, daar moet je wat voor doen. En in dat geval is te weinig dus niet bevordelijk, maar teveel dus ook niet. Mensen voelen zich snel in het nauw gedreven.

En over FA, ja dat was mijn mening.. Ik heb niet snel een hekel aan mensen en aan hem nu ook niet, maar ik vond hem gewoon irritant overkomen.. Ik was ook niet serieus in staat om weg te lopen, dat zou ik niet doen. Doe ik wel meer: iemand zegt iets tegen me, ik ben het er niet mee eens, loop een 10 seconden weg en kom erna weer terug. Betekent nooit wat, meestal is het nog niet eens rot bedoeld..
Als je wat langer had toegekeken had je misschien hetzelfde ingezien, of wel iets heel anders. Misschien vind je FA een aardige jongen (niet dat ik je nu in een richting stuur ), maar ga uit van je eigen mening en als die bij anderen tegenvalt: tja, jammer voor hen.

Ik ben ook heel gevoelig. Mensen kan ik niet kwetsen, want dat gaat knagen, maar als ze het bij mij doen kan ik een dag (of langer) helemaal 'out' zijn. Heb je helemaal niets aan me. Ik ben dan ook heel erg voorzichtig erdoor geworden. Eén keer heb ik een enorme klap gehad, als het ware recht in mn gezicht, dat heeft me toen geen goed gedaan. Wil ik niet nog eens. Ik herken het, onderneem ook niet snel dingen. Als ik terug kijk op wanneer ik eens voor iets initiatief heb genomen, dan is dat maar heel weinig geweest..

En wat zou je moeten doen voor mij? Ik heb een leuke meeting gehad en vermaak me wel op internet. Af en toe een luisterend oor is prima, al vertel ik zelf niet veel, omdat ik erg gesloten ben. Maar ja dat ben ik weer. Iemand (betere verwoording is 'ex') probeerde het bij me te veranderen. Moet je niet doen, word ik ontzettend pissed van. Hou van me zoals ik ben, denk ik dan, neem alles wat negatief is voor lief. Niemand is perfect, niemand kan perfect zijn. Niemand zal perfect zijn.

Tis hier zo'n wereld waar je op anderen moet letten, aan moet voelen wat zij willen horen, maar ook nog aandacht moet geven aan je eigen ik. Probeer voor jezelf op te komen, misschien volgt de rest vanzelf.
En doe gewoon waar je zin in hebt, als jij wil sporten moet je dat niet opgeven. Waarom zou je? Geniet een beetje van die kleine dingen die er zijn, heel stom maar mij vrolijkt het op: een mooie, warme, zonnige lentedag. Het geeft mij weer nieuwe energie.. Iedere dag is een nieuwe die je moet benutten, je mag m zelf invullen, probeer uit die sleur te komen en probeer nieuwe dingen te ontdekken Er is nog zoveel..

En dat boek, ja nu ik steeds meer van je lees begin je op de hoofdpersoon te lijken.. Of je er wat aan hebt weet ik niet, moet je zelf maar zien. Misschien vind je dat ik ongelijk heb, misschien herken je je in de hoofdpersoon..

Mja, zoals ik al zei, als je vindt dat wat ik zeg niet klopt of voor je niet van toepassing is, ik kan er niet veel meer aan doen. Ben maar een E&M leerlinge die niet voor dit soort dingen geleerd heeft en goed kan ik je natuurlijk niet kennen, maar hulp bieden wil ik altijd wel.

[Marcade]

Hierbij benoem ik Marc S en Esther tot GPK van het jaar 2002.

Gefeliciteerd Marc en Esther.

*speech speech*

(Edit: GPK=Grote Post Koppel)

Monica schreef:
Sorry voor de link, maar als ik internet is het meestal met de muis bij het sluiten-knopje. Ik zal het vanavond uitprinten en lezen, het is niet dat ik niet wil of geen interesse heb, 'tijdtekort' is ook zo'n rotwoord, maar meestal wel waar..

