Ex terugnemen na vreemdgaan

[Huppeldepups]

Hoi allemaal,

Het wordt een lang verhaal, dus alvast bedankt voor het lezen! Ik heb geprobeerd om hier zelf uit te komen, weliswaar met de meningen van vrienden en familie, maar tegenover jullie kan ik honderd procent eerlijk zijn: en jullie tegen mij. Komt 'ie.

Mijn ex en ik hebben elkaar in een kroeg ontmoet. Toen we elkaar ontmoetten kwam ik net uit een relatie van drie jaar en wilde ik feestvieren, de beest uithangen. Er ontstond een lang-leve-de-lol-relatie tussen ons: samen naar harde muziek luisteren, midden in de nacht naakt in het water springen - en we belandden regelmatig met elkaar in bed. Geen relatie, dat was het plan. Uiteindelijk ben ik toch iets voor hem gaan voelen, natuurlijk - en hij ook iets voor mij. Dus zijn we een relatie begonnen: een monogame relatie, dat hebben we expliciet afgesproken. De lange relatie die ik vóór hem heb gehad, is kapotgegaan omdat die jongen vreemdging, dus ik smeekte hem: wat je ook doet, ga alsjeblieft niet vreemd.

Mijn ex is acht jaar ouder dan ik, 29. Zijn leven bestond al meer dan drie jaar uit vrienden en bier, en vooral: geen binding. Toen we begonnen aan een relatie wist ik dit en besloot ik om geduld met hem te hebben. Na een tijdje werd het serieus en omdat ik nog thuis woon, wilde ik hem voorstellen aan mijn ouders. Hij is toen geweest, het was gezellig, daarna zijn we op de bonnefooi een weekend naar Parijs geweest. Dat soort dingen deden we altijd samen, en dat mis ik.

Kennissen van hem, niet eens vrienden, begonnen hem te pesten, of plagen, met het leeftijdsverschil. Hierdoor begon hij te twijfelen of een relatie tussen een 29-jarige man, met een vaste baan en een eigen koopwoning, en een 21-jarig meisje dat studeert en nog bij haar ouders woont, überhaupt wel mogelijk was. Wekelijks kreeg hij weer met die pesterijtjes te maken, en hoewel hij mij er altijd van verzekerde dat het hem niets uitmaakte, kon ik merken dat het hem dwarszat.

Alles dat met binding te maken had was moeilijk, voornamelijk de hele Ouderkwestie; hoewel ik zijn ouders wel heb ontmoet, is dat maar één keer geweest in een relatie van meer dan een half jaar. Ik wilde deel uitmaken van zijn leven, en zijn ouders horen daar ook bij, maar hij bleef het moeilijk vinden. Hij trok zich steeds verder terug, waardoor ik steeds harder aan hem ging trekken - natuurlijk maakten we veel ruzie.

Ik werk in een discotheek en was dit jaar op een zaterdag jarig. Vrijdagavond ging ik met mijn vrienden mijn verjaardag vieren, bij een vriend die op zichzelf woont - vlakbij het huis van mijn ex. Hij kwam echter niet, omdat hij al met een ex-vriendin had afgesproken. Deze ex ken ik en is prima te vertrouwen - tussen hen is niets gebeurd. Maar ik baalde, omdat ik graag wilde dat hij bij me was om mijn verjaardag te vieren. Rond een uur of elf zijn we allemaal naar de kroeg gegaan en daar feliciteerde hij me, maar ik was kwaad op hem. 's Avonds ben ik niet bij hem blijven slapen. De dag erna hebben we het bijgelegd, op de daadwerkelijke verjaardag. Mijn ouders wilden mijn verjaardag ook vieren, dus zijn mijn ex en ik naar mijn ouders gegaan - dat was welgeteld de tweede keer dat hij ze zag.

