Verhalenwedstrijd - Eind der tijden

Met een zweetdruppel aan mijn neuspunt, ondanks de barre koude, werk ik gestaag door. Het zuidpoolijs is een waardevol goedje, binnenkort zal alles geheel gesmolten zijn. Ik ben van plan er iets van mee te nemen als souvenir. Plots zie ik dat het ijs niet slechts blauwachtige witheid is. In het ijs bevindt zich een goudkleurige munt, waarvan ik door de halfdoorzichtige laag nog niet kan bepalen welke. Ik hak met een mesje door de ijslaag die me van de munt scheidt. Het is een eurodubbeltje, maar andere mensen om mij heen vinden waardevoller munten. Twee euro, een zilveren vijfje. Ik begin gericht te zoeken naar andere munten en loop een aantal meter verder over de ijsschots. Hier ligt weer een munt, en ik begin hem uit het koude spul te peuteren. Wat de munten hier doen is me een raadsel. De algemene theorie onder mijn reisgenoten is dat andere mensen ze hier achterlaten om ze later weer op te halen. Het klinkt mij onlogisch in de oren maar het zijn munten en wat munten betreft heb ik, net als iedereen, eksterachtige neigingen. Als ik door het ijs heen ben zie ik dat het van de ene kant een normale twee euromunt is, en aan de andere kant is een afbeelding te zien van het West-Friese landschap. Blij met mijn vondst haast ik me naar de boot.

Nadat we enkele dagen op zee zijn geweest komen we aan bij een aantal sluizen. Ons schip vaart naar binnen en wordt met kabels in de juiste positie gehesen. Onder een zacht geroezemoes klinkt ineens een stem: "Nog 4 seconden tot het einde van het heelal, vrees niet, binnen vier seconden na het imploderen van de aarde zul je al dood zijn."

Ik raak eigenlijk nauwelijks in paniek. Opeens besef ik dat ik niet bang ben om dood te gaan. Wel voel ik een groot verlies, terwijl ik de munt bekijk met daarop het land waar ik geboren ben. Naast mij zit Mieke. Ze stelt me gerust en ik haar, terwijl we wachten op wat komen gaat. De vier seconden lijken lang, terwijl we rustig praten over koetjes en kalfjes. Gelukkig ben ik niet alleen.

De wereld klapt zonder geluid in elkaar en is niet meer.

Ik sta op het niets en voel me alsof ik in een achtbaan zit, maar dan wel één die eindigt in een afgrond. Mieke is nog steeds bij me, hoewel ik haar niet zie. Ik tel de seconden af terwijl ik voor het eerst de melkweg in volle helderheid kan bekijken, ik ben zo ver weg van alles. De maan verdwijnt en de zon zet eerst uit, en vervolgens wordt haar heldere oppervlak in een punt gezogen en lijken de sterren dichterbij dan ooit. Even wacht ik, en ik merk dat Mieke nu ook verdwijnt. Ik ben alleen en ik wordt bang, terwijl ik me afvraag waarom de sterren nog niet verdwenen zijn. Rechts van mij ontstaat een donkere vlek, en ik besef dat de wens de vader van de gedachte is. Ik ben misselijk en vraag me af wanneer ik nu eindelijk dood zal gaan, en dit niet meer hoef aan te zien. Ik graai naar de munt in mijn zak, ik voel niets.

Het heelal verdwijnt voor mijn ogen tot er niets meer over is. Ik bevind me niet langer in de lege ruimte, die is niet meer. Er bestaat nog slechts de kamer waar ik ben, met zwarte muren die niet te onderscheiden zijn van wat ik eerst zag. Enkele tientallen meters boven mij heeft de kamer een raam, en in de vensterbank zie ik een klerk zitten, met een stuk perkament. Ik zweef op hem af en besef dat boven en onder, zwaartekracht en grootte allemaal relatief zijn. In de vensterbank aangekomen zie ik uit het raam alleen zwartheid, en ik werp een blik op het perkament. De klerk heeft het einde van het heelal proberen te beschrijven, maar de tekst staat door elkaar en is nog niet af. De klerk verdwijnt en ik besef dat iemand de tekst af moet maken, en dat het verhaal van het alles dan pas echt tot een eind kan komen. Ik pak de veer op en probeer te ontcijferen wat de klerk heeft geschreven, maar ik kom er niet uit. De tekens en de taal is anders dan alles wat ik ken, en het is voor mij niet te lezen. De klerk is verdwenen, de kamer is groot en leeg. Het enige wat er is overgebleven van de hele kosmos is een tafel en een krukje, een olielampje, een stuk perkament dat niet te ontcijferen is, een pen en ik. Ik wou dat ik ook gewoon sterven kon. Ik ga zitten en neem de taak op me. Ik heb alle tijd.