Ik ben een beetje verbaasd, maar als je het lezen wilt, graag

(misschien ga ik weer eens te snel van het negatieve uit)

Het is heel tegenstrijdig, je ziet 'de mens' als een soort van vijand (zo lijkt het), maar ook als iets dat je nodig hebt om door te kunnen leven.

Als je het verhaal gelezen hebt, begrijp je misschien het 'vijand' achtige. Waar het vandaan komt althans..

Misschien dat je ervan schrikt, ik wil ff benadrukken dat ik echt niemand kwaad doe.

Het is zelfs heel normaal..

Ja, ik heb mensen nodig. Voor mijn gevoel wel, maar in principe is alles voor jezelf. Je gaat met mensen om voor jezelf, je helpt ook anderen om jezelf een beter gevoel te geven, om zin te geven aan het leven.

Ik kan me soms erg rot voelen en toch probeer ik dan zo nuchter mogelijk mensen nog te helpen, omdat ik mezelf daar dan weer beter bij voel.

Het is misschien moeilijk voor me om te accepteren dat ik het zelf ook nodig heb, en dan in realiteit..

Ga eens de straat op, een winkelstraat ofzo, en gewoon gaan lopen. Net doen of er niks aan de hand is, je bent één met alle andere mensen die er lopen en dat ben je ook gewoon..

Euhm, dat is niet zo geslaagd. Ik ben zondag nog in Rotterdam geweest bij de marathon. Liep een beetje door de stad, maar voelde me juist helemaal niet op mijn plaats. Dat beangstigt me ook, waarom kan ik zoiets niet gewoon op mijn gemak doen?

Als je wat langer had toegekeken had je misschien hetzelfde ingezien, of wel iets heel anders. Misschien vind je FA een aardige jongen (niet dat ik je nu in een richting stuur ), maar ga uit van je eigen mening en als die bij anderen tegenvalt: tja, jammer voor hen.

Wat is mijn mening over FA? Dan krijg je een analyse, ik heb in principe medelijden met hem. Ik zie iemand die graag erbij horen wil (daarom praatte hij ook zoveel) en er erg mee zit dat hij er niet normaal uitziet.

Dus in feite was ik erg hypokriet toen ik zo'n opmerking maakte. Ik had me anders gedragen als jij er niet bij was, heel neutraal waarschijnlijk. En zelfs ook al vind ik hem vreemd, zou ik het hem dan niet laten merken.

Dit is eigenlijk ook een probleem. Je kan niet iedereen aardig behandelen, maar ik durf mezelf niet volledig te zijn. Ik voel me dan achteraf meestal lullig..

Ik ben ook heel gevoelig. Mensen kan ik niet kwetsen, want dat gaat knagen, maar als ze het bij mij doen kan ik een dag (of langer) helemaal 'out' zijn. Heb je helemaal niets aan me.

Ik ben als een rat die aan het verdrinken is dan. Ik zoek desperaat een uitlaat. Als mensen mij kwetsen, zeker als het opzettelijk is, kan ik binnen de kortste keren een echte tiran zijn.

Want zo gevoelig als ik ben, voel ik ook andersmans gevoelens aan en kan die ten volste uitbuiten tegen iemand. Maar dan moet het iemand wel bont maken, want zomaar durf ik het niet..

Ik herken het, onderneem ook niet snel dingen. Als ik terug kijk op wanneer ik eens voor iets initiatief heb genomen, dan is dat maar heel weinig geweest..

Mede door mijn gevoeligheid behandel ik mensen niet zo. Wat jou gebeurde, dat zou ik iemand niet aan kunnen doen. Daar zou ik me zo ontieglijk rot en vals over voelen dat ik niet eens meer weet wat rechts en links is..

En wat zou je moeten doen voor mij? Ik heb een leuke meeting gehad en vermaak me wel op internet. Af en toe een luisterend oor is prima, al vertel ik zelf niet veel, omdat ik erg gesloten ben. Maar ja dat ben ik weer.

Hmm.. ik voel het een beetje aan. Ik heb nog steeds het gevoel dat je nog met een hoop dingen zit en daardoor krijg ik een soort plichtsbesef. Eigenlijk heel vreemd, maar ik leef me ook snel in..