Het was een gezellige avond, mijn ouders en mijn ex konden goed met elkaar opschieten (mijn ouders zijn erg kritisch over mijn relaties, dus dat zegt iets). Daarna moest ik werken en heb ik hem bij zijn huis afgezet. De reden dat ik op mijn verjaardag ging werken, is omdat hij op vakantie wilde. Natuurlijk heeft hij meer geld dan ik, en ik was bang dat hij vreemd zou gaan als hij alleen op vakantie ging: dus ging ik aan het werk. Die avond heeft hij een gemeenschappelijke kennis mee naar huis genomen. 's Ochtends ben ik thuisgekomen en ben ik, nietsvermoedend, bij hem in bed gekropen. Hij heeft het bed niet eens verschoond, ik heb er gewoon in liggen slapen.

Twee dagen later was het Koninginnedag. Met een grote groep gemeenschappelijke vrienden dronken we bier, de zon scheen, er was goeie muziek. Ik trok eigenlijk de hele dag op met De Ander, die (net gescheiden) vrouw van 33 waarmee mijn ex is vreemdgegaan. Ook weer, gezellig. Goeie gesprekken met haar gehad. Aan het einde van de dag probeerde een jongen me te versieren en ik zei hem, dat ik daar niet van gediend was. Hij antwoordde dat ik maar eens goed om me heen moest kijken, omdat ik werd verneukt waar ik bij stond. Na lang doorvragen, vertelde hij dat hij mijn ex en De Ander samen had zien vertrekken.

Ik nam mijn ex apart en vroeg hem of het waar was. Hij wilde weten wie me het verteld had en zei dat mijn wantrouwen vanaf het begin een probleem was geweest. Ik wist eigenlijk direct dat het waar was. Ik vroeg mijn ex of ik De Ander er soms bij moest halen, en hij antwoordde 'ja'. Dus ook haar heb ik erbij gehaald en ik heb haar gevraagd of zij en mijn ex seks hadden gehad. Ze antwoordde dat het waar was. Het was het meest vernederende moment in mijn hele leven. Ik sloeg mijn ex in zijn gezicht, veel vrienden keken om het hoekje wat er gebeurde. In een blinde woede, ik kan het me nauwelijks herinneren, heb ik mijn spullen uit zijn huis gehaald en ben ik naar huis gegaan.

Daar besloot ik, dat het voor altijd voorbij moest zijn. Ik voelde me zo klein, ik was kapot. De dag erna belde hij me huilend op, dat het hem speet. Dat hij begreep dat ik hem haatte, maar dat hij alleen wilde vertellen dat hij de verantwoordelijkheid voor zijn daden nam en dat er geen excuus was voor zijn gedrag. Ik zei dat ik hem nooit meer wilde zien, horen, dat ik geen contact meer wilde. En dat gebeurde, drie weken hadden we geen contact.

Zoals ik al zei, hebben we veel gemeenschappelijke vrienden en een gezamenlijke stamkroeg. Na drie weken begonnen mijn/zijn vrienden te zeggen dat ik me niet moest laten wegjagen, dat ze ook mijn vrienden waren en dat ik vooral weer eens moest komen. Dus ben ik gegaan en heb nauwelijks met mijn ex gepraat. Heel kort sprak hij me aan en zei hij dat hij het leuk vond, dat ik terug was: in een soort bui van menslievendheid en vergevingsgezindheid, zei ik dat we wel vrienden konden zijn. Ik dacht echt dat dat kon. Ik sprak ook met De Ander, hoewel ik een hekel aan haar had, had ik ook respect voor haar eerlijkheid: zij vertelde dat ze, een week nadat het uit was gegaan, het weer hadden gedaan.

Ik merkte dat ik nog steeds gevoelens voor hem had, dus bleef ik weer even weg. Toen ik daarna terugkwam, raakten we aan de praat - immers, we zouden vrienden zijn. Het was leuk, we lachten en ik voelde me sterk tot hem aangetrokken, maar we deden niets. Ik wilde niets vragen over de tweede keer dat Ex en Ander seks hadden gehad, het maakte niets uit, hij was vrijgezel en mocht doen wat hij wilde - maar na een paar keer met hem gepraat te hebben, wilde ik het toch weten. Hij antwoordde dat hij in zo'n diep gat zat en zich zo ontzettend kut en alleen voelde (alle vrienden in de kroeg kozen 'mijn kant', hij heeft vrienden verloren door zijn actie), dat hij wilde proberen of dat hielp, maar het had er voor gezorgd dat het alleen maar erger was geworden. Ik zei niets, ik wist niet wat ik moest zeggen.