Meestal trek ik anderen voor. Ik wil dat iemand zich beter voelt, wil diegene helpen. En tja, waarom? Misschien is het mijn functie, dat ene ding waar ik goed voor ben. Want wat ben ik anders?

Iemand (betere verwoording is 'ex') probeerde het bij me te veranderen. Moet je niet doen, word ik ontzettend pissed van. Hou van me zoals ik ben, denk ik dan, neem alles wat negatief is voor lief. Niemand is perfect, niemand kan perfect zijn. Niemand zal perfect zijn.

ik begrijp dat je gesloten bent, dat is deel van jouw persoonlijkheid. Ik vind het wel jammer als je je teveel beheersen laat door anderen, maar dan sleutel ik niet aan jou. Dat moet je zelf doen, ik geef enkel het probleem aan.

Probeer voor jezelf op te komen, misschien volgt de rest vanzelf.

Tsja, dat is moeilijk. Ik kom voor mezelf op als het om feitelijke dingen gaat, maar op persoonlijk vlak ben ik tamelijk breekbaar..

Geniet een beetje van die kleine dingen die er zijn, heel stom maar mij vrolijkt het op: een mooie, warme, zonnige lentedag.

Is helemaal niet stom soms doe ik in de zomer niets anders dan ergens buiten wandelen en genieten van de rust om mij heen, meestal ergens in de natuur

En dat boek, ja nu ik steeds meer van je lees begin je op de hoofdpersoon te lijken.. Of je er wat aan hebt weet ik niet, moet je zelf maar zien. Misschien vind je dat ik ongelijk heb, misschien herken je je in de hoofdpersoon..

Ik zal het onderzoeken

Mja, zoals ik al zei, als je vindt dat wat ik zeg niet klopt of voor je niet van toepassing is, ik kan er niet veel meer aan doen. Ben maar een E&M leerlinge die niet voor dit soort dingen geleerd heeft en goed kan ik je natuurlijk niet kennen, maar hulp bieden wil ik altijd wel.

Ik ben al blij dat je zo de moeite neemt, had ik niet verwacht Ik heb meestal de ervaring dat mensen me gewoon een aansteller vinden en dan negeren ze me..

Ik verwacht ook niet dat jij de antwoorden hebt, het is meer de aandacht (geef ik eerlijk toe). Het gevoel dat mensen toch de tijd voor je nemen is fijn.

Nou, ik vraag me af hoe je tegen me aankijkt als je het verhaal gelezen hebt. Dat is opzich essentieel, want het verklaart veel. Wel heb ik het zo nuchter en algemeen mogelijk gehouden, want als ik alles wil gaan vertellen wat ik meegemaakt heb .. kan ik gelijk een boek gaan schrijven

Ach, wie weet doe ik het nog een keer ook

[Monica]

Niet meteen het negatieve uit me halen.. Ik mag dan wel gek overkomen, rologen als iemand irritant doet, niet helemaal serieus bezig zijn op msn of dk, tja dat is een andere kant van mij. Op dit moment gaat het aardig en dat vertaalt zich door de gekkigheid die ik dan een beetje bezit.. Maar er schuilt een serieuze kant onder die zo boven te halen is als het nodig is.

Ga niet aan mij zitten denken, ik red me wel. Er zijn momenten dat ik van alles thuis baal, maar als ik moet omschrijven van wie ik zielsveel houd dan is het toch mn moeder. Zonder haar zou ik het niet meer weten. Ik ben een puber, zij een vrouw die er aan moet wennen. Beetje geven, beetje nemen. Ik doe heel rustig, want zij heeft het ook vaak moeilijk. Mijn oma (haar moeder) is dement in de laatste fase, kan dus als het ware niets meer (het gaat veel verder dan vergeetachtigheid alleen, iets wat veel mensen niet weten). Mijn opa (haar vader) leeft ook nog en zit er heel erg mee. Hij is nog 'goed', maar zit toch in een zorgcentrum omdat het niet anders kan. En zo zijn er nog wel meer dingen die mijn moeder moet regelen. Nou ja, moet, ze doet het gewoon, omdat ze vindt dat dat hoort. Als ik nog eens een echte puber uit ga hangen wordt het teveel, dat snap ik ook wel. Ik heb mijn moeder al eens verzocht hulp te zoeken wat dingen te verwerken, dus ik hou me verder wel rustig als dat kan. Ik laat niet volledig over me heenlopen en weet wat ik doe. Over een paar jaar ben ik thuis weg en heb ik mijn eigen vrijheid. Die zal ik zeker benutten. Nu zit ik ook niet volledig opgesloten. Ik ken genoeg jongeren die niet van hun moeder helemaal alleen naar Friesland zouden mogen reizen om er vervolgens een weekend door te bregen met een nog relatief onbekende jongen..

Echt, roep niet dat je niets waard bent.. Maar als jij je geluk ziet in mensen helpen.. zit daar niet iets in? Iets waarvoor je echt moeite wilt doen, iets waarvan je echt kunt genieten? Vrijwilligerswerk, ik noem maar een richting ?

(Je mag trouwens wel ff dankbaar zijn dat ik bij mn lappen tekst het geloof nog niet betrokken heb..)

De marathon heb ik vanaf de bank bekeken Die mensen die je ziet kennen je niet! Ze weten niet wat er met je gebeurd is, ze weten geen woord van je. In een paar seconden zien ze even iemand voorbij komen, that's it. En op die manier zien ze weet-ik-veel-wel-niet-hoeveel-mensen op een dag. Ik kan (zonder dus iets te hebben gelezen) wel een licht idee hebben van wat er aan de hand is dat je je niet op je gemak voelt. Maar je gaat ook naar meetings en dat is weer een positief iets, dus waarom zouden mensen op straat ineens zo erg anders gaan doen ?
Mensen zijn vreselijke wezens als ze op verkeerde momenten hun mond niet gewoon houden. Ken er genoeg. Maar er zijn er genoeg die er gewoon buiten staan en die zou je toch een blik waardig moeten kunnen gunnen.. Niet iedereen is hetzelfde..

Je KUNT niet tegen iedereen aardig zijn/doen! Er zijn nu eenmaal mensen die je niet aantrekken of juist heel bot tegenover jou doen.. Laat dat dan. Als FA je niet aantrok, ja dan niet.. En hij had een bord voor zijn kop, volgens mij had ie echt niets door..

Over dat natuur waar je het over had.. Heb je echt niet als hoofdrolspeler gefungeerd ?

En dat ik niet naar kleinere meetings mag is waar, daar kan ik niet veel aan doen. Kan er wel flink tegenin gaan, maar schiet er niets mee op. Naar grotere meetings wil ik nog steeds wel. Maar klamp je simpelweg niet aan me vast. Ik kan geen mensen kwetsen en ik wil jou ook niet kwetsen, maar het redt niets. Ik kan wel leuk met je omgaan, maar volgens mij geeft het alleen maar valse hoop, hoop die ik iemand dus helemaal niet wil geven. Ik heb maar een simpele visie waar je niet veel rijker van wordt.. Ik doe dit niet voor mezelf, maar hoop dat je een beetje snapt waarom.. Het is dus totaal niet lullig bedoeld..

[Monica]

Marcade schreef:
Hierbij benoem ik Marc S en Esther tot GPK van het jaar 2002.

Gefeliciteerd Marc en Esther.

*speech speech*

(Edit: GPK=Grote Post Koppel)

*kuch kuch*

*weet niet of ze zich nu vereerd moet voelen of niet*

Dankelewel

Monica schreef:
*verhaal*

Ik wil even mededelen dat ik het gelezen heb. Op het moment heb ik een ontieglijke hoofdpijn, en ben ff te zwak om goed te antwoorden.