Uiteindelijk barstte hij los, dat hij niet alleen vrienden met me kon zijn, dat hij van me hield, dat ik de Ware was, dat hij me miste, het hele Net-5-op-donderdagavond-pakket. Het was precies wat ik wilde horen, en dat zei ik ook tegen hem. Daarbij wist ik niet zeker of hij te vertrouwen was en of hij de waarheid sprak. Mijn verstand zei dat ik afstand moest houden, maar mijn gevoel zei, dat hij de waarheid sprak. Hij ging compleet door het stof om te laten zien dat het hem speet, liep als een slaafs hondje achter me aan en deed alles om te laten zien, dat het hem speet.

Toen kwam Pinkpop. Daar waren we allebei, maar apart van elkaar. We kwamen elkaar 's avonds tegen bij de partytent op camping B en daar ging hij weer, hij hield van me, De Ander was grootste fout van zijn hele leven. We konden niet echt met elkaar praten, dus ik stemde ermee in om later die week, na Pinkpop, iets met hem te gaan drinken. Toen we bij elkaar zaten vond ik het fijn om weer bij hem te zijn, dichtbij hem te zijn en van alles met hem te bespreken. In dezelfde gemoedstoestand waarmee onze hele relatie begon, 'wat kan mij het ook schelen', zoende ik hem. Het was fijn, verliefd.

Al met al is het nu bijna drie maanden geleden, dat we uit elkaar zijn gegaan. De drie weken daarna uitgezonderd, is de langste periode zonder contact met elkaar nu vier dagen. Ik hou nog steeds van hem, ik mis hem, maar ben doodsbang dat hij het weer doet - al belooft hij van niet. In dat opzicht voel ik me nog net zo klein, als op Koninginnedag. Meermaals heb ik hem gevraagd om me rust te geven, me te laten nadenken, maar hij is net zo obsessief als ik: als ik hem met rust laat zoekt hij mij op, als hij mij met rust laat, zoek ik hem op. In dat opzicht, ben ik ook niet onschuldig.

Hij wil me terug, zoveel is duidelijk. Ik riep altijd dat, wanneer iemand zou vreemdgaan, hij kon oprotten. Nu twijfel ik, omdat ik nog steeds zo ontzettend veel voor hem voel. Er is iets verslavends, obsessiefs, (destructiefs?), tussen ons - verliefdheid, noemde iemand het.

Enerzijds wil ik het gewoon allemaal achter me laten. De vernedering die hij veroorzaakt heeft, doe je iemand waarvan je houdt niet aan. Als hij echt van me hield, had hij zoiets in eerste instantie niet gedaan. Momentopname of niet, ik blijf van mening dat vreemdgaan een keuze is - een keuze die hij maakte.

Anderzijds wil ik hem een kans geven. Hij is, voor zover ik weet, nooit eerder vreemdgegaan en de gevoelens tussen ons zijn erg sterk. Het ging slecht tussen ons, hij twijfelde en doordat hij me is kwijtgeraakt, besefte hij wat hij voor me voelde. Hij zegt dat hij zich nu helemaal kan binden. Wel weet ik dat, als ik hem weer een kans zou geven, dat ontzettend veel trammelant thuis zou geven: vanzelfsprekend zijn mijn ouders nu niet meer zo dol op hem.

Wat vinden jullie ervan? Bedankt voor het lezen, het is een lang verhaal!

Liefs,
Huppeldepups

Wow, wat een verhaal! Wat ontzettend naar voor je. Ik kan begrijpen dat je het moeilijk vindt. Zoals het klinkt hadden jullie echt iets speciaals.