Ik begrijp je standpunt nu iig veel beter en waarom je geen kleinere meeting wilt houden. Ik ben aangenaam verrast door de serieuze Esther

Als je het niet erg vind, reageer ik hier later vanavond of morgenvroeg op misschien is het ook beter om het gesprek dan te verhuizen op mail ofzo, want iedereen leest hier vrolijk mee heb ik het gevoel

Met wat ik nu weet kan ik ook anders met je praten denk ik. Maar goed, om mijn hoofdpijn niet erger te maken stop ik ff.. je hoort binnenkort weer van me

[Marcade]

******** schreef:
Ik wil even mededelen dat ik het gelezen heb. Op het moment heb ik een ontieglijke hoofdpijn, en ben ff te zwak om goed te antwoorden.

En je publiek in spanning laten? Nou kan ik niet slapen. Martelaar

Nu reageer ik toch nog even *met hoofdpijn*

Monica schreef:
Er schuilt een serieuze kant onder die zo boven te halen is als het nodig is.

En dat is een hele opluchting voor mij Waarom zul je nog wel merken..

Ga niet aan mij zitten denken, ik red me wel.

Ik vind het fijn om te lezen dat je zo bewust met zaken omgaat en zo met je moeder rekening houd. Er zijn maar weinig mensen die zich zo opstellen..

Echt, roep niet dat je niets waard bent.. Maar als jij je geluk ziet in mensen helpen.. zit daar niet iets in? Iets waarvoor je echt moeite wilt doen, iets waarvan je echt kunt genieten? Vrijwilligerswerk, ik noem maar een richting ?

Dat weet ik zo nog niet. Een probleem daarbij is dat je niet iedereen kunt helpen en je mag eigenlijk niet zo persoonsgebonden daarbij zijn, want het is een feit dat velen het niet halen.

(Je mag trouwens wel ff dankbaar zijn dat ik bij mn lappen tekst het geloof nog niet betrokken heb..)

Ik weet niet wie daarvoor dankbaar moet zijn, ik heb gisteren nog een hele verhandeling over het geloof gelezen en de oorsprong ervan. Maar goed, ik wil je het niet aandoen

Ik kan (zonder dus iets te hebben gelezen) wel een licht idee hebben van wat er aan de hand is dat je je niet op je gemak voelt. Maar je gaat ook naar meetings en dat is weer een positief iets, dus waarom zouden mensen op straat ineens zo erg anders gaan doen ?

Het gaat om aansluiting. Ik stap niet zomaar op iemand af en begin een gesprek als ik alleen ben. In principe zou ik dit moeten oefenen, maar het gaat om de hele basisinstelling.

Als je mijn verhaal gelezen hebt, zul je vast beter begrijpen waarom ik in sociaal opzicht niet zo sterk ben.

Maar er zijn er genoeg die er gewoon buiten staan en die zou je toch een blik waardig moeten kunnen gunnen.. Niet iedereen is hetzelfde..

Het komt neer op mijn (gebrek aan) zelfvertrouwen. Als ik iets probeer en tegen een muur aanloop, denk ik wel 2 keer na voordat ik nog een keer iets probeer. Je kunt je voorstellen dat het daardoor steeds erger wordt..

Je KUNT niet tegen iedereen aardig zijn/doen!

Dat is waar, je spreekt nu ook met mijn gevoelige kant

Over dat natuur waar je het over had.. Heb je echt niet als hoofdrolspeler gefungeerd ?

Ik ben je nu even kwijt

En dat ik niet naar kleinere meetings mag is waar, daar kan ik niet veel aan doen.

Je kunt er veel aan doen, maar daar ga ik nu niet over zeuren.

Maar klamp je simpelweg niet aan me vast. Ik kan geen mensen kwetsen en ik wil jou ook niet kwetsen, maar het redt niets. Ik kan wel leuk met je omgaan, maar volgens mij geeft het alleen maar valse hoop, hoop die ik iemand dus helemaal niet wil geven.

Daarom vroeg ik dus ook naar jouw mening (ontactisch van me, maar goed .. ben niet zo beheerst als ik wil zijn)..

Het gaat om de essentie van het contact. Op welke basis je met elkaar omgaat. Soms kan je niet anders dan iemand kwetsen, niet anders dan iemand de botte waarheid te vertellen.

Valse hoop is er niet, als er duidelijkheid is. Ik geef eerlijk toe dat ik op dit gebied erg irrationeel bezig ben, omdat het geheel nieuw voor mij is.

Ik merk ook (denk ik) dat je je schuldig voelt, dat je niet lullig wilt overkomen. Dat is ook een beetje mijn probleem, omdat ik me zo kwetsbaar opstel en mijn gevoelens me aanzetten dingen te schrijven waarvan ik achteraf denk "Marc, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?"

1 ding moet je echter begrijpen: als ik me rot voel, wil ik je niet meesleuren. Ik spring van 1 ding naar het andere en zolang ik geen vertrouwen in mezelf heb, zal ik altijd mijn gekke buien hebben.

Als je bereid bent mij te helpen, zijn daar meerdere mogelijkheden voor en daarbij telt niet hoe uitgebreid je visie is, maar hoe eerlijk je bent.

Ik begrijp je reactie nu beter dan eerst, zie ook wel dat ik als een ontactisch rund per se met mijn hoofd door de muur wou. Je bent gewoon bang dat ik overstapel loop en je mij zult moeten kwetsen. Ik begon te vroeg over weer ontmoeten, want er is geen basis voor. Vergeef me mijn vreemd gedrag, het is de wanhoop in mij die zich uit, niet mijn verstand. Ik ben de laatste tijd zowat naar elke meeting gegaan en heb diverse mensen (voornamelijk meisjes) over ontmoeten aangesproken, want ik word gewoon een beetje gek van mezelf.

Misschien is internet daar gewoon niet goed voor, kan zijn. Ik zie mezelf echter nog niet in een kroeg of discotheek zomaar op een meisje afstappen, daar ligt het echte probleem. In mijn zelfvertrouwen.

PS: Ik ga er trouwens niet vanuit dat iemand mij ooit volledig zal begrijpen, daar ben ik te irrationeel voor; ik ben niet volledig te doorgronden, anders was ik er zelf al lang uit (mijn gevoel wijkt maar al te graag af van mijn verstand)..

[Sister Bliz]

******** schreef:
Stel je hebt een probleem, en dat is eenzaamheid. En stel, dat je op verscheidene manieren in contact komt mensen en je ineens niet meer hoeft te vervelen. Maar nu komt het: je voelt je niet beter, maar juist slechter erdoor..

Je weet niet wat het is; misschien ben je wel zo wantrouwend als de pest, misschien heb je het helemaal niet zo goed naar je zin als je jezelf en anderen steeds vertelt, misschien kun je het niet waar hebben, misschien wil je het ook helemaal niet?

En stel, dat je je steeds vervreemder voelt van de rest nu je juist meer in contact komt met mensen.

Wat zou je dan doen? Jezelf weer terugtrekken, terug naar de gevoelloosheid? Of je helemaal in het diepe gooien en lak aan je gevoelens hebben? Een film kijken, niet wetende of deze uiteindelijk bij het genre komedie of horror behoort?

PS:
Daarnet vroeg ik me af wat ik nou echt leuk vind, en het duizelt me. Die vraag blijft terugkomen en ik vind maar geen goed antwoord (toch een groot deel van het probleem)..

Mijn antwoord / doen:
Ik gooi me op het moment een beetje in het diepe, onderneem wel van alles en laat het op me afkomen, maar ik weet (jammer genoeg) niet hoe lang ik het volhou..

Afleiding zoeken als een vraag iedere keer terugkomt.

Ik trek mezelf meestal terug. Veiliger enzo.

(NB: Door die meetings, enzo, voel je je toch beter of het ik het mis?)

Sister Bliz schreef:
Ik trek mezelf meestal terug. Veiliger enzo.

Dat wil ik dus niet doen, terwijl ik me wel zo voel. Het liefst (voor mijn gevoel) zou ik gewoon weer verdwijnen..

(NB: Door die meetings, enzo, voel je je toch beter of het ik het mis?)