Ik vind echter niet dat je hem nog een kans zou moeten geven, want ik denk niet dat hij dat verdient. Hij wist dat je al eerder een vriend had gehad die vreemd ging, en toch koos hij ervoor om het je nog een keer aan te doen. Het is niet dat hij in een ontzettend dronken bui een ander gezoend heeft en het de volgende dag direct aan jou heeft opgebiecht, in dat geval had ik waarschijnlijk gezegd dat hij wat mij betreft nog een kans kon krijgen. Hij heeft tegen je gelogen. En toen je hem ermee confronteerde durfde hij het kennelijk niet eens te zeggen.

Denk je zelf dat je hem nog zou kunnen vertrouwen? Denk je dat je hem alleen durft te laten met andere vrouwen? Ik zou namelijk altijd het gevoel hebben dat hij vreemd zou gaan, en daardoor zelf helemaal gek worden. Dat moet je niet hebben natuurlijk.

In ieder geval veel sterkte!

[Lorelei]

Begrijp ik uit je verhaal nou goed dat jullie een relatie van een halfjaar hadden toen hij vreemdging? Niet dat het nou beter of prettiger is als een man vreemdgaat na een relatie van jaren, maar als-ie na een halfjaar al vreemdgaat dan zou ik er absoluut niet mee doorgaan. En daarnaast liep het sowieso al niet zo lekker, ruzies over binding e.d., terwijl in mijn ogen het eerste halfjaar het makkelijkst 'zou moeten' zijn. Maar misschien heb ik het verkeerd gelezen en dan is dit stukje overbodig

Verder moet je natuurlijk vooral doen wat jij denkt dat goed is. Ik sluit me op dit punt aan bij Apate: Denk je dat je 'm ooit nog kunt vertrouwen? Kun je 'm überhaupt hiervoor vergeven? En aangezien er al andere dingen niet zo lekker liepen: Kun je het nog opbrengen om daar weer ruzie over te gaan staan maken? Dat zijn vragen die je voor jezelf moet beantwoorden.

Als ik het verhaal zo lees, komt hij een beetje op me over als een labiel klein kind. Hij kan blijkbaar niet iets tegen die grappen doen die kennissen maken over jullie leeftijdsverschil. Hij is daardoor gaan twijfelen begrijp ik?
En ik begrijp ook dat hij inderdaad na een half jaar al is vreemdgegaan?

Wat is jullie basis waarop jullie kunnen terugvallen als het wat moeilijker gaat? Het rotsvaste vertrouwen in elkaar? Zijn ruggengraat die niet zomaar knakt als iemand iets doms zegt over jullie relatie, want jullie relatie is toch zo sterk dat niemand dat kan kapot maken?
En hij is 29! Niet dat ik nu het leeftijdsverschil erg vind, maar dat hij dus op die leeftijd nog zo met problemen omgaat.

Ik zou hem geen volgende kans geven, als ik jou was zou ik lekker verder gaan met mijn eigen leven en mijn studie en uitzoeken wat JIJ wil.

[Huppeldepups]

Bedankt voor de reacties; een half jaar klopt. 'Inofficieel', scharreltijd meegeteld, waren we elf maanden bij elkaar, 'officieel' geteld, zeven maanden.

[Lorelei]

Mja, dan zou ik het laten gaan. Dit gaat alleen maar voor veel gedoe en pijn zorgen. Je vindt echt wel weer iemand die leuker is dan een man van bijna 30 met bindingsangst die vreemdgaat.

[bierkoning]

Lorelei schreef:

Mja, dan zou ik het laten gaan. Dit gaat alleen maar voor veel gedoe en pijn zorgen. Je vindt echt wel weer iemand die leuker is dan een man van bijna 30 met bindingsangst die vreemdgaat.

dit, maar ja het is je eigen keuze natuurlijk. Naarmate je een langere tijd geen contact meer met hem hebt, zal hij langzaam uit je hoofd en uit je hart raken. Maar het is lastig als je elke keer naar dezelfde kroeg gaat. Dus maak een keuze voor jezelf. Of ja ik geef hem een kans, of nee het is goed zo, en hou je daar dan aan en sluit het af voor jezelf

Ik heb het ook helemaal gelezen en jullie hebben een klik, je hebt absoluut een zwak voor hem, maar hij is inderdaad gewoon een klein kind en hij is verslavend maar niet goed voor je op langere termijn.