Tijdelijk en in beperkte mate.

K's Choice is goed btw

[Sister Bliz]

******** schreef:


K's Choice is goed btw

Vooral 'Hide', ja

En dees, maar ja, ben niet zo goed in titels. Onthou altijd kleine stukjes

Sister Bliz schreef:
Vooral 'Hide', ja

Oeh, sinister.. Marcade heeft een enge vriendin

En dees, maar ja, ben niet zo goed in titels. Onthou altijd kleine stukjes

Uhuh, imagination fills the void of my existance

[Sister Bliz]

******** schreef:
Oeh, sinister.. Marcade heeft een enge vriendin

Uhuh, imagination fills the void of my existance

Ik ben niet eng en sinister

Maar, ik bedoelde meer 'hide' wb terugtrekken en jezelf veilig voelen.

Sister Bliz schreef:
Maar, ik bedoelde meer 'hide' wb terugtrekken en jezelf veilig voelen.

Dan zul je de tekst nog eens goed moeten lezen "you'd better hide" en zulke dingen. Eigenlijk de enigste track op die CD waar ze zelf ageert

Maar goed, genoeg offtopic

[Sister Bliz]

******** schreef:
Dan zul je de tekst nog eens goed moeten lezen "you'd better hide" en zulke dingen. Eigenlijk de enigste track op die CD waar ze zelf ageert

Maar goed, genoeg offtopic

Ik vind dat liedje zelf ook niet zoveel hoor.

*is helemaal niet sinister*

Ageert?

Soms is het goed jezelf te hiden, denk ik.

Sister Bliz schreef:
Soms is het goed jezelf te hiden, denk ik.

Ik kan wel een hele discussie over dat album houden, maar het zou jammer zijn voor deze topic. Ik wil nog dat Monica mijn reply vindt hier

En soms voelt het inderdaad goed om jezelf te laten verdwijnen, daar weet ik alles van. Het probleem is echter als je het voortdurend blijft doen, dat je het contact met de realiteit (en dus anderen) verwaarloost. Ik had het zelf niet goed door, het gaat vaak automatisch..

[damaetas]

******** schreef:
Ik kan wel een hele discussie over dat album houden, maar het zou jammer zijn voor deze topic.

over cocoon crash? tjee, die andere zijn toch beter?

damaetas schreef:
over cocoon crash? tjee, die andere zijn toch beter?

Moet je nou per se offtopic gaan?

Cocoon Crash is de enigste die ik heb

Monica schreef:
Marc, internet is denk ik niet het medium om een goed contact met mensen op te kunnen bouwen, niet irl.

Tot die overtuiging kom ik ook geleidelijk.

Ik red mezelf wel op de 1 of andere manier in realiteit denk ik. Moet het alleen doorzetten. Het moet maar zo, anders wordt het nooit wat met mij..

Want zelfs als je via internet aan contacten komt, ben je nog niet in staat deze zelf in realiteit aan te knopen en eigenlijk nog steeds geen haar beter, niks vooruit gekomen.

Ik dacht gisteren ff na en toen kwam de volgende gedachte: er zijn mensen die helemaal alleen in een andere stad gaan wonen. Ze kennen daar aanvankelijk niemand en toch presteren ze het hun leven daar op te bouwen door kennis te maken met mensen op hun werk en ook door het uitgaansleven ter plaatste te onderzoeken.

Als zij dat kunnen, waarom ik niet?

[Doc]

******** schreef:

Ik dacht gisteren ff na en toen kwam de volgende gedachte: er zijn mensen die helemaal alleen in een andere stad gaan wonen. Ze kennen daar aanvankelijk niemand en toch presteren ze het hun leven daar op te bouwen door kennis te maken met mensen op hun werk en ook door het uitgaansleven ter plaatste te onderzoeken.

Als zij dat kunnen, waarom ik niet?

Quite Pretty thought Marc!

[Marcade]

Doc schreef:
Quite Pretty thought Marc!

"Quite Pretty thought" ??

"verloofd met wicce" ??

Alles goed Doc?