Je vindt wel weer een nieuw persoon waar je ook een zwak voor hebt, maar met véél minder nadelen en gezeik.

[Vowel]

Ik ben het eens met iedereen boven mij. Het lijkt me sowieso erg lastig (zo niet onmogelijk) voor jou om hem ooit weer te vertrouwen. Ik zou dat zelf niet kunnen, hoeveel ik ook om iemand zou geven. Maar ik ben sowieso niet vergevingsgezind wat vreemdgaan betreft. Eens en nooit weer. Maar dat is persoonlijk. Wat mij nog het meest tegenstaat aan dit verhaal is dit stukje:

Ik nam mijn ex apart en vroeg hem of het waar was. Hij wilde weten wie me het verteld had en zei dat mijn wantrouwen vanaf het begin een probleem was geweest. Ik wist eigenlijk direct dat het waar was.

In plaats van het meteen toe te geven draait hij het om en doet alsof jij spoken ziet; alsof jouw wantrouwen het probleem was! Ik zou iemand dat niet kunnen vergeven. Wat Apate zegt vind ik ook zwaar meetellen: hij wist dat jij al eerder bent bedrogen en hoeveel pijn jou dat heeft gedaan, en hij doet het gewoon zelf weer.

Bovendien lijkt het me niet "gezond" dat dit na een half jaar al gebeurt (niet dat het ooit zou moeten gebeuren hoor, maar je snapt me wel ), want dan hoor je nog helemaal hoteldebotel verliefd te zijn op elkaar en alleen oog te hebben voor elkaar.

Ik snap dat het moeilijk is, maar volgens mij is jouw ex nog niet "volwassen" genoeg om een relatie aan te gaan. Vooral omdat hij zich ook zo druk lijkt te maken om wat andere mensen zeggen.. Ik denk dat je beter af bent als je dit laat voor wat het is en lekker voor jezelf kiest.

[Cherry Springs]

Ik denk dat het lastigste zal zijn voor jou om hem weer te vertrouwen. Uit eigen ervaring weet ik dat het heel moeilijk kan zijn om weer iets standvastigs op te bouwen wanneer de ander je zo erg gekwetst heeft en die barst in de fundering van je relatie is heel moeilijk op te lossen; mij is het niet gelukt, en ik had alleen met een ander gezoend. We hadden besloten het nog eens te proberen omdat we elkaar toch heel erg misten na een jaar lang samenzijn, en we hebben het daarna een krap jaar volgehouden alvorens bleek dat het echt niet meer recht te zetten was. Ik heb er geen spijt van dat we het nog eens geprobeerd hebben, het geeft in elk geval uiteindelijk de zekerheid dat het echt écht niet meer goedkomt. Als je het niet probeert zul je het nooit weten, en blijf je misschien ook bij een volgende vriend je afvragen wat er gebeurd zou zijn als je je ex nog een kans gegeven had.
Vraag je af waar hij precies spijt van heeft: dat hij daadwerkelijk vreemdgegaan is, of vindt hij het vooral erg omdat je erachter kwam, al zijn vrienden jouw kant kiezen en hij je kwijt is geraakt? Dat hij één keer is vreemdgegaan hoeft niet te zeggen dat hij het nog eens zal doen: ik heb zelf juist doordat ik een keer zo'n fout heb gemaakt veel sterker het gevoel dat ik het nooit nog eens zal doen omdat ik weet hoe naar de consequenties zijn, niet alleen voor de ander maar ook voor jezelf. Als je gevoelens voor hem net nog steeds zo sterk zijn en jij het gevoel hebt dat hij je niet nog eens zo zal kwetsen, en jij hem eigenlijk niet wil laten lopen zou ik zeggen, geef hem nog een kans, maar wees je bewust van het feit dat het niet makkelijk zal zijn en je niet meer dezelfde relatie zal kunnen hebben als voorheen.